Γιατί τα σχολικά λεωφορεία είναι κίτρινα;

Τα άτομα που πήγαν με το λεωφορείο στο σχολείο ως παιδιά έχουν είτε

αγαπημένες ή όχι τόσο αγαπημένες αναμνήσεις από αυτήν την παιδική ιεροτελεστία: αυτά τα γιγάντια δερμάτινα καθίσματα, τα ανοιχτά κάθετα παράθυρα και το κόκκινο σήμα στάσης που αναβοσβήνει από την πλευρά του οδηγού.

Ίσως η πιο εύκολα αναγνωρίσιμη πτυχή του σχολικού λεωφορείου είναι η μοναδική του κίτρινη απόχρωση, η οποία παραμένει ίδια εδώ και δεκαετίες. Πώς επιλέχθηκε αυτό το χρώμα;

Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, τα παιδιά έρχονταν στο σχολείο με οποιοδήποτε όχημα μπορούσε να τα πάει εκεί πριν χτυπήσει το κουδούνι, είτε ήταν άμαξα με άλογα είτε ξύλινο καρότσι σε σασί φορτηγού. Δεν υπήρχε ομοιόμορφο μέσο μεταφοράς, γεγονός που απογοήτευε τόσο τους δασκάλους όσο και τους γονείς, που ανησυχούσαν για την ασφάλεια των μαθητών, αλλά και τις εταιρείες που κατασκεύαζαν τα οχήματα, που χρειάζονταν άδεια για μαζική παραγωγή (που θα τους επέτρεπε να αποκομίσουν κέρδη).

Το 1939, με χρηματοδότηση 5.000 δολαρίων από το Ίδρυμα Ροκφέλερ και μετά από τη δική του μελέτη για τη σχολική μεταφορά, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια Φρανκ Σιρ οργάνωσε ένα συνέδριο στο Teachers College στο Μανχάταν. Συγκέντρωσε μηχανικούς και ειδικούς από μέρη όπως η Ford Motor Company και η DuPont για να θεσπίσουν εθνικά πρότυπα για τα σχολικά λεωφορεία.

Το συνέδριο δημιούργησε 44 πρότυπα σχολικών λεωφορείων, συμπεριλαμβανομένων των προδιαγραφών ύψους και πλάτους αλλά και το χρώμα των οχημάτων. Για να καταλάβει ποια απόχρωση ήταν η καλύτερη, η ομάδα έβαλε μια μεγάλη ποικιλία αποχρώσεων από ανοιχτό λεμονοκίτρινο έως σκούρο πορτοκαλί-κόκκινο κατά μήκος του τοίχου σε ένα από τα δωμάτια του Grace Dodge Hall της Columbia, περιορίζοντας τελικά το πεδίο σε τρεις αποχρώσεις του κίτρινου. Το χρυσοκίτρινο επιλέχθηκε τελικά από τους ειδικούς επειδή η χαρακτηριστική απόχρωση, αρχικά ονομαζόμενη «National School Bus Chrome» και αργότερα ενημερώθηκε σε «National School Bus Glossy Yellow», είναι το πιο εύκολο χρώμα για να δείτε τις πρώτες πρωινές και βραδινές ώρες όταν λειτουργούν τα λεωφορεία. Τα έντονα μαύρα γράμματα που το κάλυπταν ολοκλήρωσαν την εντυπωσιακή εμφάνιση, που ο Σιρ και η παρέα του ήλπιζαν ότι θα έκανε τους ανθρώπους πιο προσεκτικούς όταν περπατούν ή οδηγούν κοντά στα λεωφορεία.

Μετά τη διάσκεψη, το Εθνικό Ινστιτούτο Προτύπων και Τεχνολογίας και η Εθνική Διοίκηση Ασφάλειας Οδικής Κυκλοφορίας κατέγραψαν το χρώμα στα αρχεία τους ως ομοσπονδιακό πρότυπο αρ. 595a, Χρώμα 13432. Μέχρι το 1974, 35 πολιτείες χρησιμοποιούσαν το Γυαλιστερό Κίτρινο στα λεωφορεία τους (η εξαίρεση ήταν η Μινεσότα, η οποία έβαψε τα λεωφορεία της σε «Χρυσό Πορτοκαλί Μινεσότας» πριν κάνει κι αυτή την αλλαγή).