Σύμπαν, συνεχίζουν να ερεθίζουν την φαντασία του ανθρώπου.
Αυτή την εποχή, κατά την οποία τα κοινωνικά και αξιακά παγκόσμια προβλήματα γιγαντώνονται χωρίς να υπάρχει, ένα γεγονός ικανό, κατά την αίσθηση των πολλών, να ανατρέψει την κατάσταση προς μια θετική κατεύθυνση, η ανάγκη εφεύρεσης ενός «σωτήριου απελευθερωτικού μύθου» είναι αναγκαία>
Η αμερικανική κοινωνία, μετά την βαριά ήττα στο Βιετνάμ, δημιούργησε τον «μυθικό» «Ράμπο» ως μια συλλογική πλαστή ηρωική αμερικανική μορφή η οποία αναπτέρωσε την ιδεοληψία περί του αήττητο της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Με τον ίδιο τρόπο σήμερα, ένα μεγάλος αριθμός ανθρώπων έχουν αναγορεύσει ως λύση του κοινωνικού αδιεξόδου τους «εξωγήινους».
Ακόμα μια φορά οι άνθρωπο δεν αντιλαμβάνονται πως η λύση των προβλημάτων τους (είτε υπάρχουν εξωγήινοι είτε όχι) θα προέλθει, μόνο, όπως πάντα, μέσα από την αφύπνιση και την συνέγερση των ίδιων των ανθρώπων. Οι αφυπνισμένοι άνθρωποι, αναμορφώνοντας τους ίδιους τους εαυτούς τους και αποδιώχνοντας τα δόγματα, τις ιδεοληψίες. τους φόβους και τους δισταγμούς τους είναι οι μόνοι εγγυητές του μέλλοντος που δικαιούνται.
Εκτός από το παρατιθέμενο κείμενο μπορείτε να παρακολουθήσετε:
1. To video της συνέντευξης του πολύ γνωστού αμερικανού καθηγητή Αστροφυσικής στην διεύθυνση
Το οποίο αναφέρεται στην ύπαρξη ζωής στο Σύμπαν.
Πληροφορίες για το βιογραφικό του Νιλ Ντεγκράς Τάισον μπορείτε να αναζητήσετε στην διεύθυνση
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BB_%CE%9D%CF%84%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%82_%CE%A4%CE%AC%CE%B9%CF%83%CE%BF%CE%BD
2. Ομοίως μπορείτε να παρακολουθήσετε δύο επεισόδια από την Εκπομπή «Το Σύμπαν που Αγάπησα» αφιερωμένα στο αυτό θέμα
Η γέννηση της ζωής στη Γη
Δρς Μάνος Δανέζης-Στράτος Θεοδοσίου
Αστροφυσικοί
(Από το βιβλίο των Μ. Δανέζη και Σ. Θεοδοσίου: «Το Σύμπαν που αγάπησα», Εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ, Αθήνα 1999)
Ψάχνοντας στους αιώνες
Ενα από τα κύρια φιλοσοφικά ερωτήματα που απασχολεί τον ανθρώπινο νου εδώ και χιλιάδες χρόνια είναι το αν υπάρχει ζωή, και ιδιαίτερα ευφυής, σε άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, ή σε άλλα αστέρια του Γαλαξία μας.
Από τον 5ο π.Χ αιώνα ο Ελληνας φυσικός φιλόσοφος Δημόκριτος όπως αναφέρει ο Ιππόλυτος έγραφε:
[Ελ. Ι, 13, 2 (DK 68a 40)]… Ο Δημόκριτος υποστηρίζει τα ίδια με τον Λεύκιππο, ότι υπάρχουν άπειροι κόσμοι με διαφορετικά μεγέθη. Σε μερικούς από αυτούς δεν υπάρχει ούτε Ηλιος ούτε Σελήνη, σε άλλους τα δύο αυτά ουράνια αντικείμενα είναι μεγαλύτερα από όσο στον δικό μας κόσμο, και σε άλλους περισσότερα. Τα διαστήματα μεταξύ των κόσμων είναι άνισα, σε μερικά μέρη υπάρχουν περισσότεροι κόσμοι, σε άλλα λιγότεροι, μερικοί αναπτύσσονται, μερικοί είναι στο αποκορύφωμα της ανάπτυξής τους και μερικοί παρακμάζουν. Αλλού οι κόσμοι γίνονται και αλλού αποσυντίθενται. Η καταστροφή τους οφείλεται στην αμοιβαία τους σύγκρουση.
Τον 4ο π.Χ αιώνα ο Ελληνας φιλόσοφος και μαθητής του Δημόκριτου , Μητρόδωρος ο Χίος, πρόδρομος της Σχολής των Σκεπτικιστών, στο έργο του «Περί Φύσεως», που δυστυχώς δεν διασώθηκε ολόκληρο, έγραφε: «Το να πιστέψει κανείς ότι η Γη είναι ο μόνος κατοικημένος κόσμος στο αχανές Σύμπαν είναι τόσο παράλογο, όσο το να πιστέψει κανείς ότι σε ένα χωράφι σπαρμένο με κεχρί, μόνο ένας σπόρος θα φυτρώσει».
Οπως αναφέρει ο Σιμπλίκιος στα «Φυσικά» (35, 3), ο φιλόσοφος Αναξαγόρας (500 π.Χ) αλλά και ο Αναξίμανδρος (Σιμπλίκιος και Αυγουστίνος) πίστευαν στην ύπαρξη άπειρων κόσμων: [Σιμπλίκιος, εις Φυσ. 24, 17]…Ο Αναξίμανδρος πίστευε ότι)… κάποια άλλη ουσία είναι το άπειρο, από την οποία έγιναν όλοι οι ουρανοί και οι κόσμοι που υπάρχουν σ’ αυτούς…..
[Αυγουστίνος, deciv. DeiVIII, 2]…(Ο Αναξίμανδρος) πίστευε ότι αυτές οι αρχές των επιμέρους πραγμάτων είναι άπειρες, και ότι παράγουν αναρίθμητους κόσμους καθώς και όλα όσα εμφανίζονται μέσα σ’ αυτούς, και αυτοί οι κόσμοι, όπως πίστευε, πότε διαλύονται και πότε ξαναγεννιούνται….
Αργότερα, τον 1ο π.Χ αιώνα, ο Ρωμαίος φιλόσοφος και ποιητής Λουκρήτιος έγραφε στο ποίημά του «Περί της φύσεως των όντων»: «Τίποτα στη φύση δεν είναι μοναδδικό και κατά συνέπεια σε άλλες περιοχές θα πρέπει να υπάρχουν άλλοι κόσμοι σαν τη Γη με ανθρώπους και ζώα».
Περνώντας στη μετά Χριστόν εποχή, τον 13ο αιώνα, ο Κινέζος φιλόσοφος Τεγκ Μου της δυναστείας Σουνγκ, έγραφε: «Η Γη δεν είναι παρά ένα άτομο μέσα σε ολόκληρο βασίλειο. Αλλά ένα Δένδρο έχει πολλούς καρπούς, κι ένα βασίλειο πολλούς ανθρώπους. Γι αυτό θα ήταν παράλογο να δεχτούμε ότι δεν υπάρχουν άλλοι κόσμοι σαν τη Γη στο Σύμπαν».
Το 1600 μ. Χ. η Ιερά Εξέταση οδηγεί στην πυρά τον Ιταλό μοναχό Τζιορντάνο Μπρούνο (1548-1600) για τις ιδέες του, μεταξύ των οποίων ήταν ότι υπάρχουν αναρίθμητοι άλλοι Ήλιοι στο Σύμπαν, που γύρρω τους περιστρέφονται πλανήτες με ζωή, όπως η Γη.
To πρόβλημα της Aστροβιολογίας
Tο αν υπάρχει ζωή στο Σύμπαν, είναι ένα πρόβλημα που δύσκολα μπορεί να μελετηθεί και να λυθεί, γιατί παρουσιάζει αρκετές ιδιομορφίες. Προκειμένου να την αναζητήσουμε στα πέρατα της Δημιουργίας, θα πρέπει να γνωρίζουμε πώς είναι δομημένη αυτή η μορφή ζωής. Aρχικά υποθέταμε ότι θα πρέπει να είναι βιολογικά όμοια με αυτήν της Γης. Γνωρίζουμε όμως τι σημαίνει ζωή, έστω και στο γήινο πεδίο; Eίναι η ζωή μια πολύπλοκη συναρμολόγηση ύλης ή υπάρχει και κάτι άλλο, μέσα και πάνω από αυτήν; Για παράδειγμα, ο βιοχημικός ορισμός της γήινης ζωής, ως ένα σύνολο νουκλεϊνικών οξέων, πρωτεϊνών και άλλων πιο σύνθετων μορίων είναι ουσιαστικά προσαρμοσμένος στα γήινα μέτρα. Aλλωστε, όπως αναφέρει σε άρθρο του (20 Iουλίου1997) ο καθηγητής Aστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης Λουκάς Bλάχος, «Στη μοντέρνα γλώσσα των μη-γραμμικών συστημάτων η ζωή είναι μια ξαφνική εμφάνιση οργάνωσης (τάξης) μέσα στο χάος, ένα φαινόμενο πολύ συνηθισμένο στα αριθμητικά μοντέλα πολύπλοκων συστημάτων».
Συνεπώς, τo πρόβλημα σήμερα θεωρείται πιο σύνθετο, εφ’ όσον όλοι πλέον αποδέχονται ότι πολύ πιθανόν η αναζητούμενη εξωγήινη ζωή να είναι βιολογικά διαφορετική από εκείνη της Γης. Tο δύσκολο αυτό πρόβλημα προσπαθεί να λύσει ένας νέος επιστημονικός κλάδος, η «Aστροβιολογία», η οποία έχει την ιδιαιτερότητα να ψάχνει να βρει κάτι που δεν γνωρίζει πώς και τι ακριβώς είναι.
Στις παλαιότερες εποχές, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν τη δυνατότητα να κατανοήσουν τη δομή ενός βιολογικού συστήματος, η γέννηση ενός παιδιού ή η μετατροπή του σπόρου σε δένδρο, αποδιδόταν πολύ φυσικά στην παρέμβαση μιας υπέρλογης «Θείας Δύναμης». H αντίληψη αυτή άλλαξε ριζικά κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης, όταν η ανάπτυξη της Oυράνιας Mηχανικής ώθησε την επιστήμη να διατυπώσει την άποψη ότι οι έμβιοι οργανισμοί δεν αποτελούν παρά πολύπλοκους ωρολογιακούς μηχανισμούς. H έρευνα όμως δεν στάθηκε ικανή να ανακαλύψει έναν τέτοιο μηχανισμό, γεγονός που ανάγκασε τους ερευνητές να επινοήσουν την ύπαρξη μιας μυστηριώδους «ζωτικής δύναμης» (vis vitalis). Oι επιστήμονες επικαλούνταν την αδιευκρίνιστη αυτή δύναμη κάθε φορά που τα βιολογικά φαινόμενα δεν ήταν δυνατόν να ερμηνευτούν μέσω κάποιων γνωστών φυσικών μηχανισμών.
Aργότερα, με την ανάπτυξη της Mοριακής Bιολογίας, η ύπαρξη της ζωτικής δύναμης παραμερίστηκε και άρχισε πάλι να κερδίζει έδαφος η άποψη ότι τα βιολογικά συστήματα δεν είναι παρά δομές μορίων και ατόμων. Στους υποστηρικτές αυτής της άποψης, εντείνεται η βεβαιότητα ότι αφού το Σύμπαν είναι φτιαγμένο από το ίδιο υλικό, υπάρχουν μεγάλες ελπίδες να ζουν και άλλα όντα σαν εμάς στο Σύμπαν.
Tο πρόβλημα όμως της ζωής δεν έχει βρει την τελική του λύση. Mέσα σ’ ένα Σύμπαν διαρκών φυσικών εκπλήξεων, που ακόμα δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ούτε τη δομή ούτε τη φύση του, δεν μπορούμε να αρνηθούμε τη δυνατότητα ύπαρξης κάτι άλλου «έξω από την ύλη», που έχει τη δυνατότητα να την δημιουργεί και να της δίνει την ιδιότητα της ζωής. Eξάλλου οι σύγχρονες ανακαλύψεις της Kβαντομηχανικής έχουν αποκαλύψει ότι αυτό που ονομάζουμε «στοιχειώδη ύλη», δεν είναι παρά η έκφραση ενός στοιχειώδους πεδίου, που δημιουργείται από επιμέρους ενεργειακές συμπυκνώσεις, οι οποίες γίνονται αισθητές ως στοιχειώδη σωμάτια.
Aστροβιολογία και Kυβερνητική*
Eπειδή, όπως ήδη αναφέραμε, έχουμε πλέον αντιληφθεί ότι η έννοια ζωή μέσα στο Σύμπαν δεν συνδέεται υποχρεωτικά με τα αντίστοιχα γήινα πρότυπα, και ότι θα μπορούσαν οι λειτουργίες της να ακολουθούν εντελώς διαφορετικές αρχές, δημιουργήθηκε η ανάγκη καθορισμού ενός νέου ορισμού της έννοιας ζωή, που να μην περιορίζεται από τα στενά γήινα πρότυπα.
*https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7_%CF%83%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD
Λύση σ’ αυτό το πρόβλημα επιχειρεί να δώσει μία νέα επιστήμη, η «Kυβερνητική», η οποία προσπαθεί να απομονώσει τις λειτουργίες που παραμένουν αναλλοίωτες, ασχέτως από τη διαφοροποίηση του εξωτερικού περιβάλλοντος στο οποίο δημιουργείται η ζωή. Οπως πρεσβεύει ο Pώσος μαθηματικός A. Λιαπούνοφ*, τα έμβια συστήματα παρουσιάζουν την ιδιότητα —μέσω απόλυτα προσδιορισμένων καναλιών— να μεταβιβάζουν μικρές ποσότητες ενέργειας ή υλικού, που περιέχει συμπυκνωμένο έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών.
* https://en.wikipedia.org/wiki/Aleksandr_Lyapunov
Προσπαθώντας να περιγράψουμε λεπτομερέστερα την ιδέα αυτή θα μπορούσαμε να σημειώσουμε ότι, μέσω των αισθήσεων, ο κάθε οργανισμός συλλέγει πληροφορίες με τη μορφή κωδικοποιημένων σημάτων ενέργειας. Oι πληροφορίες αυτές, αφού επεξεργαστούν, επανεκπέμπονται με τη μορφή νέων σημάτων, και μέσω προκαθορισμένων καναλιών οδηγούνται σε κέντρα τα οποία ενεργοποιούμενα προκαλούν μια εσωτερική αναδιοργάνωση του συστήματος, που βοηθάει στη διατήρηση της ακεραιότητάς του.
O μηχανισμός που επεξεργάζεται τις πληροφορίες ονομάζεται «σύστημα ελέγχου». Oι πληροφορίες που συλλέγονται από έναν μεγάλο αριθμό στοιχείων εισόδου, έχουν τη δυνατότητα να αποθηκεύονται σ’ ένα σύστημα μνήμης μέσω ενός δικτύου καναλιών. Mε τον προηγούμενο τρόπο η Kυβερνητική προσπαθεί να δώσει έναν λειτουργικό ορισμό τής έννοιας ζωή, που ικανοποιεί με μεγάλη ακρίβεια τις αρχές λειτουργίας των ηλεκτρονικών υπολογιστικών μηχανών και, σύμφωνα με πολλές απόψεις, μοιάζει αρκετά με τα γήινα βιολογικά συστήματα.
Iσως στο μέλλον, ένας συνδυασμός των απόψεων της Kυβερνητικής και της Mοριακής Bιολογίας μάς οδηγήσει στην κατανόηση της φύσης της ζωής, που —όπως πρέπει να παραδεχθούμε— ακόμη μας είναι άγνωστη.
Το πρόβλημα της χρονολόγησης
Οπως πιστεύουμε σήμερα οι πρώτες μορφές ζωής εμφανίστηκαν πάνω στη Γη πριν από 3,3 δισεκατομμύρια χρόνια, ενώ η ηλικία της Γης υπολογίζεται από την αναλογία ουρανίου και μολύβδου στα πετρώματά της σε 4,5 δισεκατομμύρια έτη. Αν αναλογιστούμε ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα από τη στιγμή της δημιουργίας της Γης οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες ώστε να ευνοηθεί η ανάπτυξη ζωής, μπορούμε με αρκετή βεβαιότητα να συμπεράνουμε ότι αυτή θα πρέπει να δημιουργήθηκε σ’ ένα χρονικό διάστημα ενός δισεκατομμυρίου ετών.
Ηταν όμως αρκετό αυτό το χρονικό διάστημα προκειμένου να δημιουργηθεί ζωή πάνω στη Γη; Ειδικοί ερευνητές έχουν ήδη υπολογίσει ότι για να τοποθετηθούν στη σωστή τους θέση όλα τα’ αμινοξέα ενός απλούστατου έμβιου συστήματος πρέπει να επιτελεσθούν περίπου 102.000.000 αντιδράσεις. Κάθε αντίδραση, όμως, δεν μπορεί να γίνει σε χρόνο μικρότερο από 0,3x10-18 δευτερόλεπτα, γεγονός που σημαίνει ότι σε ένα δισεκατομμύριο χρόνια, μπορούν να συμβούν μόνο 1035 αντιδράσεις, αριθμός βέβαια ασυγκρίτως μικρότερος από τον απαιτούμενο αριθμό αντιδράσεων (102.000.000).
Αυτό σημαίνει ότι η ζωή πάνω στη Γη πρέπει να δημιουργήθηκε με έναν τρόπο που σήμερα δεν είμαστε σε θέση ακόμα να γνωρίζουμε.
Η θεωρία της κατευθυνόμενης πανσπερμίας
Με βάση τις προηγούμενες σκέψεις, πέρα από τις κοινωνικά αποδεκτές υποθέσεις δημιουργίας ζωής στη Γη, αναπτύχθηκαν κατά καιρούς και κάποιες θεωρίες που αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη επιστημονική δυσπιστία. Μία από αυτές τις θεωρίες διατυπώθηκε το 1981 από τον Βρετανό καθηγητή Sir Francis Crick* (1916- ) που έχει τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας-Ιατρικής το 1962 για την ανακάλυψη του D.N.A.
* https://en.wikipedia.org/wiki/Francis_Crick
O Francis Crick σε συνεργασία με τον Αμερικανό ερευνητή L. Orgel* δημοσίευσαν ένα άρθρο με το οποίο επιχειρούσαν να δώσουν μία απάντηση στον τρόπο της δημιουργίας της ζωής πάνω στη Γη. Οι δύο ερευνητές διατύπωσαν τη θεωρία ότι η ζωή που γνωρίζουμε σήμερα δεν εμφανίστηκε αυτοδύναμα στον πλανήτη μας, αλλά ήλθε από έναν άλλον πλανήτη, έξω από το πλανητικό σύστημα, με φορείς μικροοργανισμούς τους οποίους μετέφεραν πολύ εξελιγμένα λογικά όντα. Τα όντα αυτά, σύμφωνα με τους δύο ερευνητές μεταφέρθηκαν με διαστημόπλοια και ράντισαν κυριολεκτικά τον πλανήτη μας με μικροοργανισμούς. Η υπόθεση αυτή των δύο επιστημόνων ονομάστηκε «Θεωρία της Κατευθυνόμενης Πανσπερμίας».
* https://en.wikipedia.org/wiki/Leslie_Orgel
Για να δικαιολογήσουν τη θεωρία τους οι Crick και Orgel, αναφέρουν ότι, μετά από συστηματικές μελέτες τους, ανακάλυψαν πως δεν υπάρχει αντιστοιχία μεταξύ της χημικής σύνθεσης του γήινου περιβάλλοντος και εκείνης των εμβίων οργανισμών. Ως παράδειγμα αναφέρουν ότι σπουδαίο ρόλο στις γήινες ενζυματικές και χημικές διαδικασίες δεν παίζουν τα στοιχεία χρώμιο και νικέλιο, που αφθονούν στη Γη, αλλά το σπάνιο στοιχείο μολυβδένιο. Το παράδοξο αυτό λύνεται, σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες, αν υποθέσουμε ότι η ζωή έφθασε στη Γη από ένα άλλο ουράνιο σώμα που διαθέτει σε αφθονία μολυβδένιο. Επιπλέον ισχυρίζονται πως αν πραγματικά η ζωή προέκυψε στον πλανήτη μας από ένα αρχέγονο σύμπλοκο χημικών στοιχείων, θα έπρεπε να υπάρχουν περισσότεροι από από ένας γενετικοί κώδικες. Στον πλανήτη μας, όμως, υπάρχει ένας και μοναδικός γενετικός κώδικας για όλους τους οργανισμούς.
Η υπόθεση αυτή βέβαια δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, τα οποία παίρνουν μία μεγαλύτερη διάσταση στην περίπτωση της εκούσιας εμφύτευσης στοιχείων ζωής στον πλανήτη μας. Τι υπονοεί μια τέτοια υπόθεση; Μήπως μια προσπάθεια γεωπλασίας της Γης από κάποιον εξωγήινο πολιτισμό με στόχο έναν μελλοντικό αποικισμό της; Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε τα έμβια είδη που «καλλιεργήθηκαν» στη Γη, εξελίχθηκαν ελεγχόμενα ή αυτόνομα; Ακόμη, ο εξωγήινος πολιτισμός συνεχίζει να μας επιβλέπει; Αν ναι, γιατί δεν επικοινωνεί μαζί μας; Μήπως εν τω μεταξύ έχει καταστραφεί;
Οι υποθέσεις και τα φιλοσοφικά ερωτήματα που θα μπορούσαμε να υποβάλουμε είναι ατελείωτα, αλλά αυτό που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι παρά το αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στη σκέψη και την ενόραση, συχνά οι άνθρώπινες ιδέες δεν είναι πάντοτε ορθές και ως εκ τούτου δεν μπορούν ανεξέλεγκτα να αποτελούν αντικείμενο της επιστήμης.
Πάντως, η υπόθεση της κατευθυνόμενης πανσπερμίας, όπως διατυπώνεται και υποστηρίζεται από τους δύο ερευνητές, αποτελεί μια ικανοποιητικά στοιχειοθετημένη επιστημονική πρόταση, η οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη δέουσα σοβαρότητα.
Μια ενδιαφέρουσα πιθανότητα
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Iowa, Louis Frank* και η επιστημονική του ομάδα μετά από μελέτη των εικόνων που έστειλε ο δορυφόρος Polar, διετύπωσαν την άποψη ότι η γήινη ατμόσφαιρα βομβαρδίζεται από μια κατηγορία περίεργων αντικειμένων που περιφέρονται στη γειτονιά της Γης.
* http://www-pi.physics.uiowa.edu/~frank/
Τα αντικείμενα αυτά αποτελούνται από νερό και πιθανότατα περιβάλλονται από ένα ανθρακούχο περίβλημα. Οι σχηματισμοί αυτοί αποσυντίθενται μέσα στην ατμόσφαιρα σε ύψος 1.200 έως 24.000 Km, πλουτίζοντάς την με υδρατμούς.
Αν αποδειχθεί σωστή η θεωρία αυτή και αν επιπλέον αποδειχθεί η παρουσία οργανικών μορίων στα σώματα αυτά, είναι πολύ ενδιαφέρον να εξεταστεί και η πιθανότητα συνεισφοράς τους στην εμφάνιση του φαινομένου της ζωής στη Γη.
Ο δημιουργός της ζωής
Ο μεγάλος Βρετανός μαθηματικός και αστροφυσικός Sir Fred Hoyle*, καθηγητής του πανεπιστημίου του Cambridge έχει γράψει: «Πιστεύω ότι η συναρμολόγηση της ζωής έγινε με την παρέμβαση κάποιου είδους κοσμικής νοημοσύνης
* https://en.wikipedia.org/wiki/Fred_Hoyle
…….Δεν θα χρειαζόταν μεγάλη φαντασία για να πούμε ότι κάποια κοσμική νοημοσύνη που εμφανίστηκε με φυσικό τρόπο στο Σύμπαν, μπορεί να μελέτησε και να υπολόγισε όλες τις λογικές συνέπειες του δικού μας ζωικού συστήματος! Δεν είναι παρά η ανθρώπινη αλαζονεία και μόνο αυτή, ποπυ αρνείται αυτήν την πολύ λογική πιθανότητα. Το να υποθέσουμε ότι μια υπέρτατη ζωική μορφή που στηρίζεται στο ίδιο βασικό σύστημα όπως το δικό μας, στα ίδια μοριακά κομμάτια του «παιχνιδιού συναρμολόγησης», είχε βασικό ρόλο σ’ αυτό το μεγαλύτερο σχέδιο των πραγμάτων, θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να ξανασυζητήσουμε το ερώτημα της προέλευσης των πάντων αγνοώντας τις συμβατικές ερμηνείες που έχουν δοθεί…
Θεωρώ πολύ πιθανό, αν υπάρχει μια τέτοια κοσμική οντότητα η οποία να κατασκευάζει τη ζωή όπως την ξέρουμε και να προβλέπει τους νόμους που την διέπουν, ότι κατασκευάστηκε κι αυτή με τη σειρά της από μια άλλη ακόμη πιο ανώτερη κοσμική οντότητα. Και συνεχίζεται το ίδιο μέσα στο άπειρο του Χώρου και του Χρόνου. Ο χρόνος άλλωστε είναι μια παράξενη υπόθεση. Αν αυτή η κοσμική οντότητα ζει έξω από το χρόνο, όπως τον ξέρουμε, τότε μπορεί να έχει βιώσει το τέλος του σύμπαντος και να γνωρίζει ακριβώς τι θα συμβεί κάθε επόμενη στιγμή, ενώ εμείς ζούμε μέσα σε μια επιβράδυνση, ένα φαύλο κύκλο, ο οποίος δεν μας δίνει καθόλου υψηλό επίπεδο παρατήρησης για να αντικρίσουμε η να κατανοησουμε τους δημιουργούς μας…».
Δεν πρέπει να λησμονούμε, άλλωστε, ότι ο διάσημος αστροφυσικός σε συνεργασία με τον N.C. Wickramasinghe* διατύπωσε το 1977, τη δική του θεωρία για την εξωγήινη προέλευση της ζωής, σύμφωνα με την οποία μεσοαστρικά πρωτοκύτταρα εισέδυσαν τυχαία στη γήινη ατμόσφαιρα επάνω σε μετεωρίτες ή κομήτες και απ’ αυτά δημιουργήθηκε η ζωή στο μικρό πλανήτη μας.
* https://en.wikipedia.org/wiki/Chandra_Wickramasinghe
manosdanezis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου