Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας στο ΑτέχνωςΈγινε γνωστή ως η «Μάχη της Σοδειάς». Κάνουμε λόγο για τον αγώνα του ΕΑΜ για να
εξασφαλίσει το ψωμί του λαού και ταυτόχρονα
να στερήσει πολύτιμα εφόδια από τη Γερμανική πολεμική μηχανή. Το καλοκαίρι του 1944 με σύνθημα «Ούτε σπυρί στάρι στους κατακτητές» οι αντάρτες του ΕΛΑΣ μαζί με το... βασανισμένο λαό ρίχνονται στη μάχη κατά των Γερμανών κατακτητών που ήθελαν να ληστέψουν τον ιδρώτα και το αίμα των Ελλήνων αγροτών. Άρχισε έτσι η «Μάχη της Σοδειάς»
Τι προηγήθηκε
Από τον Ιούνιο του 1944, μια αδιάκοπη μάχη νέας μορφής ξετυλίγεται σ’ όλη την έκταση της «γόνιμης» Ελλάδας, δηλαδή στις περιοχές που παράγουν σιτάρι και καλαμπόκι. Οι Γερμανοί και η Κυβέρνηση των συνεργατών βάζουν σ’ ενέργεια τα πάντα για ν’ αρπάξουν την καινούρια σοδειά. Σκοπός τους είναι, μαζί, να εφοδιάσουν τα στρατεύματα Κατοχής, που η επιμελητεία τους όλο και περισσότερο απογυμνώνεται, και να στερήσουν τους αντάρτες από μέσα διατροφής που θα τους βοηθούσαν να κρατήσουν έναν καινούργιο «χειμώνα» στα απόρθητα λημέρια τους. Οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να καταστρέψουν την εγχώρια παραγωγή, εφόσον δεν μπορούσαν να την ελέγξουν, μιας και δεν τους ήταν απαραίτητη για τη συντήρηση της κατεχόμενης ζώνης. Αντίθετα, τόσο για τον ΕΛΑΣ όσο και τους πληθυσμούς που είχαν υποστεί τις συνέπειες των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων, η παραγωγή αυτή ήταν κυριολεκτικά ζήτημα επιβίωσης.
Σε «Ειδική Διαταγή Επιχειρήσεων» το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ (10/6/1944) με αφορμή τις προθέσεις του κατακτητή επισημαίνει: «Πρόθεσις του Γενικού Στρατηγείου είναι να εμποδίσει την επιτυχία της ανωτέρω επιδιώξεως των κατακτητών δι’ όλων των εις διάθεσίν των μέσων και εν ανάγκη διά μεγάλων θυσιών εις αίμα, αφ’ ενός δια της εξασφαλίσεως της παραγωγής των αγροτών των πεδινών περιοχών της χώρας και αφ’ ετέρου διά της μεταφοράς και εναποθηκεύσεως εις τα καταφύγια (ασφαλή, πολλαπλά, κλιμακωμένα εις μέγα βάθος και πλάτος της ορεινής ελευθέρας περιοχής) του μέρους της παραγωγής ταύτης, του κατ’ ελάχιστον αναγκαιούντος δια την μέχρι της επομένης εσοδείας διατροφήν των ορεινών πληθυσμών και των τμημάτων του ΕΛΑΣ. Προς τον σκοπόν αυτόν διατάσσει ρητώς και κατηγορηματικώς την προώθησιν προς τας πεδινάς και τας πλουσίας εις γεωργικήν παραγωγήν περιοχάς, μέρους της όλης δυνάμεως του ΕΛΑΣ, εξικνουμένου μέχρι του τρίτου ή τετάρτου ταύτης. Και επιπλέον κατά τας εκάστοτε παρουσιασθησομένας ειδικάς τακτικάς περιπτώσεις κατά περιοχάς και έτερον μέρος της όλης δυνάμεως των τμημάτων του . Στέφανος Σαράφης, υποστράτηγος».Με βάση τη διαταγή αυτή ο ΕΛΑΣ ανέλαβε επιθετκές ενέργειες κατά των χιτλερικών και των συνεργατών τους που επιχείρησαν να κινηθούν στους κάμπους και ν’ αρπάξουν τη σοδειά από τα χέρια του λαού. Δόθηκαν πλήθος μάχες με επίκεντρο το Θεσσαλικό κάμπο αλλά και αλλού.
Η «Μάχη της Σοδειάς» ήταν μία ιδιότυπη μάχη που μπορούσε να δώσει μόνο ένας πραγματικά λαϊκός στρατός, ένας στρατός δεμένος με το λαό, το οπλισμένο στην κυριολεξία χέρι του.
Χάρη στην αυτοθυσία αυτή λαού και ΕΛΑΣ η σοδειά σώθηκε. Οι αγρότες νοιώθοντας βαθιά ευγνωμοσύνη για την ανεκτίμητη αυτή βοήθεια που τους πρόσφερε ο ΕΛΑΣ έδωσαν πρόθυμα όχι μονάχα της εισφορά που τους είχε ορίσει η ΠΕΕΑ, αλλά και μεγαλύτερες ακόμη ποσότητες.
Το Ντοκουμέντο
Παρουσιάζουμε σήμερα ένα μοναδικό ντοκουμέντο που βρίσκεται στα ΓΑΚ Ν. Ημαθίας. Είναι αφιέρωμα της εφημερίδας «Σπίθα» (Χρονιά Α’, Αριθ. Φυλ. 5) που ήταν «Όργανο της Περιφερειακής Επιτροπής Βέροιας Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας» (Βέροια 8 Αυγούστου 1944).
Να σημειώσουμε εδώ ότι στην περιοχή της Βέροιας, τμήματα του ΕΛΑΣ Βερμίου-Πιερίων έδωσαν σκληρές μάχες κατά των γερμανών και των συνεργατών τους με αποκορύφωμα τις 6 μάχες από 20 Ιούνη μέχρι τέλη Ιούλη 1944. Η κυριότερη στα μέσα Ιούλη όταν 1.300 γερμανοί με τους συνεργάτες τους επιτέθηκαν για ν’ αρπάξουν τη σοδειά από τα χωριά Παλατίτσια, Βεργίνα και Μετόχι. Στη μάχη αυτή είχαν απώλειες 80 νεκρούς, 60 αιχμάλωτους και πολλά όπλα και πυρομαχικά πάρθηκαν σαν λάφυρα από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ.
Στην εφημερίδα «Σπίθα» σε πρωτοσέλιδο άρθρο της με τίτλο «ΟΥΤΕ ΣΠΕΙΡΙ ΣΙΤΑΡΙ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΙΛΗΣΤΕΣ» αναφέρει:
«Ενώ ο Παπανδρέου, φασιστόμουτρο και διαχειριστής της Ανώνυμης Εταιρείας Γλυξμπουργκ, φλυαρεί ενάντια στο μαχόμενο Έθνος, σαμποτάρει τον Εθνικό Αγώνα και δεν του καίγεται καρφί για τα ανήκουστα εγκλήματα των Ούννων και των γενιτσάρων, στη σκλαβωμένη Πατρίδα, ο Ελληνικός Λαός, συσπειρωμένος γύρω από την πραγματική του Κυβέρνηση, την ΠΕΕΑ, ηρωϊκός και ακατάβλητος δίνει τη μεγάλη μάχη για τη σοδειά του, χέρι με χέρι με τον Εθνικό μας Στρατό ΕΛΑΣ. Πρωτοπόροι σαν πάντα στην Εθνική αυτή μάχη οι κομμουνιστές παλαίβουν στην πρώτη γραμμή για το ψωμί του λαού.
Ο Λαός σπάζει με την πάλη του την τρομοκρατία, τσακίζει με τα’ όπλο του αντάρτη τον καταχτητή, διαλύει τις συμμορίες των καννίβαλων εθνοπροδοτών και κερδίζει τη μάχη αυτή. Στην περιφέρειά μας με την αποφασιστικότητά του και τους αγώνες του πέτυχε να μην πάρει σπειρί σιτάρι ο μελλοθάνατος ληστής και να διλαυθούν τα συγκροτήματα που κατάγραψαν την παραγωγή στο πλευρό του, καταφέροντας γερά χτυπήματα στον καταχτητή και εμποδίζοντάς τον να βάλει χέρι στην παραγωγή.
Οι βάρβαροι όμως δεν παρατήθηκαν από τα ληστρικά τους σχέδια. Πάνε α εφαρμόσουν άλλες μέθοδες. Καλούν τώρα τους Προέδρους των χωριών και ζητούν να καταγράψουν τα στρέμματα, να συνταχτούν φορολογικοί κατάλογοι για να μας αρπάξουν έτσι το σιτάρι μας από χωριό σε χωριό κι’ από αμπάρι σε αμπάρι.Ετοιμάζουν και την έμμεση αρπαγή, αγοράζοντας το σιτάρι με άχρηστα παληόχαρτα του Ράλλη για να το φορτώσουν για τη Χιτλερία. Πρέπει να ματαιώσουμε και τα καινούργια αυτά κόλπα. Κανένας πρόεδρος και δημόσιος υπάλληλος να μην γίνει συνειδητά ή κι’ ασυνείδητα συνεργάτης των αρχιληστών, εχθρός του Λαού. Ούτε στρέμμα να μη δηλωθεί από τους αγρότες. Κανένα στοιχείο για την παραγωγή μας στα χέρια των δολοφόνων. Καμμιά συναλλαγή με τους μαυραγορίτες πράχτορες του κατακτητή. Τις ανάγκες μας σε λάδι , σαπούνι, ρουχισμό κι’ άλλα είδη να τις καλύψουμε ομαδικά με ανταλλαγές μέσω των συνεταιρισμών μας. Να ενισχύσουμε ολόπλευρα τον ΕΛΑΣ, μόνιμο και εφεδρικό και να τον δυναμώσουμε για να δώσει μαζί με τον Λαό τα τελειωτικά χτυπήματα στον καταχτητή και στον ντόπιο φασισμό. Το σιτάρι της γης μας, ο καρπός του ιδρώτα μας, είναι δικό μας και θα μείνει στα χέρια μας.»
ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΔΑΛΗΣ
Από το "Ριζοσπάστη" της Τετάρτης, 21 Αυγούστου 1946, αναδημοσιεύουμε την ανακοίνωση της Συντακτικής Επιτροπης της εφημερίδας για το δολοφονημένο πρωτοπόρο κομμουνιστή δημοσιογράφο και λαϊκό αγωνιστή Κώστα Βιδάλη. Η ανακοίνωση έχει ως εξής:
"Δεν υπάρχει ακόμα η κυβερνητική επιβεβαίωση για το θάνατο του Κ. Βιδάλη. Αντίθετα, υπάρχει συστηματική κυβερνητική πρόθεση να σκεπαστεί το έγκλημα, να δημιουργηθεί σύγχυση, να μετατοπιστούν άνανδρα οι ευθύνες. Ωστόσο, δε μας μένουν πια αμφιβολίες ότι ο σύντροφός μας Κώστας Βιδάλης πέθανε από έναν ανήκουστα μαρτυρικό θάνατο στα χέρια ανθρωπόμορφων τεράτων, κάτω από τις άμεσες οδηγίες αυτού του κυρίου "Τζωρτζ" που μιλάει άπταιστα τα αγγλικά.
Είναι βαρύς ο φόρος του αίματος που έχει πληρώσει στην επική σταδιοδρομία της η εφημερίδα του λαού, ο "Ριζοσπάστης". Ο σεμνός και μορφωμένος συντάκτης του ο Μαρουκάκης γκρεμιζόταν νεκρός από την ταράτσα της Ασφάλειας του Μανιαδάκη. Ο Κορνάρος, ο Σουκατζίδης, ο Κώστας Χατζήμαλης συμπλήρωναν τη θυσία, πέφτοντας κάτω από τα βόλια των Γερμανών παραδομένοι ή προδομένοι από Ελληνες που ήταν χειρότεροι από τους Γερμανούς.
Ο Κώστας Βιδάλης δίνει το αίμα του στο βωμό της μεταδεκεμβριανής θηριωδίας κι αυτής της κατοχής. Ακόμα όταν ήταν στα βουνά, τον καιρό που πολεμούσαμε τους Γερμανούς, είχε φρίξει από τη σατανικότητα της "συμμαχικής αποστολής" και τον κυνισμό των διαφόρων Κρις. Τον Δεκέμβρη τον έζησε σαν έπος και σαν δράμα. Πρώτος ύστερα από τη Βάρκιζα κατέβηκε στην Αθήνα για να βγάλει την "Ελεύθερη Ελλάδα" και το "Ριζοσπάστη". Σε όλη τη μεταδεκεμβριανή θύελλα στάθηκε ηθικός βράχος στην πρώτη γραμμή, πηγή ενεργητικότητας και αισιοδοξίας. Είχε το μεγάλο πλεονέκτημα ότι ΗΞΕΡΕ τους εχθρούς μας, την τάξη τους, τα κόμματά τους, τις παρατάξεις τους, ακόμα και όλα τα πρόσωπά τους - όσα άξιζαν κάπως τον κόπο - ένα προς ένα. Είκοσι πέντε χρονών δημοσιογραφική ζωή, που την κράτησε πάντα επαγγελματικά άμεμπτη και τόσο έντιμη, ώστε να μην μπορεί να ακουστεί το παραμικρό ψεγάδι εις βάρος του! Αυτή η μακρόχρονη δημοσιογραφική ζωή και πείρα του έδωσαν μια σαιξπήρεια διαγνωστική ικανότητα για την τάξη που πεθαίνει και ζέχνει μέσα στην αποσύνθεσή της. "Αδελφέ μου αυτοί είναι μηδέν! Αν ζούνε ακόμα - γράψε Αγγλία στον κατάλογο!". Η πεποίθησή του στο καινούργιο που έρχεται ήταν νόμος για το Βιδάλη, νόμος βγαλμένος μέσα από τα ελληνικά πράγματα. Γύρισε κάποτε, στα χρόνια της γερμανικής κατοχής από μια τρομερά επικίνδυνη περιοδεία στον κάμπο της δυτικής Θεσσαλίας, όταν μαζί με τους αντάρτες ιππείς έδιναν τη μάχη της σοδειάς . Είχε περπατήσει μεσάνυχτα, είχε περάσει όλες τις επικίνδυνες γραμμές, γύρισε μαύρος με πρησμένα τα μάτια από την κακουχία. Αλλά πέρα από τη "μάχη της σοδειάς " (που την έκανε βιβλιαράκι), πέρα από τα άμεσασυμπεράσματα, συνεπαρμένος από τη μεγαλειώδη προσπάθεια του λαού και στρατού (αντάρτικου) είχε βγάλει μέσα του, βαθιά στην ψυχή του και στο μυαλό του το μεγάλο απώτερο συμπέρασμα:
- "Αδελφέ μου, η υπόθεση Λαοκρατία είναι λυμένη!".
Η υπόθεση Λαοκρατία είνε πράγματι λυμένη για τον ελληνικό Λαό. Μόνο που οι φίλοι μας οι Αγγλοι και οι γραικύλοι δούλοι τους έκαναν ώστε να ποτιστεί με ποτάμια από αγνό ελληνικό αίμα η λυμένη αυτή υπόθεση.
Και μαζί μ' αυτό χύθηκε και το τόσο αγνό αίμα του Κώστα Βιδάλη στα βασανισμένα χώματα της ανατολικής Θεσσαλίας. Η φλογισμένη καρδιά του έπεσε παρανάλωμα της φασιστικής θηριωδίας στην περιοχή της χώρας μας που είνε σήμερα μια κόλαση φωτιάς και αίματος.
Ο Κώστας Βιδάλης έπεσε στην πρώτη γραμμή του πυρός στον μεγάλο αγώνα του ελληνικού Λαού κατά του φασισμού και της αγγλικής κατοχής.
****
Δε θέλουμε να κλάψουμε το Βιδάλη στις γραμμές αυτές. Δε θα το 'θελε με κανέναν τρόπο ο ίδιος. Ηταν ένας ολοζώντανος αγωνιστής και παραμένει για μας ολοζώντανος στο πλευρό μας. Η κανιβαλική αποθηρίωση των "λαοπρόβλητων" τον είχε εξαγριώσει. Οι ειδήσεις για τις "εκκαθαριστικές επιχειρήσεις" του Σπυρέτου Θεοτόκη και το ανήκουστο δράμα του θεσσαλικού πληθυσμού από τα σπιτφάιρς, τα ρουκετοβόλα, τα τάινφουν και τα τανκς (που έριχναν βέβαια - έλεγε ο Βιδάλης - "στο γάμο του καραγκιόζη", όσον αφορά τον εκστρατευτικό αντικειμενικό τους σκοπό, αλλά έκαναν κόλαση τη ζωή του άμαχου πληθυσμού) τον είχαν ερεθίσει. Απαίτησε τρεις φορές από την εφημερίδα να σταλεί στη Θεσσαλία και τις τρεις φορές του αρνήθηκαν. Την τέταρτη επέμεινε: "ΔΕΝ ΕΙΝΕ ΤΙΜΙΟ αυτό που κάνουμε. Δεν μπορεί να γίνουνται αυτά που γίνουνται στη Θεσσαλία κι εμείς εδώ να περιμένουμε τις "μπούρδες" του Θεοτόκη. Επιμένω να φύγω αύριο το πρωί".
Δεν αγνοούσε ο Βιδάλης τη ζούγκλα που αποτελεί η επικράτεια του στρατηγού Γεωργούλη. Ούτε ότι ο υπουργός της Δημοσίας Τάξεως έχει τρεις υφυπουργούς του στη Θεσσαλία: Το λήσταρχο Σούρλα, το λήσταρχο Καλαμπαλίκη και το λήσταρχο Τσαντούλα (κι έναν υπερυπουργό: το μυστηριώδη αγγλόφωνο "Τζωρτζ" της Ιντέλλιτζενς Σέρβις). Αλλά στηριζόταν στην τόλμη του, στην τεράστια, πράγματι, δημοσιογραφική του πείρα, στην πασίγνωστη εξυπνάδα του, στο γεγονός ότι "ήξερε να μιλάει γλώσσα" σε όποιους ανθρώπους εύρισκε. Το λάθος του και το λάθος μας είνε ότι δεν υπολογίσαμε ότι στην επικράτεια Γεωργούλη θα είχε να κάνει με όχι ανθρώπους με οποιαδήποτε γλώσσα, αλλά με ανθρωπόμορφα εκτρώματα χωρίς καμιά γλώσσα.
Ο Κώστας Βιδάλης, ο τίμιος άνθρωπος, το δυνατό και οξύ μυαλό, η μεγάλη και ολόθερμη καρδιά δε ζει πια. Ο "Ριζοσπάστης" και το Κόμμα μας έχασαν ένα σημαντικό κεφάλαιο, που στον τομέα του δύσκολα θα αναπληρωθεί. Αλλά και η ελληνική δημοσιογραφία ολόκληρη έχασε έναν από τους δυο τρεις καλύτερους εκπροσώπους της.
Είνε βαρύς ο φόρος του αίματος που πληρώνει η Δημοκρατία στο πρόσωπο του Βιδάλη. Αδελφωμένο το αίμα αυτό με το άλλο άφθονο αίμα που χύνεται κάθε μέρα σε όλες τις γωνιές της χώρας, θα ποτίσει το δέντρο της λευτεριάς, της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας.Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΟΥ "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ"".
Στα μέτωπα του ρεπορτάζ
Στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων βρίσκονταν πάντα οι συντάκτες του "Ρ". Είτε στις απεργίες, είτε - στην περίοδο της ένοπλης αντίστασης και πάλης - στα βουνά και στα χαρακώματα. Τιμώντας τη μνήμη όλων όσοι έγραψαν την 80χρονη ιστορία του "Ρ", δημοσιεύουμε ένα μικρό απόσπασμα από το ρεπορτάζ - ντοκουμέντο του Κώστα Βιδάλη,για τη θρυλική "Μάχη της Σοδειάς ". Το ρεπορτάζ αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στις εκδόσεις "Ρήμα", από το ΕΑΜ Θεσσαλίας και διασώθηκε - παρμένο από σπάνιο κατοχικό φυλλάδιο - από τον αντιστασιακό δημοσιογράφο Λάζαρο Αρσενίου, στο βιβλίο του "Η δολοφονία του Κώστα Βιδάλη", απ' όπου και το πήρε ο "Ρ", για τη δική του έκδοση - αφιέρωμα στον αγωνιστή συντάκτη του. (Οι υπότιτλοι είναι αυτοί του πρωτοτύπου).
Η Ιησουίτικη τακτικήΓια να πετύχει τους σκοπούς της αυτούς, για να διευκολύνει τους πάτρωνές της συνεργάτες και συμμάχους χιτλερικούς φασίστες, χρησιμοποίησε όλες τις μεθόδους, ακόμα και τις πιο ιησουίτικες μεθόδους, τη συκοφαντία, τη διαβολή κλπ. Για μια φορά ακόμα εμφανίστηκαν, για να χύσουν το δηλητήριό τους, μέσα από τις γραμμές του Ευαγγελίου και των ρητών των Μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας, οι δύο γνωστοί ιεράρχες: Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιωακείμ και οΖιχνών Λάρισας Κύριλλος Εξαρχος. Με "έκκλησή" τους που δημοσιεύτηκε στην ελληνόφωνη γερμανική εφημερίδα "Λαρισαϊκός Τύπος" της 3 Ιουνίου 1944, ενώ αναγνωρίζουν ότι "από μίαν καλήν συγκομιδήν του σίτου εξαρτάται η ζωή ολοκλήρου του Εθνους ημών μέχρι του Θερισμού του 1945", κατόπιν με τη μεγαλύτερη πονηριά λένε: "η μάχη του σίτου γίνεται όχι για να συγκεντρωθεί ασφαλέστερον ο σίτος εις τας αποθήκας, αλλά ποία από τας διαφόρους οργανώσεις θα πάρει προκαταβολικώς περισσότερον από τας άλλας".
Και τα λένε αυτά, για να αποκαλυφθούνε μόνοι τους κατόπιν: "υπομιμνήσκουμε ότι και η κυβέρνησίς μας (πρόκειται για την κυβέρνηση του προδότη Ράλλη) εξέδωκε τον σχετικό νόμο, αναφορικώς με την εφετινήν εσοδείαν και ότι ο νόμος αυτός επιβάλλεται να γίνει σεβαστός παρά πάντων".Ποιες είναι οι οργανώσεις που ζητάν να αρπάξουν τα στάρια, τη σοδειά , το λένε μόνοι τους, οι δύο ιεράρχες. Η ίδια η κυβέρνηση. Το ζήτημα λοιπόν δεν έμπαινε ποιος θα πάρει τη σοδειά , μα: θα την πάρει ο νοικοκύρης, ο χωριάτης που κόπιασε, ίδρωσε για να καλλιεργήσει τα χωράφια, ή οι Γερμανοί και η προδοτική κυβέρνηση με το νόμο, που "επιβάλλεται να γίνει σεβαστός παρά πάντων", δηλαδή με το γερμανοελληνικό νόμο, που καθόριζε ότι 35% τουλάχιστον από την παραγωγή κάθε χωριάτη θα το πάρουν οι χιτλερικοί ληστές και οι ντόπιοι ληστές. Και οι δυο αυτοί γερμανόδουλοι ιεράρχες τονίζουν παρακάτω:
Κάθε ατσαλένιο χέρι, που θα κρατήσει το αρπαχτικό των Γερμανών και των οργάνων τους, κάθε πράξη που θα τείνει στο σταμάτημα της ληστείας της σοδειάς , "θα χαρακτηριστεί ως αντιχριστιανική, βίαια και αντεθνική ενέργεια". Η αρπαγή και η ληστεία είναι κατά τους δύο ιερωμένους, ενέργειες χριστιανικές και εθνικές. Και όλα αυτά τα λένε "μετ' αγάπης Χριστού", ενώ μόνο με την αγάπη του σατανά, προδότες αυτοί, θα μπορούσαν να τα διακηρύξουν.
Η προδοτική φωνή τους έμεινε αποτυπωμένη στο χαρτί, για να αποτελέσει στη δεδομένη στιγμή της εθνικής κρίσης, μια ακόμα απόδειξη για την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας που τους βαρύνει. Η συκοφαντία, η διαβολή, δεν έπιασε και οι Θεσσαλοί αγρότες προχώρησαν και έδιναν τη μάχη για τη σωτηρία της σοδειάς τους.
Συμπερασματικά μπορούμε να διαγράψουμε ως εξής το γερμανικό "ελληνικό" σχέδιο αρπαγής της σοδειάς .
α) Σκοπός: αρπαγή της σοδειάς του κάμπου στο σύνολό της σχεδόν.
β) Μέσο: ο νόμος της προδοτικής κυβέρνησης Ράλλη.
γ) Μέθοδος: σύσταση ομάδων αλωνιστικών συγκροτημάτων, σε διάφορες περιοχές του κάμπου, με πλήρη απαγόρευση του αλωνίσματος με ζώα, δοκάνες, στούμπισμα.
δ) Δυνάμεις: οι χιτλερικοί στρατιωτικοί σχηματισμοί των Ες-Ες, που βρίσκονται στον Θεσσαλικό κάμπο και οι ένοπλες και άοπλες δυνάμεις των Εασαδιτών, των ΕΕΕ, των Ράλληδων. Αυτές οι δυνάμεις θα φρουρούσαν τα αλωνιστικά συγκροτήματα.
ε) Στήριγμα: η αντίδραση, η κάθε λογής και ποιότητας αντίδραση, με επικεφαλής τους Εδεσίτες.
στ) Οργανα: όλοι οι ραλλικοί τυχοδιώκτες υπάλληλοι, που βρίσκονται στις δημόσιες υπηρεσίες και τους άλλους οργανισμούς. Ολόκληρη η φάρα των μεταξικών διοικήσεων των Ενώσεων Γεωργικών Συνεταιρισμών, η μαφία των προδοτών.
ζ) Προθεσμία: ημέρα έναρξης της αρπαγής είχε οριστεί η 1η του Ιούλη.Γενικός αρχιλήσταρχος είχε οριστεί ο Γερμανός ταγματάρχης Μάνεκε, που συνεργαζότανε στενά με τους νομάρχες του Ράλλη και τους αρχηγούς των ΕΑΣΑΔ, των ΕΕΕ κλπ.
Ούτε σπυρί στάρι στον κατακτητή και στους προδότες
Ο κάμπος είχε χρυσώσει από τη μια ως την άλλη μεριά. Τα βαριά, μεστωμένα και πολύτιμα στάχυα έχουν γείρει από το βάρος του ώριμου καρπού. Οπως είναι γυρισμένες οι ψάνες μοιάζουν να 'ναι αποσταμένα και να περιμένουν τον ερχομό του Θεριστή, για να τ' απαλλάξει από το βάρος. Αν δεν έρθει έγκαιρα, αυτά θα τινάξουν τον καρπό, θα τον σκορπίσουν κάτω στο χωράφι, δεν αντέχουν πια.
Μέσα στον κάμπο είναι χυμένη η ανησυχία. Ο φόβος απλώνεται σαν την ομίχλη πάνω στα χωριά. Ενα μεγάλο ερωτηματικό υπάρχει στα πρόσωπα, στις κουβέντες όλων: Τι θα γίνει η σοδειά .
Μια απάντηση βγαίνει αυθόρμητα: Μόνο με τις ίδιες τις δυνάμεις μας, με τα μπράτσα μας, με τα όπλα μπορούμε να υπερασπιστούμε τη σοδειά . Οπλα, δώστε μας όπλα, είναι η γενική απαίτηση. Ας κάψουν και τα χωριά και τα σπίτια και τα νοικοκυριά μας. Τη σοδειά να σώσουμε.
Και τα μάτια γυρίζουν προς τα βουνά, προς τους αντάρτες του ΕΛΑΣ, τη δύναμη, που ενωμένη με τη δική τους, μπορεί να εγγυηθεί τη σοδειά , να ματαιώσει τα σχέδια της αρπαγής της από τους χιτλερικούς ληστές και τους προδότες ληστές. Μα ταυτόχρονα τα μάτια είναι γυρισμένα προς τις οργανώσεις, στους συναγωνιστές, αυτούς που σε κάθε δύσκολη στιγμή τους βρίσκανε δίπλα τους, έτοιμους να θυσιαστούν. Σ' αυτούς που στα τρία χρόνια του αγώνα τους λέγανε πάντα το σωστό λόγο και πάντα τους έδειξαν το δρόμο της σωτηρίας, της τιμής και του καθήκοντος.
"Ούτε σπυρί στάρι στον κατακτητή και τους προδότες".
Αυτό είναι το σύνθημα που κυριαρχεί μέσα στον κάμπο. Είναι το σύνθημα που έριξε το ΕΑΜ και τα συνεργαζόμενα μέσα σ' αυτό κόμματα, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τα άλλα. Και το σύνθημα αυτό επαναλαμβάνεται από οργανωμένα, του μαχόμενου λαού, τα μυριάδες στόματα.
Ούτε σπυρί στάρι στον κατακτητή και τους προδότες είναι η απάντηση των καραγκούνηδων, αυτών των δουλευτάδων της γης, που το χειμώνα ζυμώνουν τη λάσπη του κάμπου και το καλοκαίρι καταπίνουν την παχιά σκόνη του.
Και όλος ο λαός, γέροι, γριές, γυναίκες και άντρες, κορίτσια και αγόρια, όλοι ακόμα και τα μικρά παιδιά το χωνεύουν, το κάνουν συνείδηση, σκοπό, έργο, το μεταβάλλουν σε πολεμικό σύνθημα. Ο φόβος και η ανησυχία έχουν σβήσει. Η ομίχλη που απλώνονταν καταθλιπτικά πάνω από τα χωριά, διαλύθηκε. Η αποφασιστικότητα, η θέληση του λαού να παλέψει για τη ζωή και τη λευτεριά του, αντικατέστησαν το δισταγμό και το φόβο. Στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς που πέρασαν έμαθαν όλοι, πως μόνο με τον αγώνα, με την πάλη κατά των κατακτητών και των προδοτών μπορούμε να σωθούμε σαν λαός, σαν έθνος, σαν άτομα. Με το σκληρό αγώνα θα σωθεί και η σοδειά !
Και όλος ο κόσμος ανασκουμπώνεται για τον αγώνα αυτό της ζωής, για τη ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΟΔΕΙΑΣ , αυτής που θα εξασφαλίσει τους κόπους, το ψωμί, τη ζωή του χωριάτη μα και του ελληνικού λαού ολόκληρου και του στρατού του, του ΕΛΑΣ. Ολος ο κόσμος δίνεται με όλη την ψυχή του στη μεγάλη μάχη της σοδειάς ".
Κώστα Βιδάλη: "Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΣΟΔΕΙΑΣ", 1944 by Οικοδόμος on Scribd
Η «Μάχη της σοδειάς» του Κώστα Βιδάλη (κλικ)
Μπορείτε να διαβάσετε στο διαδίκτυο ή να κατεβάσετε στον υπολογιστή σας το βιβλίο, σε μορφή pdf.
Πατήστε πάνω στη λέξη Scribd, που βρίσκεται στο κάτω αριστερά μέρος των παραθύρων, και τα βιβλία θα «ανοίξουν» σε φυσικό μέγεθος.
"peaea"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου