Ψωνιζουν για το σπιτι, παιζουν στα παρκα χωρις να τα επιβλεπει καποιος ενηλικος, αναλαμβανουν δουλειες στο σχολειο, κυκλοφορουν σε παρεες η μονα τους στο αχανες δικτυο του μετρο στο Τοκιο
Τα πιο ανεξαρτητα και υπευθυνα παιδια στον κοσμο ζουν στην Ιαπωνια. Οπως γραφει η Σελενα Χοϊ στο The Atlantic εκτος απο τη χαμηλη εγκληματικοτητα των ιαπωνικων μεγαλουπολεων -δεν υπαρχει συγκριση με αλλες δυτικες μητροπολεις οπως η Νεα Υορκη η το Λονδινο- ο σημαντικοτερος λογος αυτης της εκπληκτικης ανεξαρτησιας τους δεν ειναι τοσο η αυταρκεια που τα χαρακτηριζει οσο η εμπιστοσυνη στην ομαδα, η οποια καλλιεργειται εξ απαλων ονυχων στα παιδια ειτε απο το σπιτι ειτε απο το σχολειο.
Συμφωνα με τον ανθρωπολογο Ντουεϊν Ντιξον, ο οποιος εγραψε τη διδακτορικη του διατριβη με θεμα το προφιλ της ιαπωνικης νεολαιας, «τα παιδια στην Ιαπωνια μαθαινουν την κοινωνικη υπευθυνοτητα, την αισθηση του καθηκοντος απεναντι στην κοινοτητα και το τι σημαινει να κληθεις καποια στιγμη να συνδραμεις τους συνανθρωπους σου. Στο σπιτι τα παιδια μαθαινουν να συγυριζουν οποιαδηποτε ακαταστασια προκαλεσουν με το παιχνιδι τους και στο σχολειοεπιφορτιζονται με καθηκοντα αναπληρωσης του προσωπικου, για παραδειγμα αναλαμβανουν συχνα να καθαρισουν τις τουαλετες».
Μια απο τις μεγαλυτερες τηλεοπτικες επιτυχιες στην Ιαπωνια ειναι το reality show «Hajimete no Otsukai» («Το πρωτο μου θελημα»), οπου παιδια στην τρυφερη ηλικια των 4 η 5 ετων στελνονται απο την οικογενεια τους για ψωνια η για να ρυθμισουν αλλες δουλειες του σπιτιου! Καθως πηγαινουν στο κρεοπωλειο η στο μαναβικο, κρυφες καμερες παρακολουθουν τις αντιδρασεις τους που συζητουνται και κρινονται απο το κοινο της εκπομπης.
Η εκπομπη ειναι απο τις μακροβιοτερες στον κοσμο, με 25 συνεχη χρονια παρουσιας. Ενας απο τους πρωταγωνιστες της, ο 12χρονος Καϊτο απο το Τοκιο, πηγαινε στα σπιτια των διαζευγμενων γονιων του με το μετρο απο πολυ μικρη ηλικια.
«Στην αρχη φοβομουν λιγακι» λεει στη Σελενα Χοϊ, «αλλα μετα συνηθισα. Και τωρα το απολαμβανω». Αυτο βεβαια δεν σημαινει πως το μετρο του Τοκιο ειναι απολυτως ασφαλες. Μαλιστα το 2000 σε καποιες γραμμες του δρομολογηθηκαν ειδικα βαγονια μονο για γυναικες και κοριτσια, ωστε να αντιμετωπιστει η μαστιγα των εφαψιων, που επωφελουμενοι απο την κοσμοσυρροη παρενοχλουσαν σεξουαλικα τις επιβατιδες.
Παρολα αυτα, στο μετρο ειναι ο,τι πιο συνηθισμενο να συναντησει κανεις αναριθμητους μπαϊλντισμενους μπομπιρες να κουβαλουν τις τεραστιες μαθητικες τσαντες τους στην πλατη και με τα καλτσακια τους πεσμενα να προσπαθουν να βολευτουν σε μια γωνια του βαγονιου ωστε να φτασουν στον προορισμο τους. Με το να τους επιτρεπουν να κυκλοφορουν διχως τη δικη τους επιτηρηση, οι γονεις δεν εμπιστευονται μονο τα ιδια τα παιδια τους αλλα και ολοκληρη την κοινωνια.
«Σε πολλα μερη του κοσμου υπαρχουν παιδια υπευθυνα, ανεξαρτητα και αυταρκη» παρατηρει ο Ντιξον. «Αυτο ομως που σκανδαλιζει τους δυτικους στην περιπτωση της Ιαπωνιας και του τροπου που οι Ιαπωνες μεγαλωνουν τα παιδια τους, ειναι η αισθηση εμπιστοσυνης και συνεργασιας που βλεπεις παντου, οπου κι αν στρεψεις το βλεμμα, η οποια σχεδον παντοτε ειναι αυτοβουλη και εξαιρετικα διακριτικη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου