Οι σβούρες ήτανε το αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών και δεν είχανε καμιά σχέση με τις σημερινές πλαστικές σβούρες που τις στρίβουνε τα παιδιά με το μεγάλο δάχτυλο και το δείχτη.Οι δικές μας σβούρες ήτανε όμορφες, λεπτοδουλεμένες και βαμμένες με δύο ή περισσότερα χρώματα ή ακόμα και ζωγραφιές. Το ένα χρώμα έφτανε μέχρι λίγο πάνω από τη μέση, όπου υπήρχε μια αυλακιά κι έδειχνε πως μέχρι εκεί έπρεπε να τυλίξεις τον σπάγκο γύρω από τη σβούρα για να έχει τη μεγαλύτερη απόδοση το γύρισμα. Ήτανε φτιαγμένες από γερό ξύλο για ν’ αντέχουν στα χτυπήματα, στη διάρκεια του παιχνιδιού. Την εποχή αυτή που δεν υπήρχε η σημερινή αφθονία στα παιχνίδια (όχι πως και τότε είχαμε λίγα) και μια σβούρα στην τσέπη ήτανε πολύτιμο απόκτημα.
 | |
| φωτογραφια απο http://opaliouriotis.blogspot.gr/ |
Το παιδί άρχισε να τυλίγει τη σβούρα με σπάγκο, σαν αυτό που βάζανε παλιά στα παραγάδια, από το κάτω μέρος, όπου υπήρχε σφηνωμένο το μισό μιας πρόκας και συνέχιζε το τύλιγμα μέχρι τη γραμμή της σβούρας, λίγο πάνω από τη μέση, όπου ήτανε και το καλύτερο τύλιγμα για την μεγαλύτερη απόδοση της σβούρας. Στη συνέχεια τύλιγε τον υπόλοιπο του σπάγκου πρώτα στο μεγάλο δάχτυλο και μετά στο δείχτη και την εκσφενδόνιζε με δύναμη, κανονίζοντας με τέχνη την απόσταση που ήθελε να την στείλει. Η σβούρα με το ξετύλιγμα του σπάγκου έπαιρνε πολλές στροφές που τις συνέχιζε για αρκετή ώρα στο χώμα ή στο πεζοδρόμιο που την είχανε ρίξει. Πολλά παιδιά την έπιαναν με τέχνη από κάτω και η σβούρα συνέχιζε να γυρίζει για κάμποσο ακόμα στο χέρι τους.
Πολλά παιδιά είχανε τις τσέπες τους φουσκωμένες από σβούρες που είχανε κερδίσει στο παιχνίδι. Το παιχνίδι της σβούρας χρειαζότανε πολλή δεξιοτεχνία, εξάσκηση κι εμπειρία. Τα δυο παιδιά που μονομαχούσανε ποιος θα πάρει τη σβούρα του άλλου, φτιάχνανε ένα μικρό κύκλο, με διάμετρο καμιά δεκαπενταριά πόντους, όπου ο ένας παίχτης έβαζε την σβούρα του μέσα σ’ αυτό τον κύκλο. Ο αντίπαλος από μια απόσταση πέντε με έξι μέτρα, που καθοριζότανε με μια ίσια γραμμή, σημάδευε με τη σβούρα του την άλλη του αντιπάλου του στον κύκλο και αν την πετύχαινε ή η σβούρα έπεφτε μέσα στον κύκλο και με τις πολλές στροφές που έκανε ακουμπούσε την άλλη σβούρα και την έβγαζε από τον κύκλο την κέρδιζε. Διαφορετικά αλλάζανε ρόλους.
Πολύ καλός σ’ αυτό το παιχνίδι ήτανε ο Γιάννης Σαραντόπουλος (Μύγας) και ο Γιάννης Καραπανάγος (Μαρμελάδας) και οι τσέπες τους ήτανε πάντα φουσκωμένες από πέντε, δέκα ή και περισσότερες σβούρες που είχανε κερδίσει στο παιχνίδι.
Οι σβούρες γνωρίσανε τη χρυσή εποχή τους στις δεκαετίες του 50 και του 60. Από τη δεκαετία του 70 άρχισε σταδιακά να υποχωρεί το παιχνίδι αυτό, ενώ σήμερα με την παλιά του μορφή έχει εξαφανιστεί. Και να σκεφτεί κανείς ότι το παιχνίδι σβούρες το παίζανε από την αρχαιότητα, στα αρχαία ελληνικά ήτανε γνωστό με το όνομα «στρόβος».-
Πολλά παιδιά είχανε τις τσέπες τους φουσκωμένες από σβούρες που είχανε κερδίσει στο παιχνίδι. Το παιχνίδι της σβούρας χρειαζότανε πολλή δεξιοτεχνία, εξάσκηση κι εμπειρία. Τα δυο παιδιά που μονομαχούσανε ποιος θα πάρει τη σβούρα του άλλου, φτιάχνανε ένα μικρό κύκλο, με διάμετρο καμιά δεκαπενταριά πόντους, όπου ο ένας παίχτης έβαζε την σβούρα του μέσα σ’ αυτό τον κύκλο. Ο αντίπαλος από μια απόσταση πέντε με έξι μέτρα, που καθοριζότανε με μια ίσια γραμμή, σημάδευε με τη σβούρα του την άλλη του αντιπάλου του στον κύκλο και αν την πετύχαινε ή η σβούρα έπεφτε μέσα στον κύκλο και με τις πολλές στροφές που έκανε ακουμπούσε την άλλη σβούρα και την έβγαζε από τον κύκλο την κέρδιζε. Διαφορετικά αλλάζανε ρόλους.
Πολύ καλός σ’ αυτό το παιχνίδι ήτανε ο Γιάννης Σαραντόπουλος (Μύγας) και ο Γιάννης Καραπανάγος (Μαρμελάδας) και οι τσέπες τους ήτανε πάντα φουσκωμένες από πέντε, δέκα ή και περισσότερες σβούρες που είχανε κερδίσει στο παιχνίδι.
Οι σβούρες γνωρίσανε τη χρυσή εποχή τους στις δεκαετίες του 50 και του 60. Από τη δεκαετία του 70 άρχισε σταδιακά να υποχωρεί το παιχνίδι αυτό, ενώ σήμερα με την παλιά του μορφή έχει εξαφανιστεί. Και να σκεφτεί κανείς ότι το παιχνίδι σβούρες το παίζανε από την αρχαιότητα, στα αρχαία ελληνικά ήτανε γνωστό με το όνομα «στρόβος».-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου