Η Σερβάντα η Σιρβάντα συνήθως ήταν ξύλινο έπιπλο με μια μικρή βιτρίνα όπου η νοικοκυρά φύλαγε τα πιο καλά σερβίτσια της,..ενας μικρός χώρος μπροστά με την φωτογραφία της γιαγιάς και του παππού συνέθεταν το σκηνικό που συναντούσαμε στα πιο πολλά σπίτια της προηγούμενης γενιάς..
.σ αυτό το σπίτι μεγαλώσαμε…η μάνα καθάριζε την Σερβάντα κάθε φορά με ευλάβεια..το καλό σερβίτσιο ήταν από την φτωχική της προίκα το θεωρούσε γρουσουζιά να σπάσει..πήγιανα πολλές φορές στα κρυφά να το χαζέψω,,να αποκάλυψω τα μυστικά του…να καταλάβω γιατί ήταν τόσο πολύτιμο για την μάνα…πάνω είχε χρυσοκέντητα σχέδια.πολύ λεπτό και καλοφτιαγμένο με φινέτσα..και την μόδα της εποχής…και όλο η μάνα έλεγε..στην ερώτηση μου «καλά αυτό γιατί δεν το βγάζουμε;» ..»άστο ρε παιδάκι μου μην έρθει κάνας «άνθρωπος» ..και με την λέξη «ανθρωπος» εννούσε κάποιον φιλοξενούμενο που θα ρθει πρώτη φορά σπίτι μας..οχι την γειτόνισα..οχι τους συγγενείς,,,και η Σερβάντα παρέμεινε εκεί χρόνια..άθικτη..περήφανη..κατακάθαρη…περιμενοντας τον «‘ανθρωπο» να μας θυμίζει την κουλτούρα μιας εποχής που έφυγε ..μαζί με την ανεμελιά και τα μικρά μας όνειρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου