Άκου λοιπόν…Όσο κι αν μεγαλώνω τη γεύση της "αλητείας" δεν την έχασα ποτέ από τα χείλη μου….
Πούλησα τον καθωσπρεπισμό σε όσους ήθελαν να τον αγοράσουν και από τότε περπατώ ξυπόλητη στα μαρμαρένια αλώνια της ζωής μου…
Όσο για τη δυστυχία…
Ευτυχώς έμαθα γρήγορα ότι η δυστυχία μέσα μας κάνει τα βήματά μας δυστυχισμένα…
Έτσι, απλώνω τα χέρια και με ένα Ζορμπίστικο τσαμπουκά χορεύω το δικό μου χορό. Με το δικό μου ρυθμό ζωγραφίζω τα βήματά μου και χαμογελώ πλατιά στην κάθε μέρα που αντικρίζω…
Γιατί; Τι νομίζεις ότι χρειαζόμαστε για να νιώσουμε πιο χαρούμενοι, πιο ελεύθεροι; Λίγη θάλασσα το βλέμμα μας και μια γεύση ουρανού τα χείλη μας…
Ζω συνειδητά και οι επιλογές μου τιμούν τον εαυτό μου...
Δεν με ενδιαφέρει να αποδείξω σε κανέναν την αξία μου και δεν υποκύπτω σε καμιά φοβική και χειραγωγική συμπεριφορά…
Αναπνέω ελευθερία και έχω σταματήσει προ πολλού να κάνω όνειρα… Κάνω πράξεις!!!
Έχω αναλάβει την ευθύνη μου και προχωρώ με το κεφάλι ψηλά…
Κι αν σκοντάψω, τι πειράζει;
Για άλλη μια φορά θα σηκωθώ και θα προχωρήσω, θαρρετά ακολουθώντας το κάλεσμα της Ζωής σε κάθε μου βήμα…
Είμαι αυτό που είμαι και νιώθω καλά…
Γνέφω στους φόβους μου να ‘ρθουν να χορέψουμε αντάμα και στριφογυρνώ μαζί τους ασταμάτητα, μέχρι να ζαλιστούν, να πέσουν…
Και τρέχω ασυννέφιαστη κάτω από τον καθάριο ουρανό…
Γεμίζω άστρα τη ματιά μου κι αγγίζω απαλά τα γιασεμιά…
Θέλει αθωότητα κι ανοικτή καρδιά να ‘χεις στο χέρι σου καθώς τ’ αγγίζεις... Διαφορετικά, δεν θα σε πλανέψει η μυρωδιά τους και θα μείνεις στερημένος να την αναζητάς… σε λάθος λουλούδια…
namaste
despoina palamari
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου