Kintsugi: Να φτιάξεις κάτι από την αρχή είναι εύκολο, δοκίμασε να επισκευάσεις κάτι χαλασμένο

Υπάρχει μία λέξη στα ιαπωνικά, λέγεται kintsugi. Είναι η τεχνική επιδιόρθωσης σπασμένων αντικειμένων όπου στην κόλλα προστίθεται χρυσός. Έτσι, όταν έχει πια στεγνώσει, τα σπασμένα κομμάτια είναι και πάλι ενωμένα και ο χρυσός είναι εκεί για να θυμίζει πως κάποτε αυτά τα κομμάτια που ήταν κάποια στιγμή ένα ολόκληρο, είχαν ένα κενό ανάμεσα τους μεγαλύτερο από το τώρα υπάρχον. Τώρα το κάποτε σκοτάδι λάμπει με χρυσό και κενό αποκτά αξία.

Το kintsugi είναι μια αρχαία τεχνική που επαναλαμβανόταν επί αιώνες. Εκατομμύρια αντικείμενα απέκτησαν νέα ζωή με αυτόν τον τρόπο. Εκατομμύρια κομμάτια ενώθηκαν ξανά. Εκατομμύρια μικρές χρυσές γραμμές να στολίζουν μικρά καθημερινά αντικείμενα. Και τώρα πια μερικοί καλλιτέχνες στην Ιαπωνία σπάνε επίτηδες μικρά πιατάκια για να τα κολλήσουν τουρίστες και να τα πάρουν σπίτι τους. Στο kintsugi τονίζεται η ατέλεια γιατί πιστεύεται πως εκεί είναι όλη η ομορφιά. Το τέλειο κεραμικό πιατάκι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Σπάσ’ το, κόλλησε το με χρυσό και θα έχεις κάτι πανέμορφο στα χέρια σου, κάτι πολύτιμο. Να φτιάξεις κάτι από την αρχή είναι εύκολο, δοκίμασε να επισκευάσεις κάτι χαλασμένο, εκεί θα κριθεί ο καλλιτέχνης. Εκεί θα κριθεί ο άνθρωπος.

 Κι εκείνος είναι σπασμένος. Το αρνούνταν πολύ καιρό τώρα. Προσπαθούσε να κάνει ό,τι κάνουν τα ολόκληρα δοχεία, προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να κρατήσει ό,τι έμπαινε μέσα του, να μην αφήσει τίποτα να φύγει, να μην αφήσει κανένα κομμάτι του εαυτού του να καταρρεύσει. Αλλά τίποτα δεν έμενε και καθετί που τον άγγιζε έπαιρνε μαζί του και ένα κομμάτι του εαυτού του.

Θα ήθελε να μπορεί να πει πως θυμάται την ημέρα που αυτό άλλαξε, αλλά δεν μπορεί. Δεν είναι  καν σίγουρος αν συνέβη σε μία μόνο ημέρα. Η μνήμη είναι αδύναμη και δεν κάνει χάρες. Αλλά κάποια στιγμή, σταμάτησε να προσποιείται πως είναι ολόκληρος και κοίταξε τα κενά του σημεία. Θύμωσε με αυτούς που του πήραν αυτά που κάποτε ήταν δικά του. Θύμωσε με τον εαυτό του που τους άφησε. Θύμωσε με μία οργή που θα έκανε περήφανη την Σύλβια Πλαθ. Herr Gott, θύμωσε. Και φώναξε και έκλαψε με πόνο και με παρά-πόνο. Και τελικά βγήκε έξω, στο μέρος που φοβόταν να πατήσει τόσο καιρό, βγήκε στον απέραντο ορίζοντα και άρχισε να ψάχνει τα κομμάτια που είχε χάσει.

Στο πάτωμα του δωματίου του, σε στάση που σε κάποιους θα θύμιζε θέση προσευχής, προσεύχεται κι εκείνος σε κάτι, αλλά όχι σε κάποιον θεό. Τα κομμάτια του απλωμένα γύρω του ευλαβικά και με δέος. Κάποια δεν τα αναγνωρίζει πια, έχει να τα δει πολύ καιρό, χρόνια ολόκληρα. Θα ήθελε να μην τα είχε βρει, είναι πια χαλασμένα από τα χέρια που κάποτε τα κρατούσαν και είχαν υποσχεθεί μονάχα αγάπη. Αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, είναι όλα εγώ του και αξίζουν όλα την φροντίδα του. Έστω και αργά. Οπότε σαν μάνα που βάζει τα παιδιά της για ύπνο τα αγγίζει απαλά και με ένα γλυκό φιλάκι τα κολλάει στα κενά που δημιούργησε η απώλεια τους, ανάμεσα στρώνει κόλλα και χρυσό, να μην τον αγγίξουν ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο και να μπορεί να τα αγκαλιάσει και πάλι χωρίς να κοπεί, χωρίς να πονέσει. Θα τα φροντίσει αλλά δεν θα συνεχίσει να προσποιείται πως είναι όπως ήταν κάποτε. Όλα τα σπασμένα κομμάτια πάνω του τα όρια όλων των εγώ του που θα στραφταλίζουν όπως τα αστέρια στον ουρανό, νεκροί ήλιοι των οποίων το κύκνειο άσμα θαυμάζουμε. Κόλλα θα είναι η ανάγκη και χρυσός θα είναι η αγάπη. Έτσι θα γίνει πάλι σαν καινούργιος, ό,τι πιο κοντά στην τελειότητα.

Ποια είναι η Μαρία Νάσιου

Η Μαρία Νάσιου γεννήθηκε το 1998 στη Λάρισα. Το 2006 μετακόμισε με την οικογένειά της στο Uster της Ελβετίας όπου έζησε για 15 χρόνια.

Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης φιλοσοφία και επιστήμη του κινηματογράφου και πήρε το πτυχίο της το 2021.
Πλέον ζει και πάλι στην Ελλάδα.

Το  βιβλίο της με τίτλο «ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάκτος.