...«τσάϊ-πινάκλ» αφιερωμένο στην καταπολέμηση της πορνείας

Αχιλλέας Ομήρου

Με δύο θέματα θα ασχοληθώ σήμερα:
Το Πρώτο αφορά ένα αποκαλυπτικό άρθρο του γνωστού μας κ. Αλέξανδρου Παπαχελά στην «Καθημερινή της Κυριακής» (25/9/16), με τίτλο «Σπάνε ταμπού δεκαετιών». Ποια ταμπού σπάνε και γεμίζει από απέραντη χαρά ο κ. Αλ. Παπαχελάς; Ας δούμε πιο συγκεκριμένα.
«Κάτι καλό συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα. Καίγονται με θεαματικό και ραγδαίο τρόπο ταμπού και στερεότυπα που κυριάρχησαν στο ελληνικό μεταπολιτευτικό μυαλό. Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους...τελευταίους μήνες; Ελληνικό, Cosco, περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. Τα συμφώνησε –τελικά– και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση. Με κλάματα, μετάνοιες και ξόρκια. Το έκανε όμως. Υπάρχει αβεβαιότητα για το αν θα μπορέσει να τα υλοποιήσει στο τέλος. Και οι φωνασκίες, η ροπή προς το «νταραβέρι» και η ανεπάρκεια ορισμένων υπουργών θολώνουν, αν δεν εξανεμίζουν, το μήνυμα που θα έπρεπε όλα αυτά να δίνουν προς τα έξω.
Ο πρωθυπουργός ακολουθεί, όμως, το «μοντέλο Σαμαρά». Επιδιώκει την προσωπική επαφή με τους επενδυτές και τους διαβεβαιώνει ότι «είναι προσωπικά διαθέσιμος για ό,τι χρειαστεί.
Και αυτό από μόνο του σπάει ταμπού δεκαετιών. Υπήρξαν συντηρητικοί πρωθυπουργοί που ντρέπονταν να δεχθούν έναν επιχειρηματία στο Μαξίμου και πρώην επιχειρηματίες–υπουργοί που κρύβονταν από τους ομόσταυλούς τους για να μην τους παρεξηγήσει κάποιος». Μια στάση εδώ, να πάρουμε ανάσα, να σχολιάσουμε και μετά θα προχωρήσουμε.
Ποια ταμπού σπάνε λοιπόν; Ότι οι «ιδιωτικοποιήσεις» είναι κακό πράγμα. Που πάει να πει ότι μια «αριστερή» κυβέρνηση – με πολλούς διακεκριμένους μάλιστα «μαρξιστές» στην σύνθεση της, όπως οι κ.κ. Ευκλ. Τσακαλώτος και Αριστ. Μπαλτάς – αποδέχεται και δεν πολεμάει – παρά μόνο στις καφενοκουβέντες και στο ύπνο της – τον καταραμένο καπιταλισμό. Γιατί αυτός, ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, στηρίζεται ακριβώς στην ιδιωτική-προσωπική, ατομική ιδιοκτησία. Έτσι κάθε αναφορά σε αλλαγή αυτού του τρόπου και σχέσεων παραγωγής, δηλαδή σε μια κοινωνία σοσιαλιστική, μετάβαση προς μια κοινωνία κομμουνιστική, δηλαδή αταξική, σταματάει. Είπαμε γι αυτήν θα μπορούν οι «ονειροπόλοι» μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ να μιλάνε κρυφά σε στενούς κύκλους, ασφαλέστερα στα όνειρα τους. Όχι όμως δυνατά ούτε πολύ περισσότερο να καλούν τον εργαζόμενο λαό να αγωνιστεί – με αυτούς επικεφαλής – για την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Ακόμα παραπέρα: δεν θα μπορούν να μιλάνε, να «προπαγανδίζουν», ούτε «για την κατάργηση του κεφαλαίου σαν ατομικής ιδιοκτησίας μέσα στα πλαίσια του ίδιου του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής», όπως πολύ σωστά πρόβλεπε ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο» [τ. 3ος , κεφ. 27ο, «ο ρόλος της πίστης στην κεφαλαιοκρατική παραγωγή», εκδ. ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, σελ.550.] Γιατί και αυτή την κατάργηση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής μέσα στα πλαίσια του ίδιου τρόπου παραγωγής την είδαμε, την ζήσανε στο πετσί τους εκατομμύρια εργαζόμενοι, και τελικά κι αυτή η διέξοδος χρεοκόπησε – στην «ανατολική» εκδοχή της, δηλ. τον «υπαρκτό» - αλλά ακόμα και στην «δυτική», στην σημερινή φάση του, του κρατικο-χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και των μεγάλων δημόσιων επιχειρήσεων.
Όταν πανηγυρίζει λοιπόν ο κ. Αλ. Παπαχελάς, δεν είναι υποχρεωτικό να ξέρει τι έγραψε ο Μαρξ κλπ. Το νοιώθει, το αισθάνεται εμπειρικά: ο λαός, οι εργαζόμενοι, δεν θα μπορούν πια να προσβλέπουν σε μια κοινωνική οργάνωση της παραγωγής έξω από τα πλαίσια της ατομικής ιδιοκτησίας. ΤΙΝΑ, δηλαδή, όπως το είχε διατυπώσει η αξέχαστη μας κ. Μάργκαρετ Θέτσερ: «Δεν υπάρχει αλτερνατίβα». Κι αυτό – στην Ελλάδα – το χρωστάμε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Μια «αριστερή» κυβέρνηση όταν τα λέει και το πράττει είναι υπεράνω κάθε υποψίας για διαπλοκή κλπ με το κεφάλαιο!!
Και όλος χαρά ο κ. Αλ. Παπαχελάς – που όπως όλος ο «καλός» κόσμος στα νιάτα του πέρασε και από την «Αριστερά» - συνεχίζει: «Όλα αυτά σημαίνουν ένα πράγμα. Οι διάδοχοι του κ. Τσίπρα θα έχουν στρωμένο το έδαφος, ιδεολογικά και πολιτικά, για να μη δειλιάζουν μπροστά στα αυτονόητα. Η κοινωνία έχει ακούσει ότι «αριστερό είναι να δημιουργούμε θέσεις εργασίας» και δεν έχει πλέον ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να είμαστε ταυτόχρονα ένα ημισοβιετικό κράτος και μια πλούσια χώρα. Αυτό συνέβη, κράτησε ανεξήγητα πολύ καιρό, αλλά πάει τέλειωσε.
Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει να παλέψει με τα ιδεολογικά φαντάσματα που οδήγησαν τον κ. Γ. Παπανδρέου να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις στο λιμάνι. Και επειδή ξέρει καλά μέσα του πού θέλει να πάει τη χώρα, θα βρει τον δρόμο ανοιχτό».
Βλέπετε πόσο καθαρά και απροκάλυπτα τα γράφει ο κ. Αλ. Π; Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσουμε τι εννοεί. Λυπάται, όμως, και τον κ. Τσίπρα γιατί «το πιθανότερο είναι να μην προλάβει να επωφεληθεί πολιτικά από το σπάσιμο των ταμπού... Μάλλον θα νιώσει την πικρία που πολλοί πρώην πρωθυπουργοί έχουν αισθανθεί όταν οι διάδοχοί τους εγκαινιάζουν έργα για τα οποία εκείνοι είχαν «φτύσει αίμα», όταν πολιτικοί, σαν τον κ. Τσίπρα, ζητούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα. Θα του είναι, όμως, και πολύ δύσκολο να ξαναβρεθεί στην άλλη όχθη, να πάρει μια ντουντούκα και να καταφέρεται εναντίον της Α ή της Β επένδυσης». Κι έχει δίκιο. Γιατί δεν πιστεύει, όπως ο κ. Τσίπρας και πολλοί άλλοι πριν από αυτόν, όπως ο Χίτλερ ή ο Μεταξάς, σε χιλιόχρονα Ράϊχ. Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή έχει καπαρώσει την κυβέρνηση για πάρα πολλά χρόνια. Οι «άτιμες» οι αγιάτρευτες αντιφάσεις και αντιθέσεις του συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας, δυστυχώς δεν αναιρούνται. Κι αυτές είναι που τελικά θα ρίξουν και τον Τσίπρα και τον επόμενο διάδοχο του, και τον παρ’ άλλο κλπ κλπ, μέχρι που τελικά αυτό «βόδι το μανό», ο λαός, να ανεμοστροβιλίσει, και μια άλλη «κοινωνία» να αναλάβει να λύσει όλα αυτά τα μεγάλα προβλήματα.
Ο κ. Αλ. Παπαχελάς, όμως, ως ένας από τους γνησιότερους κονδυλοφόρους υπερασπιστές του υπάρχοντος συστήματος μας έδωσε ένα καλό μάθημα για το πώς κατανοούν και σκέφτονται το καλό του, πέρα από περιστασιακά πολιτικά ταμπού…
Το Δεύτερο είναι μια δήλωση του κ. Τσίπρα – του πρωθυπουργού μας, που όλο και συχνότερα αποσπά κολακευτικά σχόλια από το ημέτερο και διεθνές «καταστημένο» για το πόσο καλά κάνει την δουλειά Τους – μετά την ολοκλήρωση της Συνόδου Κορυφής για τη Μετανάστευση κατά μήκος της Βαλκανικής Οδού. Με αυτήν για άλλη μια φορά κηρύσσεται συμπυκνωμένα ο φόβος μπροστά σε όσους φοβούνται. Ο ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα η σύγχρονη «εκσυγχρονιστική» σκέψη και πρακτική, αυτή που ομολογημένα ή η όχι, αδιάφορο – πασχίζει για την επιβολή των αξιών και αρχών της «Νέας Τάξης», όπως π.χ. την ονειρεύονται από τον Σόρος μέχρι την Σοσιαλδημοκρατία και πέραν αυτής – όλο το εγχείρημα της το στηρίζει στην μαζική καλλιέργεια του φόβου απέναντι σε όσους φοβούνται. Εχθρός ο φόβος μπροστά σε όσα φρικτά και τρομερά προκαλεί το σάπιο πια σύστημα του καπιταλισμού/ ιμπεριαλισμού. Όποιος «φοβάται» για το τι του ετοιμάζει αυτό το σύστημα – ασχέτως την ερμηνεία που δίνει σε αυτά, το πόσο καταλαβαίνει ή όχι πώς όλα τα κακά που του συμβαίνουν και που του έρχονται οφείλονται ακριβώς σε αυτό το σύστημα – κηρύσσεται εχθρός. Μέχρι στιγμής δεν έχουν μπει στην λίστα όσοι φοβούνται π.χ. τους σεισμούς. Όσοι φοβούνται την ανεργία, την κατάργηση της δημοκρατίας, της λαϊκής-εθνικής κυριαρχίας τους κλπ αμέσως κατατάσσονται σε κάποια κατηγορία «φοβικών», σταμπάρονται ως δεξιοί, ακροδεξιοί, φασίστες κλπ αμετάκλητα και μπαίνουν στο περιθώριο. Έτσι οι «αριστεροί» μας απαλλάσσονται του καθήκοντος και του κόπου να αξιοποιήσουν αυτούς τους πολλούς και διάχυτους φόβους, να τους συγκεντρώσουν και στρέψουν ενάντια σε αυτό το κοινωνικο-οικονομικό σύστημα που είναι αυτό που τους «γεννάει» καθημερινά.
Ανάμεσα στα πολλά που δήλωσε λοιπόν ο «χαρισματικός» πρωθυπουργός μας – μια επανάληψη της γνωστής φλυαρίας που διαθέτει μάλλον σε δισκέτες – μάθαμε ότι:
« Σήμερα είχαμε μια ενδιαφέρουσα Σύνοδο για το προσφυγικό πρόβλημα, το οποίο μας είχε απασχολήσει πολλάκις τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, με πολλές Συνόδους Κορυφής.» [Τα γνωστά μπλα-μπλα όλων αυτών που προκαλούν στο όνομα της υπεράσπισης και διαιώνισης των ταξικών τους συμφερόντων, όλα αυτά τα δεινά: πολέμους, προσφυγιά, ανεργία, μετανάστευση, καταστροφή του περιβάλλοντος κλπ κλπ].
Κι ακόμα ότι «Δεν μπορώ να κρύψω ότι μέσα στη Σύνοδο ακούστηκαν απόψεις και φωνές, που καμία σχέση δεν έχουν με το κλίμα, με το οποίο η διεθνής κοινότητα αντιμετωπίζει το πρόβλημα, ως ένα πρόβλημα που έχει μια ανθρωπιστική διάσταση». Λέξη ότι αυτό το κλίμα είναι η κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική των μεγάλων ληστών, καταπιεστών και εκμεταλλευτών των λαών. Κι ότι το πρόβλημα για να πάψει να έχει μια «ανθρωπιστική» διάσταση πρώτα από όλα πρέπει να πάρει μια πολιτική διάσταση, τέτοια που να στρέφεται ενάντια στον καπιταλισμό/ ιμπεριαλισμό. Και μόνο ως τέτοια θα βάλει φραγμό στην άνοδο του φασισμού, του ρατσισμού και της ακροδεξιάς κλπ κλπ
Συνέχισε ο πρωθυπουργός μας «Εάν από την πλευρά μας, ως Ευρώπη, δεν τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας, αν δεν υλοποιήσουμε μια δύσκολη συμφωνία, τότε θα βρεθούμε ξανά μπροστά σε μεγάλα αδιέξοδα.
Και τότε είναι που ο φόβος της ανόδου του εθνικισμού, της ακροδεξιάς και της ξενοφοβίας, θα γίνει ένας υπαρκτός και πραγματικός φόβος, που θα οδηγήσει την Ευρώπη σε αδιέξοδα».
Πάλι αυτή η άχρωμη, άοσμη και άγευστη Ευρώπη – μακριά από εμάς κάθε υποψία ότι αυτή η Ευρώπη είναι το μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού και για αυτό του φασισμού/ναζισμού, της αποικιοκρατίας, του ιμπεριαλισμού και των πολέμων – που αν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της – της ισότητας, αδελφότητας και ελευθερίας προφανώς – τότε θα βρεθεί μπροστά σε μεγάλα αδιέξοδα – που ακριβώς δεν έχουν καμιά σχέση με την λειτουργία του ίδιου του συστήματος – και τότε θα ανέβουν ο φόβος, ο εθνικισμός, η ακροδεξιά, η ξενοφοβία κλπ κλπ. Φράσεις και απόψεις – όχι αναγκαστικά και ιδέες – που μπορείς άνετα να ακούσεις σε κύκλους καλών και αγαθών κυριών που συμμετέχουν σε «τσάϊ-πινάκλ» αφιερωμένο στην καταπολέμηση της πορνείας.