Από ένα παιδί στη μητέρα του...

ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Αφήνω την καρδιά να τρέξει σε ένα χαρτί τόσο αβίαστα – τι θα μπορούσα, πόσα θα μπορούσα να γράψω για σένα; Με ποιες λέξεις θα μπορούσα να σου εκφράσω την αγάπη, τη βαθειά μου ευγνωμοσύνη; Η αγκαλιά σου πάντα το καταφύγιο που ζητούσα όταν η σκληρότητα των άλλων ανθρώπων με πίκραινε, όταν οι συμμαθητές μου γελούσαν ειρωνικά εις βάρος μου. Πάντα είχα ένα μέρος να κλάψω, μία αγκαλιά να κρυφτώ, έναν ώμο για να γύρω αδύναμη όταν ένοιωθα ότι όλα είχαν τελειώσει, δείχνοντας όλες τις αδυναμίες, όλα τα δάκρυα που πάλευα η ‘’δυνατή’’ να κρύψω περίτεχνα από τον κόσμο. Και όταν ήμουν μικρό παιδάκι και έτρεχα άτσαλα και απρόσεχτα στις παιδικές χαρές χτυπώντας και αποκτώντας τις πρώτες μου πληγές και μελανιές, έτρεχες γεμάτη αγωνία να με αγκαλιάσεις , γεμάτη φόβο μήπως χτύπησα.

Ξέρω, μερικές φορές η εφηβική μου ορμητικότητα και απολυτότητα σε πλήγωνε, σου μιλούσα σκληρά και απότομα και χτυπούσα με δύναμη την πόρτα του δωματίου μου- σε Καταλαβαίνεις , νοιώθεις τα πάντα, όλα όσα υπάρχουν μέσα μου, όλα όσα βασανίζουν την ψυχή μου, τα πρώτα μου καρδιοχτύπια, τα σημάδια που άφησαν μέσα μου. Δεν μπορώ να σου κρυφτώ, ούτε όταν ήμουν παιδάκι και έσπαγα το βάζο του γλυκού ,πάντα ήξερες ότι φταίω και ας σιωπούσες. Γιατί ξέρεις, νοιώθεις, βλέπεις, καταλαβαίνεις τα πάντα ,ακόμη και όταν δε μιλάς. Χαίρεσαι όταν βλέπεις να ανοίγομαι με ζωντάνια στις χαρές της ζωής, όταν βγαίνω νικήτρια από όλες τις δοκιμασίες που υπάρχουν μέσα σε αυτή, όταν δίνω και παίρνω αγάπη.

Για όλα όσα μου έδωσες, για όλες τις νύχτες που ξενύχτησες όταν είχα πυρετό, για τα δάκρυα που κρύφτηκαν μέσα στην αγκαλιά σου και δεν είδε ποτέ κανείς, για τις νύχτες που με σκέπασες με εκείνη την κουβέρτα για να μην κρυώνω, που με έπαιρνες αγκαλιά στους εφιάλτες μου, για τις νύχτες που αποκοιμήθηκα στην αγκαλιά σου, μετά από τόσο παιχνίδι..

Σε ευχαριστώ μητέρα…. 

πηγη