Η ιστορία ήταν αποφασιστική για την ανάπτυξη του Σάο Πάολο: στις 25 Ιανουαρίου 1554 ο πάτερ Jose Anchieta, ισπανός Ιησουίτης, ίδρυσε ένα μικρό οικισμό.
Άρχισαν να καλλιεργούν ζαχαροκάλαμο, χωρίς μεγάλη επιτυχία και, από τον 18ο αι., και σιτάρι. Το 1711 ο οικισμός έγινε πόλη και εδώ, στις 7 Σεπτεμβρίου 1822, ανακηρύχτηκε η ανεξαρτησία της Βραζιλίας από την Πορτογαλία. Μόλις στα μέσα του 19ου αι. οι πηγές αυτής της αποχαυνωμένης κωμόπολης άρχισαν να αλλάζουν: στην ορεινή περιοχή του Σάο Πάολο άρχισε η καλλιέργεια του καφέ, ένα πολύτιμο προϊόν για την ευρωπαϊκή αγορά. Έφτασαν πολλοί μετανάστες για να δουλέψουν στις φυτείες, κυρίως Ιταλοί, αλλά και Γερμανοί, Γιαπωνέζοι και Λιβανέζοι.
Από τη δεκαετία του 1920, η μετανάστευση έγινε επίσης η κινητήριος δύναμη της βιομηχανοποίησης. Η γρήγορη δημογραφική ανάπτυξη του Σάο Πάολο (το 1940 η πόλη αριθμούσε 1,3 εκατομμύρια κατοίκους, σήμερα πάνω από 10) προκάλεσε και σοβαρά προβλήματα. Η πυκνότητα του πληθυσμού είναι απίστευτη: αν στην ευρύτερη περιοχή της επαρχίας ζουν 2.371 κάτοικοι ανά τ. χλμ., στην κυρίως πόλη του Σάο Πάολο είναι 6.580 και η γειτονική πόλη της Diadema αριθμεί ούτε λίγο ούτε πολύ 12.724 κατοίκους ανά τ. χλμ.
Οι παουλιστάνος, όπως ονομάζονται οι κάτοικοι του Σάο Πάολο, πάσχουν από την έλλειψη ή την κακή λειτουργία των υποδομών, την ηχορύπανση , τη ρύπανση του αέρα και των υδάτων, το έντονο κυκλοφοριακό και την ανεπαρκή επεξεργασία των στερεών και υγρών αποβλήτων.
(ΠΡΟΣΟΧΗ - Σκληρές εικόνες)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου