Άντε και βαφτίσου!

Μάγισσα Κίρκη

Ναι το ξέρω έχω εξαφανιστεί κι αυτό όχι επειδή σας γράφω στα @@ μου (καλά οκ, μερικούς σας γράφω!) αλλά γιατί απ’ την ημέρα που αποφάσισα να κανονίσω αυτή τη ρημάδα τη βάφτιση, μπήκα κι εγώ στο τριπάκι που προστάζει το προσκλητήριο να κάνει σέτ με τη μπομπονιέρα που κάνει σέτ με το γλυκό που κάνει σέτ με τη λαμπάδα που
ταιριάζει με το λαδόπανο που σετάρει με τα μαρτυρικά και το μαρτύριο που τραβάω το πλεξιγκλάς μου μέσα! Αυτό σημαίνει ότι ασχολούμαι κυριολεκτικά 24ώρες το 24ωρο (μέχρι και στον ύπνο μου, βλέπω κουτάκια και πουγκιά) με ένα κάρο μαλακίες και αναλώνομαι σε σοβαρότατα-τύφλα-να-χει-ο-φονιάς-της-Νορβηγίας, διλήμματα τύπου: Το προσκλητήριο να είναι τυπωμένο σε χαρτί, σε μπλουζάκι ή στο κούτελο σαν τον Γκορμπατσώφ; Το κείμενο να έχει γραμματοσειρά papArial Narrow ή Malakantreas Unicode; Στους καλεσμένους να μοιράσω λικέρ, σοκολάτα ή μπάφο να γουστάρουν; Κι άμα τελικά μοιράσω λικέρ, το μπουκαλάκι να είναι στολισμένο με κορδέλα, με σχοινί ή με τριχιά να τη δέσω στον λαιμό μου να τελειώνουμε; Το μενού να περιλαμβάνει γλαρόσουπα με σως φιδέμπορα ή να τους αδειάσω τελικά σε καμιά Χασιά να λιγδώσει τ’ άντερό τους; Τα νεύρα μου να είναι γάζα ή οργάντζα;




Ξεκινώ λοιπόν μια μέρα και πάω στην ενορία μου (βασικά έτσι όπως τα΄χω κάνει, ούτε εγώ ξέρω σε ποια ανήκω απλά βρήκα την πλησιέστερη εκκλησία τη βάφτισα "ενορία μου" -κάτι σαν το Mega mou-και μπήκα) για να ζητήσω λέει, ένα χαρτί με το οποίο ο Παπάς θα συμφωνεί να βαφτίσω το παιδί αλλού. Μπαίνω μέσα, ο Παπάς μου εξηγεί πως για τη "μεταφορά" πρέπει να πληρώσω 50 ευρώ (λες και θα πάει ο ίδιος το παιδί στον ώμο) αλλά λίγο πρίν αρχίσω να καταγράφω με το κινητό έτοιμη να στείλω το βίντεο στον Τριαντακλεφτόπουλο, μου λέει πως μου τη χαρίζει (αχ, σας είμαι τόσο ευγνώμων που μου κάνετε τη χάρη να μην σας ξαναπληρώσω ενώ σας πληρώνω ήδη, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ευχαριστώ!) μου υπογράφει το χαρτί και φεύγω σφαίρα μη τυχόν αλλάξει γνώμη και με κυνηγάει με την πάμφτωχη BMW του, στην έξοδο 20 για Σπάτα! Δύο μέρες μετά, με το χαρτί στο ένα χέρι και το GPS στο άλλο, κάνω μία ώρα διαδρομή (ναι είναι στου βοδιού το κέρατο) και φτάνω στο ξωκκλήσι που θα γίνει η βάφτιση. Μπαίνω μέσα, βρίσκω έναν εφημέριο νεότατο και καρακούκλαρο που ευχαρίστως του καθόμουν τριπλοβάρδια, του δίνω το χαρτί, σημειώνει την ημερομηνία κι εκεί που συζητάμε τα διαδικαστικά με εμένα να κάθομαι σταυροπόδι αλα Ισμήνη Καλέση, του λέω:



-Σας παρακαλώ, επειδή το παιδί είναι μικρό μη μου το πνίξετε (πνίξτε μου το κουνέλι αν θέλετε!)

Ο Πάτερ Γκομένιος γελάει κι εκεί που έχω προσηλυτιστεί η Ανορθόδοξη, μου λέει:

-Μην ανησυχείτε. Μόνο που θα σας παρακαλέσω να σεβαστείτε την κολυμπήθρα. Έξω από την εκκλησία βάλτε ότι θέλετε, στην κολυμπήθρα σας παρακαλώ όχι μπαλόνια!

-Μπαλόνια στην κολυμπήθρα;;!!

-Ναι, και με ήλιο....



Όλα τα έχω δεί στη ζωή μου μωρή, όλα. Αλλά Παπά να βουτάει μωρό ανάμεσα σε πανηγυριώτικο μπαλόνι Pokemon κινδυνεύοντας να καταπιεί ήλιο και να ψέλνει με τη φωνή του Speedy Gonzales, πρώτη φορά! Το μόνο που μένει να δούμε είναι καντηλανάφτη-ζογκλέρ να φέρνει το μωρό πέντε φούρλες πρίν το χώσει στο νερό για να ζαλιστεί και να μην κλαίει, κάτι σαν μεθαδόνη σε σύλλογο απεξάρτησης ονόματι "Ω.Σ.Α.Ν.Α." δηλαδή στο πιο θρήσκιο! Άμα λέω εγώ ότι ορισμένοι τις βαφτίσεις των παιδιών τους τις κάνουν τσίρκο Medrano, με λένε κακιά…..



Κι αφού τελείωσαν τα της εκκλησίας και κλείσαμε και μαγαζί, σειρά είχαν οι μπομπονιέρες, τα προσκλητήρια και τα κεράσματα εξαιτίας των οποίων βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα απίστευτο καρακιτσαριό βγαλμένο από τη μηχανή του χρόνου (που προφανώς σταμάτησε στον Χάρρυ Κλύν) και που για καλή μας τύχη, μας χάρισε γέλιο μέχρι δακρύων. Το τί νεράιδα, τί κουμπαράς-ημερολόγιο-μαγνητάκι-κρεμάστρα σε όλα τα χρώματα τα μήκη και τα πλάτη, τί πειρατής (πρωτότυποοο!), τί αστερίας, τί σκούνα καθετή και παραγάδι τί γοργόνα και τί κορώνα (σιγά κυρά μου, ποιόν γέννησες τον Ριχάρδο τον Τρίτο;) τίγκα στη χρυσόσκονη παρήλασε απ’ τα τεράστια αμυγδαλωτά μου μάτια δεν περιγράφεται. Ειδικά αυτός ο Μικρός Πρίγκηπας πια, εμετό θα κάνω. Αν ο Εξυπερύ μάθει ποτέ τί απήχηση έχει ο ήρωάς του στα Ελληνικά βαφτίσια, θ’ αρχίσει να ζητάει ποσοστά απ’ τη Μητρόπολη! Αφήστε δε αυτή την απίστευτη λύσσα με τα Βιβλία Ευχών που θυμίζουν ευχετήρια σε εγκαίνια γκαλερί και που διακόσια άτομα στέκονται μια ώρα στην ουρά να χαιρετήσουν κι άλλη μία για να γράψουν τη μαλακία τους…χέστηκε το βρέφος να διαβάζει τις παπαριές της μπατζανάκισσας της γιαγιάς της μάνας του που τριάντα χρόνια μετά, δεν θα υπάρχει ούτε σαν κομπάρσος στο True Blood! Με αφορμή λοιπόν το scrapbooking που είναι και της μόδας, τα περισσότερα είναι χειροποίητα οπότε περήφανες οι μαμάδες για το δημιούργημά τους, ανεβάζουν στο ίντερνετ φωτογραφίες από κουρέλια με σπιράλ κάτω από τις οποίες μαζεύονται όλες οι ηλίθιες κι αρχίζουν τα "Ωωωω χρυσή μου τί ωραίο σκουπιδαριό έφτιαξες με ότι περίσσεψε απ' την ουρά του χαρταετού, μπράβο τέλειοοοο" οπότε εκείνη που νομίζει ότι είναι ο Σπύρος Σούλης το παίρνει πάνω της και γεμίζει το ίντερνετ με άλλα τόσα χάρτινα εκτρώματα ώσπου κάποιος-επιτέλους-της λέει ότι τόσο καιρό αυτά που φτιάχνει δεν κάνουν ούτε για σερβιέτα, μετά-κλασσικά-πέφτουν όλες οι “καλόγουστες” φίλες της να τον φάνε και κάπου εκεί η καριέρα της scrάπας στο booking λήγει άδοξα (υπάρχει Θεός!). Επίσης το γεγονός ότι δεν σας κράζω που οι περισσότερες το φούξια το αποκαλείτε-και μάλιστα με υφάκι πτυχιούχου χρωματολόγου-με την ανύπαρκτη λέξη κι ακόμη πιο ανύπαρκτη απόχρωση "Φουξ" (... και Να η ευκαιρία και να η Ροζίτα Σώκου και ο Καρύδης Φούξ) μπορείτε να το θεωρήσετε τυχαίο!



Κάπως έτσι λοιπόν βρέθηκα να μπαίνω σε ζαχαροπλαστεία να ζητάω γλυκό για βάπτιση “Που να μην είναι παστάκι με το όνομα του παιδιού ή προφιτερόλ σε κουπάκι με τον Μίκυ Μάους ή γλυκό σε σφηνοπότηρο ή cupcake τίγκα στο γλάσο Βιβεχρώμ ή γλειφιτζούρι ή μαλλί της γριάς ή πλαστικά Marshmallows (δεν κερνάω καλύτερα Κινέζικη πλαστελίνη Jumbo;)” και να με κοιτάνε σαν ούφο. Πάνω κάτω το ίδιο συνέβη και με τα περισσότερα βαφτισομάγαζα στα οποία ζήταγα λαμπάδα χωρίς 50 τόπια τούλι, για να μην μιλήσω για όλα τα γελοία προσκλητήρια τυλιγμένα ρολό σε μπουκάλι (πω πω πώς το σκέφτηκες βρε θηρίο!) ή σε μορφή ταυτότητας ή σε μορφή εξώφυλλου περιοδικού να δείχνει το μωρό με πέτσινα αλα Στήβ Ντούζος οκταμηνίτης ή σε cd με κωμικοτραγικά ομοιοκατάληκτα κείμενα να τα διαβάζεις και να σου κάνει μήνυση η Ζώρζ Σαρρή, τύπου «Είμαι ένα αγοράκι που μ’ αρέσει το νεράκι» και «Είμαι ένα παπαράκι πάνω σ’ ένα αρχιδάκι»-γαργαλήστε-με-να-γελάσω-αχου-το!

Εν ολίγοις δέκα έμποροι έχουν γεμίσει την αγορά με δέκα πανομοιότυπες μαλακίες και είκοσι χιλιάδες πρόβατα χαίρονται που από το 1980 πάνε και ψωνίζουν τα ίδια και τα ίδια. Ευτυχώς δηλαδή που απέσυραν τα πορσελάνινα πουλάκια αλλιώς θα ανέβαζα μυωπία! Φυσικά από αυτό το πολυδάπανο γεγονός, δεν θα μπορούσε να λείψει η Ελληνική αλητεία που στο άκουσμα της λέξης “Εκδήλωση” βαράει στο δόξα πατρί με ελάχιστη κατανάλωση. Θέλεις πένήντα γλυκά; Αααα δεν γίνεται, ελάχιστη κατανάλωση εκατό. Θέλεις δέκα προσκλητήρια; Ααα ξέρεις δεν γίνεται, ελάχιστη παραγγελία πενήντα τεμάχια συν 70 ευρώ τυπογραφικά έξοδα ανεξαρτήτως ποσότητας. Σαν να λέμε πάω να αγοράσω ένα αμάξι και πληρώνω άλλα λεφτά για το όχημα, άλλα για το χρώμα και άλλα για τις ρόδες. Για να μην πω ότι μόλις πήρα τηλέφωνο σε αυτή την κατά τα άλλα Γλυφαδιώτικη σικάτη εταιρία και τόλμησα να πω ότι θέλω δέκα προσκλητήρια, με αντιμετώπισαν με ύφος “Φύγε σκνίπα από τον μούστο” και επί λέξει μου είπαν πως “Δεν κάνουν τέτοιου είδους χάρες (τσάμπα θα μου τα έδινε;) σε όσους δεν είναι πελάτες” (μετάφραση: πελάτης=αυτός που αφήνει από πεντακόσια ευρώ και πάνω!). Το ότι εμένα σήμερα θα μου πουλήσει δέκα προσκλητήρια και αύριο το μισό μαγαζί, φαντάζομαι ότι για τον επαγγελματία που "ξέρει" από καλό μάρκετινγκ, αποτελεί μια μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια! Τελικά τις μπομπονιέρες τις πήραμε από εκεί που άξιζε κι επειδή για οικονομικούς λόγους παρήγγειλα δύο διαφορετικά είδη, οι συνάδελφοι-που ένα μήνα τώρα τα’ χουν ακούσει όλα-με κοροϊδεύουν ότι πρέπει να τις χωρίσω σε κατηγορίες Α’ και Β’ όπως τα δωμάτια στα ξενοδοχεία κι ότι μία ώρα πρίν το μυστήριο, θ’ ανοίγει δρόμο η Τροχαία. Όταν δε ανακοίνωσα ότι στη κολυμπήθρα θα τοποθετηθεί υποβρύχια κάμερα που θα καταγράφει το παιδί από κάτω προς τα πάνω με τα τέτοια του να κρέμονται on tape σαν ντοκιμαντέρ της Καρέτα στον ΣΚΑΙ, νομίζω τους αποτέλειωσα (μ’ αρέσει που κράζω τους άλλους) γι’ αυτό οφείλω να σας ενημερώσω: Αν αρχίσω να πετάω τίποτα κουλά για τράβελινγκ, steady cam και ζωντανή σύνδεση με πεντακάμερο, δέστε με!


Για το τέλος άφησα το κλασσικό “Τι να βάλω” γιατί δυστυχώς σε όσες βαφτίσεις έχω πάει οι μαμάδες μάλλον δεν γνωρίζουν τι να μη βάλουν και καταλήγουν ντυμένες τούρτες (δηλαδή με τιρκουάζ ταφτά, φιόγκο-αμπαλάζ στο πλάι, ασημί πέδιλο και χρυσοποίκιλτη πασμίνα ντάλα μεσημέρι Ιούλη, για να μην πω για το κακοβαλμένο μέικ απ που κάνει αντανάκλαση το χνούδι στο μουστάκι ή για το μαλλί που απ’ το πολύ κρεπάρισμα πιάνει Δρόμος 89.8).

Σίγουρη και προπάντων εποχιακή επένδυση: Τον χειμώνα μπουζουκο-μάντηλο για τα χορευτικά μπαλέτου στον Πάνο Κιάμο και το καλοκαίρι ομπρέλλα θαλάσσης. Ένα τέτοιο νομίζω φορούσε και ο Κώστας Χαριτοδιπλωμένος όταν τραγουδούσε "Καιγομαιιιι" και κυλιόταν στους αμμόλοφους για να μην σκέφτεται την κόκα (την οποία εμείς σκεφτόμαστε πολύ σοβαρά ειδικά όταν το βλέπουμε τέσσερα νούμερα μεγαλύτερο και σε συνδυασμό με χρυσή πασμίνα, χρυσό πέδιλο με τεράστια μπροστινή μύτη-σκοτώνω κατσαρίδα-στη-γωνία και χρυσομπρονζέ σκιά με κόκκινο κραγιόν -που φωτίζουν περισσότερο την ανεπαίσθητη πλήν κατάμαυρη τριχοφυία- να λιώνουν στους 40 βαθμούς υπό σκιάν...πείτε μου τώρα, εγώ φταίω;).




Από φόβο λοιπόν μην καταλήξω κι εγώ τούρτα , και με τα κιλά που’ χω πάρει τουλάχιστον πενταόροφη, βούτηξα την κολλητή μου παύλα νονά του μπέμπη παύλα κουμπάρα μου και ανηφορίσαμε στο Golden Hall για να δοκιμάσω ένα φόρεμα της Karen Millen που μου γυάλισε, αλλά από πού ν’ αρχίσω και που να τελειώσω η Όρκα! Εγώ να κρατάω την ανάσα μου έτοιμη να πάθω στηθάγχη και γύρω μου άλλοι τρείς-σαν τους Πόντιους που αλλάζουν λάμπα- να κρατάνε το φόρεμα για να χωρέσω μέσα και να μην κουμπώνει το ρημάδι στο βυζί, και να μην έχει μεγαλύτερο νούμερο από UK16 (λογικό, ρούχα πουλάνε όχι τεντόπανα!) και να μην μου μπαίνει ούτε η Karen ούτε η Millen. Κι αφού εκτός από απίστευτη ήττα, έφαγα και όλα τα μαγαζιά στα οποία ανακάλυψα είτε ότι είναι γεμάτα Κινεζιές με τα ίδια δέκα κουρέλια είτε ότι έχουν άσχετες και πάνω απ’ όλα εκνευριστικές πωλήτριες που μόλις ακούνε “Βάφτιση” αφηνιάζουν και πλασάρουν όλο το βολάν, το floral και την κορδέλα Alex Pak, κατέληξα να ψωνίσω από το ίντερνετ ένα ταπεινό αλλά εξώπλατο chic φορεματάκι νούμερο UK45.879 μαζί με κάτι κατακκόκινες γόβες θανάτου, να’ ρθει ο Παπα Ρούπας να μου πετάξει τα τούλια έξω!



Φιλική συμβουλή χωρίς καμία ρατσιστική διάθεση (α, μπα!) από έναν εξίσου παχύσαρκο άνθρωπο:



1. Η πασμίνα δεν κρύβει μπράτσα, αντιθέτως δίνει περισσότερο όγκο οπότε τόσο στις φωτογραφίες όσο και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους, εσύ νομίζεις ότι δείχνεις πιο αδύνατη ενώ στην πραγματικότητα φαίνεσαι σούμο!

2. Το ίδιο συμβαίνει και με τα αμπίρ φορέματα που τη μεγάλη κοιλιά όχι μόνο δεν την κρύβουν, αλλά την τονίζουν περισσότερο και δείχνεις σαν να΄χεις βγεί μόλις απ’ το μαιευτήριο.