ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΟ

Ο πολύς Πλάτωνας από αφέλεια ή από προσωπική του ματαιοδοξία και ιδιοτέλεια έπλασε τον δικό του Σωκράτη,

πολλούς μύθους, το ‘γενναίο ψέμα’ και την ερμαφρόδιτη έννοια του ‘σοφού βασιλιά’ ή του ‘βασιλιά σοφού’, για να εξαφανίσει την έννοια της Άμεσης Αθηναϊκής Δημοκρατίας, την οποία, ως ολιγαρχικός, μίσησε, τόσο ως έννοια, όσο και ως πολίτευμα. Δεν μπόρεσε, τυφλωμένος από το πάθος του για εξουσία και παρά την ιδιοφυΐα του, να καταλάβει πως η απόπειρα μεταστοιχείωσης της εξουσίας σε σοφία ή/και της σοφίας σε εξουσία αποτελεί φυγή από την πραγματικότητα και καταφυγή στην μεταφυσική, αποτελεί πνευματική αλχημεία, που εξελίσσεται σε πνευματική πανούκλα. Κι’ αυτό το πνευματικό ολίσθημα του Πλάτωνα δεν έγινε από καλή πρόθεση, γιατί καμιά καλή πρόθεση δεν κινείται από το εξουσιαστικό πάθος και δεν καταλήγει στο μίσος που φτάνει μέχρι την συκοφαντία, την υστερία και το κάψιμο βιβλίων που εκφέρουν διαφορετική ή και αντίθετη άποψη από την δική του.

Ο Πλάτωνας, με την μάσκα του πλατωνικού Σωκράτη και τις ναΐφ αεροθεωρίες του γύρισε την φιλοσοφία ανάποδα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω, και την άφησε να μετεωρίζεται και να υποστηρίζει αδιανόητα, ανούσια και επικίνδυνα πράγματα, όπως λ. χ.:

• πως ο αυθύπαρκτος υλικός κόσμος στον χώρο και στον χρόνο, δεν είναι παρά αντικατοπτρισμός της αρχέτυπης τάχα ιδέας του ‘θεού δημιουργού’, χωρίς να μπει στον κόπο να σκεφτεί πως είναι λογικότερο να δεχτεί την αυθυπαρξία του αισθητού, πραγματικού, υλοενεργειακού και, κατά τον Θαλή και τους φυσικούς φιλόσοφους, κατανοητού κόσμου, παρά να υποστηρίξει την αυθυπαρξία ενός αυθαίρετου, αόρατου, ακατανόητου και απερίγραπτου με την λογική και την επιστήμη, ‘μη όντος-όντος’, ‘θεού’, αλλά χωρίς δημιουργό,

• πως η εξουσία και μάλιστα στην μορφή της τυραννίας, που σημαίνει βία, αδικία, ανισότητες, σκοταδισμό, καταπίεση των αδύνατων, εξοντωτικό ανταγωνισμό, γενοκτονίες, καταστροφή και πόλεμο, δεν μπορεί να είναι σοφή και δίκαιη στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου, εκτός αν, για τον Πλάτωνα, δεν πειράζει να είναι άδικη,

• πως η σοφία μπορεί να ταυτιστεί με την εξουσία, χωρίς να πάψει να είναι σοφία και χωρίς να εκφυλιστεί σε έξυπνη, και γι’ αυτό πολλαπλά επικίνδυνη, εγκληματικότητα,

• πως η όποια φωτισμένη τυραννία είναι προτιμότερη από την δημοκρατία ακόμα και την άμεση δημοκρατία της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης,

• πως η ψυχή που, τάχα έρχεται απ’ έξω, είναι θεϊκή, αθάνατη και ανεξάρτητη από το σώμα/φυλακή της, περιφέρεται δια της μετεμψύχωσης στις διάφορες μορφές ζωής συλλέγοντας γνώση,

• πως υπάρχουν τάχα δυό ζωές, η μια προσωρινή και η άλλη αιώνια και πως η πρώτη θα πρέπει να υπηρετεί, δια της θανατοφιλίας, την δεύτερη, την ανύπαρκτη, την χιμαιρική, γιατί έτσι συμφέρει την εξουσία των λίγων επί των πολλών.

Ο πλατωνισμός, το μεγάλο και διαχρονικό πνευματικό σαράκι, κατατρώει την πραγματικότητα, την ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Είναι καιρός για μια άλλη ανάγνωση της ιστορίας, για να αποπλατωνιστούμε και να μην σωκρατίζουμε, για μια θετική στάση ζωής και για έναν καλύτερο πραγματικό κόσμο, τον κόσμο της κοινωνικής ισότητας στην μορφή της άμεσης δημοκρατίας στα πλαίσια ενός αταξικού οικουμενικού ουμανιστικού πολιτισμού.