«Νομίζω πως το Πολυτεχνείο τείνει πια να πάρει έναν ιστορικό χαρακτήρα, τύπου “Εθνικής Εορτής”… Αυτό δεν είναι ευχάριστο ή δυσάρεστο. Είναι αναπόφευκτο»…
Αυτά είναι λίγα από τα λόγια που έγραψε, πριν από 28 χρόνια, ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές. Ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Και τα έγραψε όταν του ζήτησα τότε να συνεισφέρει σε μια γιορτή του σχολείου μου στην Θεσσαλονίκη. Τα συνόδευσε με μια επιστολή στην οποία με διαβεβαίωνε ότι δεν μας είχε ξεχάσει κι αναρωτιοταν αν η οπτική του γωνία για το νόημα του Πολυτεχνείου θα μας ήταν χρήσιμη…
Διοργανώσαμε τότε αυτήν τη γιορτή θέλοντας να αποδώσουμε το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου χωρίς να τη δουμε σαν «Εθνική Εορτή». Χωρίς επίσημους, δηλώσεις, κομματικά στερεότυπα. Μόνο σαν...
έναν ύμνο στον αγώνα για την ελευθερία, προσομοιώνοντάς την με τον αγώνα του «Γλάρου Ιωνάθαν» να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει... Βάλαμε τη μουσική του Neil Diamond και τις φωτογραφίες του βιβλίου του Τζόναθαν Λίβινγκστον σε έναν μεγάλο προτζέκτορα. Και μιλούσαμε...
Κράτησα την επιστολή. Και 28 χρόνια μετά, τα λόγια του μεγάλου ποιητή αποδεικνύονται απόλυτα προφητικά. Τόσο απλά… Και τόσο μελαγχολικά…
"Το Ποντίκι"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου