Για ένα κορίτσι.....

ΜΑΡΙΑ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ

Το κορίτσι προχώρησε διστακτικά στον καθρέφτη. Κοίταξε τον είδωλό της που καθρεφτιζόταν και ,άξαφνα, άρχισε να κλαίει.. ‘’ μα, γιατί είμαι έτσι;’’ ρωτούσε και ξαναρωτούσε τον εαυτό της. Ήθελε τόσο πολύ να μοιάσει σε εκείνα τα κορίτσια των περιοδικών , τα αδύνατα μοντέλα που τραβούν επάνω τους τα φώτα της προσοχής και της δημοσιότητας. Έβλεπε πάντα μέσα από αυτά τη δική της επιθυμία για την τέλεια ομορφιά, αυτή την επιθυμία που υπάρχει έμφυτη στην ίδια τη γυναικεία φύση , την προβολή της θηλυκότητάς και της τέλειας, χωρίς ψεγάδια, εμφάνισης. Η γυναίκεια φιλαρέσκεια ξεχυνόταν από μέσα της και η εφηβική της λαχτάρα για μία πολυπόθητη εμφάνιση εφάμιλλη των περιοδικών και της τηλεόρασης , θόλωσαν την κρίση της, την έκαναν να πιστεύει ότι δεν είναι όμορφη , ενώ ήταν ήδη ένα όμορφο και υπέροχο δημιούργημα ,όπως ακριβώς είναι.

Άρχισε να κλαίει , να καταλογίζει στον εαυτό της ένα σωρό κατηγορίες, ντρεπόταν γιατί πίστευε ότι δεν είναι όμορφη , δεν είναι άξια να αγαπηθεί. Συσσώρευε μέσα της απωθημένα ανούσια μίας κοινωνίας που θεωρεί όμορφη μία ακριβή τσάντα ή φόρεμα ή μία γυναίκα που είναι ψηλότερη, λεπτότερη . Αχ να ήταν εκείνο το όμορφο κορίτσι , με εκείνο το σώμα με τις τέλειες αναλογίες που περπατά στην πασαρέλα και τη φωτογραφίζουν! Κι έτσι, έχασε το νόημα της ομορφιάς, αυτής που απορρέει από μέσα μας.Το κορίτσι μέσα στα δάκρυά της πήγε και ξανακοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Μέσα στη θλίψη της μορφής της , είδε εκείνη την ομορφιά που μέχρι πρότινος αγνοούσε. Τότε ήταν που κατάλαβε ότι ομορφιά είναι να αποδεχτεί εκείνη τον εαυτό της , όχι να μοιάσει σε μοντέλα ή ηθοποιούς εξωφύλλων και περιοδικών. Η ομορφιά της ήταν ακόμη κι εκείνες οι μικρές ατέλειες, τα σπυράκια στο πρόσωπο λόγω της εφηβείας. Και τότε ένοιωσε όμορφη , όχι επειδή ήταν κάτι που ήθελε η κοινωνία , αλλά επειδή ήταν ο εαυτός της…

πηγη