Τα περίμενες πώς και πώς τα Χριστούγεννα εκείνα τα χρόνια...ένα μήνα πρίν μετρούσες τις ημέρες.Το ψεύτικο δέντρο θα έβγαινε από την κοινόχρηστη αποθήκη της αυλής για μια
ακόμα φορά έχοντας ρίξει τα περισσότερα χάρτινα κρόσια του αλλά ποιός
νοιαζότανε γι αυτό αφού με το βαμβάκι θα λυνότανε το πρόβλημα.
Το στόλιζες πολύ νωρίτερα για να το φχαριστηθείς και το έβαζες στο μοναδικό
παράθυρο που έβλεπε στον χωματόδρομο.
Τα στολίδια σου ήταν πολύ γνωστά...
Γιατί το θυμήθηκα τόσο νωρίς....
Κάθε χρόνο όταν πλησίαζαν τα Χριστούγεννα περνούσα από ένα δρομάκι
της Πλάκας όπου σε ένα παλιό σπίτι ζούσε μια ηλικιωμένη.
Σκούπιζε την μικρή αυλή της αλλά και το πεζοδρόμιο όπως παλιά.
Στο παράθυρο έβαζε ένα μικρό Χριστουγεννιάτικο δεντράκι με πολύ παλιά
στολίδια.
Μιλούσα μαζί της ήταν καλοσυνάτη...
Της είχα πεί για την εντύπωση που μου είχαν κάνει τα πολύ παλιά στολίδια
που μου θύμιζαν τα παιδικά μου χρόνια και ότι περνούσα κάθε χρόνο
για να το βλέπω.
Καταχάρηκε και μου είπε με ένα γλυκό χαμόγελο ότι πάντα το στολίζει
και αν κάποτε περάσω τέτοιες ημέρες και δεν το δω στο παράθυρο ή αυτό
θα είναι κλειστό θα σημαίνει ότι θα έχει "φύγει".
Αν και περάσανε χρόνια που το παράθυρό της είναι κλειστό
πάντα περνάω απ΄έξω και σταματάω για λίγο τέτοιες ημέρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου