Στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και σε όλο το εξατάξιο Γυμνάσιο, τα Θρησκευτικά ήταν πάντα το πιο μισητό μου μάθημα! Στην πρώτη και δευτέρα Γυμνασίου, ο θεολόγος μάς έκανε επίσης Γεωγραφία και Ιστορία. Η βαρεμάρα και οι τιμωρίες που μου επέβαλλε ήταν η αιτία που δεν έμαθα τότε να διαβάζω έναν χάρτη. Γεωγραφία έμαθα αργότερα, χάρη στη συλλογή γραμματοσήμων που έκανα.
Ήδη από το Δημοτικό σιχαινόμουν τον εκκλησιασμό. Οι γονείς μου με έστειλαν κατηχητικό, όπου άντεξα μόλις δύο εβδομάδες: μόλις μας είπαν πως την επόμενη φορά θα εξομολογηθούμε, φρίκαρα τόσο ώστε δήλωσα πως δεν επρόκειτο να ξαναπάω. Την ίδια τύχη είχαν και οι πρόσκοποι, όπου άντεξα λίγο περισσότερο.
Ένα μήνα.
Κάτι προσπάθειες της μάνας μου να με πάει στην Αίγινα για να ακούσω τον Άγιο να περπατάει, κατέληξαν σε οικτρή αποτυχία, αφού τη ρώτησα γιατί τον έχουν κλεισμένο εκεί μέσα τον άνθρωπο και τον βασανίζουν!
Αργότερα διάβασα Τσιφόρο, ο οποίος αύξησε την απέχθειά μου για τους καθολικούς μοναχούς, την οποία είχα νιώσει διαβάζοντας το εικονογραφημένο βιβλίο Στη χώρα των Αζτέκων, από τη σειρά "Ήμουν κι εγώ εκεί", που έδινε τότε το απορρυπαντικό ROL.
Αφού δοκίμασα το δωδεκάθεο και τον βουδισμό, κατέληξα στα 14 μου ότι η θρησκεία δεν ήταν για μένα.
Για να μην πολυλογώ, έζησα για πολλά χρόνια με την ελπίδα ότι κάποτε θα ξεφεύγαμε ως φυλή από το Μεσαίωνα. Κάτι πήγε να γίνει στη Μεταπολίτευση, αλλά μόλις ο αρχιεπίσκοπος έβηξε, ο Αντρέας εκπαραθύρωσε τον οραματιστή Αντώνη Τρίτση που τόλμησε να προτείνει το διαχωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας.
Το γλυκό έδεσε με την άνοδο του Χριστόδουλου στον θρόνο. Εκτός από τις διαδηλώσεις για τις ταυτότητες και τους χιλιάδες που περίμεναν αξημέρωτα στη Μητρόπολη για να προσκυνήσουν μια εικόνα ή μια ζώνη, άρχισα να βλέπω νέους και γέρους να σταυροκοπιούνται σχεδόν σε κάθε σταθμό! Είτε φαινόταν η εκκλησία είτε όχι.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που ο αριθμός των αγίων στις πινακίδες του ηλεκτρικού και του μετρό συναγωνίζονται τον αριθμό των βασιλιάδων στις λεωφόρους.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τα καμώματα του Καμμένου δεν μου άφησε ελπίδες. Μέχρι την εξαγγελία για αλλαγή στο περιεχόμενο των Θρησκευτικών. ΟΝίκος Φίλης τόλμησε να κάνει το πρώτο βήμα. Είναι μια έξυπνη κίνηση: αφού οι προηγούμενες γενιές έχουν ήδη καεί, ας σώσουμε την επόμενη. Ας της δώσουμε μια πιο πλανητική οπτική. Ας πλησιάσει λίγο τους άλλους λαούς.
Περίμενα με κομμένη την ανάσα.
Κι όταν είδα τον Ιερώνυμο με το απλό ράσο να βγαίνει στα κανάλια και να ζητάει διάλογο -όπως κάθε φορά που απειλούνται τα τεράστια συμφέροντα της εκκλησίας- κατάλαβα ότι χωρίς στήριξη ο Φίλης είναι χαμένος.
Πράγματι, κανένας υπουργός δεν βγήκε μπροστά. Χώθηκαν στα καβούκια τους: πάνω από όλα η θεσούλα μας και τα ψηφαλάκια. "Σκατά αριστεροί", που θά'λεγε η (δεξιότατη) θεία μου!
Όσο για τους νεοφιλελέδες που δεν έχουν το θεό τους, ξαφνικά μετατράπηκαν σε ευσεβείς χριστιανούς.
Το μπαλάκι είναι στον Τσίπρα: αν δεν μιμηθεί και σε αυτό τον Αντρέα, το πρώτο βήμα για την απελευθέρωσή μας από τη θρησκευτική μέγγενη θα έχει γίνει. Η νέα γενιά θα βγει σίγουρα καλύτερη. Με πιο ανοιχτό μυαλό. Με περισσότερη κατανόηση για τους άλλους.
Αν γίνει αυτή η αλλαγή, θα ακολουθήσουν κι άλλες. Αν ο Φίλης καρατομηθεί, θα περάσουν δεκαετίες μέχρι κάτι να αλλάξει στο Ιράν της Ευρώπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου