Για τον υπανάπτυκτο ο θάνατος είναι κυριολεκτικά ένας ύπνος και μία λησμονιά γιατί ο νους δεν είναι αρκετά αφυπνισμένος για να αντιδράσει, και το απόθεμα τής μνήμης είναι πρακτικά άδειο.
Για τον μέσο καλό πολίτη, ο θάνατος είναι μια συνέχεια μέσα στην συνείδηση του τής διαδικασίας τής διαβίωσης και η προώθηση των ενδιαφερόντων και των τάσεων στην ζωή.
Η συνείδηση του και η αίσθηση τής επίγνωσης του είναι ίδιες και απαράλλαχτες. Δεν νιώθει μεγάλη διαφορά, τον φροντίζουν καλά και συχνά δεν έχει επίγνωση ότι πέρασε μέσα από το επεισόδιο τού θανάτου.
Για τον διεφθαρμένο και τον άπληστο, για τον κακούργο και για εκείνους τούς λίγους που ζουν μόνο στην υλική πλευρά, υπάρχει μία κατάσταση που την αποκαλούμε "γήινη προσκόλληση".
Τα δεσμά που έχουν χαλκευτεί με την γη και με την γήινη ροπή όλων των επιθυμιών τους, τούς αναγκάζουν να παραμένουν κοντά στην γη και στην τελευταία κατοικία τους πάνω στο γήινο περιβάλλον. Ζητούν απεγνωσμένα και με κάθε δυνατό τρόπο να ξανάρθουν σε επαφή και να ξαναεισέρθουν. Σε λίγες περιπτώσεις, η μεγάλη προσωπική αγάπη για εκείνους που έμειναν πίσω ή η μη εκπλήρωση για ένα αναγνωρισμένο και επείγον καθήκον, κρατά τούς καλούς και τούς ωραίους σε μία κάπως παρόμοια κατάσταση.
Για τον ζηλωτή ο θάνατος είναι μία άμεση είσοδος σε μία σφαίρα υπηρεσίας και έκφρασης με την οποία είναι συνηθισμένος και που την αναγνωρίζει αμέσως ότι δεν είναι καινούργια. Στις ώρες τού ύπνου του ανέπτυξε έναν τομέα δραστικής υπηρεσίας και μάθησης. Τώρα απλά δρα σε αυτόν για ολόκληρο το εικοσιτετράωρο (μιλώντας με τούς όρους τού χρόνου τού φυσικού πεδίου) αντί για τίς συνηθισμένες λίγες ώρες τού γήινου ύπνου.
Alice A. Bailey
Μαρία Ξυπνητού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου