Αν κάτι έχω να θυμάμαι από το έτος 2013, παρά την άσχημη τροπή που πήρε, είναι τα Χριστούγεννα. Είναι περίεργη η ζωή και όταν σου στερήσει κάτι, αμέσως θα βρει τρόπο να το αναπληρώσει. Ακόμη και ένα δεν το καταλάβεις ακόμη.
Σε αυτή την ιστορία δεν υπάρχει χωροχρονικό πλαίσιο, δεν υπάρχει δίδαγμα, είναι λέξεις που αποτυπώνονται στο χαρτί και τη σημασία τους μόνο εγώ τη γνωρίζω αυτή καθαυτή. Μα αν κάτι έχει να πει είναι πως τα Χριστούγεννα δεν είναι τα στολισμένα σπίτια, δεν είναι τα γλύκα και δεν είναι και τα δώρα.
Είναι ο χρόνος που περνάς με τα άτομα που επιλέγεις.
Είχαμε μεγαλώσει λίγο, μα παρ’ όλα αυτά παραμονές Χριστουγέννων πάντα πηγαίναμε για κάλαντα. Εντάξει, τώρα που το σκέφτομαι ίσως είχαμε μεγαλώσει πολύ. Ξυπνήσαμε 6 το πρωί μες στην τρελή χαρά για να πάρουμε σβάρνα όλα τα μαγαζιά. Ήμασταν και πολλές στο πρωινό meeting και νόμιζες πως είχαμε βγει το προηγούμενο βράδυ και γυρίσαμε χαράματα.
Όμως εμείς, αρνούμενες να χάσουμε ακόμα την παιδικότητά μας, πάντα προτιμούσαμε τα κάλαντα. Την απάντηση «Ναι» ή «Όχι» στο να τα πούμε. Και τις επακόλουθες αντιδράσεις.
Οι δύο εβδομάδες των διακοπών από το σχολείο έχουν πολλά να πουν, γιατί όσο τις έχω στο μυαλό μου, με τη λήξη αυτών, φτάνεις σε μία ηλικία που τα κάλαντα δε σου ακούγονται πια σαγηνευτικά, δεν δίνεις τόση σημασία στα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Δεν έχεις πια δύο εβδομάδες διακοπές, αλλά δουλεύεις με την ελπίδα να πάρεις τρείς μέρες άδεια.
Το μόνο έθιμο που τιμάμε των Χριστουγέννων είναι αυτό που θα φάμε όσο το δυνατόν περισσότερο και θα χρησιμοποιήσουμε τη φτηνή δικαιολογία «είναι Χριστούγεννα». Και ας μας πιάνει η αδηφαγία μας όλο το χρόνο.
Ακόμη και η Πρωτοχρονιά μας μου φαίνεται τόσο μακρινή. Αλλά όταν τα κοιτάς από το παρόν τα πράγματα έχουν την τάση να εξιδανικεύονται λίγο ως πολύ. Και εμείς, αρκετά μεγάλες για να βγούμε μέχρι αργά, επιλέξαμε το φιλικό σπίτι για να κάτσουμε όλες μαζί. Δε θυμάμαι ούτε στο ελάχιστο τι κάναμε, αλλά έχω ακόμα το αίσθημα πληρότητας που τείνεις να έχεις όταν είσαι ευτυχισμένος.
Και από όλες αυτές τις μικρές αναμνήσεις και τις άλλες χιλιάδες που δε θα είχα χρόνο να γράψω για αυτές, γίνονται οι πιο όμορφες ιστορίες. Αυτές που αφήνεις το μυαλό σου να γυρνά πίσω για να τις αισθανθεί μία ακόμη φορά.
Χριστούγεννα έρχονται και πάνε. Και συνήθως δε θυμόμαστε δώρα, αλλά ανθρώπους. Άλλους που ήρθαν και σου χάρισαν ένα μικρό κομμάτι ευτυχίας και άλλους που στο χαρίζουν κάθε Χριστούγεννα μα και κάθε μέρα.
Η ιστορία μου δεν είναι ιδιαίτερη, δεν έχει κάτι το εξωπραγματικό. Είναι απλά κάτι που θα αφιέρωνα στα άτομα που θα ήθελα να περνώ τα Χριστούγεννά μου πάντα. Γιατί είναι οι χριστουγεννιάτικες ιστορίες που θέλω να συνεχίσω να λέω όταν μεγαλώσω.
Τα Χριστούγεννα δε σχετίζονται με το λαβείν μα με το δούναι. Και όταν δίνεις ανιδιοτελώς, το μόνο σίγουρο είναι πως θα πάρεις.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου