Μια τραγελαφική αντίφαση της εποχής είναι αυτή που παραπαίει ανάμεσα στην υπερβολική έκθεση από τη μια των προσωπικών μας στιγμών και στην κοινωνική και συναισθηματική αποστασιοποίηση από την άλλη.
Έχουμε εθιστεί στο να κοιτάμε τις ζωές των άλλων συστηματικά και στοχευμένα μέσα από την κλειδαρότρυπα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, να σχολιάζουμε κακοπροαίρετα ή καλοπροαίρετα στα καφεδοπηγαδάκια μας, να ευχόμαστε τυπικά και ανελλιπώς σε όλο το φάσμα των κοινωνικών σχέσεων, να συγχαίρουμε για τις επιτυχίες των παιδιών (μας) κι από την άλλη να λέμε «δε με αφορά» ή «δε σε αφορά».
Είμαστε ένας μικρόκοσμος εθισμένος στη σιωπή της απάθειας και της αδράνειας.
Κάπως έτσι μεγαλώνουμε τους θεατές στα περιστατικά bullying, που θυμόμαστε να το καταδικάσουμε μια φορά τον χρόνο. Γινόμαστε το πρότυπο που μαθαίνει στα παιδιά μας να στέκονται αμέτοχα στο άδικο, να μην τα αφορά η κακοποίηση (με όποιον τρόπο) ενός άλλου παιδιού, να σιωπούν.
Σε πρώτο χρόνο και λόγο μας αφορά η ζωή των αγαπημένων μας, των φίλων μας, των ανθρώπων της γειτονιάς μας. Και πρώτο μέλημά μας το παιδί.
Είναι υποχρέωσή μας να ενημερώσουμε τον γονιό όταν γνωρίζουμε πως το παιδί του θέτει το ίδιο σε κίνδυνο τον εαυτό του, ή όταν απειλείται από τρίτους η ψυχική και σωματική του ακεραιότητα.
Πολλές φορές ο γονιός γνωρίζει, αλλά δεν μπορεί να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση. Αυτό όμως ας μην το θεωρούμε δεδομένο. Ο φίλος έχει το χρέος να μιλήσει. Ο γείτονας το ίδιο. Ο δάσκαλος επίσης. Όχι με την πρόθεση να κατακρίνουμε τον γονιό για παραμέληση του παιδιού του, αλλά γιατί γνωρίζουμε κάτι που ο ίδιος ίσως και να αγνοεί. Πρέπει να μιλήσουν εκείνοι που έχουν την οικειότητα να το κάνουν. Που θα δεχτούν μια αμυντική ενδεχομένως επίθεση, αλλά θα ξέρουν πως έκαναν το χρέος τους.
Επιβάλλεται να λέμε την άποψή μας κι ας γινόμαστε γραφικοί ή δυσάρεστοι. Και σ’ όποιον αρέσει. Γιατί είναι μια άποψη γεμάτη νοιάξιμο κι αγάπη. Γιατί δεν έχει την πρόθεση να κάνει κακό, αλλά καλό. Γιατί θέλει να προστατέψει κι όχι να κατακρίνει. Γιατί είναι μια άποψη που στέκεται αντίβαρο σε όλα όσα τυχόν απειλούν τη σωματική ακεραιότητα, την ψυχική ηρεμία ή τη συναισθηματική ασφάλεια των ανθρώπων που είναι κομμάτι της ζωής μας.
Πολλά στραβά κι άδικα σε τούτον τον κόσμο γίνονται με τη δική μας ανοχή. Το να κοιτάμε την πάρτη μας δε θα κάνει αυτόν τον κόσμο καλύτερο για τα παιδιά μας. Δε θα τα προστατέψει όταν βγουν από την αποστειρωμένη γυάλα μέσα στην οποία τα μεγαλώνουμε. Αυτό είναι το τίμημα που θα πληρώσει η απάθεια και η σιωπή μας.
Γεωργία Ανδριώτου
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου