Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα των άρθρων -Τα δημοσιεύματα στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν τους συγγραφείς.

Μαρτίου 20, 2017

Οδοιπορικό στον καταυλισμό των Ρομά στο Χαλάνδρι - Ελπίδες και ανησυχίες για ακόμη μια διάψευση



"Μας δουλεύουν, παίζουν παιχνίδια πάνω μας", "Να μας φέρουν τα ΜΑΤ και τις μπουλντόζες. Προτιμάμε να τελειώσουμε έτσι, παρά με το παραμύθι". Με αυτές τις φράσεις με υποδέχτηκε μια οικογένεια Ρομά στον καταυλισμό στο Χαλάνδρι όταν τους είπα ότι ο λόγος της επίσκεψής μου είναι οι παρεμβάσεις που ετοιμάζει η κυβέρνηση για τη βελτίωση της ζωής τους. Είναι φράσεις απογοήτευσης που προκύπτουν από την καθημερινή μάχη με τη φτώχεια. Που προκύπτουν από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις που δίνονται εδώ και χρόνια για μια καλύτερη ζωή, με περισσότερες ευκαιρίες και λιγότερες δυσκολίες. "Από τα λεφτά που υποτίθεται ότι πάνε για τα προγράμματα, σε εμάς φτάνει μόλις το 1%", λένε οργισμένα. Και προσθέτουν: "Συζητάνε για εμάς χωρίς εμάς. Γι’ αυτό τόσα χρόνια δεν καταφέραμε να βρούμε μια σωστή λύση".


Τα παιδιά στον δρόμο και όχι στα σχολεία

Όσο κάθομαι στον καταυλισμό, βλέπω όλα εκείνα που αποτυπώνονται σε εκθέσεις και έρευνες για τους Ρομά, με τη διαφορά ότι οι εικόνες δεν είναι πλέον άψυχες περιγραφές με δεδομένα και αριθμούς. Είναι εικόνες με τρεξίματα παιδιών, φωνακλάδες γονείς, μυρωδιές από καμμένα ξύλα και σκουπίδια, αθυροστομίες μεταξύ φίλων, καβγάδες που ξεσπούν με την ελάχιστη αφορμή και διαρκούν επίσης ελάχιστα.

Βρίσκομαι πρωινή ώρα στον καταυλισμό και τα παιδιά, αντί να βρίσκονται στο σχολείο, είναι στον δρόμο. Οι γονείς πάντοτε έχουν τον νου τους. Φωνάζουν για το διερχόμενο αυτοκίνητο. Τα παιδιά υπακούουν για να συνεχίσουν το ατελείωτο παιχνίδι μέχρι την εφηβεία. Όπως μας πληροφορεί η Ειδική Γραμματεία για τους Ρομά, τα παιδιά τους παντρεύονται στα 13 - 14 και κάνουν πολύ σύντομα και τα δικά τους παιδιά.

Δεν έχει τελειώσει ούτε ένας Ρομά το σχολείο, με ενημερώνουν στον καταυλισμό. Και τα περισσότερα παιδιά δεν πάνε ούτε φέτος σχολείο, γιατί αυτό βρίσκεται μακριά 1,5 χιλιόμετρο μακριά και δεν υπάρχει τρόπος να πάνε. Πρέπει να περάσουν δύο κεντρικούς δρόμους μόνα. Πόσα παιδιά δεν πήραν το δρόμο για το σχολείο μέσα σ' αυτά τα 45 χρόνια που υπάρχει ο καταυλισμός; Σήμερα σε αυτόν μένουν 75 οικογένειες και ζουν συνολικά 320 άτομα.

Εδώ και δύο χρόνια ζουν στον καταυλισμό με τον φόβο ότι θα τους διώξουν, καθώς έχουν τελεσιδικήσει σε βάρος τους αποφάσεις ιδιοκτητών των εκτάσεων όπου βρίσκεται ο καταυλισμός. Η αρχική πρόταση ήταν να μεταφερθούν στο όρος Πατέρας, όμως απετράπη χάρη σε παρεμβάσεις και της παράταξης που είναι τώρα δημοτική αρχή στο Χαλάνδρι, η οποία υποστηρίζει σταθερά ότι πρέπει να υπάρξει κοινωνική ένταξη.


"Λεφτά ούτε για γάλα"

Με τον φόβο αυτό, ότι μπορεί να χάσουν ακόμη και τα λίγα που έχουν, οι Ρομά προσπαθούν να επιβιώσουν με όποιον τρόπο μπορούν. Υπάρχουν, μου λένε, οικογένειες που δεν έχουν να αγοράσουν ούτε το γάλα για τα παιδιά τους. Πιο επικίνδυνη συνέπεια, η άνθηση της παραβατικότητας, η οποία βρίσκει έδαφος και θύματα. Πολλοί όμως προσπαθούν να μην παρασύρονται. Έτσι, όσοι δεν είναι παλιατζήδες, αυτές τις μέρες πάνε και κόβουν ραδίκια στα Μεσόγεια το πρωί και μέχρι το απόγευμα κάθονται και τα καθαρίζουν για να τα πουλήσουν. Σε λίγο, επίσης, θα είναι η εποχή των σκόρδων, οπότε θα βγουν και με αυτά στα χέρια να τα πουλήσουν. "Αν βρέξει μια μέρα, την επόμενη δεν έχουμε να φάμε" μου λένε.

Τον χειμώνα, που, παρ’ ότι μπήκε Μάρτης, είναι ακόμη εδώ, μου είπαν ότι περνούν επίσης δύσκολα για πράγματα που σε μας μοιάζουν αυτονόητα. Όπως το να κάνουν ντους. "Δεν έχουμε ζεστό νερό. Οπότε, είτε βάζουμε καζάνια, είτε κάνουμε με το κρύο". Επίσης, δεν υπάρχει αποχέτευση. "Ξέρουμε πως φαίνεται άσχημο στη γειτονιά, πρέπει όμως κι εμείς κάπως να πλυθούμε, να πλύνουμε τα ρούχα μας, τα πιάτα μας".

Το κυριότερο πρόβλημα που βιώνουν όμως είναι ο ρατσισμός. "Ακόμη κι αν δεν στο λένε, το βλέπεις στο βλέμμα τους’ μου λέει ο γραμματέας του Πολιτιστικού τους Συλλόγου Ελπίδα Νίκος Κατσαρής. "Ένας φίλος μου είχε πιάσει δουλειά σε εταιρεία με αρτοσκευάσματα ως οδηγός του φορτηγού. Τέσσερις μέρες αφού κατάλαβε το αφεντικό του ότι είναι Ρομά, τον έδιωξε" θυμάται.


"Είναι λογικό να αναπτύσσεις τοίχους μέσα σου όταν υπάρχουν τοίχοι απ’ έξω"

Υπάρχει διαδεδομένη η αντίληψη ότι οι Ρομά δεν θέλουν να ενταχθούν στο κοινωνικό σύνολο. Συνεπώς ό,τι κι αν κάνει η Πολιτεία οι Ρομά δεν θα ενταχθούν, γιατί πολύ απλά δεν θέλουν. Όπως δηλώνει στην "Α" η ειδική γραμματέας Κατερίνα Γιάντσιου, "Εκφράσεις όπως 'είναι στο αίμα τους’ είναι τραγελαφικές. Προφανώς, από την άλλη υπάρχουν και θέματα που πρέπει να επιλύσει η ίδια η ομάδα, διότι έχει συνηθίσει σε έναν άλλον τρόπο ζωής και αντίληψης των πραγμάτων. Μιλάμε όμως για μια ομάδα που είναι αποκλεισμένη. Κι είναι λογικό να αναπτύσσεις τοίχους μέσα σου όταν υπάρχουν τοίχοι απέξω".

Από την πλευρά τους, ο γραμματέας του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελπίδα, αλλά και ο πρόεδρος Στέλιος Καλαμιώτης αναρωτιούνται: "Ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του; Τι θέλουμε; Να είμαστε μόνοι μας σε ένα βουνό, χωρίς κοινωνικές επαφές;". Και προσθέτουν ότι "Υπάρχει το στερεότυπο πως οι τσιγγάνοι είναι κακοί, όμως δεν παίζει αυτό, δεν είμαστε όλοι κακοί".



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου