Ωδή στον... Μήτσο

Nikos Roussis

Ωδή στον... Μήτσο

Εγώ, λοιπόν, για να ξέρετε, είμαι πολύ περήφανος για τον πατέρα που με γέννησε.
Τον «Δημητράκη», όπως τον έλεγα μέχρι που έφυγε ή τον «Μήτσο» όπως ήτανε γνωστός, στην πιάτσα των ναυτεργατών.
Μηχανικός του εμπορικού ναυτικού ήτανε ο άνθρωπος, είχε χάσει πάμπολλες δουλειές γιατί δεν έκανε τα άνομα κέφια των εφοπλιστών, ως υπέρμαχος της...
άποψης «εγώ δεν πνίγω τον κόσμο» και στην θαλασσοδαρμένη πορεία του, είχε κερδίσει τον σεβασμό και από φίλους αλλά και από εχθρούς.

Στην Κατοχή, δεν μπήκε στον ΕΑΜ (καλύτερα θα βοηθήσω αν είμαι επ’ έξω, είχε πεί στον Λοχαγό της Οργάνωσης σε Νίκαια-Κορυδαλλό-Κοκκινιά, τον Σακαλή με το όνομα) και έπαιζε, κάθε μέρα, την ζωή του κορώνα-γράμματα, βουτώντας, με άλλους «τρελλούς», με το σκάφανδρο, έξω από το Φάληρο και έβγαζαν στην επιφάνεια «ασκαστες» βόμβες βυθού.
Αυτές τις βόμβες, όπως μου είχαν επιβεβαιώσει αρκετοί από τους τότε συντρόφους του, τις περνάγανε κάτω από τα μάτια των Γερμανών, μέσα σε καρότσια φορτωμένα με άθικτες κονσέρβες από τα αμπάρια των ναυαγισμένων πλοίων, που τις μοίραζαν κατόπιν στους πεινασμένους και ξελιγωμένους του Πειραιά.
Τις βόμβες, τις πηγαίνανε εκεί κοντα΄στο Σχιστό, τις απασφαλίζανε, βγάζανε από μέσα την πυρίτιδα και ο «Μήτσος» αναλάμβανε να δίνει το περιεχόμενο στον Σακαλή, για τις ανάγκες του αγώνα.
Εγώ, λοιπόν, για να ξέρετε, έχω πάμπολες φωτογραφίες με τον πατέρα μου.
Εξω από το σπίτι του Κορυδαλλού, με φίλους και φίλες μέσα στο σπίτι, από γλέντια στην Μπέλλου αλλά και δικές του, με την μάνα μου ή μόνος του, πάνω στις «κουϊμπέκες» που θαλασσοπνιγότανε.
Οι πεποιθήσεις μου δεν επιτρέπουν να ταχθώ υπέρ της «οικογενειακής ευθύνης» και γι’ αυτό σας μοστράρω αυτή τη φωτό του «Δημητράκη», με δύο μαύρους-πλήρωμα, πάνω στο κατάστρωμα ενός πλοίου, για να μην βγεί καμιά κουφάλα και πεί ότι εγώ ή ο πατέρας μου είμαστε ρατσιστές.
Εχω, δηλαδή, μαρτυρίες και φωτογραφίες που, ακόμη και τόσα χρόνια μετά τον θάνατο του, μπορώ ν’ αποστομώσω τον οποιοδήποτε κακοήθη καριόλη, ο οποίος θα ισχυρισθεί ότι ο πατέρας μου ήταν συνεργάτης των Γερμανών, της Χούντας ή βρήκε δουλειά από το εκάστοτε γκοβέρνο.
Κι’ αναρωτιέμαι...
Ο άλλος είναι πρωθυπουργός της χώρας και κάποια στιγμη έγινε viral στο διαδίκτυο ότι, ο πατέρας του φωτογραφίζονταν με τους Χουντικούς και είχε μία από τις τρείς τεχνικές εταιρίες που κονόμησαν χοντρά, όταν κάποιοι άλλοι μαρτυρούσαν στα μπουντρούμια της Μπουμπουλινας.
Κι’ αυτός βγήκε να «κλαφθεί» στον Χατζηνικολάου, να μιλησει για σπέκουλα εναντίον του πατέρα του και να υποστηρίξει ότι, ο εκλειπών υπήρξε αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, συνελήφθη, φυλακίσθηκε, δικάσθηκε και καταδικάσθηκε.
Κι’ από το μεσημέρι ψάχνω εναγωνίως σ’ όλο το γκουγκλ, να βρώ μια φωτογραφία με τον πατέρα του, μία φωτογραφία του όταν βγήκε από τη φυλακή, μια οικογενειακή του φωτογραφία, με την μάνα του που ανησυχουσε ότι δεν τρώει ή κάτι φωτογραφικό τέλως πάντων, που να αποδεικνύει ότι κι’ αυτός, όπως κι’ εγώ, είναι υπερηφανος για τον πατέρα που τον γέννησε.
Ψάχνω για μια μαρτυρία, κάποιων να μας πούν ποιός ήτανε ο Παύλος Τσίπρας, ο πατέρας του πρωθυπουργου, τι έκανε αν έκανε στην δικτατορία ή στην γερμανική κατοχή, να βουλώσει τα ...στόματα.
Τίποτα!!!
Είπαμε, δεν είμαι υπέρ της «οικογενειακής ευθύνης» αλλα πιστεύω ακράδαντα ότι «το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει»
Κι’ εδώ, η "μηλιά» είναι αόρατη...