δε τοβαλες στο νου σου,
πως ταστειλε για σενανε,
μοναχα ο παππους σου”
Το γραμμα ηταν καρφιτσωμενο στην ανθοδεσμη που παραδοθηκε Πατησιων 318. Μια αγκαλια τριανταφυλλα ολα ροζ για ενα μικρο κοριτσακι.
Στα λουλουδαδικα του Προμπονα, πισω απο την Γεφυρα στο τερμα της οδου Πατησιων ηταν πρωϊ πρωϊ στις 2 Ιουνιου ο παππους.
Οταν ενας δρομος που σημαδευει την ζωη σου ρημαζει και καιγεται, ειναι η ωρα που θυμασαι πως ηταν και πως εγινε. Ακουγεται λιγο μελο, ομως ο καθενας μας εχει μια παρακαταθηκη που ειναι αρρηκτα συνδεδεμενη με το συναισθημα. Αφορμη για αυτη την αναρτηση, και για τις αλλες που θα ακολουθησουν ειναι η ειδηση της πυρκαγιας που ξεσπασε στο Ακροπολ Παλλας χθες. Ενα ακομα πληγμα στην πολη και στον δρομο μου. Στο δρομο που αρχισε η δικη μου ιστορια. Στο δρομο που δε θα ξαναγινει ποτε οπως ηταν.
Τερμα Πατησιων. Μετα την γεφυρα, αλλος κοσμος εκει, παει για Παμμακαριστο, Λεοντειο Λυκειο και Ποδονιφτη. Στα παιδικα μου ματια οταν περναγες τη γεφυρα ηταν σα να βρισκοσουν σε αλλη πολη. Η δικη μου τελειωνε στη γεφυρα. Η παλια Αλυσιδα. Η Αγια Βαρβαρα, βυζαντινη εκκλησια μετα τρουλλου και χτισμενη με πετρα πελεκητη, ηταν το τερμα. Χρονια στα σκαλια της Αγιας Βαρβαρας, ενα μαυρο κουβαρακι, μια γυναικα στα μαυρα ζητιανευε, με λιακαδα και με βροχη. Αρηνουλα μου ειχε πει το ονομα της οταν επεμεινα στη μαμα να την ρωτησουμε. Αρηνουλα, γωνια Πατησιων και Αγιας Λαυρας.
Στην ιδια γωνια ενα θερινο σινεμα απο αυτα που επαιζαν σε επαναληψη τα χειμωνιατικα. Η Καμελια, που φυσικα δεν υπαρχει πια. Στο ισογειο του κτιριου που χτιστηκε εκει, ενα υποκαταστημα της Εθνικης Τραπεζας, εχει κοσμο ουρα απ’ εξω. Απο τα πρωτα που εγκατεστησαν πορτα ασφαλειας. 2011, ο κοσμος μεχρι να ερθει η σειρα του βρισκει απο το τιποτα λογους να τσακωθει με τον μπροστινο, να γρινιαξει, να διαολοστειλει.
Στεκομαι και κοιτω απεναντι. Στις αρχες της δεκαετιας του ’60 χτιστηκε εκει το οικοδομικο συγκροτημα “Χαρα”. Ενα μοντερνο συγκροτημα πολυκατοικιων απο τα πρωτα της μοντερνας αστικης Αθηνας. Ποσο διαφορετικο απο τις κλασσικες πολυκατοικιες των προηγουμενων δεκαετιων! Με παρκα, με εξωτερικες σκαλες με κοινοχρηστους χωρους. Στη Χαρα εμενε η Σουζανα. Ετσι την επισκεφτηκα. Στα μικρα μου ματια οι σκαλες απο μπετον φαινοντουσαν φτηνιαρικες. Το μονο που ειχα για μετρο συγκρισης ηταν οι μαρμαρινες σκαλες των νεοκλασσικων της Κυπριαδου. Σημερα μετα απο τοσα χρονια και παραστασεις, πιστευω οτι ηταν μια σωστη κινηση για ενα μοντερνο και λειτουργικο συγκροτημα κατοικιων. Το σπιτι της Σουζανας ηταν πολυ μοντερνο. Ειχε καλαμια στην εισοδο και γκριζους τοιχους. Σαν να εμπαινες στο διαμερισμα του Λαμπρου Κωνστανταρα και της Μαιρης Αρωνη, σε ελληνικη ταινια. Η μαμα ελεγε οτι μοιαζει με εργατικες πολυκατοικιες, και βεβαια η μαμα το ελεγε υποτιμητικα, αλλα η μαμα δεν ειχε ασχοληθει ποτε με την εξελιξη της αρχιτεκτονικης η της πολης. Στο ισογειο της Χαρας ανοιξε ενα πολυ διαφορετικο ζαχαροπλαστειο. Το λεγανε (αν δε με απατα η μνημη) Fujiyama κι εφιαχνε καταπληκτικες τουρτες.
Αργοτερα το εκπληκτικο παγωτο του Κανακη της Νεας Φιλαδελφειας φτανει στο τερμα Πατησιων απο δυο αδελφια παραγιους του που ανοιγουν το καινουργιο ζαχαροπλαστειο ” ΧΑΡΑ “. Μεχρι και ο παππους που δεν αλλαζε τον Κανακη με τιποτα, μας κερναγε παρωτο στη ΧΑΡΑ πια. Ο στενος διαδρομος στο παγωτατζιδικο μοσχοβολα σαλεπι.
Στην διπλανη πολυκατοικια στον ημιοροφο με την τεραστια τζαμαρια, η μαντεμουαζελ Ντενιζ παραδιδει μαθηματα μπαλλετου. Ταραταμ ταταμ ταραταμ ταταμ μια κυρια με μαλλι λαχανο κοπαναει τα πληκτρα ενω η μαντεμουαζελ Νενιζ αναφωνει ” μπατμον καθε τρια!”. Θελω να χορευω μονο κοντα στην τζαμαρια για να με βλεπουν οι περαστικοι. Μα τι Ουλανοβα ειμαι εγω με τα μπαλαρινικα μου αν δε κανω παρασταση. ” Πειτε στο Δεσποινακι οτι ο χορος γινεται μπροστα στον καθρεφτη, οχι στο παραθυρο! ” Ολοι τους πια ξερουν καλυτερα απο μενα!
Ανεβαινω στο τρολλεϋ 3 Πατησια Αμπελοκηποι. Προορισμος πλατεια Κανιγγος, μιαμισυ δραχμη.Αφηνουμε αριστερα την βιλα Δρακοπουλου. Στα παιδικα μου ματια ενα μυστηριο πισω απο ενα μαντροτοιχο. Ενα στοιχειωμενο σπιτι, ενας κηπος γεματος ξερα χορτα. Μαθαινω οτι πριν λιγα χρονια ξεσπασε εκει μια πυρκαγια. Φτανουμε στη διασταυρωση Πατησιων και Σαρανταπορου. Δεξια κατω ειναι το εικοστο τεταρτο δημοτικο σχολειο. Απο παντα! Εκει πηγαινε η μικρη δεσποινις Δαφνη Δρακουλη συνοδευομενη απο τον Ντικ τον πρωτο, μετα τον Ντικ τον δευτερο, μεχρι που καποιοι γειτονες ερριξαν φολες και παει ο δευτερος της δυναστειας. Εκει πηγαινε και η Τινα. Που ηταν μινιον και ομορφουλα και της εδωσαν μια ανθοδεσμη να δωσει στον Παττακο. Κι ο Παττακος την χαιρετησε κι εκεινη δεν ηθελε μετα να πλυνει τα χερια της και την καναμε περα σα να ηταν μιασμα.
Δεξια κατω ειναι και το Σπορτινγκ που γινοταν της τρελλης τις Κυριακες.
Γωνια Λασκαρατου και Πατησιων, ενα εγκαταλελειμμενο νεοκλασσικο με σαρακοφαγωμενα πατζουρια. Πανεμορφο σπιτι παντα μονο κι ερημο παραδομενο στο χρονο. Διπλα ηταν μια αποθηκη με σανα που αργοτερα εγινε σουπερμαρκετ Βασιλοπουλος. Ξαφνικα ξεφυτρωσαν εκατονταδες σουπερμαρκετ απο το πουθενα.
Σταση Σωτηριαδου. Δεξια κατω στην Ιακωβιδου γινοταν καποτε η λαϊκη. Και μολις εστριβες αριστερα στην οδο Τσιλλερ ηταν το σπιτι της θειας Νικης πριν μετακομισει στην Κηφησια. Πολυ ωραιο νεοκλασσικο επισης με περιπλοκα καγγελα και μεγαλο κηπο. Εδω ερχομουν τις Πεμπτες για να κανω μαζι με τον Αποστολη μαθημα αγγλικων με τον κυριο Ροζεμπους. Που ηταν εβδομηντα και.. και ηθελε και ουισκυ την ωρα του χαου ντου γιου ντου. Και αλμυρα αμυγδαλα.
Σταση Σωτηριαδου. Εδω κατεβαινα για να περιμενω το τρολλεϋ που θα με πηγαινε Κανιγγος και μετα με τα ποδια Χαριλαου Τρικουπη στο σχολειο μου. Εδω ολο και καποια συμμαθητρια θα εβρισκα να παμε μαζι. Συνηθως ηταν η Ελεν και η Ιωαννα . Στη διαδρομη μπορει να εμπαινε και η Ολγα. Τα πρωϊνα τρολεϋ νουμερο 3 γεμιζαν με τα κοριτσια που πηγαιναν στις Καλογριες. Σταση Σωτηριαδου. Μιαμιση δραχμη για τα ναυλα, μιαμιση δραχμη για κουλουρι με τυρι!
Απεναντι ο φουρνος του Μαρτινη απο την Ηπειρο. Πατησιων και Ζαμπελιου. Σταση τραμ, σταση τρολλευ, σταση για φρεσκο ψωμι.
…. η επομενη σταση, Κλωναριδου ..
Σας φιλω γλυκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου