Ο έρωτας στα χρόνια του συντηρητισμού

Δίπλα στο γήπεδο Καραισκάκη κοντά στο σταθμό του τρένου με την επιγραφή «Ν.Φάληρο» άρχιζε η παραλιακή του παράνομου έρωτα…



Ξενοδοχεία, στην υπηρεσία της κλεφτής αγκαλιάς..

Ξενοδοχεία δώρα στον έρωτα..

Στεφανωμένοι.. παράνομοι.. η πρώτη σου φορά.. το σμίξιμο το άστεγο…

Τα νιάτα έμεναν στοιβαγμένα σε πολυπληθής οικογένειες.

Για γκαρσονιέρες ούτε λόγος!

Και μπεκιάρης να ήσουνα, η σπιτονοικοκυρά απαγόρευε δια ροπάλου την έλευση της μαριόλας..

Αρραβωνιασμένες, λογοδοσμένες, ερωτευμένες, ήταν «πρέπον» να ξαπλώσουν στο νυφικό κρεβάτι παρθένες.

Με συμβουλές από μανάδες, τις περισσότερες φορές ανέραστες..

«Να κάνεις ότι σου πει ο…»

Και τις περισσότερες φορές ο… δεν μπορούσε να μιλήσει στο κορμί της.. που δεν μάθαινε ποτέ τον έρωτα και ας έκανε πέντε γέννες…

Χρειαζόταν τόλμη, να σμίξουν τα κορμιά πριν το στεφάνι και τις ευλογίες του παπά…

Τις Κυριακές, με την άδεια του φύλακα της τιμής μας, είχαμε την επίσημη άδεια.

Ο αρραβωνιάρης, θα έβγαζε βόλτα την καλή του…4 με 10 το πολύ!

Η καρδιά να πετάει, τα ρούχα να μπαινοβγαίνουν από την ντουλάπα και τίποτα να μη αρέσει.

Τα ρολά στα μαλλιά, με τις φουρκέτες να πονάνε και το σιέλ φιλέ να σφίγγει τα μηνίγγια…

Προσπαθούσες, να κρύψεις το τρέμουλο, στο μεσημεριανό τραπέζι.. το βλέμμα χαμηλά και ο κόμπος να δένει το στομάχι…





Συνωμοτούσαμε με τη Νότα, περιμένοντας να πέσουν για ύπνο…

Μπάνιο και πασάλειμμα με ΝIVEA, τα νεανικά μας κορμιά…

Κλείσιμο στο δωμάτιο οι δυο μας.. η μεγάλη είχε παντρευτεί και αυτόματα είχε περάσει στο στρατόπεδο της άλλης πλευράς ξεχνώντας τα δικά της.

Το μαλλί ελευθερωνόταν… και έπεφτε στους ώμους, με το τίναγμα της κεφαλής…χύμα λακ στο πορτοκαλί μπουκαλάκι για τους ατίθασους βοστρύχους..

Οι ζαρτιέρες που δεν ήταν σεξουαλικό φετίχ, αλλά στήριξη της μεταξωτής κάλτσας με τη ραφή στο πίσω μέρος της γάμπας. Φόβος μη ξεφύγει ο πόντος…

Φούστες με στενή μέση που φάρδαινε στο τελείωμα.. πουκάμισο στενό να τονίζει το μπούστο, έτοιμο να εκραγεί!

Ζώνη στην τελευταία τρύπα να κόβει ανάσες.

Πούδρα Τοκαλόν, απαλό κραγιόν που μοιραζόμαστε και διακριτική μολυβιά, όλα αγορασμένα κρυφά. Ρολόι με μαύρο στενό λουράκι, σε αντιστοιχία με τα μικροσκοπικά ρολόγια που μας έκανε δώρο ο πατέρας σαν τελειώσαμε το γυμνάσιο.. χρυσή ταυτότητα νε τα ονόματα μας μη και μας χάσουν!

Τσάντα στο χέρι με το μεταλλικό κούμπωμα… τελευταίο κοίταγμα στον καθρέφτη της ντουλάπας.

Στο χωλ περίμενε ο Γιάννης..ο Νίκος ακόμα δεν είχε δώσει υπόσχεση και περίμενε τρία στενά κάτω με το ΝSU. Τα κεφάλια σκυμμένα ..καραδοκούσαν και οι κουτσομπόλες!

Η παραλία του έρωτα περίμεναν…

«Ηλιος», «Κρίτων», «Σαρωνικός»..

Χαμηλά φώτα στην είσοδο και ο Λευτέρης, μας χαιρετούσε αλλά δεν είχαμε δει ποτέ το πρόσωπο του.. χαζεύαμε τις μπαρέτες στα παπούτσια… τα κλειδιά και το άνοιγμα της πόρτας….





Στο φευγιό πάλι βιάση μη πέσουμε σε γνωστό!

Με πόσους γνωστούς χαιρετιόμαστε συνωμοτικά.. Δεν το απόφευγες.. Συνωστισμός στην προσδοκία μιας αγκαλιάς που την είχαν χρήσει παράνομη..

Στο γυρισμό, η γιαγιά καθισμένη στο ντιβάνι, χόρευε το βελονάκι της στα προικιά μας…

-Ωραίος ο σινεμάς κορίτσια; Με εκείνο το ανερμήνευτο γελάκι….

Πάντα περίμενε πάστες σεράνο ….

-Γλυκαμένες να είστε! η ευχή της…
 
http://giagia-antigonh.blogspot.com/