Νικάμε ή πεθαίνουμε»
16 Σεπτέμβρη 1931... ο ιταλικός φασισμός απαγχονίζει στη Λιβύη, μετά από μια δίκη φαρσοκωμωδία, τον Omar Al-Mukhtār, το "Λιοντάρι της ερήμου", που ηγήθηκε της Αντίστασης, του αγώνα εναντίον της αποικιοκρατίας των Ιταλών τη δεκαετία του '20 κι είναι ο εθνικός ήρωας της Λιβύης.
Η 4η κυβέρνηση του Τζιοβάνι Τζιολίτι, του διαπρεπέστερου φιλελεύθερου πολιτικού στην ιστορία της Ιταλίας, αποφάσισε την κατάκτηση της Λιβύης (19 Σεπτέμβρη 1911) για τα συμφέροντα του ιταλικού κεφαλαίου (Βιομήχανοι, Τράπεζα της Ρώμης και Βατικανό) που ήθελαν τον... πόλεμο για ν' αυξηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες εξοπλισμού.
Μετά από ανελέητους βομβαρδισμούς της Τρίπολης, ο ιταλικός στρατός αποβιβάζεται στη Λιβύη στις 5 Οκτώβρη 1911.
Ένας αποικιακός πόλεμος που συνοδεύτηκε από μια γιγαντιαία προπαγάνδα υποστήριξης χωρίς προηγούμενο εκείνες τις ιστορικές περιόδους.
Το Βατικανό μέσω των εφημερίδων της καθολικής εκκλησίας έσυρε τον χορό της προπαγάνδας με τίτλους: «Το δικαίωμά μας σ' αυτή την αποικία επικυρώθηκε με τα κανόνια». Ο καρδινάλιος Pietro Maffi, της Εκκλησίας των Ιπποτών της Πίζας ευλογούσε τους στρατιώτες που αναχωρούσαν για τον πόλεμο εναντίον της Λιβύης με προτροπές: «Διασταυρώστε τις ξιφολόγχες σας με τα γιαταγάνια... για να φέρετε στην Εκκλησία άλλες αδελφές σημαίες και έτσι να δοξάσετε την Ιταλία, τη δική μας γη με νέες δόξες». Ενώ σε όλα τα καμπαρέ και τα café-chantant τραγουδούσαν το «Τρίπολη, όμορφη γη του έρωτα».
Μια γιγαντιαία στρατιωτική εισβολή... περισσότεροι από 100.000 στρατιώτες, υπό τη διοίκηση 24 στρατηγών, προκάλεσε την άμεση Αντίσταση του λαού της Λιβύης. Η καταστολή ήταν αμείλικτη, χωρίς έλεος αφού υπήρχε κι η ευλογία του Βατικανού για τις "αμαρτίες" των φόνων: περίπου 4.500 Άραβες, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των παιδιών δολοφονήθηκαν από τα όπλα και τις ξιφολόγχες ή κρεμάστηκαν. Χιλιάδες εξορίστηκαν στην Ούστικα κι άλλα ξερονήσια, όπου σχεδόν όλοι πέθαναν από την πείνα και τις ασθένειες.
Έτσι ξεκίνησε η μακρά ιστορία της αντίστασης της Λιβύης, η οποία αμφισβήτησε την όλο και πιο σκληρή καταστολή. Αντίσταση που πήρε μορφή λαϊκού ξεσηκωμού κατά τη διάρκεια της φασιστικής περιόδου κι είχε ηγέτη τον Ομάρ Αλ Μουχτάρ... το "Λιοντάρι της ερήμου".
Το 1930, με εντολή του Μουσολίνι και των στρατηγών Badoglio και Graziani, εξορίστηκαν 100 χιλιάδες κάτοικοι από το οροπέδιο της Κυρηναίας -πατρίδα πολλών αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και μεταξύ αυτών ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος (276-194 π.Χ.) διευθυντής της Μεγάλης Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας- και στη συνέχεια φυλακίστηκαν σε δεκαπέντε τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά μήκος της ακτής. Κάθε προσπάθεια διαφυγής τιμωρήθηκε με το θάνατο. Με εντολή του Μουσολίνι η πολεμική αεροπορία χρησιμοποίησε βόμβες υπερίτη (αερίου μουστάρδας), απαγορευμένες από το Πρωτόκολλο της Γενεύης του 1925.
Η Λιβύη ήταν για την αεροπορία του Μουσολίνι ό, τι η Γκερνίκα στην Ισπανία για την αεροπορία του Χίτλερ: εδάφη για τη δοκιμή θανατηφόρα όπλων.
Η 4η κυβέρνηση του Τζιοβάνι Τζιολίτι, του διαπρεπέστερου φιλελεύθερου πολιτικού στην ιστορία της Ιταλίας, αποφάσισε την κατάκτηση της Λιβύης (19 Σεπτέμβρη 1911) για τα συμφέροντα του ιταλικού κεφαλαίου (Βιομήχανοι, Τράπεζα της Ρώμης και Βατικανό) που ήθελαν τον... πόλεμο για ν' αυξηθούν οι στρατιωτικές δαπάνες εξοπλισμού.
Μετά από ανελέητους βομβαρδισμούς της Τρίπολης, ο ιταλικός στρατός αποβιβάζεται στη Λιβύη στις 5 Οκτώβρη 1911.
Ένας αποικιακός πόλεμος που συνοδεύτηκε από μια γιγαντιαία προπαγάνδα υποστήριξης χωρίς προηγούμενο εκείνες τις ιστορικές περιόδους.
Το Βατικανό μέσω των εφημερίδων της καθολικής εκκλησίας έσυρε τον χορό της προπαγάνδας με τίτλους: «Το δικαίωμά μας σ' αυτή την αποικία επικυρώθηκε με τα κανόνια». Ο καρδινάλιος Pietro Maffi, της Εκκλησίας των Ιπποτών της Πίζας ευλογούσε τους στρατιώτες που αναχωρούσαν για τον πόλεμο εναντίον της Λιβύης με προτροπές: «Διασταυρώστε τις ξιφολόγχες σας με τα γιαταγάνια... για να φέρετε στην Εκκλησία άλλες αδελφές σημαίες και έτσι να δοξάσετε την Ιταλία, τη δική μας γη με νέες δόξες». Ενώ σε όλα τα καμπαρέ και τα café-chantant τραγουδούσαν το «Τρίπολη, όμορφη γη του έρωτα».
Μια γιγαντιαία στρατιωτική εισβολή... περισσότεροι από 100.000 στρατιώτες, υπό τη διοίκηση 24 στρατηγών, προκάλεσε την άμεση Αντίσταση του λαού της Λιβύης. Η καταστολή ήταν αμείλικτη, χωρίς έλεος αφού υπήρχε κι η ευλογία του Βατικανού για τις "αμαρτίες" των φόνων: περίπου 4.500 Άραβες, συμπεριλαμβανομένων των γυναικών και των παιδιών δολοφονήθηκαν από τα όπλα και τις ξιφολόγχες ή κρεμάστηκαν. Χιλιάδες εξορίστηκαν στην Ούστικα κι άλλα ξερονήσια, όπου σχεδόν όλοι πέθαναν από την πείνα και τις ασθένειες.
Έτσι ξεκίνησε η μακρά ιστορία της αντίστασης της Λιβύης, η οποία αμφισβήτησε την όλο και πιο σκληρή καταστολή. Αντίσταση που πήρε μορφή λαϊκού ξεσηκωμού κατά τη διάρκεια της φασιστικής περιόδου κι είχε ηγέτη τον Ομάρ Αλ Μουχτάρ... το "Λιοντάρι της ερήμου".
Το 1930, με εντολή του Μουσολίνι και των στρατηγών Badoglio και Graziani, εξορίστηκαν 100 χιλιάδες κάτοικοι από το οροπέδιο της Κυρηναίας -πατρίδα πολλών αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και μεταξύ αυτών ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος (276-194 π.Χ.) διευθυντής της Μεγάλης Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας- και στη συνέχεια φυλακίστηκαν σε δεκαπέντε τεράστια στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά μήκος της ακτής. Κάθε προσπάθεια διαφυγής τιμωρήθηκε με το θάνατο. Με εντολή του Μουσολίνι η πολεμική αεροπορία χρησιμοποίησε βόμβες υπερίτη (αερίου μουστάρδας), απαγορευμένες από το Πρωτόκολλο της Γενεύης του 1925.
Η Λιβύη ήταν για την αεροπορία του Μουσολίνι ό, τι η Γκερνίκα στην Ισπανία για την αεροπορία του Χίτλερ: εδάφη για τη δοκιμή θανατηφόρα όπλων.
Η Λαϊκή Αντίσταση στη Λιβύη είχε ηγέτη τον Ομάρ Αλ Μουχτάρ. Οι αντάρτες του πολέμησαν μέχρι το τελευταίο. Το 1931, για να διακόψει τις προμήθειες των ανταρτών από την Αίγυπτο, ο στρατηγός Graziani κατασκεύασε ένα τεράστιο φράκτη με συρματόπλεγμα μήκους 270 χιλιομέτρων, που επιτηρούσαν στρατεύματα κι αεροπλάνα.
Ο Ομάρ Αλ Μουχτάρ εντοπίστηκε κοντά στη Σλόντα από αεροπλάνο, τραυματίστηκε και τον συνέλαβαν.
Στις ανακρίσεις και στη δίκη-φάρσα του φασιστικού δικαστηρίου του ζητούσαν επίμονα ν' αποκηρύξει το αντάρτικο, για να σπάσουν το ηθικό του αντάρτικου κινήματος. Τον ήθελαν δηλωσία... Το "Λιοντάρι της ερήμου" τους απάντησε: «Εμείς είμαστε ένα έθνος που δεν γνωρίζει τι θα πει παραδίνομαι. Νικάμε ή πεθαίνουμε»!
Ο Ομάρ Αλ Μουχτάρ εντοπίστηκε κοντά στη Σλόντα από αεροπλάνο, τραυματίστηκε και τον συνέλαβαν.
Στις ανακρίσεις και στη δίκη-φάρσα του φασιστικού δικαστηρίου του ζητούσαν επίμονα ν' αποκηρύξει το αντάρτικο, για να σπάσουν το ηθικό του αντάρτικου κινήματος. Τον ήθελαν δηλωσία... Το "Λιοντάρι της ερήμου" τους απάντησε: «Εμείς είμαστε ένα έθνος που δεν γνωρίζει τι θα πει παραδίνομαι. Νικάμε ή πεθαίνουμε»!
Απαγχονίστηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1931, σε ηλικία 73 ετών, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Σολούχ, μπροστά σε είκοσι χιλιάδες φυλακισμένους Λίβυους που για παραδειγματισμό υποχρεώθηκαν να παραβρεθούν στον απαγχονισμό.
Η καταδικαστική απόφαση του ιταλικού δικαστηρίου: «Το απεχθές έγκλημα, ότι έλαβε όπλα για να αποσπάσει αυτή την αποικία από τη μητέρα πατρίδα».
Η καταδικαστική απόφαση του ιταλικού δικαστηρίου: «Το απεχθές έγκλημα, ότι έλαβε όπλα για να αποσπάσει αυτή την αποικία από τη μητέρα πατρίδα».
Γιατί όλα τα παραπάνω σ' ένα μακροσκελές "κουραστικό" κείμενο με ανούσιες (;) πληροφορίες, που σίγουρα κουράζουν τον καλόπιστο αναγνώστη σήμερα;
Άραγε για μια επέτειο απαγχονισμού ενός εθνικού ήρωα της Λιβύης;
Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας, Καράκας... Ομάρ Αλ Μουχτάρ, 20 Αυγούστου 1858 - 16 Σεπτέμβρη 1931
“Τα σκυλιά μπορούν να γιορτάζουν στα πτώματα των Λιονταριών,
αλλά τα σκυλιά θα παραμένουν σκυλιά και τα Λιοντάρια Λιοντάρια”
Μουαμάρ Καντάφι
Θα μπορούσε να μας προκαλέσει την περιέργεια γιατί στη "μεγάλη δημοκρατική ευρωπαϊκή οικογένεια" δεν γίνεται καμία αναφορά σ' αυτά τα ζητήματα;
Θα μπορούσε να μας προκαλέσει την περιέργεια γιατί μια προτομή του "Λιονταριού της ερήμου", του ηγέτη του αντιαποικιακού αγώνα για είκοσι (20) ολόκληρα χρόνια, βρίσκεται στη μακρινή Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας και ο τιμήθηκε έτσι από τον Κομαντάντε Τσάβες;
Υπάρχει απαγορευμένη, λογοκριμένη ιστορία στη "δημοκρατική" Ευρώπη και γιατί;Δυστυχώς πολύ λίγοι γνωρίζουν την ύπαρξη μιας «Διαθήκης» που ο Καντάφι έγραψε στην αρχή της επίθεσης του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Η επίσημη ιστοριογραφία κάνει τα πάντα για να κρύβει κι αποσιωπά την ιστορική αλήθεια. Κανένας δημοσιογράφος, καμία εφημερίδα και κανένα ΜΜΕ δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει τη «Διαθήκη» του Λίβυου ηγέτη. Ελάχιστοι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι και σήμερα στο φιλόξενο "PRESS-GR" θα το κάνουμε πράξη στην Ελλάδα κι είναι μια αποκάλυψη.
Όμως πρέπει να σημειώσουμε και να γίνει κατανοητό, αφού θα μας βοηθήσει να διαγνώσουμε επακριβώς πως οι τραπεζίτες απέκτησαν ένα όπλο που είναι η λεγόμενη "ευρωπαϊκή αριστερά", σωστότερα Νατοϊκή "αριστερά", πως τώρα μπορούν να κρύβουν και να προπαγανδίζουν το 4ο Ράιχ με μεγαλύτερη ευκολία. Αυτή η κοσμοπολίτική "δικαιωματική αριστερά" στην Ελλάδα έχει ονοματεπώνυμο:
Σ' ολόκληρη της Ευρώπη οι συντηρητικές δυνάμεις πολύ καλά έκαναν και κάνουν στην υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, ειδικότερα μετά το τέλος του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Όμως, το κύριο βάρος της υποστήριξης αυτής της πολιτικής έχει αναλάβει η "δικαιωματική αριστερά" και η δήθεν "επαναστατικές" οργανώσεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς: "ανοιχτά σύνορα", ατομικά δικαιώματα κοινωνικών ομάδων (ομοφυλοφίλων), αυτοπροσδιορισμού πολιτών (Σκόπια, Κόσοβο, ψευδοκράτος, Ιρακινό, Συριακό Κουρδιστάν κ.α.π.).
Στην πατρίδα μας αυτό το "ιερό καθήκον" ανατέθηκε στην αυτοπροσδιοριζόμενη ως "ανανεωτική μεταρρυθμιστική αριστερά".
Η ελληνική δεξιά δεν τόλμησε να "ξεσαλώσει" στην υποστήριξη της "αραβικής άνοιξης", της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στη Λιβύη και τη Συρία, στην ταύτιση με τις πολιτικές των ΗΠΑ.
Αρκεί μια ματιά στην ανακοίνωση του "Συνασπισμού"... Μια ανακοίνωση που κραυγάζει για την υποστήριξη της ιμπεριαλιστικής επίθεσης στη Λιβύη, τη Συρία... και που μάλιστα εγκαλεί τη "διεθνή κοινότητα", ουσιαστικά προσκαλεί, "νομιμοποιεί" από αριστερά τους ιμπεριαλιστές να βομβαρδίζουν λαούς.
Σημ. Αποκτά τεράστιο ενδιαφέρον να υπάρξει μια ημέρα δημόσια τοποθέτηση της καρδιάς του Τομέα Διεθνών Σχέσεων του Συνασπισμού και μετέπειτα του ΣΥΡΙΖΑ, του κυρίου Κώστα Ήσυχου, που διατέλεσε και αναπληρωτής -όχι υφυπουργός, αλλά αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Άμυνας, δηλαδή με αρμνοδιότητες απευθείας από τον πρωθυπουργό Τσίπρα κι όχι τον Πάνο Καμμένο-, σήμερα στέλεχος της ΛαΕ (Λαφαζάνης), για το πως, από ποιους και γιατί εκπορευόταν η ταύτιση και μάλιστα υπερθεμάτιση της ιμπεριαλιστικής πολιτικής στις διεθνείς σχέσεις.
Αλήθεια... θα πει κάποτε ο κ. Ήσυχος -υποτίθεται γνώστης των σχέσεων αλληλεγγύης του Τσάβες με τον Καντάφι-, ποιες βαθυστόχαστες αναλύσεις και στοιχεία τον "ώθησαν", ώστε στις 24 Φλεβάρη 2011 να δηλώσει: "Το λουτρό αίματος συνεχίζεται στη Λιβύη απο το δικτατορικό καθεστώς Καντάφι, το ΝΑΤΟ και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καραδοκούν - Δήλωση Κώστα Ήσυχου, μέλους της Π.Γ. του ΣΥΝ, υπεύθυνου για την εξωτ. πολιτική και άμυνα (πηγή: ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ)
Στην ιταλική "αριστερά" ο έρωτας προς τους ιμπεριαλιστές δεν κρύφθηκε ποτέ και δεν έγινε ποτέ καμία προσπάθεια συγκάλυψης.
Στα "κάγκελα" βρέθηκε η ιταλική "αριστερά" όταν ο Καντάφι επισκέφθηκε την Ιταλία της δεξιάς του Μπερλουσκόνι και προκάλεσε τα "εθνικά" αισθήματα της ιταλικής "αριστεράς".
Βγαίνοντας ο Καντάφι από το αεροσκάφος που τον μετέφερε στη Ρώμη και κάτω από τη σκάλα του αεροπλάνου τον υποδεχόταν ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μπερλουσκόνι, ο Λίβυος ηγέτης δεν είχε στο δεξί του πέτο κάποια παράσημα ή εθνόσημα, αλλά τη φωτογραφία του Ομάρ Αλ Μουχτάρ, του
"Λιονταριού της ερήμου" που απαγχόνισαν οι Ιταλοί αποικιοκράτες στη Λιβύη.Αυτό θεωρήθηκε "ιεροσυλία" από την ιταλική "αριστερά" και έκαναν επίθεση στον πρωθυπουργό Μπερλουσκόνι γιατί δεν αντέδρασε -μάλλον μετά τις καταγγελίες της "αριστεράς" πήρε είδηση τι συνέβη ο Μπερλουσκόνι, για να είμαστε ειλικρινείς.
Τολμούσε ο Λίβυος ηγέτης ν' αμφισβητήσει την Ιταλία του "Mare Nostrum" και να προκαλεί με τη φωτογραφία του εθνικού ήρωας της Λιβύης εντός ιταλικού εδάφους;
Από τον Ομάρ Αλ Μουχτάρ... στη Διαθήκη του Καντάφι που κανένας δεν δημοσιοποιεί... Νικάμε ή πεθαίνουμε!
«Και όταν ήταν πεινασμένοι, τους έδωσα φαγητό. Μετέτρεψα τη Βεγγάζη από μια έρημο σε εύφορη γη, αντιστάθηκα στις επιθέσεις του καουμπόη Ρέιγκαν όταν, προσπαθώντας να με δολοφονήσει, σκότωσε ένα ορφανό, υιοθετημένη κόρη μου, ένα φτωχό αθώο παιδί.
Βοήθησα τους Αφρικανούς αδελφούς και αδελφές μου με χρήματα για την Αφρικανική Ένωση. Έκανα τα πάντα για να βοηθήσω το λαό να κατανοήσει την έννοια της αληθινής δημοκρατίας, στην οποία οι Λαϊκές Επιτροπές κυβερνούν τη χώρα μας.Για ορισμένους αυτό δεν ήταν ποτέ αρκετό, άνθρωποι που είχαν πλούσια σπίτια 10 δωματίων, ρούχα και έπιπλα. Εγωιστές όπως είναι, πάντοτε ζήτησαν περισσότερα σε βάρος άλλων, ήταν πάντα δυσαρεστημένοι και είπαν στους Αμερικανούς και άλλους επισκέπτες ότι ήθελαν "δημοκρατία" και "ελευθερία". Δεν ήθελαν να συνειδητοποιήσουν ότι πρόκειται για ένα σύστημα σφαγής του λάρυγγα, όπου το μεγαλύτερο σκυλί τρώει τα πάντα. Μαγεύονταν από αυτές τις λέξεις, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι στις ΗΠΑ δεν υπήρχαν δωρεάν φάρμακα, δωρεάν νοσοκομεία, δωρεάν σπίτια, δωρεάν εκπαίδευση, εγγυημένο φαγητό. Για αυτούς, τίποτα που όσα έκανα δεν ήταν αρκετό, αλλά για τους άλλους ήμουν γιος του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, ο μόνος αληθινός Άραβας και μουσουλμανικός ηγέτης που είχαμε από την εποχή του Σαλαντίν [* Σαλάχ αντ-Ντιν Γιούσουφ ιμπν Αγιούμπ, Σαλαντίν ή Σαλαδίνος, σουλτάνος της Αιγύπτου και της Συρίας, υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του Μεσαίωνα. Ήταν αυτός που κατάφερε να ενώσει τους μουσουλμάνους της Μέσης Ανατολής, από τον Ευφράτη ως την Αίγυπτο, και να ανακαταλάβει την Ιερουσαλήμ από τους σταυροφόρους, στις 2 Οκτώβρη 1187], ενός άνδρα που επέστρεψε το κανάλι του Σουέζ στον λαό του, όπως διεκδίκησα τη Λιβύη για τον λαό μου. Ήταν τα βήματά του που προσπάθησα να ακολουθήσω, για να κρατήσω τους ανθρώπους μου απαλλαγμένους από την αποικιακή κυριαρχία, από τους επιδρομείς που θα ήθελαν να μας καταληστέψουν.
Τώρα δέχομαι επίθεση από τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στην ιστορία. Ο μικρός μου Αφρικανός γιος, ο Ομπάμα, θέλει να με σκοτώσει, να πάρει την ελευθερία της χώρας μας, τη δωρεάν ελεύθερη στέγαση μας, την δωρεάν ελεύθερη ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη, τη δωρεάν εκπαίδευση, την ασφαλή τροφή μας και να την αντικαταστήσει με την κλοπή των ΗΠΑ που ονομάζεται "καπιταλισμός". Αλλά όλοι, στον Τρίτο Κόσμο, ξέρουμε τι σημαίνει αυτό.
Αυτό σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις κυβερνούν τις χώρες, τον κόσμο και ότι οι άνθρωποι υποφέρουν.
Έτσι για μένα δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, πρέπει να αντισταθώ και, αν ο Θεός θέλει, θα πεθάνω ακολουθώντας τον δρόμο, τον δρόμο που εμπλούτισε τη χώρα μας με εύφορες πεδιάδες, φαγητό, υγεία και μάλιστα μας επέτρεψε να βοηθήσουμε τους Αφρικανούς και Άραβες αδελφούς μας να εργαστούμε εδώ μαζί μας, στη Λιβυκή Τζαμαχιρία.
Δεν θέλω να πεθάνω, αλλά αν έπρεπε να φτάσω εκεί για να σώσω αυτή τη γη, τον λαό μου, τις χιλιάδες παιδιά μου, τότε ας γίνει έτσι.
Ας είναι αυτή η διαθήκη μου, η φωνή μου στον κόσμο. Πείτε ότι αντιτίθεμαι στις επιθέσεις των Σταυροφόρων του ΝΑΤΟ, στη σκληρότητα, στην προδοσία, στη Δύση και στις αποικιακές φιλοδοξίες της. Ότι αντιστάθηκα μαζί με τους Αφρικανούς αδελφούς μου, τους πραγματικούς Άραβες και μουσουλμάνους αδελφούς μου.
Προσπάθησα να ρίξω λίγο φως. Όταν οικοδομήθηκαν μέγαρα, έζησα σε ένα μικρό σπίτι και σε μια σκηνή. Ποτέ δεν ξέχασα τα νιάτα μου στη Σύρτη, δεν σπατάλησα τα εθνικά μας πλούτη, και όπως ο Saladin, ο μεγάλος μουσουλμάνος ηγέτης μας που έσωσε την Ιερουσαλήμ για το Ισλάμ, πήρα λίγα για τον εαυτό μου...
Στη Δύση κάποιος με χαρακτήρισε "τρελό" και "άθλιο". Γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά συνεχίζουν να ψεύδονται. Ξέρουν ότι η γη μας είναι ανεξάρτητη και ελεύθερη, δεν υπόκειται σε αποικιοκρατία. Ξέρουν ότι το όραμα και η πορεία μου ήταν πάντα ειλικρινείς και προς όφελος του λαού μου. Ξέρουν ότι θα αγωνιστώ μέχρι την τελευταία αναπνοή για να παραμείνουμε ελεύθεροι. Ο Θεός να μας βοηθήσει».
Βοήθησα τους Αφρικανούς αδελφούς και αδελφές μου με χρήματα για την Αφρικανική Ένωση. Έκανα τα πάντα για να βοηθήσω το λαό να κατανοήσει την έννοια της αληθινής δημοκρατίας, στην οποία οι Λαϊκές Επιτροπές κυβερνούν τη χώρα μας.Για ορισμένους αυτό δεν ήταν ποτέ αρκετό, άνθρωποι που είχαν πλούσια σπίτια 10 δωματίων, ρούχα και έπιπλα. Εγωιστές όπως είναι, πάντοτε ζήτησαν περισσότερα σε βάρος άλλων, ήταν πάντα δυσαρεστημένοι και είπαν στους Αμερικανούς και άλλους επισκέπτες ότι ήθελαν "δημοκρατία" και "ελευθερία". Δεν ήθελαν να συνειδητοποιήσουν ότι πρόκειται για ένα σύστημα σφαγής του λάρυγγα, όπου το μεγαλύτερο σκυλί τρώει τα πάντα. Μαγεύονταν από αυτές τις λέξεις, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι στις ΗΠΑ δεν υπήρχαν δωρεάν φάρμακα, δωρεάν νοσοκομεία, δωρεάν σπίτια, δωρεάν εκπαίδευση, εγγυημένο φαγητό. Για αυτούς, τίποτα που όσα έκανα δεν ήταν αρκετό, αλλά για τους άλλους ήμουν γιος του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, ο μόνος αληθινός Άραβας και μουσουλμανικός ηγέτης που είχαμε από την εποχή του Σαλαντίν [* Σαλάχ αντ-Ντιν Γιούσουφ ιμπν Αγιούμπ, Σαλαντίν ή Σαλαδίνος, σουλτάνος της Αιγύπτου και της Συρίας, υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του Μεσαίωνα. Ήταν αυτός που κατάφερε να ενώσει τους μουσουλμάνους της Μέσης Ανατολής, από τον Ευφράτη ως την Αίγυπτο, και να ανακαταλάβει την Ιερουσαλήμ από τους σταυροφόρους, στις 2 Οκτώβρη 1187], ενός άνδρα που επέστρεψε το κανάλι του Σουέζ στον λαό του, όπως διεκδίκησα τη Λιβύη για τον λαό μου. Ήταν τα βήματά του που προσπάθησα να ακολουθήσω, για να κρατήσω τους ανθρώπους μου απαλλαγμένους από την αποικιακή κυριαρχία, από τους επιδρομείς που θα ήθελαν να μας καταληστέψουν.
Τώρα δέχομαι επίθεση από τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στην ιστορία. Ο μικρός μου Αφρικανός γιος, ο Ομπάμα, θέλει να με σκοτώσει, να πάρει την ελευθερία της χώρας μας, τη δωρεάν ελεύθερη στέγαση μας, την δωρεάν ελεύθερη ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη, τη δωρεάν εκπαίδευση, την ασφαλή τροφή μας και να την αντικαταστήσει με την κλοπή των ΗΠΑ που ονομάζεται "καπιταλισμός". Αλλά όλοι, στον Τρίτο Κόσμο, ξέρουμε τι σημαίνει αυτό.
Αυτό σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις κυβερνούν τις χώρες, τον κόσμο και ότι οι άνθρωποι υποφέρουν.
Έτσι για μένα δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, πρέπει να αντισταθώ και, αν ο Θεός θέλει, θα πεθάνω ακολουθώντας τον δρόμο, τον δρόμο που εμπλούτισε τη χώρα μας με εύφορες πεδιάδες, φαγητό, υγεία και μάλιστα μας επέτρεψε να βοηθήσουμε τους Αφρικανούς και Άραβες αδελφούς μας να εργαστούμε εδώ μαζί μας, στη Λιβυκή Τζαμαχιρία.
Δεν θέλω να πεθάνω, αλλά αν έπρεπε να φτάσω εκεί για να σώσω αυτή τη γη, τον λαό μου, τις χιλιάδες παιδιά μου, τότε ας γίνει έτσι.
Ας είναι αυτή η διαθήκη μου, η φωνή μου στον κόσμο. Πείτε ότι αντιτίθεμαι στις επιθέσεις των Σταυροφόρων του ΝΑΤΟ, στη σκληρότητα, στην προδοσία, στη Δύση και στις αποικιακές φιλοδοξίες της. Ότι αντιστάθηκα μαζί με τους Αφρικανούς αδελφούς μου, τους πραγματικούς Άραβες και μουσουλμάνους αδελφούς μου.
Προσπάθησα να ρίξω λίγο φως. Όταν οικοδομήθηκαν μέγαρα, έζησα σε ένα μικρό σπίτι και σε μια σκηνή. Ποτέ δεν ξέχασα τα νιάτα μου στη Σύρτη, δεν σπατάλησα τα εθνικά μας πλούτη, και όπως ο Saladin, ο μεγάλος μουσουλμάνος ηγέτης μας που έσωσε την Ιερουσαλήμ για το Ισλάμ, πήρα λίγα για τον εαυτό μου...
Στη Δύση κάποιος με χαρακτήρισε "τρελό" και "άθλιο". Γνωρίζουν την αλήθεια, αλλά συνεχίζουν να ψεύδονται. Ξέρουν ότι η γη μας είναι ανεξάρτητη και ελεύθερη, δεν υπόκειται σε αποικιοκρατία. Ξέρουν ότι το όραμα και η πορεία μου ήταν πάντα ειλικρινείς και προς όφελος του λαού μου. Ξέρουν ότι θα αγωνιστώ μέχρι την τελευταία αναπνοή για να παραμείνουμε ελεύθεροι. Ο Θεός να μας βοηθήσει».
Η αλήθεια έρχεται πάντα μόνη της,
η Αλήθεια δεν χρειάζεται ποτέ δικαιολογίες
Λάθος, το πετρέλαιο της Λιβύης είναι κληρονομιά του Τυνήσιου,
Μουαμάρ Καντάφι
[Βλέπε σε: Αμετανόητοι πολέμιοι της "αμνησίας"]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου