Εν Αθήναις...Λαός και Κολωνάκι

Η Αθήνα τις προηγούμενες δεκαετίες είχε και τα "περίεργά" της...Αν ήσουνα πιτσιρικάς και δούλευες στο Κέντρο πέρναγες "σεμινάρια" συμβουλές
δηλαδή σου έδιναν οι μεγαλύτεροι και στην συνέχεια προσπαθούσες μόνος σου
να αντιμετωπίσεις δύσκολες καταστάσεις.
Ήσουνα ο μικρός του μαγαζιού και έπαιρνε ο πελάτης από το Κολωνάκι
τηλέφωνο και παράγγελνε με εντολή να τα του πάνε στο σπίτι.
Άκουγες πρώτα τον εξάψαλμο από το αφεντικό για να είσαι ευγενής και διακριτικός.
Και άντε να καταλάβεις τι ήταν ....το διακριτικός....
"...να μη σε νοιάζει τι γίνεται
εκεί που πάς....κατάλαβες;"
Κουνούσες καταφατικά το κεφάλι και γρήγορα έφθανες Κολωνάκι μεριά...
Άλλος κόσμος....ωραία κτίρια....σκάλες που λάμπανε....θυρωροί
με γραφείο....
"...πού πάς παιδί μου...."
"....στον κύριο Τάδε...."
"...να περιμένεις..."
Έπαιρνε τηλέφωνο από το εσωτερικό ...από το γραφείο-θυρωρείο με ύφος
Χατζηαβάτη και χυμένη μέχρι το πάτωμα ευγένεια...
"...με συγχωρείτε που ενοχλώ...είναι ένας μικρός που έχει κάτι για σας..."
"...να περάσει..."
Μικρός με ένα πήχυ τρίχα στα πόδια...
Και περνούσες όχι με το ασανσέρ γιατί το φοβόσουνα....με τις σκάλες.
Χτύπαγες και έβγαινε ο πελάτης κάργα παρφουμαρισμένος και πουδραρισμένος
με την ελαφρώς ξεκούμπωτη ρόμπα την χνουδάτη παντόφλα και πίσω του ένας νταγλαράς....
Υπήρχαν πολλοί τέτοιοι "εργαζόμενοι" στην περιοχή....ανασφάλιστοι....
στην υπηρεσία κυρίων και κυριών.
Κοκκίνιζες σαν την σημαία της Παπαρήγας ....σε πλήρωνε...σου έδινε
το πουρμπουάρ και έσπευδες να κατέβεις τρία τρία τα σκαλιά.
Το συζήταγες το θέμα στην στοά που δούλευες με τους μεγαλύτερους
και έπεφτε το γέλιο της αρκούδας.
Γνώριζες όμως και σοβαρούς ανθρώπους γνωστά της εποχής ονόματα.



Πίσω στα παλιά