Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα των άρθρων -Τα δημοσιεύματα στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν τους συγγραφείς.

Δεκεμβρίου 14, 2022

Αθήνα, αρχές δεκαετίας 1950.

Οδός Αθηνάς.Σπάνια απεικόνιση του κινηματογράφου ΕΛΛΑΣ στο ισόγειο νεοκλασσικού κτηρίου Αθηνάς Νο. 60.(ex 66a).
" Αθηνάς 66α, λαικό σινεμά, θέσεις 600, 1927 – 1944, μετά ονομάστηκε ΝΕΑ ΕΛΛΑΣ στις αρχές Αθηνάς (από Ομόνοια), 1946 – 1966, στην κατοχή ονομάστηκε ΚΙΝΟΜΑΚ, ιδιοκτησία Στέλιου Δημητριάδη"
Ο Δημήτρης Φύσσας αναφέρει: "Ελλάς Β / Νέα Ελλάς Ομονοιακό σινεμά όλων των εποχών, που έζησε 41 χρόνια (Δεκέμβρης 1927 - φθινόπωρο1967) κι έχει αφήσει πίσω του εντονότατες αναμνήσεις σε κείνους που το είχανε ζήσει. Οι εφημερίδες το γράφανε: αρχή οδού Αθηνάς / Αθηνάς / Ομόνοια/ πλατεία Ομονοίας. Ήτανε Αθηνάς 66Α (παλιότερη αρίθμηση), 60 (σήμερα), όπου το σούπερ μάρκετ Τσάμπιονς Μαρινόπουλος (2009), σε παλιό πέτρινο τρίπατο νεοκλασικό αθηναϊκό κτίριο (πρόσφατα ανακαινισμένο), με
600 θέσεις και τηλέφωνο 21043, 227266.
Ο αρχικός ενοικιαστής λεγότανε Γαϊτης κι έφαγε αρκετούς μήνες του 1927 φτιάχνοντας το χώρο. Το σινεμά πήρε τ΄ όνομά του από προϋπάρχον στον ίδιο χώρο καφενείο, που βρισκόταν «έναντι του σταθμού
της Ομονοίας», αφού ένας διαγωνισμός τίτλου δε φαίνεται ν΄ απέδωσε τίποτα καλύτερο. Τον πρώτο καιρό αναφέρεται ότι την εκμετάλλευση έχει η εταιρία
Γαϊτης Ν. – Περδίκος Α. και σία.
Η διάταξη του ήτανε τυπική: «όταν έμπαινες,
είχες την οθόνη φάτσα μπροστά σου».
Η «Ελλάς» ξεκίναγε, φυσικά, από πρωίας, ως σινεμά συνεπές στη Β΄ κατηγορία του
(αν και κατά σπάνια διαστήματα «χωνόταν» και στην Α΄-Β’)1077 και στα «έργα
κατώτερης ποιότητας»1078 που έπαιζε. Αυτό ίσχυε τόσο προπολεμικά, όσο και
μεταπολεμικά. Δε λειτούργησε στην Κατοχή. Η ισχυρή μου υπόθεση, ότι η μηλειτουργία του θα πρέπει να σχετιζόταν με την άμεση γειτνίαση προς το ξενοδοχείο
«(Μ)πάγκειον», το οποίο ήταν επιταγμένο από Γερμανούς, επιβεβαιώθηκε στο τετράγωνο, όταν ψάρεψα την εξής διαφημισούλα:
«Το ξενοδοχείον ΜΟΝΤΕΡΝ Αθηνάς 60 Τηλ 20697
λυθέν της επιτάξεως ήρχισε λειτουργούν κανονικώς».
Όλο το κτίριο, λοιπόν, ήταν επιταγμένο, άρα και το σινεμά. Μετά λοιπόν την άρση
της επίταξης και καθώς πια η κατοχή τέλειωνε και οι Γερμανοί ετοιμάζονταν να
φύγουν, το μαγαζί μας ξανάνοιξε προσωρινά ως «Κινομάκ» (δες λέξη). Πολύ
σύντομα μετονομάστηκε, τελευταία φορά, σε «Νέα Ελλάς». Οι παλιότεροι
συνέχισαν να το λένε σκέτο «Ελλάς», οι νεότεροι μάθανε και κρατήσανε το «Νέα
Ελλάς». Δηλαδή στην περίπτωση αυτή το «Νέα» φτούρησε, δεν απονεκρώθηκε. Άρα:
«Ελλάς» (1927 – 1940) → αργία (1941 - άνοιξη 1944)→ «Κινομάκ» (καλοκαίρι και
φθινόπωρο 1944)→ «Νέα Ελλάς» (1945 - 1967).
Διαφημίσεις της «Ελλάδας» δε βρήκα στις εφημερίδες. Ήταν προφανώς πολύ
φτωχικό για να τις πληρώνει, ενώ οι πελάτες του πολύ φτωχοί και μερικοί σίγουρα
αγράμματοι, για ν΄ αγοράζουν οποιαδήποτε εφημερίδα. Σε αντιστάθμισμα, αγαπητοί
αναγνώστες, σας αποζημιώνω με τέσσερις εξαίρετες μαρτυρίες:
Γράφει ο Λαζαρίδης: «Ο άνθρωπος που δούλεψε το ‘Ελλάς’ και το κράτησε ηρωικά
σαράντα ολόκληρα χρόνια, μέχρι που η ιδιοκτησία τον πέταξε έξω για να το νοικιάσει
σε ένα σούπερ μάρκετ, λεγόταν Στέλιος Δημητριάδης. Τζέντλεμαν κανονικός,
ψηλός, πάντα πεντακάθαρος, ξερακιανός, άψογος σε όλα του, ευγενέστατος μέχρι
υπερβολής, με κάτι δασκαλίστικα χρυσά γυαλάκια κι ένα καλοδεμένο χτυπητό
παπιγιόν…
Το ‘Ελλάς’, εκτός από την περιφερόμενη και αργόσχολη αλητεία που φιλοξενούσε,
την αλαφιασμένη και χάσκουσα πελατεία της επαρχίας, τους φωνακλάδες
επαγγελματίες και τους αβανταδόρους με τους πάγκους και τα καλάθια, ήταν και ο
λαϊκός κινηματογράφος της προτίμησης των ‘κοριτσιών’ από τους γειτονικούς οίκους
ανοχής της οδού Σωκράτους…. Στη σκοτεινή αίθουσα γινόταν το ψωνιστήρι για τα
ξενοδοχεία… ή και γρήγορα ξεπετάγματα…
Ο Δημητριάδης, όταν τσάκωνε κάποια να ασκεί στην τελευταία σειρά το αρχαιότερο
των επαγγελμάτων, αφού την άφηνε να ολοκληρώσει την αποστολή της, την
πλησίαζε ύστερα διακριτικά για να της πει: ‘σας παρακαλώ δεσποινίς μου να μην
επαναληφθεί εντός της αιθούσης, γιατί εκτός του εισιτηρίου θα σας ζητήσω και
ενοίκιον φιλοξενίας’.
Ο Δημητριάδης πρώτος άνοιγε τον κινηματογράφο από τις οκτώ το πρωί και
τελευταίος τον έκλεινε τα μεσάνυχτα, με το ένα αφτί στην κίνηση της Αθηνάς και το
άλλο στην αίθουσα, έτοιμος να επέμβει… Αν στις σκηνές μεγάλης δράσης φώναζε
από κάτω η θερμόαιμη αλητεία Όρμα Τζακ’, ‘Φα’ τον’ ‘Σκισ’ τονε’, ‘Λιώστ’ τονε, τι
περιμένεις;’, όλα αυτά ήταν στα όρια του ανεκτού. Αν όμως κάποιος άρχιζε να το
χοντραίνει φωνάζοντας ‘γάμα του τη μάνα του καριόλη’, τότε ο Δημητριάδης …τον
άρπαζε από το σβέρκο και του έλεγε με την υποδειγματική του ευγένεια: ‘περάστε
έξω, σας παρακαλώ, πριν με αναγκάσετε να εκινηματογράφοςραστώ κι εγώ
ανευλαβώς δια την έδραν της κυρίας θείας σας’… Ο Δημητριάδης…. μετά την
έξωση … πέθανε ολομόναχος και πάμφτωχος σ΄ ένα διαμερισματάκι της πλατείας
Κολιάτσου και η κηδεία έγινε με έρανο των φίλων του». "
***
Σχετικά με την χρονολόγηση: Τα τραμ καταργήθηκαν το 1953 και ξηλώθηκαν τον Νοέμβριο του ίδιου έτους οι γραμμές.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου