Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα των άρθρων -Τα δημοσιεύματα στην ιστοσελίδα μας εκφράζουν τους συγγραφείς.

Μαΐου 24, 2010

"Οι μόνιμοι, τα "βύσματα" και οι ΑΣΕΠίτες"

Αν και δε συμφωνώ με αυτό τον αλληλοσπαραγμό μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων, με τη στοχοποίηση κάθε βδομάδα και ενός επαγγέλματος που μας "κλέβει" και γενικώς με το να στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου σε μια ιστορική στιγμή που είναι καίριας σημασίας ζήτημα να συσπειρωθούμε όλοι μαζί οι έλληνες πολίτες, παρόλα αυτά, με αφορμή τις "αποκαλύψεις" (γιατί μόνο ...


αποκαλύψεις δεν είναι, έλεος, δεν γνωρίζαμε όλοι μας πώς γίνονται αυτές οι υπέροχες προσλήψεις?) για τις προσλήψεις συγγενών της Τζάκρη στο μουσείο Πέλλας και μαλιστα σε θέση φυλάκων, θέλω να καταθέσω κι εγώ την εμπειρία μου από την 5μηνη εποχική εργασία μου ως ημερήσιος φύλακας στο Βυζαντινό Μουσείο Θεσσαλονίκης το καλοκαίρι του 2006.



Εγώ μπήκα μέσω ΑΣΕΠ, αλλά πάλι μέσω γνωστού έμαθα για την προκήρυξη γιατί την βγάζουν για ελάχιστες μέρες. Τονίζω ότι ΔΕ ΖΗΤΟΥΝΤΑΝ ως προσόν η, έστω και υποτυπώδης, γνώση μιας ξένης γλώσσας. Μόνο απολυτήριο λυκείου και 12 μήνες ανεργίας. Λοιπόν, στο εν λόγω μουσείο υπήρχαν 3 κατηγορίες φυλάκων: οι μόνιμοι (διορισμένοι επί ΠΑΣΟΚ, μεσήλικες γυναίκες κυρίως, μέσος μισθός περί τα 1700 ευρώ), τα "βύσματα"-έτσι τους αποκαλούσαμε όλοι- (επί ΝΔ, με συμβάσεις που ανανεώνονταν, είχαν ως στόχο ζωής να γίνουν μόνιμοι) και οι ΑΣΕΠίτες (νεαρά παιδιά, με πτυχία οι περισσότεροι, όπου και πάλι οι περισσότεροι είχαν ως στόχο ζωής να γίνουν μόνιμοι -θλιβερό να βλέπεις νεότατους ανθρώπους, μορφωμένους, να σκίζονται για να μονιμοποιηθούν σε μια δουλειά χωρίς νόημα). Η δουλειά του ημερήσιου φύλακα ήταν η εξής: 6, 5 ώρες, με μισή ώρα διάλειμμα, δηλαδή 6, όπου απλά καθόσουν σε μια αίθουσα του μουσείου και διάβαζες το βιβλιαράκι σου ή κουτσομπόλευες με τον συνάδελφο ή χανόσουν σε στοχασμούς και όταν έμπαινε κάποιος επισκέπτης του έλεγες "please don't touch" και "όχι φλας παρακαλώ" αν έκανε κάτι από τα δύο. Αυτά.



Λοιπόν, για τις 11 αίθουσες του μουσείου ήταν σε κάθε βάρδια γύρω στους 30 φύλακες, κι αυτό γιατί λέτε? Μα φυσικά για να είναι σε κάθε αίθουσα ένας μόνιμος, ένα "βύσμα" κι ένας ΑΣΕΠίτης και να κάθεται στην αίθουσα μόνο ο ΑΣΕΠίτης! Οι υπόλοιποι εξαφανισμένοι. Μετά τον πρώτο μήνα είδα με τα μάτια μου να έρχεται μια από τις μόνιμες και μια από τα βύσματα κάθε πρωί, να χτυπάει τις κάρτες των δικών της, το ίδιο και στο σχόλασμα, και απλά στη συνέχεια έρχονταν κάποιοι από αυτούς την ώρα του διαλείμματος για να μας "αλλάξουν" για να βγούμε για τη μισή ώρα του διαλείμματος. Και μια από τις μόνιμες έπαιρνε 1850 ευρώ, το είδα με τα μάτια μου!



Να μη μιλήσω για το επίπεδο αυτών των μονίμων κυράτσων που δεν ήξεραν γρι αγγλικά ή άλλη ξένη γλώσσα (φώναζαν εμάς για να συνεννοηθούμε με τους επισκέπτες, ούτε καν στο ταμείο αυτές που ήταν δεν ήξεραν αγγλικά, δηλαδή έλεος!), ωραία εικόνα για ένα από τα πιο σύγχρονα μουσεία της χώρας μας. Ούτε για το επίπεδο των βυσμάτων επί ΝΔ, οξυζεναρισμένες μεγαλοκοπέλες που μόνο τα μπουζούκια και το μανικούρ τις απασχολούσαν (το δεύτερο συρτάρι του χλιδάτου γραφείου υποδοχής-ταμείου ήταν ΓΕΜΑΤΟ βερνίκια νυχιών και περιοδικά) και που όλοι ήξεραν σε ποιού πολιτικού τη λίστα ήταν. Απροκάλυπτα στις συζητήσεις αναφέρονταν στις περιβόητες ΛΙΣΤΕΣ των πολιτικών γραφείων των βουλευτάδων της πόλης μας. ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ! Ποιος είναι μετά στη λίστα, πώς θα γίνει να "πηδήξουν" έναν που θα είναι πρώτος στη λίστα του τάδε για να μπει στην τάδε θέση ο γιος της, η αδερφή της άλλης ήταν ακόμα αρκετά πίσω στη λίστα και άλλα τέτοια εμετικά. Όλοι ξέραμε από ποιό γραφείο είναι ποιός δηλαδή και σε ποια σειρά είναι τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας!



Αχ, θα μπορούσα να μιλάω χωρίς σταματημό για αυτό το πεντάμηνο της φρίκης που έζησα σε αυτό το -κατά τα άλλα - πολύ προσεγμένο μουσείο. Για το -ανύπαρκτο- επίπεδο των "υπευθύνων" μας, για τις κόντρες πράσινων-γαλάζιων, για το ρουφιάνεμα, για τα γλειψίματα, για το ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΟ κουτσομπολιό, που, πιστέψτε με, ήταν το μοναδικό πράγμα που συνέβαινε αυτές τις 6,5 ώρες που ζούσα εκεί: ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ. Με αυτό επιβίωναν. Κόντεψε να μου στρίψει, ήταν σαν να ζούσα σε ένα big brother. Θα μπορούσε να είναι μια πανεύκολη και καλοπληρωμένη θέση εργασίας (αν κάποιος δεν ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με κάτι πιο δημιουργικό στη ζωή του) αλλά πείτε μου, πώς αντέχεις να ζεις μέσα σε όλη αυτή την υποκρισία και το κουτσομπολιό, μέσα σε όλο αυτό το ανευ ουσίας και λόγου ξόδεμα καθημερινά? Και να φανταστείτε ότι επειδή ανανέωσαν τη σύμβαση της δικιάς μου φουρνιάς (που είχαμε μπει για 4 μήνες με ΑΣΕΠ) άλλες 2 φορές, έκαναν ασφαλιστικά μέτρα οι υπόλοιποι της σύμβασής μου για να γίνουν αορίστου. Και όταν παραιτήθηκα πριν την 3η ανανέωση όλοι μου έλεγαν ότι είμαι τρελή που αφήνω τέτοια ευκαιρία ζωής!! Να ξεπουλήσω τη ζωή μου και να την ζήσω ολόκληρη σε αυτό το μπ_ _ έλο δηλαδή!"



ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου