Οἱ ἐξετάσεις, ποὺ τὰ παιδιὰ τὶς ἐπερίμεναν μὲ λαχτάρα, ἔγιναν,. Καὶ ὅσοι ἧσαν καλοὶ μαθηταὶ ἐπροβιβάσθηκαν.Μὲ τί χαρὰ ἐπῆραν τὰ ἐνδεικτικά τους
καὶ ἐπῆγαν στὰ σπίτια τους!
– Κοίτα, μητέρα! Ἄριστα. Σὲ ὅλα τὰμαθήματα ἄριστα! λέγει ἡ Θάλεια.
Ὁ Λεωνίδας ἔτρεξε στὸ παντοπωλεῖο τους. Ἐκείνη τὴν ὥρα ὁ πατέρας του εἶχεμιὰ κοπιαστικὴ δουλειά. Ἐσυγύριζε μὲ τὸν ὑπάλληλό του τὴν ἀποθήκη. Ἦτο πολὺκουρασμένος. Μὰ σὰν τοῦ ἔδειξεν ὁ Λεωνίδαςτὸ ἐνδεικτικό, ἐξεκουράσθηκε.
-Ἄντε, παιδάκι μου! Βάλε τὰ δυνατά σου νὰ τελειώσῃς τὸ σχολεῖο, γιὰ νὰ μὲ βοηθήσῃς. Θὰ εἶσαι ἐδῶ τὸ δεξί μου χέρι, εἶπεν ὁ καημένος ὁ πατέρας, κοιτάζοντας τὸν γυιό του μὲ χαρά.
– Καὶ τώρα, πατέρα, θὰ ἔρχωμαι νὰ σὲ βοηθῶ, ποὺ δὲν θὰ ἔχωμε σχολεῖο, λέγει τὸ φρόνιμο παιδί. Θὰ ἔρχωμαι κάθε ἡμέρα.
Καὶ τὰ ἄλλα παιδάκια τὸ ἴδιο ἔκαμαν. Ἐπῆγαν καὶ ἔδειξαν τὰ ἐνδεικτικὰ στοὔς δικούς τους.
Ὁ Θύμιος τὸ ἔφερε στὴ γιαγιά. Ἡ καλὴ γιαγιὰ ἔβαλε τὰ ματογυάλια της καὶ τὸ ἐκοίταξε καλὰ – καλά. Ἐπρόσεξε καὶ τοὺς βαθμούς, μὰ πιὸ πολὺ ἐπρόσεξε κάτι ἄλλο.
Ἐπρόσεξε καὶ τὴν διαγωγή, ποὺ εἶχε σ’ αὐτὸ ὄ ἔγγονός της. Ὡς καὶ τὰ μάτια της ἐγέλασαν, ὅταν εἶδε, πὼς ὁ Θύμιος εἶχε διαγωγὴ κοσμιωτάτη.
Δὲν ἧταν σὰν τὸν Βρασίδα, ὁ Θύμιος. Ἐκεῖνος ἧταν ἕνα γειτονόπουλο, ἔξυπνο στὰ γράμματα,μὰ τί τὰ θέλετε! Στὰ φερσίματά του ἦταν τὸ χειρότερο παιδὶ τῆς γειτονιᾶς.
Τὸν ἔβλεπες ὁλοένα μὲ τὶς πέτρες στὸ χέρι. Ἐσκαρφάλωνε στοὺς φράκτες, ἐκτυποῦσε τὰ σκυλιά, ἔκανε ἕνα σωρὸ ἀταξίες. Τώρα ποὺ θὰ εἶχαν διακοπές,ἀλλοίμονο τί θὰ ἐτραβοῦσεν ἡ γειτονιὰ ἀπὸ τὸν Βρασίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου