Το άφθονο νερό ήταν αυτό που έκανε εκείνους να θεμελιώσουν σε άγνωστο χρόνο την Ανατολική Φραγκίστα στο σημείο που βρίσκεται σήμερα. Λίγο πιο κάτω δηλαδή από το κεφαλόβρυσο της Σωτήρας όπου δυνατό πετάγεται μέσα από τη γη το άφθονο νερό του και δεν δροσίζει μόνο τα μεγάλα πλατάνια γύρω του αλλά αρδεύει και τα περισσότερα χωράφια στα οποία φθάνει με μεγάλα αυλάκια.Το ανάγλυφο της περιοχής δεν επέτρεπε την ευκολία της προώθησης του νερού και γι’ αυτό σε πολλά σημεία οι χωριανοί το περνούσαν στην αρχή με ξύλινα κανάλια και υποχρεώθηκαν να φτιάξουν ακόμη και γεφύρια για να μπορούν να στηρίξουν τα αυλάκια.
Ετσι ένα από αυτά τα γεφύρια που κατασκευάστηκαν, περί το 1890 θυμούνται οι παλιότεροι στην Ανατολική Φραγκίστα, ήταν στη θέση Παλιόμυλος. Στην είσοδο του φαραγγιού το οποίο τους χειμερινούς μήνες πλημμυρίζει από τα νερά που έρχονται από την κορυφή Μπλο που είναι πάνω από το χωριό.
Προσωπική εργασία
Ενα άλλο ανάλογο γεφύρι που έχει στην πλάτη του αυλάκι είναι το ονομαζόμενο Καμαρούλα, στο Μέγα Ρέμα, στα δυτικά του χωριού. Στην περίπτωση αυτή, το αυλάκι το οποίο έχει γίνει τσιμεντένιο από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 συνεχίζει να μεταφέρει νερό το οποίο χρησιμοποιείται για ελάχιστα χωράφια μέσα στο χωριό.
Τα γεφύρια αυτά τύχαιναν της ετήσιας συντήρησης μαζί με τα αυλάκια και αυτή γινόταν αυστηρά με προσωπική εργασία, ήτοι την υποχρέωση που είχαν οι κάτοικοι να τα προσέχουν αυτά τα απαραίτητα για τη συνέχεια του κόσμου τους.
Η υποχρέωση αυτή σταμάτησε όταν έπαψαν οι καλλιέργειες λόγω της αποψίλωσης του χωριού από κατοίκους και την αδυναμία όσων απέμειναν να τις επαναλάβουν. Ετσι, και η τύχη αυτών των έργων αφέθηκε στην εύνοια που θα έδειχνε γι’ αυτά ο χρόνος και ο καιρός.
Ετσι έπαψε και το ενδιαφέρον για το γεφύρι στον Παλιόμυλο, στο σώμα του οποίου κατάφεραν και φύτρωσαν διάφορα αγριόχορτα τα οποία σαφώς και το επηρεάζουν με τις ρίζες τους αλλά εκείνο που θα αποδειχθεί καταλυτικό γι’ αυτό είναι τα πλατάνια. Είναι πολύ εύκολο να τρυπώσουν ανάμεσα στις πέτρες της δομής του οι αόρατοι σχεδόν σπόροι των πλατάνων και εύκολο επίσης αυτά να φυτρώσουν και πολύ σύντομα να απλώσουν ρίζες ώστε να μπορέσουν να σηκώσουν τον μεγάλο κορμό που έχουν συνήθως.
Δεν σταματούν πουθενά αυτές οι ρίζες. Χώνονται παντού, ελίσσονται ανάμεσα στις πέτρες, τις αγκαλιάζουν καθώς μεγαλώνουν και επιχειρούν τρόπον τινά να τις μετακινήσουν για να μην τις εμποδίζουν. Μια πραγματική μάχη δίνουν συνέχεια οι ρίζες ενός πλατάνου με τις πέτρες κάτω από το δέντρο με στόχο πάντα να στηρίξουν όσο γίνεται καλύτερα το δέντρο.
Ετσι έκαναν και οι ρίζες των πλατάνων που μεγαλώνουν ελεύθερα στο σώμα του γεφυριού στον Παλιόμυλο αφού δεν βρέθηκε κανείς να τις ξεριζώσει όσο ήταν ακόμη μικρά αυτά τα δέντρα και τώρα μάλλον είναι αργά καθώς αυτές χώθηκαν βαθιά μέσα στο γεφύρι και το έχουν σχεδόν διαλύσει.
Ενοχλητικά παράσιτα
Στην κατάσταση που έχει περιέλθει δεν είναι πλέον απίθανο σε μια κατεβασιά που μπορεί να φέρει το φαράγγι να το πάρουν μπροστά τα νερά και να το διαλύσουν. Είναι και η μοίρα των γεφυριών αυτή, όσο καλοχτισμένα κι αν είναι να τα πάρουν μια μέρα τα νερά και να τα σβήσουν, να τα κάνουν ένα σωρό από πέτρες.
Ισως και το ίδιο το γεφύρι στον Παλιόμυλο να επιθυμεί αυτή την καταστροφή γιατί το άφησαν στη μοίρα του οι άνθρωποι και κυρίως άφησαν να μεγαλώσουν στην πλάτη του τα πλατάνια, σαν ενοχλητικά παράσιτα.
Μόνο του δεν μπορούσε να τα αποτινάξει, ήθελε να βάλουν και οι άνθρωποι το χέρι τους αλλά κανένας δεν μπήκε σ’ αυτόν τον κόπο. Εξάλλου αυτό το γεφύρι, όπως και όλα τα άλλα -πλην των σιδερένιων του στρατού, τα λεγόμενα Μπέλεϊ που μπορούν να μετακινηθούν- έχουν τα πόδια τους καρφωμένα στη γη και δεν μπορούν να περπατήσουν, να πάνε παρακάτω, να γλιτώσουν από αυτό το ενοχλητικό βάρος. Ετσι, απηυδισμένο από τα πλατάνια, μπορεί να θέλει να τα εκδικηθεί με την αυτοχειρία του.
Δεν λογαριάζει όμως καλά το γεφύρι ή μάλλον δεν είχε μπει ποτέ στον κόπο να μάθει τα χούγια του πλατάνου και ας τον έχει στην πλάτη τόσα χρόνια φυτρωμένο.
Και σωρός να γίνει, οι ρίζες του πάλι θα βρουν τρόπο να τον κρατήσουν στη ζωή έστω και γερμένο στο έδαφος και σκάβοντας συνέχεια μια μέρα και βγάζοντας πολλές παραφυάδες θα καταφέρουν να μη θυμάται κανένας ότι κάποτε εκεί υπήρχε ένα γεφύρι?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου