Όταν έχει Πανσέληνο, στην επιφάνεια της Σελήνης εμφανίζεται ένα περίεργο σχήμα που μοιάζει με ανθρώπινο πρόσωπο.Μια νέα μελέτη αυτού του περίεργου φαινομένου, προτείνει μια ικανοποιητικά λογική εξήγηση: Το «πρόσωπο του φεγγαριού» δημιουργήθηκε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, εξαιτίας πτώσεων από αστεροειδείς, που κλόνισαν την επιφάνεια της Σελήνης.Η έρευνα που διεξήχθη από τους επιστήμονες Laramie Potts και Ralph von Frese του Πανεπιστημίου του Οχάιο, αποκαλύπτει ότι οι επιδράσεις της σύγκρουσης αστεροειδών με την επιφάνεια της Σελήνης πριν
από δισεκατομμύρια χρόνια, διαδραμάτισαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της επιφάνειάς της, από ότι μέχρι τώρα υποθέταμε.Μπορεί επίσης να εξηγήσει την ύπαρξη 2 μυστηριωδών, μεγάλων εξογκωμάτων στις δύο πλευρές του φεγγαριού.Σύμφωνα με τη μελέτη, όταν το φεγγάρι δεχόταν πτώσεις από αστεροειδείς, δημιουργήθηκαν κύματα δόνησης, τα οποία ταξίδευσαν μέσα από το εσωτερικό της Σελήνης και προκάλεσαν ηφαιστειακές εκρήξεις στην αντίθετη πλευρά της. Λιωμένο μάγμα ξεπήδησε από τα βάθη της και γέμισε την επιφάνειά της.Όταν το μάγμα κρύωσε, δημιούργησε σκοτεινές κοιλότητες που ονομάστηκαν «σεληνιακές θάλασσες». Όταν έχει Πανσέληνο, ο συνδυασμός αυτών των κοιλοτήτων δημιουργεί μια οπτική ψευδαίσθηση ενός ανθρώπινου προσώπου. Τα μάτια του προσώπου δημιουργούνται από την Mare Imbrium και τη Mare Serenitatis, η μύτη είναι ο κόλπος Aestuum και το στόμα η Mare Nubium και η Mare Cognitum.Τα αποτελέσματα από τις παλιές δονήσεις που συντάραξαν τη Σελήνη, είναι ακόμα ορατά στο εσωτερικό της. Τομογραφικές εικόνες του εσωτερικού της, αποκαλύπτουν πως τμήμα του σεληνιακού μανδύα, στην περιοχή μεταξύ φλοιού και πυρήνα, εμφανίζει ακόμα και σήμερα προεξοχές, που αναγάγουν σε μια τέτοια επίδραση. Οι εικόνες προήλθαν από τους δορυφόρους της ΝΑΣΑ, Clementine και Lunar Prospector. Αναφορές από τις αποστολές του Apollo, έδειξαν επιπρόσθετα πως το σχήμα του φεγγαριού δεν είναι μια τέλεια σφαίρα. Υπάρχει ένα εξόγκωμα στην ορατή και άλλο ένα στην αθέατη όψη της Σελήνης. Σύμφωνα με μία υπόθεση, τα εξογκώματα αυτά δημιουργήθηκαν λόγω της επίδρασης της γήινης βαρύτητας στα πολύ αρχαία χρόνια, όταν ακόμα η επιφάνεια της Σελήνης ήταν ελατή και πιο ρευστή. Οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το πρόσωπο της Σελήνης ωστόσο πιστεύουν, πως αυτό το σενάριο είναι μόνο εν μέρει σωστό. Θεωρούν πως στο παρελθόν το φεγγάρι χτυπήθηκε από τουλάχιστον 2 πολύ μεγάλους αστεροειδείς, χωρίς να αναφερθούν οι πολλαπλοί μικρότεροι. Ο ένας από τους 2 αυτούς αστεροειδείς χτύπησε την ορατή πλευρά, στέλνοντας κύματα δονήσεων που ταξίδεψαν μέσα από το εσωτερικό της, με αποτέλεσμα το σχηματισμό του εξογκώματος στην πίσω πλευρά της. Αντίστοιχα συνέβη με το μπροστινό εξόγκωμα.Τοποθετούν τα γεγονότα αυτά περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Εκείνη την περίοδο, όταν το ηλιακό σύστημα ήταν ακόμα στη νηπιακή του ηλικία, το φεγγάρι ήταν ακόμα γεωλογικά ενεργό και η επιφάνειά του δεν είχε στερεοποιηθεί. Επίσης, τότε βρισκόταν πολύ πιο κοντά στη γη απ' ότι βρίσκεται τώρα, και οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις ήταν πολύ ισχυρότερες.
από δισεκατομμύρια χρόνια, διαδραμάτισαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της επιφάνειάς της, από ότι μέχρι τώρα υποθέταμε.Μπορεί επίσης να εξηγήσει την ύπαρξη 2 μυστηριωδών, μεγάλων εξογκωμάτων στις δύο πλευρές του φεγγαριού.Σύμφωνα με τη μελέτη, όταν το φεγγάρι δεχόταν πτώσεις από αστεροειδείς, δημιουργήθηκαν κύματα δόνησης, τα οποία ταξίδευσαν μέσα από το εσωτερικό της Σελήνης και προκάλεσαν ηφαιστειακές εκρήξεις στην αντίθετη πλευρά της. Λιωμένο μάγμα ξεπήδησε από τα βάθη της και γέμισε την επιφάνειά της.Όταν το μάγμα κρύωσε, δημιούργησε σκοτεινές κοιλότητες που ονομάστηκαν «σεληνιακές θάλασσες». Όταν έχει Πανσέληνο, ο συνδυασμός αυτών των κοιλοτήτων δημιουργεί μια οπτική ψευδαίσθηση ενός ανθρώπινου προσώπου. Τα μάτια του προσώπου δημιουργούνται από την Mare Imbrium και τη Mare Serenitatis, η μύτη είναι ο κόλπος Aestuum και το στόμα η Mare Nubium και η Mare Cognitum.Τα αποτελέσματα από τις παλιές δονήσεις που συντάραξαν τη Σελήνη, είναι ακόμα ορατά στο εσωτερικό της. Τομογραφικές εικόνες του εσωτερικού της, αποκαλύπτουν πως τμήμα του σεληνιακού μανδύα, στην περιοχή μεταξύ φλοιού και πυρήνα, εμφανίζει ακόμα και σήμερα προεξοχές, που αναγάγουν σε μια τέτοια επίδραση. Οι εικόνες προήλθαν από τους δορυφόρους της ΝΑΣΑ, Clementine και Lunar Prospector. Αναφορές από τις αποστολές του Apollo, έδειξαν επιπρόσθετα πως το σχήμα του φεγγαριού δεν είναι μια τέλεια σφαίρα. Υπάρχει ένα εξόγκωμα στην ορατή και άλλο ένα στην αθέατη όψη της Σελήνης. Σύμφωνα με μία υπόθεση, τα εξογκώματα αυτά δημιουργήθηκαν λόγω της επίδρασης της γήινης βαρύτητας στα πολύ αρχαία χρόνια, όταν ακόμα η επιφάνεια της Σελήνης ήταν ελατή και πιο ρευστή. Οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το πρόσωπο της Σελήνης ωστόσο πιστεύουν, πως αυτό το σενάριο είναι μόνο εν μέρει σωστό. Θεωρούν πως στο παρελθόν το φεγγάρι χτυπήθηκε από τουλάχιστον 2 πολύ μεγάλους αστεροειδείς, χωρίς να αναφερθούν οι πολλαπλοί μικρότεροι. Ο ένας από τους 2 αυτούς αστεροειδείς χτύπησε την ορατή πλευρά, στέλνοντας κύματα δονήσεων που ταξίδεψαν μέσα από το εσωτερικό της, με αποτέλεσμα το σχηματισμό του εξογκώματος στην πίσω πλευρά της. Αντίστοιχα συνέβη με το μπροστινό εξόγκωμα.Τοποθετούν τα γεγονότα αυτά περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Εκείνη την περίοδο, όταν το ηλιακό σύστημα ήταν ακόμα στη νηπιακή του ηλικία, το φεγγάρι ήταν ακόμα γεωλογικά ενεργό και η επιφάνειά του δεν είχε στερεοποιηθεί. Επίσης, τότε βρισκόταν πολύ πιο κοντά στη γη απ' ότι βρίσκεται τώρα, και οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις ήταν πολύ ισχυρότερες.
Πηγές:esoterica.gr&edition.cnn.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου