Αγνωστος παραμένει ο συνολικός αριθμός των αυτοχείρων εκείνης της περιόδου. Οι ερευνητές τούς εκτιμούν από 10.000 έως και 100.000, στη συντριπτική τους πλειονότητα γυναίκες και τα παιδιά τους Τον Απρίλιο του 1945 οι Σοβιετικοί μπήκαν στην πόλη του Demmin, βόρεια του Βερολίνου. Οι πρώτες εικόνες που αντίκρισαν ήταν νεκροί πολίτες που είχαν αυτοκτονήσει τις τελευταίες ώρες πριν την τελική αντεπίθεση των συμμαχικών δυνάμεων. Οι αυτοκτονίες τους ενθαρρύνονταν από τον στρατό των Ναζί.
Το 1945 και οι δύο πλευρές γνώριζαν τον νικητή. Οι Ναζί δεν μπορούσαν πια να ελέγξουν την κατάσταση και ο στρατός των Αμερικανών, των Βρετανών και των Ρώσων προέλαυναν ανακαταλαμβάνοντας και απελευθερώνοντας περιοχές που είχε στην κατοχή του ο στρατός του Χίτλερ.
Ο φανατισμός, ο φόβος των αντιποίνων και η ψυχολογία του όχλου
Όσο προχωρούσαν οι σύμμαχοι όμως εναντίον του Τρίτου Ράιχ, εκατοντάδες Γερμανοί πολίτες προτιμούσαν να αυτοκτονήσουν παρά να παραδοθούν. Οι θάνατοι τους φέρουν τη σφραγίδα των Ναζί, η υπηρεσία προπαγάνδας των οποίων τους έσπρωχνε στην κίνηση αυτή. Η αυτοκτονία ήταν άλλωστε μέρος του στρατηγικού σχεδιασμού των Χίμλερ, Γκέμπελς και Χίτλερ ως έσχατη "λύση" αν δεν πήγαιναν τα πράγματα καλά. Με ομιλίες τους, εξωθούσαν και τους απλούς πολίτες στο να πράξουν αναλόγως παρότι δεν μάχονταν οι ίδιοι. Έπρεπε όμως να το κάνουν σαν το απόλυτο ιδεώδες για το "καλό της πατρίδας αν ηττηθεί".
Οι Ρώσοι μπήκαν στην πόλη του Demmin από τις 30 Απριλίου μέχρι τις 2 Μαΐου του 1945. Στην πόλη ζούσαν τότε 16.000 άνθρωποι και ήταν προπύργιο του φασισμού. Κατά την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, οι κάτοικοι προσπαθούσαν να μποϊκοτάρουν με κάθε τρόπο τις επιχειρήσεις των Εβραίων και το 1938 κατάργησαν την μοναδική Συναγωγή της μικρής πόλης. Οι Εβραίοι έφυγαν, όσοι έμειναν εξοντώθηκαν από τους φασίστες. Μέχρι το τέλος του πολέμου 7.000 άτομα αυτοκτόνησαν στο Βερολίνο. Στο Demmin αυτοκτόνησαν 1.000 πολίτες μέσα σε τρεις μέρες.
Ιούλιος του 1945 στο Βερολίνο:
Οι περισσότεροι κάτοικοι κρέμασαν λευκές σημαίες στα παράθυρα των σπιτιών τους για να παραδοθούν στον κόκκινο στρατό, ενώ ελάχιστοι αντιστάθηκαν. Οι αυτοκτονίες πολλαπλασιάστηκαν μόλις ανακοινώθηκε ότι η Γερμανία έχανε τον πόλεμο. Πολλοί αυτοκτόνησαν με περίστροφα, άλλοι έκοψαν τις φλέβες τους ή κρεμάστηκαν, άλλοι έπεσαν στο ποτάμι που περνάει από την πόλη για να πνιγούν. Οι γονείς σκότωναν τα παιδιά τους πριν αυτοκτονήσουν και οι ίδιοι. Οι επιζήσαντες, παιδιά που κατάφεραν να κρυφτούν, περιέγραψαν χρόνια μετά τις εμπειρίες τους.
Μια 18χρονη κοπέλα βοήθησε τους γονείς της να πεθάνουν, κόβοντας η ίδια τις φλέβες τους. Ένας ξυλουργός ξεκλήρισε με το περίστροφο του μιαν ολόκληρη οικογένεια, κατόπιν απαίτησης του ίδιου του πατέρα, προτού στρέψει το πιστόλι στη γυναίκα του και μετά στον εαυτό του.
Η εφημερίδα των Ναζί, η Völkischer Beobachter κυκλοφορούσε με άρθρα της το 1945 που αποθέωναν την ιδέα της "αυτοθυσίας για την Πατρίδα". Μέχρι το τέλος του πολέμου, 10.000 Γερμανοί πολίτες τερμάτισαν μόνοι τους τις ζωές τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των αυτοχείρων ήταν απλοί, καθημερινοί άνθρωποι. Έπραξαν υπό τον φόβο των βιασμών και παρασυρόμενοι από την ομαδική ψυχολογία του πανικού. Βέβαια, όπως γράφει ο Dwight D. Murphey, η επίσημη πολιτική των Σοβιετικών ήταν κατά των βιασμών, ωστόσο μέχρι το 1949 χιλιάδες γυναίκες κακοποιήθηκαν από τους Συμμάχους.
Μια (σχεδόν) άγνωστη μαζική αυτοκτονία και στην ίδια τη Γερμανία
Η ομαδική αυτοκτονία του Demmin παραμένει μέχρι σήμερα σχετικά άγνωστη ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία. Ο Γερμανός συγγραφέας Φλόριαν Χούμπερ έχει εκδώσει το βιβλίο "Παιδί μου, υποσχέσου μου ότι θα αυτοπυροβοληθείς".
Ο ίδιος έχει δηλώσει στη Deutsche Welle:
"Το τραγικό αυτό γεγονός οφείλεται και στη γεωγραφική θέση (του Demmin). Βρίσκεται σαν χερσόνησος ανάμεσα σε τρία ποτάμια. Μετά την ανατίναξη των γεφυρών, κανείς δεν μπορούσε να φύγει -ούτε οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, οι οποίοι είχαν καταλάβει την πόλη στις 30 Απριλίου. Στο Demmin βρίσκονταν τότε εκτός από τους κατοίκους και χιλιάδες πρόσφυγες από τις ανατολικές περιοχές. Η πόλη ήταν ασφυκτικά γεμάτη. ο τόπος έμοιαζε με παγίδα. Μάλιστα το Demmin δεν ήταν μεμονωμένη περίπτωση".
"Η προπαγάνδα που είχε καλλιεργηθεί επί σειρά ετών για το ενδεχόμενο εισβολής των σοβιετικών στρατευμάτων σε γερμανικό έδαφος είχε γεννήσει θανάσιμο φόβο στους κατοίκους. Πολλοί άνθρωποι είχαν ένα αίσθημα ενοχής και ως εκ τούτου φοβούνταν για ό,τι ενδεχομένως θα συνέβαινε στη συνέχεια. Αυτό το αίσθημα κατάρρευσης δεν περιοριζόταν μόνο στις ανατολικές περιοχές της χώρας, αλλά ήταν κυρίαρχο σε όλο το γερμανικό Ράιχ".
Η αυτοκτονία του Αδόλφου Χίτλερ στις 30 Απριλίου 1945 δεν γνωστοποιήθηκε. Το ραδιόφωνο έκανε την επόμενη μέρα λόγο για θάνατο του "Φύρερ" μετά από ηρωική μάχη εναντίον του εχθρού. Ο Φλόριαν Χούμπερ επισημαίνει ότι παρά την αγάπη που ένιωθαν οι Γερμανοί για τον Χίτλερ "δεν μπόρεσα να βρω κανένα δείγμα συμπόνοιας για το θάνατο του "Φύρερ" σε όσα ημερολόγια της εποχής διάβασα. Αυτό το γεγονός ήταν αδιάφορο για τους ανθρώπους σε μια Γερμανία που κατέρρεε. Επομένως η άποψη ότι ο "Φύρερ" συμπαρέσυρε τους ανθρώπους σε αυτοκτονία δεν ισχύει καθόλου".
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι πέρα από αυτούς που αυτοκτόνησαν έχοντας συγκεκριμένο λόγο να φοβούνται για ό,τι επρόκειτο να τους συμβεί μετά την ήττα της Γερμανίας (π.χ. μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, NSDAP), στο Demmin αφαίρεσαν τη ζωή τους και απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που δεν έφεραν ευθύνη για τα γεγονότα του πολέμου και δεν είχαν συγκεκριμένο λόγο να προβούν στο απονενοημένο διάβημα.
"Πολλοί άνθρωποι φοβόντουσαν για τις ζωές τους, έτρεμαν τις επονομαζόμενες "ορδές των Μογγόλων", όπως έλεγαν τότε τους Σοβιετικούς, ότι θα έρθουν και θα ξεριζώσουν τις γλώσσες και τα μάτια τους και θα βιάσουν τις γυναίκες τους. Επίσης, κάποιοι είχαν ένα αίσθημα ενοχής και ως εκ τούτου φοβούνταν για ότι επρόκειτο να συμβεί στη συνέχεια".
Ωστόσο, η ήττα της ναζιστικής Γερμανίας στον πόλεμο συνοδεύτηκε και από αισθήματα ευφορίας και ανακούφισης.
"Σίγουρα υπήρξαν και πολλοί άνθρωποι που πήραν ανάσα. Βεβαίως όλες οι μειονότητες που βρίσκονταν υπό διωγμό. Εβραίοι που ζούσαν ακόμη στη γερμανική επικράτεια αλλά και αντιφρονούντες. Σήμερα πρέπει να πούμε ότι ήταν μία απελευθέρωση για όλους. Τότε το είχαν νιώσει ορισμένοι κατ' αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο, άλλοι το αντιλήφθηκαν με αντίθετο τρόπο, με αποτέλεσμα να πιστέψουν ότι πρέπει να αυτοκτονήσουν", σχολιάζει ο Φλόριαν Χούμπερ.
Το γεγονός ότι η ομαδική αυτοκτονία του Demmin παραμένει μέχρι σήμερα σχετικά άγνωστη μπορεί να εν μέρει να εξηγηθεί, σύμφωνα με τον Φλόριαν Χούμπερ, με το επιχείρημα ότι "στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (DDR) απαγορευόταν να μιλά κανείς για τέτοια θέματα, διότι με αυτόν τον τρόπο θα υπαινισσόταν άσχημα πράγματα για τον Κόκκινο Στρατό. Όμως πλέον έχει περάσει μεγάλο διάστημα από τη γερμανική επανένωση. Επομένως μπορώ μόνο να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι οι αυτοκτονίες δεν ταίριαζαν με τις σκέψεις που κάναμε για το παρελθόν μας τα προηγούμενα 20 με 30 χρόνια. Πολλά πράγματα περιορίζονταν στα άκαμπτα σχήματα θύτης-θύμα και ήρωας-δήμιος. Αυτές οι αυτοκτονίες αποδεικνύουν ότι αυτό δεν ισχύει".
Μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ, ο Γερμανός Στρατάρχης Βίλχελμ Κάιτελ υπέγραψε συνθηκολόγηση άνευ όρων (8 Μαΐου 1945). Με τον τρόπο αυτό τερματίσθηκε ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος. Ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος (ή το Ανατολικό Μέτωπο) έληξε με πέντε εκατομμύρια νεκρούς από την πλευρά των Γερμανών ενώ πάνω από είκοσι πέντε εκατομμύρια Ρώσοι, άμαχοι και στρατιώτες έχασαν τις ζωές τους. Είναι η πλέον αιματηρή σύγκρουση της παγκόσμιας ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου