Το Κτήνος: Λεοπόλδος Β’ του Βελγίου

Ο «σφαγέας του Κονγκό», βασιλιάς Λεοπόλδος Β’ του Βελγίου. Ενα Απερίγραπτο Βλάσφημο Τερατούργημα. Το Θηρίο δεν έχει τίποτε άλλο να δώσει, παρά μονάχα Θηριωδίες. Ο προσωπικός ιδιοκτήτης του αφρικανικού κράτους και οι απίστευτες θηριωδίες του...ΚΤΗΝΩΔΗΣ ΒΙΑΙΟΣ ΚΙ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΟΣ

Ο «σφαγέας του Κονγκό», βασιλιάς Λεοπόλδος Β’ του Βελγίου

Μπορεί την ατομική βόμβα να την έριξαν οι Αμερικάνοι αλλά το ουράνιο που χρησιμοποίησαν το λεηλάτησαν από το Κονγκό οι Βέλγοι. Οι σφαίρες χαλκού που χρησιμοποίησαν στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο δολοφονώντας εκατομμύρια ανθρώπους για να μοιράσουν τον κόσμο οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι, περιείχαν 75% χαλκό από το Κονγκό. Εκατομμύρια Κονγκολέζοι σκλάβοι ακρωτηριάστηκαν ή πέθαιναν μαζεύοντας καουτσούκ για να μετατραπεί σε λάστιχα αυτοκινήτων των πολιτισμένων της Δύσης . Από τους 5.000 δημοσίους υπαλλήλους στη χώρα μόνο 3 ήταν Κονγκολέζοι. Δεν υπήρχε ούτε ένας Κονγκολέζος γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, οικονομολόγος. Η περιοχή νοτίως του ποταμού Κονγκό ήταν γνωστή στους Ευρωπαίους του 17ου και 18ου αιώνα ως πηγή σκλάβων που κατέληγαν στις αμερικανικές φυτείες.

Τα εκατομμύρια δολάρια από τον ορυκτό πλούτο του Κονγκό έφεραν φτώχεια, δυστυχία, θανάτους στο λαό, πλούτισαν τα ταμεία των Βέλγων κι έκτισαν την «πολιτισμένη» Ευρώπη κι Αμερική. Το Βέλγιο, αυτή η «πολιτισμένη» αιματοβαμμένη χώρα επελέγη για να στεγάσει το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, τον ναό της δημοκρατίας, τις πανανθρώπινες αξίες της Ευρώπης. Την χώρα αυτών που δημιούργησαν ένα φρικτό ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ εις βάρος μιας ολόκληρης Ηπείρου και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Λοιπόν ξέρεις τι να περιμένεις από τους «πολιτισμένους» λαούς, αυτό που έδωσαν πλουσιοπάροχα στο Κονγκό το ίδιο ακριβώς δίνουν κι σε εσένα στην οικογένεια σου στο μέλλον σου. Αλλωστε το Θηρίο δεν έχει τίποτε άλλο να δώσει, παρά μονάχα Θηριωδίες.

Ενα Απερίγραπτο Βλάσφημο Τερατούργημα

Το Θηρίο ως ιδιοκτήτης του αφρικανικού κράτους και οι απίστευτες θηριωδίες του σε βάρος των γηγενών.

Ο τρόμος που βίωσαν οι Αφρικανοί όταν ήρθαν αντιμέτωποι με την αρπακτικότητα του ανθρώπινου ζώου, κτηνώδους χριστιανού Ευρωπαίου έμελλε να γνωρίσει τον ζοφερό κολοφώνα του στο Αφρικανικό Κονγκό, το προσωπικό φέουδο του Λεοπόλδου Β’ που τόσο στέναξε κάτω από τον κτηνώδη ζυγό του. Το μεγαλύτερο σε έκταση και θηριωδία αλλά ταυτοχρόνως σκόπιμα ξεχασμένο από τους επικυρίαρχους έγκλημα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας στη Μαύρη Ήπειρο έγινε στα εδάφη της σημερινής Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό και απλώθηκε σε λίγο περισσότερο από δύο δεκαετίες: μεταξύ 1885-1908, κάπου 9-15 εκατομμύρια Αφρικανοί που ήταν υποχρεωμένοι να συλλέγουν καουτσούκ για λογαριασμό του βέλγου βασιλιά πέθαναν από τις επιδημίες, την πείνα, τις κακουχίες αλλά και την αποικιακή βία σε ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που έμεινε ατιμώρητο.

Την εποχή που οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι με τη διαίρεση κι εκμετάλευση της αφρικανικής ηπείρου, εκεί στη διαβόητη Διάσκεψη του Βερολίνου (1885) ο Λεοπόλδος φρόντισε να πάρει στην κατοχή του (προσωπική του ιδιοκτησία) τις περισσότερες αχαρτογράφητες περιοχές του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ), μαζί με το ζωντανό περιεχόμενο της (ανθρώπους, ζώα, ορυκτά, χλωρίδα και πανίδα) εκμεταλλευόμενος τις έριδες των μεγάλων δυνάμεων της εποχής.

Μέσα σε μια μέρα, κυριολεκτικά, ο Λεοπόλδος έλαβε ως ιδιωτική περιουσία μια έκταση 76 φορές όσο το Βέλγιο, δημιουργώντας το δικό του αφρικανικό φέουδο που ονόμασε «Ελεύθερο Κράτος του Αφρικανικού Κονγκό» και σε μια εποχή που το νεοεμφανιζόμενο λάστιχο μετατρεπόταν σε σταθερά της παγκόσμιας αυτοκινητοβιομηχανίας, το βδέλυγμα ο Λεοπόλδος χτύπησε πραγματικά φλέβα χρυσού, αφαιμάσσοντας το καουτσούκ του Κονγκό και ξεδοντιάζοντας τους ελέφαντες, σκοτώνοντας στην πορεία όποιον αρνούνταν να πεθάνει από τις εξαντλητικές συνθήκες δουλείας.

Μαζικές δολοφονίες και απίστευτης έκτασης ακρωτηριασμοί γίνονταν η μαύρη και ζοφερή καθημερινότητα στο αφρικανικό κρατίδιο, την ίδια ώρα που ο Λεοπόλδος πλούτιζε όσο λίγοι και άφηνε παρακαταθήκη στη χώρα του μεγάλα δημόσια έργα και λαμπρά οικοδομήματα, καμωμένα με το αίμα του αφρικανού σκλάβου. Όσο για το πρόγραμμα εκμετάλλευσης του Κονγκό και των ανθρώπινων κτηνών του που εφάρμοσε ο χυδαίος βέλγος βασιλιάς, δεν είχε προηγούμενο ούτε επόμενο όσον αφορά στη βαναυσότητα και την κτηνωδία.

Όσο δήθεν προωθούσε τα εργασιακά δικαιώματα στο εσωτερικό της χώρας του, άλλο τόσο βάναυσα τα καταπατούσε στους αφρικανούς ιθαγενείς, μαστιγώνοντάς τους για να αποδίδουν καλύτερα και ακρωτηριάζοντάς τους όταν δεν κρίνονταν παραγωγικοί στην σκλαβιά τους. Τα ακρωτηριασμένα μέλη χρησιμοποιούνταν μάλιστα ως μετρικό σύστημα, τόσο άφθονα που ήταν, την ίδια ώρα που οι σκλάβοι του Θηρίου Λεοπόλδου πέθαιναν μαζικά από την πείνα και τις επιδημίες. Μέσα σε 20 χρόνια, ο βέλγος αποικιοκράτης είχε αποδεκατίσει τον πληθυσμό (οργανικό κι ανόργανο) του Κονγκό και είχε αφαιμάξει στη ληστρική του επιδρομή τον πλούτο της χώρας.

Τα εγκλήματα του ιδιωτικού στρατού του βέλγικου κτήνους στην ευρύτερη περιοχή, απέκτησαν διαστάσεις ολοκαυτώματος, ενός ολοκαυτώματος που αγνοήθηκε όμως εμφατικά από τον λευκό μελετητή, περιθωριοποιήθηκε στα ιστορικά κιτάπια και λησμονήθηκε τελικά σαν μια αναπάντεχη περίπτωση συλλογικής αμνησίας. Όμως, οι τραγικές φωτογραφίες που κατέφταναν μαζικά από τις ζούγκλες του Κονγκό με τα κομμένα χέρια και τους βασανισμούς της μαύρης φυλής δεν αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας για το ότι εκεί συνέβει ένα ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ.

Όταν οι Αφρικανοί που κατοικούσαν στο βασίλειο του Κονγκό τον 15ο αιώνα αντίκρισαν για πρώτη φορά πορτογάλους ναυτικούς, τους θεώρησαν vumbu δηλαδή, φαντάσματα που το χρώμα του δέρματός τους είχε αλλάξει καθώς είχαν περάσει στο βασίλειο των νεκρών. Όταν οι Πορτογάλοι άρχισαν να αγοράζουν σκλάβους από την περιοχή, ο μύθος αυτός πήρε μια ολοκληρωμένη μορφή: οι Αφρικανοί, βλέποντας τους λευκούς να τρώνε αλατισμένο κρέας και να πίνουν κρασί, πίστεψαν ότι τα φαντάσματα έτρωγαν τις σάρκες των σκλάβων και έπιναν το αίμα τους. Αυτή ήταν μόνο η αρχή του τρόμου που επρόκειτο να βιώσουν οι αντιμέτωποι με την αρπακτικότητα των Ευρωπαίων κάτοικοι της Αφρικής. Το βιβλίο Το φάντασμα του βασιλιά Λεοπόλδου είναι το χρονικό ενός από τα μεγαλύτερα αλλά ταυτόχρονα και ενός από τα πιο ξεχασμένα εγκλήματα του λευκού ανθρώπου στη Μαύρη Ήπειρο.

Τα πρώτα χρόνια του Θηρίου

Ο Λεοπόλδος Λουδοβίκος Φίλιππος Μαρία Βίκτωρ γεννιέται στις 9 Απριλίου 1835 στις Βρυξέλλες ως δεύτερος γιος και διάδοχος του θρόνου του Λεοπόλδου Α’ και της Λουίζας Μαρίας της Ορλεάνης, κόρης του βασιλιά της Γαλλίας. Οι βασιλικοί οίκοι του Βελγίου και της Μεγάλης Βρετανίας συνδέονταν στενά μεταξύ τους, καθώς Λεοπόλδος και βασίλισσα Βικτορία της Αγγλίας ήταν ξαδέλφια. Όλοι εξάλλου ήταν μέλη του αυτοκρατορικού οίκου των Σαξ-Κοβούργων και Γκότα.

Όταν έφτασε στα 15 του, ο Λεοπόλδος έχασε τον παππού του και βασιλιά της Γαλλίας και την ίδια ακριβώς χρονιά (1850) θα πεθάνει και η μητέρα του από τον καημό της. Ο νεαρός δούκας της Βραβάντης, Λεοπόλδος, υπηρέτησε στον βελγικό στρατό, κατά το πρωτόκολλο, και όταν έφτασε στην ενηλικίωση το 1853, ήταν ώρα τώρα να παντρευτεί την αρχιδούκισσα της Αυστρίας, Μαρία Ενριέτα, όπως και συνέβη σε μια μεγαλοπρεπή τελετή στις Βρυξέλλες στις 22 Αυγούστου.

Το βασιλικό ζεύγος απέκτησε τρεις κόρες και έναν γιο, αν και ο νεότερος Λεοπόλδος πέθανε το 1869 σε ηλικία εννιά ετών αφήνοντας τον πατέρα του χωρίς διάδοχο. Το αποξενωμένο πια ζευγάρι έκανε μια τελευταία απόπειρα να αποκτήσει τον πολυπόθητο πρίγκιπα και όταν ο τοκετός απέδωσε ένα ακόμα κορίτσι, Λεοπόλδος και Μαρία Ενριέτα ζούσαν πια χωριστά και απόμακροι. Ο Λεοπόλδος διατηρούσε πλήθος ερωμένων και όσο μεγάλωνε ο ίδιος, τόσο μίκραινε η ηλικία των παράνομων δεσμών του.

Το 1899 μάλιστα ο 65χρονος βασιλιάς συνδέθηκε ερωτικά με μια 16χρονη ονομαστή πόρνη της Γαλλίας, με την οποία θα παρέμενε μέχρι τον θάνατό του την επόμενη δεκαετία. Πέντε μέρες μάλιστα πριν από τον θάνατό του την παντρεύτηκε, εκχωρώντας της τίτλο ευγενείας αλλά και ένα καλό μέρος της αμύθητης πια περιουσίας του, καθώς του είχε χαρίσει μέχρι τότε δύο γιους. Οι περιπέτειές της για τα δικαιώματα της βασιλικής περιουσίας θα μετρούσαν τα δικά τους χρονικά.

Εσωτερική πολιτική: Ο Λεοπόλδος στέφθηκε βασιλιάς του νεότευκτου Βελγίου το 1865, αποκαλύπτοντας από την πρώτη στιγμή τις *ιμπεριαλιστικές του φιλοδοξίες. Ταυτοχρόνως, αντιμετώπισε προβλήματα από την αρχή της βασιλείας του, τόσο εξαιτίας των βλέψεων του Ναπολέοντα Γ’ επί του Βελγίου όσο και αργότερα, κατά τον γαλλοπρωσικό πόλεμο του 1870, όταν ο κίνδυνος παραβίασης της βελγικής ουδετερότητας τον υποχρέωσε να λάβει δραστικά στρατιωτικά μέτρα, οχυρώνοντας πόλεις και σύνορα.

Στο εσωτερικό αντιμετώπισε επίσης τους συνεχείς αγώνες μεταξύ φιλελευθέρων και καθολικών, εναντίον των οποίων πήρε θέση μια τρίτη δύναμη -ιδιαίτερα μετά το 1884- το Εργατικό Κόμμα, το οποίο πέτυχε αναθεώρηση του Συντάγματος (1893) και καθιέρωσε την καθολική ψηφοφορία. Κάτω από τις δήθεν φιλελεύθερες επιταγές της εποχής, ο Λεοπόλδος προκρίνει πλήθος εργασιακών δικαιωμάτων, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα του συνδικαλίζεσθαι, απαγορεύοντας την παιδική εργασία στις φάμπρικες και σε νυχτερινές βάρδιες και παίρνοντας μια σειρά ακόμα από δημοκρατικά μέτρα, όπως την αποζημίωση σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος και τη θέσπιση της κυριακάτικης αργίας.

Την ίδια στιγμή, ο «Οικοδόμος Βασιλιάς», όπως έμεινε γνωστός στη χώρα του, χαρίζει στο Βέλγιο έργα υποδομής και μεγαλοπρεπή κτίρια, αλλάζοντας το πρόσωπο των Βρυξελλών και της Αμβέρσας. Αρχοντικά, μεγαλειώδεις βοτανικοί κήποι, μουσεία, αλλά και ένα εκτεταμένο σιδηροδρομικό δίκτυο φτιάχνονται στο Βέλγιο με κονδύλια του ίδιου του βασιλιά, που είχε βέβαια μια καλή πηγή πλουτισμού στο πλευρό του εδώ και κάμποσα χρόνια, το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΝΓΚΟ και την γενοκτονία μιας Ηπείρου.







Αποικιοκρατικές βλέψεις και Διάσκεψη του Βερολίνου



Ο Λεοπόλδος Β’ κληρονόμησε το ιμπεριαλιστικό όραμά του από τον πατέρα του, ο οποίος πίστευε ακράδαντα ότι η λύση για τα πιεστικά κοινωνικά προβλήματα του πυκνοκατοικημένου Βελγίου ήταν η μετανάστευση. Ο ζάμπλουτος Λεοπόλδος Α’ προσπάθησε να αγοράσει κατά καιρούς διάφορες γωνιές του πλανήτη, μεταξύ αυτών την Κρήτη, την Κούβα και το Τέξας, κληροδοτώντας στον γιο του την ασίγαστη αυτή αναζήτηση πρόσφορων αποικιών, παρά τη συνεχιζόμενη αδιαφορία των βελγικών κυβερνήσεων.

Αφού απέτυχε λοιπόν να αγοράσει τμήματα του Βόρνεο, των Φιλιππίνων και της Νοτιοαφρικανικής Δημοκρατίας των Μπόερς, το βέλγικο κτήνος εντυπωσιάστηκε από τις πρόσφατες ανακαλύψεις των βρετανών εξερευνητών στην Κεντρική Αφρική, εξομολογούμενος το 1877 στο προσωπικό του ημερολόγιο: «Πρέπει οπωσδήποτε να αποκτήσουμε ένα κομμάτι από αυτό το έξοχο αφρικανικό γλύκισμα». Το κτήνος ίδρυσε έτσι ένα δίκτυο (ψευδο-)φιλανθρωπικών οργανώσεων για τον υποτιθέμενο εκπολιτισμό της περιοχής και τον εκχριστιανισμό των απίστων, (μην ξεχνάμε πως ήταν και χριστιανός) όπως τη διαβόητη Διεθνή Ένωση της Αφρικής το 1876, αν και ο στόχος του ήταν η πλήρης υποδούλωση όλων των λαών της Αφρικής.

Μέσω ενός τολμηρού κτηνώδους, σαδιστή αμερικανού εξερευνητή, του περιβόητου Χένρι Μόρτον Στάνλεϊ, (Sir Henry Morton Stanley) [εικ. επάνω] το Θηρίο δημιουργεί μια σειρά από σταθμούς ανεφοδιασμού στην ως τότε ανεξερεύνητη Κεντρική Αφρική και βάζει για τα καλά πόδι στις αχαρτογράφητες περιοχές του σημερινού Κονγκό κι έτσι στη Διάσκεψη του Βερολίνου το 1885 για το μοίρασμα της αφρικανικής αποικιοκρατικής πίτας θα πάρει επιτέλους την πολυπόθητη αποικία του, ως προσωπική μάλιστα κτήση!

Με τις εκπληκτικές διπλωματικές ικανότητές του εκμεταλλεύτηκε τις αντιθέσεις των μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων και πέτυχε τη διεθνή αναγνώριση του Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό ως προσωπικό τσιφλίκι του. Ήταν η μόνη μάλιστα ιδιωτική αποικία του πλανήτη και το Κτήνος υπέγραφε τώρα ως «ιδιοκτήτης» της.

Το αφρικανικό κτήμα του κτήνους είχε έκταση 2,5 εκατ. τετραγωνικών χιλιομέτρων, διασχιζόταν από 2.700 χιλιόμετρα πλωτών ποταμών και διέθετε εκπληκτικούς φυσικούς πόρους: ελεφαντόδοντο, φοινικέλαιο, ξυλεία και χαλκό. Και πάνω από όλα στο Κονγκό κατοικούσαν 10 εκατ. άνθρωποι που επρόκειτο να κληθούν να συμβάλουν στην «οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη» της περιοχής, μετατρεπόμενοι σε προσωπικοί σκλάβοι του βέλγικου Κτήνους.

Ο Ανταμ Χότσιλντ, συνιδρυτής του περιοδικού Mother Jones και καθηγητής της Δημοσιογραφίας στο Berkeley, χρησιμοποιεί ένα πλήθος πηγών για να περιγράψει τις απίστευτες βιαιότητες που διαπράχθηκαν στο έδαφος της χώρας που αποτελεί σήμερα τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό: μεταξύ 1885 και 1908 9-11 εκατομμύρια Αφρικανοί που ήταν υποχρεωμένοι να συλλέγουν καουτσούκ για λογαριασμό του βέλγου βασιλιά Λεοπόλδου Β’ πέθαναν από τις επιδημίες, την πείνα και την αποικιακή βία. Το «Ελεύθερο» Κράτος του Κονγκό, με έκταση 76 φορές μεγαλύτερη από αυτήν του Βελγίου, αποτελούσε προσωπικό φέουδο (ή μάλλον προσωπική εταιρεία) του Λεοπόλδου.

Τα εγκλήματα του ιδιωτικού στρατού του βέλγου μονάρχη στην περιοχή, τονίζει ο συγγραφέας, είναι «διαστάσεων Ολοκαυτώματος» ενός ολοκαυτώματος όμως που αγνοήθηκε από μελετητές, περιθωριοποιήθηκε στα ιστορικά βιβλία και τελικά λησμονήθηκε. Ο Χότσιλντ αναφέρει ότι τα όσα υπέφερε το ίδιο το Βέλγιο από τους ναζιστές συνέβαλαν αποφασιστικά σε αυτή τη συλλογική αμνησία. Η μνήμη του «πολιτισμένου» ανθρώπινου ζώου πρέπει να πάψει να είναι επιλεκτική. Τα ολοκαυτώματα των λευκών ανθρώπων δεν είναι περισσότερο σημαντικά από τα ολοκαυτώματα των μαύρων ή των ινδιάνων. Ο Χότσιλντ φωτίζει την απεχθή πλευρά της ευρωπαϊκής παρουσίας στην Αφρική τονίζοντας ότι οι *vumbu, τα φαντάσματα των Αφρικανών είναι στην πραγματικότητα τα φαντάσματα του «πολιτισμένου» ανθρώπινου ζώου.

Το Βδέλυγμα ήταν ο Σφαγέας του Κονγκό

Συνειδητοποίησε ότι χτύπησε πραγματική φλέβα χρυσού στο Κονγκό το 1886, όταν ο Αντρέ Μισλέν αναπτύσσει την πρώτη εμπορικά πετυχημένη εκδοχή του ελαστικού με σαμπρέλα και το καουτσούκ αξίζει τώρα χρυσάφικαι βέβαια η μεγαλύτερη έκταση καουτσουκόδεντρων της οικουμένης βρισκόταν στο Κονγκό, στα εδάφη που είχε στην κατοχή του το Κτήνος.

Παραχωρεί δικαιώματα εκμετάλλευσης σε βελγικές εταιρείες, οι οποίες προσλαμβάνουν ιδιωτικούς στρατούςγια να κάνουν τους «πρωτόγονους» σκλάβους να δουλεύουν περισσότερο. Το Κτήνος επιβάλει καταναγκαστική εργασία στο τσιφλίκι του και το σκηνικό της φρίκης έχει για τα καλά στηθεί. Τα κέρδη είναι πραγματικά τεράστια, καθώς το καουτσούκ μετατράπηκε στα τέλη του 19ου αιώνα στο ακριβότερο αγαθό του πλανήτη, και το Κτήνος τα καρπώνεται φτιάχνοντας στη χώρα του αψίδες (όπως η εντυπωσιακή Αψίδα της Πεντηκονταετίας), μουσεία και παλάτια.

Όλα τους χτίστηκαν με το αίμα και τις ζωές των αυτοχθόνων του Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό, ανθρώπων φυτών και ζώων. Όταν βρεθείς στο Βέλγιο να το θυμάσαι αυτό.


Όταν η υπερεκμετάλλευση οδήγησε σε εξάντληση των καουτσουκόδεντρων, οι ένοπλοι βέλγοι κτηνάνθρωποι άρχισαν να τρομοκρατούν ολοένα και περισσότερο τους αφρικανούς χωρικούς, οι οποίοι δεν ήταν πια σε θέση να συγκεντρώνουν το ποσό καουτσούκ που τους είχε επιβληθεί. Η πρωτόγνωρη -ακόμα και για τον κόσμο της αποικιοκρατίας- βία και οι συστηματικοί ακρωτηριασμοί θα μετατρέπονταν σύντομα σε μια χωρίς προηγούμενο σφαγή, ένα ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ κι όχι το ψεύτικο που παρουσιάζουν.

Εδώ οι αριθμοί της θηριωδίας δεν συμφωνούν, αν και προτού φτάσουν οι Βέλγοι ο πληθυσμός του Κονγκό υπολογιζόταν περίπου σε 25 εκατ. κατοίκους. Η επίσημη απογραφή του 1911 στην αποικία του κτήνους έλεγε ότι στη χώρα είχαν απομείνει μόλις 7,5 εκατ. ψυχές. Αν συμπεριλάβουμε και τις εκατοντάδες χιλιάδες των ακρωτηριασμένων, τότε η τραγωδία του Κονγκό δεν έχει όμοιό της στη ζοφερή ιστορία της αποικιοκρατίας, με τους ιστορικούς να κάνουν λόγο για περισσότερους από 10 -15 εκατ. δολοφονημένους Αφρικανούς και 50% μείωση του γενικού πληθυσμού στα μόλις 23 χρόνια της διακυβέρνησης του Κτήνους Λεοπόλδου!

Ο βασιλιάς διέταζε προσωπικά τον ακρωτηριασμό χεριών, ποδιών, ακόμα και γεννητικών οργάνων, απολαμβάνοντας από μακριά τους ήχους του μαστιγίου. Οι βέλγοι επιστάτες μαστίγωναν τους αφρικανούς σκλάβους μέχρι λιποθυμίας και συχνότατα μέχρι θανάτου, καίγοντας πτώματα και βιάζοντας τις γυναίκες τους, τις οποίες και κρατούσαν αιχμάλωτες για να αυξάνουν την αποδοτικότητα των δούλων.

H βιαιότητα που επέδειξαν οι αξιωματικοί του Λεοπόλδου δεν είχε ταίρι: όποιος εργάτης δεν κατάφερνε να συλλέξει την απαιτούμενη ποσότητα καουτσούκ, έπαιρνε ως ελάχιστη τιμωρία δέκα μαστιγώματα από ειδικά μελετημένο μαστίγιο από αποξηραμένο δέρμα ιπποπόταμου. Όσοι εξακολουθούσαν να μην είναι αποδοτικοί, δέχονταν μέχρι 100 τέτοια χτυπήματα που τους έστελναν στον άλλο κόσμο. Άλλοτε πάλι έχαναν χέρια και πόδια, με τον λευκό δυνάστη να απολαμβάνει τη διαδικασία.

Η μαρτυρία εδώ κατώτερου αξιωματικού του μισθοφορικού στρατού του Λεοπόλδου αποκαλύπτει την ωμή πραγματικότητα: «Ο διοικητής μάς διέταξε να κόψουμε και να παλουκώσουμε τα κεφάλια όλων των ανδρών ενός χωριού που αντιστάθηκε στις επιθυμίες του Λεοπόλδου. Κόψαμε επίσης και τα γεννητικά τους όργανα. Τέλος, μας ανάγκασαν να κρεμάσουμε σε σχήμα σταυρού μανάδες με τα παιδιά τους».

Εν τω μεταξύ, το κτήνος Λεοπόλδος αναφερόταν πια ως ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους της εποχής, με την αμύθητη περιουσία του να ξεπερνά τα 100 εκατ. δολάρια! Όσο για την τραγική ειρωνεία του πράγματος, ο Λεοπόλδος δεν είχε πατήσει ποτέ στο Κονγκό.

Το τέλος του εστεμμένου θηρίου

Τα εγκλήματα των απεσταλμένων του Λεοπόλδου έγιναν γνωστά στη Δύση χάρη στη δράση τριών μόλις Ευρωπαίων: του ιρλανδού διπλωμάτη Ρότζερ Κέισμεντ, του πολωνού συγγραφέα Τζόζεφ Κόνραντ και του γάλλου επιθεωρητή φορτίων πλοίων Έντμουντ Μορέλ. Οι τρεις, με τη βοήθεια βρετανών ιεραποστόλων, αποτέλεσαν την αιχμή του δόρατος μιας διεθνούς εκστρατείας εναντίον του θηρίου, την πρώτη μάλιστα υπόθεση υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην ιστορία του 20ού αιώνα.

Ιδιαίτερα το κλασικό σήμερα «Η καρδιά του σκότους» του *Τζόζεφ Κόνραντ, γραμμένο το 1900, συνέβαλε τα μέγιστα στην αποκάλυψη της βελγικής θηριωδίας και επηρέασε καθοριστικά το διεθνές κίνημα κατακραυγής για τις φρικαλεότητες στο Κονγκό. Η γενοκτονία που προκάλεσε το εστεμμένο θηρίο και τα 20.000 ένοπλα τσιράκια του καταδικάστηκαν τελικά από τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, αναγκάζοντας τον σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ (αλλά και τον Μαρκ Τουέιν) να γράψει το 1909 «Το έγκλημα του Κονγκό», εξιστορώντας κι αυτός τα δεινά των αφρικανικών λαών.

Οι φωτογραφίες των ακρωτηριασμένων Αφρικανών έπαιξαν τον δικό τους ρόλο στην κινητοποίηση της δυτικής κοινής γνώμης, καθώς οι σφαγές απέκτησαν πρόσωπο. Χάρη στις πιέσεις των ευρωπαϊκών δυνάμεων, ο Λεοπόλδος υποχρεώθηκε να παραδώσει το 1908 τον έλεγχο του Ελεύθερου Κράτους του Κονγκό στη βελγική κυβέρνηση, θέλοντας να απαλλαγεί από τη μαύρη φήμη που τον συνόδευε. Αν και η πραγματικότητα ήταν απείρως πιο φρικιαστική: ο τρόμος στο Κονγκό έπαψε μόνο όταν ο πληθυσμός του μειώθηκε τόσο δραματικά που η καταναγκαστική εργασία δεν επαρκούσε πλέον για να συντηρήσει επικερδείς δραστηριότητες. Η φρίκη που χαρακτήρισε το “Ελεύθερο” Κράτος του Κονγκό έπαιξε αναμφισβήτητα σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα αρνητική πορεία της χώρας, η οποία απέκτησε την “ανεξαρτησία” της το 1960.

Παρά τη δημόσια κατακραυγή βέβαια, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Άγγλοι και Ολλανδοί υιοθέτησαν το σύστημα καταναγκαστικής εργασίας του Λεοπόλδου στις δικές τους αποικίες, καταλήγοντας σε εξίσου φριχτά αποτελέσματα. Το “Ελεύθερο” Κράτος του Κονγκό πέρασε στα χέρια του βελγικού Δημοσίου το 1908 ως Βελγικό Κονγκό πια, με τον Λεοπόλδο να λειτουργεί ως αποδιοπομπαίος τράγος.

Το Θηρίο ήταν τώρα μισητό από τον λαό του, αν και οι λόγοι για τη λαϊκή μήνη δεν ήταν τα εγκλήματα και το Ολοκαύτωμα στο Κονγκό, αλλά η προσωπική ζωή του Λεοπόλδου! Ο οποίος μιλούσε πάντα περιφρονητικά για το μικρό μέγεθος του βασιλείου του, δεν είχε φροντίσει να μάθει ποτέ ολλανδικά, τη μητρική γλώσσα δηλαδή περισσότερων από τους μισούς υπηκόους του, και ζούσε με μια προκλητική πολυτέλεια στη Γαλλική Ριβιέρα που δεν του συγχωρούσαν οι συνυπεύθυνοι συμπολίτες του.

Το Βέλγιο, το συντηρητικό κι εργατικό κόμμα τάχα μου – τάχα μου, έφριξε με όλα αυτά λες και δεν τα γνώριζαν, κι ανάγκασαν μέσα από δήθεν κοινοβουλευτικές διαδικασίες να πάρουν το Κονγκό από τον βασιλιά τους και να το προσαρτήσουν στο Βελγικό κράτος μόλις το 1908, έπειτα από 23 χρόνια, ενώ εκείνος θα ψόφαγε το 1909. Είναι σαν να λέμε πως ο Γερμανικός λαός δεν ήξερε τις αντίστοιχες θηριωδίες των ναζιστών, ή ο Ρωσικός λαός δεν ήξερε τις κτηνωδίες του Στάλιν και των κομμουνιστών!!!

Ιδιαίτερα η ακόρεστη δίψα του για ανήλικα κορίτσια εκεί στα τελευταία του κηλίδωσε τη δημόσια εικόνα του περισσότερο κι απ’ όλα τα εγκλήματα που διέπραξε στο Κονγκό (κι αυτό δείχνει την συνυπευθυνότητα του λαού στις θηριωδείες). Το Κτήνος γλίτωσε τη ζωή του τον Νοέμβριο του 1902, όταν ο ιταλός αναρχικός Τζενάρο Ρουμπίνο προσπάθησε να τον δολοφονήσει μέσα στην άμαξά του, και τελικά ψόφησε έναν χρόνο αφότου του αφαίρεσαν την προσωπική του κτήση σε όλους τους Βέλγους, στις 17 Δεκεμβρίου 1909.

Δηλ. με απλά λόγια “μην τα τρώς μόνος σου, να τα φάμε όλοι μαζί” το πρώτο είναι κακό το δεύτερο καλό και συνεχίζουμε να γενοκτονούμε ολόκληρη την Μαύρη Ηπειρο. Αυτό είναι το πρόσωπο του Θηρίου και η επίγεια ΚΟΛΑΣΗ. Αν περιμένεις να πεθάνεις για να αποφασίσει ο ΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ να σε στείλει στην κόλαση του -κοιμάσαι όρθιος, η Κόλαση και ο Παράδεισος βρίσκονται εδώ στην Γη και οι Μυθολογίες των Θρησκειών φροντίζουν να μην το μάθεις ποτέ. Αλλωστε ποιός τσοπάνης θέλει να του φύγουν τα πρόβατα απ’ το μαντρί του;

Επειδή πολλά Θηρία συνδέονται με την Ελλάδα είναι αξιοπρόσεκτο ότι πριν φέρουν στην Ελλάδα τον Όθωνα, οι Μεγάλες Δυνάμεις πρότειναν πρώτα στον πατέρα του Λεοπόλδου να αναλάβει τον ελληνικό θρόνο, αλλά εκείνος απέρριψε την πρόταση!!!

Παρά τα 44 χρόνια που βασίλεψε στη χώρα και τα τεράστια έργα που άλλαξαν το πρόσωπο του Βελγίου, η κηδεία του μετατράπηκε σε λαϊκό δικαστήριο και ο κόσμος τον γιούχαρε. Ταυτόχρονα ξεκίνησε μια προσπάθεια λήθης των βέλγικων εγκλημάτων στην Αφρική, βάζοντας στο περιθώριο της Ιστορίας τις αποικιοκρατικές θηριωδίες του Βελγίου και το ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΚΟΝΓΚΟ, που μέχρι σήμερα πληρώνει τα ανομήματα των επικυρίαρχων του.

ΟΛΕΣ οι βασιλικές οικογένειες κατάγονται από την ίδια πηγή: τον ΟΦΙΝ

Επειτα από δεκαετίες βίας, καταπίεσης και εξεγέρσεων, οι Κονγκολέζοι κέρδισαν την ανεξαρτησία τους το1960 και εξέλεξαν για πρωθυπουργό τον Πατρίς Λουμούμπα, ήρωα της εθνικής τους αφύπνισης που ένωσε όλες τις φυλές κατά της αποικιοκρατίας. Οταν στις 30 Ιουνίου 1960 ο νεοκλεγείς πρωθυπουργός δεν προσεκλήθη ως μη αρεστός στην τελετή της ανεξαρτησίας που οργάνωσε ο βέλγος βασιλιάς Μποντουάν, εκφώνησε έναν μνημειώδη λόγο ράπισμα στους πρώην αποικιοκράτες.

«Από τα βάθη της καρδιάς μας είμαστε περήφανοι που πολεμήσαμε το αίμα και τη φωτιά με τα δάκρυά μας. Η πάλη μας ήταν αγνή και δίκαιη και έβαλε τέλος στην εξευτελιστική σκλαβιά. Πρωί και βράδυ έπρεπε να ανεχτούμε ξύλο, ρεζίλεμα, βρισιές, μόνο και μόνο γιατί ήμασταν “νέγροι, αράπηδες”. Γίναμε μάρτυρες όσων διώχτηκαν για τις πολιτικές και θρησκευτικές τους πεποιθήσεις να καταλήγουν εξόριστοι στην ίδια τους τη χώρα, μια μοίρα χειρότερη κι από τον θάνατο. Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τις σφαγές που κόστισαν τη ζωή σε πολλούς αδελφούς μας, τα κελιά όπου ρίχτηκαν από τον δυνάστη. Εμείς που υποφέραμε στην καρδιά και το σώμα μας από το αποικιοκρατικό καθεστώς, λέμε τώρα δυνατά και καθαρά ότι τελείωσε»

Ο Λουμούμπα έμεινε στην πρωθυπουργία μόλις δέκα εβδομάδες. Οταν ζήτησε βοήθεια από τη Ρωσία, ανετράπη, φυλακίστηκε και εκτελέστηκε από στρατιωτικούς φίλα προσκείμενους στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον. Ακολούθησε η 35χρονη δικτατορία του Μομπούτου και μετά η “Δημοκρατία” που όμως ελάχιστα βοήθησε να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της πάμπλουτης χώρας.

Τώρα, Βέλγοι και Κονγκολέζοι επίσημοι συγκεντρώθηκαν στην Κινσάσα σε μια γιορτή θλιμμένη, με το φάντασμα του Λουμούμπα να πλανάται πάνω από τη ρημαγμένη χώρα. Την ίδια ώρα, στις Βρυξέλλες ο πρώην βέλγος επίτροπος Λουί Μισέλ δήλωνε ότι «ο Λεοπόλδος ο Β’ ήταν ένας πραγματικός οραματιστής της εποχής του, ένας ήρωας» και αναρωτήθηκε πως «ακόμη κι αν συνέβησαν τρομερά πράγματα στο Κονγκό, έπρεπε τώρα να τα καταδικάζουμε;»

«Οι πληγές μας είναι πολύ ανοιχτές, πολύ νωπές για να σβήσουν τη μνήμη», απαντούσε πριν από 50 χρόνια ο Λουμούμπα.







Στην Ενωμένη Ευρώπη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Μόλις μερικές δεκαετίες μετά, οι χειρότεροι στυλοβάτες του 3ου Ράιχ και πατεράδες των εμπνευστών της σημερινής Ε.Ε. έβγαιναν από την φυλακή, μετά την εκτέλεση των ποινών τους. Ποιό ήταν άραγε το πρώτο έργο πολλών από αυτούς; Η δημιουργία των βάσεων για την υλοποίηση ενός “4ου Ραίχ”, που θα στηριζόταν σε νέες υποσχέσεις και νέες ψεύτικες ελπίδες, αυτήν την φορά, όχι για την καταλεηλατημένη Αφρική, αλλά για τους ίδιους τους Ευρωπαίους.

Σήμερα πάνω από 100 χρόνια μετά, το έχουν καταφέρει κι αυτό. Χιλιάδες πολίτες των χωρών μελών της Ε.Ε. πλέον βλέπουν την εκμετάλλευση και καταστροφή που πηγάζει από αυτήν. Στην φασιστική Ευρωπαϊκή Ένωση του 2016, κυβερνούν ακόμα άνθρωποι που τουλάχιστον ιδεολογικά έχουν ακριβώς τις ίδιες καταβολές (ιδεολογικές και βιολογικές) με το Θηρίο Λεοπόλδο, τους ναζί του Χίτλερ και τους κομμουνιστές του Στάλιν.

Η Ε.Ε. του σήμερα, που καθόλου τυχαία εδρεύει στο Βέλγιο, υποτίθεται ότι κόπτεται υπέρ του δεόντως για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παρ όλα αυτά, το γεγονός της γενοκτονίας εκατομμυρίων ανθρώπων (χωρίς να ξεχνάμε τα ζώα και την χλωρίδα) που αναφέρθηκε παραπάνω, δεν έχει ακόμη αναδειχθεί σε γενοκτονία ή ολοκαύτωμα από κανέναν υποτελή υπηρέτη της Ε.Ε. Ενώ λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε ακριβώς το ίδιο Κτήνος, εδώ στην ονειρική αποικία του Ευρώ που ακόμη λέγεται Ελλάδα, κάποιοι επιμένουν να έχουν την ίδια άρρωστη φαντασίωση. Περιμένουν μια, ηθικότερη διακυβέρνηση από τους ίδιους ανθρώπους και τις ίδιες φάρες που πιστεύουν και δρουν με ακριβώς τις ίδιες ιδέες που είχαν και οι προγονοί τους.

Πιστεύουν, όπως π.χ. κάποιοι απίστευτοι τύποι μπορούν να διορθώσουν την κατάσταση, χωρίς να γκρεμιστεί ολόκληρο το οικοδόμημα της Ε.Ε. Πιστεύουν, ότι π.χ. μπορούν να κρατήσουν τα καλά της Ε.Ε. και να αλλάξουν τα κακά. Πιστεύουν, ότι αυτό που λείπει, είναι η περισσότερη Ε.Ε. Πιστεύουν, ότι αυτό που λείπει, είναι απλά η περισσότερη συνεργασία με τους κατακτητές μας. Πιστεύουν, ότι αυτό που λείπει, είναι απλά η πιο εκτεταμένη ολοκλήρωση. Πιστεύουν, ότι αρκεί να ρίξει κανείς λίγο “αριστερά” στο μείγμα του φασισμού και ολοκληρωτισμού της Ε.Ε. κι όλα θα γίνουν μιά χαρά. Πιστεύουν, ότι οι ήπιες μορφές διαπραγμάτευσης, είναι η λύση. Γενικώς κι αορίστως “Πιστεύουν” αφού είναι απολύτως ανίκανοι να ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ το οτιδήποτε!

Επομένως συνεχίζουν να υπάρχουν χιλιάδες πρόβατα, που περιμένουν κάτι καλύτερο, ακόμη και τώρα, από όλους αυτούς τους απίστευτους υποστηρικτές της Ε.Ε.. Ενός μορφώματος δηλαδή, που βρωμοκοπάει τόσο ασύστολα, όσο ακριβώς βρωμάει το σάπιο αίμα και η σκουλικιασμένη σάρκα σε κάθε τόπο που έχουν γίνει σφαγές. Μάλιστα. Η μαζική βιοπαθολογική παράκρουση της Συναισθηματικής Πανούκλας βρίσκεται στα ύψη με καμία επλίδα για το ανθρώπινο ζώο των τσιμεντουπόλεων.

Είναι δύσκολο να καταλάβει το ανθρώπινο ζώο, ότι ο Κύριος στηρίζεται στο βασικό γεγονός ότι δεν καταλαβαίνει το ανθρώπινο ζώο, την ύπαρξη του Κυρίου.

Παραπομπές

*Ο ιμπεριαλισμός αποτελεί πολιτική επέκτασης του ελέγχου ή της εξουσίας που ασκείται σε ξένες οντότητες ως μέσο απόκτησης και/ή διατήρησης μιας αυτοκρατορίας. Αυτό συμβαίνει είτε μέσω άμεσης εδαφικής κατάκτησης ή εποικισμού είτε διαμέσου έμμεσων μεθόδων άσκησης ελέγχου στα πολιτικά και/ή τα οικονομικά πράγματα άλλων κρατών. Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει την πολιτική επικυριαρχίας ενός έθνους σε άλλες χώρες, ανεξάρτητα από το αν το έθνος θεωρεί τον εαυτό του μέρος της αυτοκρατορίας. Η «Εποχή του Ιμπεριαλισμού» συνήθως αναφέρεται στην περίοδο του Νέου Ιμπεριαλισμού που άρχισε το 1860, όταν κυρίαρχα ευρωπαϊκά κράτη ξεκίνησαν τον αποικισμό άλλων ηπείρων. Ετυμολογικά, όρος ιμπεριαλισμός προέρχεται από τη λατινική λέξη imperium (αυτοκρατορία) και αρχικά αποτέλεσε νεολογισμό στη γαλλική γλώσσα (impérialisme) κατά τα τέλη του 1800 για να περιγράψει την πολιτική κάποιων κρατών, όπως οι επεκτάσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας στην Αφρική και την Αμερική.

Στο έργο του Ιμπεριαλισμός, το Ανώτατο Στάδιο του Καπιταλισμού ο Λένιν υποστήριξε ότι ο καπιταλισμός στις αρχές του 20ου αιώνα πέρασε σε ένα νέο στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, αποσκοπώντας στην εύρεση νέων αγορών και πόρων. Η θεωρία της μετάβασης του καπιταλισμού στο νέο στάδιο, τον ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό υποστηρίχτηκε επίσης από την Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το βασικό χαρακτηριστικό του ιμπεριαλισμού σε σχέση με την προηγούμενη ποιότητα του καπιταλισμού είναι κατά τον Λένιν «το πέρασμα από την κατάκτηση των εδαφών στο μοίρασμα και ξαναμοίρασμα των αγορών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μοίρασμα των αγορών σημαίνει και εξαγωγή των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων στις αποικίες» Έκτοτε, ο όρος αυτός έχει επεκταθεί από τους Μαρξιστές ώστε να αποτελεί συνώνυμο της καπιταλιστικής διεθνούς αγοράς και του τραπεζικού συστήματος, αφήνοντας σκόπιμα απ’ έξω την μαρξιστική λαίλαπα.

*Στο ταξίδι του μέχρι το έσχατο πλωτό σημείο του ποταμού Κογκό, ως κυβερνήτης του ατμόπλοιου κάποιας αποικιακής εμπορικής εταιρίας, ο Τσάρλι Μάρλοου παρακολουθεί τον αδηφάγο και απάνθρωπο παραλογισμό που κρύβεται πίσω από το πρόσχημα του εκπολιτισμού των αγρίων. Παράλληλα το ταξίδι αυτό είναι και μια όχι λιγότερο εφιαλτική περιήγηση στα σκοτεινά βάθη της ανθρώπινης ψυχής, στο άλυτο αίνιγμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Κι ακόμα, στο πρόσωπο του Κουρτς, ο Κόνραντ προδιαγράφει με μοναδική οξυδέρκεια, ως φυσική απόρροια του δυτικού πολιτισμού, τον τύπο των χαρισματικών ηγετών που αιματοκύλησαν την Ευρώπη λίγα χρόνια αργότερα.

Η Καρδιά του Σκότους, γραμμένη το 1900, στην εποχή της συνέβαλε σημαντικά στο διεθνές κίνημα διαμαρτυρίας για τις καταχρήσεις των Βέλγων στο Κογκό, αργότερα έγινε κεντρικό σημείο αναφοράς στους «Κούφιους ανθρώπους» του Τ.Σ. Έλιοτ και τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως αφετηρία για την ταινία του Κόπολα «Αποκάλυψη τώρα». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

@Ηω Αναγνώστου /miastala.com 2009

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΛΕΟΠΟΛΔΟΣ Β’ ΤΟΥ ΒΕΛΓΙΟΥ