Όταν μιλάμε για κινηματογραφικές ιστορίες επιβίωσης, ο νους συνήθως πάει σε μεγάλες μάχες του ανθρώπου (συχνά ενός μόνο ανθρώπου) απέναντι στα στοιχεία της φύσης. Μια μάχη εκ των προτέρων χαμένη, γιατί ποιος μπορεί να τα βάλει τη δύναμη της φύσης; Αλλά ταυτόχρονα και μια μάχη τελικά αναπόφευκτη. Είτε εξ ανάγκης, σε ιστορίες όπου άνθρωποι προσπαθούν -απλώς, και κόντρα σε όλα- να επιβιώσουν, είτε σχεδόν νομοτελειακά, καθώς ο άνθρωπος φτάνει τελικά σε κόντρα με ό,τι τον έθρεψε.
Ίσως αυτή η υπαρξιακή στροφή να μην είναι πάντοτε παρούσα σε πρώτο επίπεδο, αλλά εν τέλει πάντα εκεί οδηγούμαστε. Ακόμα κι όταν η αφορμή είναι κάτι τόσο συγκεκριμένο, τόσο χειροπιαστό δίπλα μας, έξω, γύρω μας, όσο είναι μια εβδομάδα ακραίως καιρικών συνθηκών, με χιόνι και κρύο να καλύπτουν τα πάντα για μερικές ημέρες. Ίσως επειδή, συνήθως, αυτές οι ταινίες καταλήγουν εντελώς ξεγυμνωμένες από πολλά περιττά αφηγηματικά στοιχεία, και φτάνουν σε ένα επίπεδο σχεδόν αρχετυπικό.
Πώς ένας άνθρωπος έρχεται σε συνεννόηση -αλλά και σε κόντρα- με τα στοιχεία της φύσης που συναντά γύρω του, προσπαθώντας να επιβιώσει; Και τι είναι αυτό που δίνει όλη τη δύναμη εκείνη τη στιγμή; Ο κινηματογράφος έχει πολύ συχνά επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις. Είτε στον απειλητικά λευκό χιονιά, είτε στην χαώδη απειλή του ωκεανού, είτε ακόμα και στην ανάγκη απόδρασης εκεί έξω- ό,τι κι αν υπάρχει.
The Grey
Σε αυτό το είδος ταινιών υπάρχουν οι Αργές Και Στοχαστικές, υπάρχουν οι Συναρπαστικές Χολιγουντιανές, υπάρχουν και οι Άγριες Και Σκληρές. Και μετά υπάρχει το εκπληκτικό «TheGrey» που είναι και οι τρεις κατηγορίες μαζί, μια αναπάντεχη περιπέτεια υπαρξιακής αγωνίας που σε κάνει να ανατριχιάσεις σκεπτόμενος της ζωή και το θάνατο την ώρα που ο Λίαμ Νίσον ηγείται μιας προσπάθειας επιβίωσης απέναντι στο ανίκητο της φύσης. Η ταινία κυκλοφόρησε εκεί γύρω στην απογείωση του Νίσον ως απρόσμενου γερασμένου action star και ως εκ τούτου παρεξηγήθηκε αρχικά ως περιπέτεια τύπου «Taken», ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι απείρως πιο στοχαστικό.
Ο οσκαρικός ρόλος του Λιονάρντο ΝτιΚάπριο τον βρίσκει στις αρχές του 19ου αιώνα σε μια εμπορική αποστολή που πάει στραβά και καταλήγει με τον ίδιο να διαλύεται από μια αρκούδα. Αφήνοντάς τον έτσι μόνο και ξεσκισμένο, στο έλεος των συνθηκών. Του χιονιού, των ζώων, και -τελικά- του ανθρώπου. Δεύτερο συνεχόμενο Όσκαρ σκηνοθεσίας για τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου και τα εντυπωσιακά (αν και τελικά άδεια) ζογκλερικά του.
Alive
Μια από τις διασημότερες ταινίες επιβίωσης των τελευταίων χρόνων λόγω του σοκαριστικού της αλήθειας της. Οι επιζήσαντες της αεροπορικής πτήσης που προσέκρουσε στις Άνδεις αναγκάστηκαν ως γνωστόν να καταφύγουν στον κανιβαλισμό προκειμένου να επιβιώσουν, και η ιστορία είναι βασισμένη στο αληθινό περιστατικό του ατυχήματος μιας ομάδας ράγκμπι από την Ουρουγουάη.
All is Lost
Ένα από τα αριστουργήματος του είδους. Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ σε έναν σιωπηλό ρόλο καριέρας, πρωταγωνιστεί σε κυριολεκτικό one man show ως ένας Άντρας χαμένος στη θάλασσα. Η ταινία είναι καθηλωτική ως φιλμ διαδικασίας (συναρπαστικό το κάθε μικρό process που χρησιμοποιεί ο ήρωας για να μείνει ζωντανός) και ως υπαρξιακής βάσης πορτρέτο χαρακτήρα. Όταν τα πάντα είναι χαμένα, τα πάντα είναι μακριά, το μόνο που μένει είναι ο εαυτός μας.
Grizzly Man
Ο Βέρνερ Χέρτζογκ συνθέτει ένα απίστευτο ντοκουμέντο του Τίμοθυ Τρέντγουελ, ενός άντρα που μια ζωή έψαχνε κι ερχόταν σε επαφή με αρκούδες, μέχρι που αυτό του κόστισε τη ζωή. Ο Χέρτζογκ μπλέκει υλικό που πρόλαβε να γυρίσει ο ίδιος ο Τρέντγουελ μαζί με δικό του, και φτιάχνει ένα πορτρέτο όμοιο του οποίου δεν έχουμε δει ξανά στο σινεμά.
Cast Away
Ο γνωστός «Ναυαγός» του σπουδαίου Ρόμπερτ Ζεμέκις βάζει τον Τομ Χανκς σε άκρως αβανταδόρικο ρόλο, στο ρόλο ενός άντρα που ναυαγεί και περνάει μόνος του μέχρι να έρθει η σωτηρία. Φυσικά επειδή μιλάμε για Χόλιγουντ, ο άντρας έχει για παρέα μια μπάλα του βόλεϊ στην οποία μιλάει και εξηγεί τα πάντα (γι’αυτό και όλοι λατρέψαμε τόσο πολύ αυτό τον άψυχο Γουίλσον: επειδή ήμασταν εμείς). Καταπληκτικά κατασκευασμένο και παιγμένο, ενήλικο mainstream σινεμά από Αυτά Που Δεν Φτιάχνουν Πια.
The Martian
Ποιος είπε ότι η μόνη επιβίωση είναι στη Γη; Ο Ματ Ντέιμον γίνεται «Ναυαγός» στον Άρη καθώς ο Ρίντλεϊ Σκοτ σε μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες της καριέρας του ισορροπεί χιούμορ και δράμα σε ένα φιλμ που ποτέ δε χάνει το κέντρο του ήρωά του ή το ενδιαφέρον του κοινού.
The Deep
Αληθινή ιστορία ενός ψαρά που προσπαθεί να επιβιώσει στα νερά-παγάκια του ωκεανού κοντά στην Ισλανδία. Μοιάζει αρκετά απίστευτο ώστε να σοκάρεσαι όταν μαθαίνεις πως είναι αλήθεια. Η ταινία του Μπαλτάσαρ Κορμακούρ (του «2 Guns» με Γουόλμπεργκ-Ουάσινγκτον) παθαίνει μια κρίση ταυτότητας στο δεύτερο μισό όταν το focus μεταφέρεται αλλού, όμως τα κομμάτια της επιβίωσης έχουν μπόλικο ενδιαφέρον.
The Shallows
Ας μείνουμε στα ανοιχτά για λίγο, για μια εξαιρετική πρόσφατη περιπέτεια επιβίωσης όπου η Μπλέικ Λάιβλι, μόνη της, προσπαθεί να γλιτώσει από έναν καρχαρία χρησιμοποιώντας όχι απλά κάθε λογής τεχνική επιβίωσης που έχει μάθει στη ζωή της- αλλά και κάθε τελευταίο απόθεμα θέλησης. Καθώς η ηρωίδα της, μια νεαρή κοπέλα που νιώθει πως χάνει τη φλόγα της ζωή, μαθαίνει από τι είναι φτιαγμένη. Σκηνοθετημένο με φανταστική αίσθηση χόρου και ρυθμού στα ανοιχτά του ωκεανού, από τον Ζάουμε Κολέτ-Σέρα του «Non-Stop».
Open Water
Άλλη μια Απίστευτη Αληθινή Ιστορία, όπου ένα ζευγάρι ξεμένει στα ανοιχτά του ωκεανού και προσπαθεί να επιβιώσει απέναντι στη φύση. Και τους καρχαρίες. Η ταινία δεν είναι όλη συναρπαστική, αλλά βγάζει απόγνωση και αγωνία και στο τέλος σε αφήνει κάπως άδειο και καταπονημένο. Άρα πετυχαίνει.
127 Hours
Ο Ντάνι Μπόιλ σκηνοθετεί την αληθινή ιστορία ενός άντρα (που τον παίζει εδώ ο Τζέιμς Φράνκο) που παγιδεύτηκε σε όρη της Γιούτα στη διάρκεια μιας εξερεύνησης ρουτίνας, και πέρασε εκεί τις ώρες του τίτλου μέχρι που αποφάσισε να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του. Επειδή οι εν λόγω 127 ώρες δε θα αποτελούσαν και το πιο συναρπαστικό θέαμα του κόσμου, ο Μπόιλ πειραματίζεται προσθέτοντας backstory και ανάπτυξη χαρακτήρα μέσα από αναμνήσεις, οράματα και όνειρα, κάνοντας μια απομόνωση ημερών να μοιάζει με τριπαριστό βιντεοκλίπ. Είναι κι αυτό μια προσέγγιση.
Leave No Trace
Σε ένα τεράστιο φυσικό πάρκο του Πόρτλαντ, ένας πατέρας κι η 13χρονη κόρη του ζουν τη δική τους ιδανική ζωή εξαφανισμένοι από τα ραντάρ του σύγχρονου κόσμου. Χαμένοι μέσα στο τοπίο, στη φύση, με μόνη τους ανάγκη ο ένας τον άλλον, μέχρι που ένα λάθος θα κάνει την παρουσία τους εμφανή στους φύλακες του πάρκου. Η Ντέμπρα Γκράνικ του «Winter’sBone» σκηνοθετεί ένα μαγευτικής απλότητας δράμα χτισμένο πάνω στο μεγάλο “γιατί”: Γιατί δύο σύγχρονοι άνθρωποι να θέλουν να απορρίψουν τόσο ολοκληρωτικά το σύγχρονο κόσμο; Και να αποφασίσουν να επιβιώσουν, όχι αντιμέτωποι με τη φύση, όσο μετατρεπόμενοι σε κομμάτι της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου