Τίποτα σχετικά με την μελαγχολία δεν είναι ποιητικό. Είναι ένα τεράστιο κενό. Είναι μια λαχτάρα για το παρελθόν, που θολώνει εντελώς το παρόν.Τα χαρακτηριστικά της μελαγχολίας είναι η ακινησία, η κόπωση και η σωματική εξάντληση σε σημείο που δημιουργεί έναν υπό- τύπο κατάθλιψης που μπορεί να είναι πολύ σοβαρός. Ο Βίκτορ Ουγκό είπε ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Ο Σταντάλ επίσης θεωρούσε ότι αυτοί που είναι αφοσιωμένοι στην συγγραφή, την ζωγραφική ή την ποίηση είναι πιο επιρρεπείς στην μελαγχολία. Αυτή η συναισθηματική κατάσταση πάντα συνδεόταν με την δημιουργικότητα. Αυτή η βαθύτερη πλευρά μας χρησιμοποιεί την θλίψη προς όφελος της.
«Η μελαγχολία είναι μια ομίχλη θλίψης που καλύπτει τα πάντα». – Χένρι Γουόντσγουερθ
Λονγκφέλοου Οι ρομαντικοί πίστευαν ότι χωρίς την μελαγχολία, η πένα δεν έχει μελάνι. Ωστόσο, οι καλλιτέχνες ξέχασαν ότι ήταν οι Έλληνες αυτοί που χρησιμοποίησαν τον όρο γι αυτό που τώρα γνωρίζουμε ως κατάθλιψη.
Ο Ιπποκράτης ήταν αυτός που πρότεινε ότι η μελαγχολία ήταν αυτή που έκανε κάποιον να αισθάνεται απογοητευμένος, φοβισμένος, λυπημένος κτλ. Αργότερα, ο Φρόιντ, εμβάθυνε αυτή την ιδέα και της έδωσε μια αυθεντική κλινική διάγνωση. Επομένως, η μελαγχολία δεν είναι απλή κατάθλιψη. Και δεν είναι ένας καταλύτης που εμπνέει την τέχνη.
Η μελαγχολία είναι ένας μετεωρίτης που λέγεται κατάθλιψη και μπορεί να συγκρουστεί με τον πλανήτη σας και να καταστρέψει τα πάντα. Όταν η μελαγχολία σας χτυπά την πόρτα Όλοι μας είμαστε λυπημένοι μερικές φορές. Κοιτάμε όλα αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν και το παρόν φαίνεται αρκετά κακό. Ευτυχώς, συνήθως διαρκεί μόνο λίγο και επιστρέφουμε στον παλιό εαυτό μας. Επιπλέον, οι ψυχολόγοι μας θυμίζουν ότι αν και η θλίψη συχνά έχει το «φαινόμενο του φωτοστέφανου» που φαίνεται να καλύπτει τα πάντα, υπάρχει πάντα χώρος για άλλα συναισθήματα και σκέψεις.
Όταν η μελαγχολία έρχεται, δεν αφήνει χώρο για τίποτα άλλο. Δεν βιώνετε ευχαρίστηση, περιέργεια ή άλλα ενδιαφέροντα. Στην πραγματικότητα, το 1980 η μελαγχολία ορίστηκε ως κατάσταση «αλεξιθυμίας». Δηλαδή, όταν το άτομο δεν μπορεί να αισθανθεί κανένα συναίσθημα απολύτως, συμπεριλαμβανομένου της θλίψης. Είναι μια πλήρης αλλαγής στη συναισθηματική δομή του ατόμου. Αξίζει επίσης να σημειωθεί κάτι πραγματικά σημαντικό. Στο DSM-5 (Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών), η μελαγχολία περιγράφεται ως υπό- τύπος μεγάλης κατάθλιψης. Μερικοί δεν συμφωνούν με αυτή την ταξινόμηση και θεωρούν ότι είναι μια ξεχωριστή συναισθηματική διαταραχή.
Όπως και να χει, είναι μια σαφώς καταθλιπτική διαταραχή με τα δικά της χαρακτηριστικά. Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικά από αυτά. Ποια είναι τα συμπτώματα της μελαγχολίας; Το κύριο σύμπτωμα είναι η αδυναμία του να νιώθετε συναισθήματα. Δεν υπάρχει καμία ευχαρίστηση και κανένα ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχει επίσης κανένα από τα συνηθισμένα συμπτώματα της θλίψης όπως το κλάμα ή η αγωνία. Μελαγχολία σημαίνει «ακινησία». Είναι μια κενότητα και μια συνεχής λαχτάρα για κάτι που δεν μπορείτε να έχετε. Υπάρχουν επίσης αποδείξεις για μείωση στις ψυχοκινητικές λειτουργίες που προκαλεί δυσκολία στην σκέψη, σωματική και ψυχική εξάντληση. Ακόμα ένα συνηθισμένο χαρακτηριστικό είναι η ανικανότητα του ασθενούς να εξηγήσει τι νιώθει. Δεν μπορεί να εκφράσει με λόγια τι του συμβαίνει ή γιατί νιώθει ή δεν νιώθει.
Ένα άλλο πράγμα που κάνει αυτή την κατάσταση διαφορετική από άλλες μορφές κατάθλιψης είναι η αδυναμία σκέψης. Σε άλλες καταθλιπτικές διαταραχές, οι ασθενείς βιώνουν πολλές νευρικές, εμμονικές και εξαντλητικές σκέψεις. Μερικές φορές αυτές οι σκέψεις γίνονται αυτοκτονικές. Αυτό δεν συμβαίνει με την μελαγχολία. Σύμφωνα με τα λόγια του ψυχολόγου Giovanni Stanghellini, «Αν η μεγάλη κατάθλιψη είναι ένα ναυάγιο με θεατή, η μελαγχολία είναι ένα ναυάγιο χωρίς θεατή». Δηλαδή, ενώ ένας καταθλιπτικός άνθρωπος συνήθως προσπαθεί να καταλάβει γιατί αισθάνεται έτσι, ένα άτομο με μελαγχολία δεν αναρωτιέται καν.
Δεν αισθάνεται τίποτα. Μελαγχολία και θεραπεία Η θεραπεία για ένα άτομο με αυτή την πάθηση εξαρτάται από την διάγνωση. Όπως γνωρίζουμε, υπάρχουν πολλοί τύποι κατάθλιψης. Ο ψυχολόγος πρέπει να αποφασίσει αν ο ασθενής πάσχει από μείζονα κατάθλιψη, ψευδαισθήσεις Cotard ή από παραληρητική ή μη- παραληρητική μελαγχολία. Η θεραπεία καθορίζεται κατά περίπτωση. Ο επαγγελματίας πρέπει να αποφασίσει τι είναι καλύτερο για κάθε ασθενή. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η ρίζα του προβλήματος είναι βιολογική.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση οι περισσότεροι ασθενείς ανταποκρίνονται καλά στις φαρμακολογικές θεραπείες.
Η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία παράγει επίσης καλά αποτελέσματα. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, είναι απαραίτητες άλλες ψυχιατρικές θεραπείες και συνεχή παρακολούθηση. Η μελαγχολία επηρεάζει περίπου το 2% του πληθυσμού. Ευτυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι συνήθως ανταποκρίνονται καλά στις θεραπείες και γίνονται ο παλιός εαυτός τους σε γρήγορο χρονικό διάστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου