Ενώ αυτόν τον καιρό περνάω την καλύτερη φάση της ζωής μου, συμβαίνει κάτι και απογοητεύομαι από όσους και όσα νόμιζα πως ήξερα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια έχω κυριολεκτικά τρομάξει με τα σαρκοβόρα ένστικτα και την κακία των ανθρώπων, δυστυχώς τα ένιωσα βαθιά για πράγματα δικά μου που με πόνεσαν. Έχουμε γεμίσει είρωνες, κακεντρεχείς που προσπαθούν να βρούν οπωσδήποτε το ελάττωμα πάνω
σου, κομπλεξικούς που έχουν λόγο για τις επιλογές σου ερχόμενοι κυριολεκτικά από το πουθενά, ψωνισμένους που νομίζουν ότι σου κάνουν χάρη και μόνο που σου μιλάνε, επιλεκτικά "τυφλούς" που σε κατηγορούν ακριβώς γι΄αυτό που είναι οι ίδιοι, ανταγωνιστές που κάνουν διαγωνισμό ευτυχίας ψάχνοντας απεγνωσμένα τρόπο να βγούν πάνω από σένα. Πόσο πάνω; Δεν ξέρω. Πάνω να΄ναι κι ότι να' ναι! Έχουμε γεμίσει μαλάκες στη συμπεριφορά, μαλάκες στη ζωή, μαλάκες στην ψυχή, μαλάκες παντού. Ακόμη κι εσύ που τώρα θα΄ρθεις να μου πεις πως έχω δίκιο μπορεί να είσαι ίδιος και χειρότερος, αφού συνήθως κατηγορούμε με πάθος αυτό που κατά βάθος είμαστε. Ακόμη κι εγώ μπορεί να΄μαι χειρότερη και μέσα σ' όλα πρώτα απ' όλα να με τρομάζει τελικά ο εαυτός μου.
Έχω φοβηθεί με την ευκολία με την οποία οι άνθρωποι βγάζουν απ' τη ζωή τους φίλους-συντρόφους-γονείς έτσι....από τη μια μέρα στην άλλη. Λες και όλα αυτά τα χρόνια υποκρίνονταν περιμένοντας πώς και πώς τη στιγμή που δεν θα σε "χρειάζονταν" πια και επιτέλους θα σε διαολόστελναν! Τόσο μίσος, τόση ξεφτίλα και τόση γυφτιά γύρω μου δεν έχω ξαναδεί ούτε τόσους πολλούς μαζεμένους που να τα θεωρούν όλα αυτά φυσιολογικά. Και παρ' όλο που δεν είμαι καθόλου υπέρ της εκδίκησης ή της ανταπόδωσης (όχι από μεγαλοψυχία, απλά το θεωρώ χάσιμο χρόνου) είναι από τις φάσεις που σκέφτομαι σοβαρά να γίνω τα ίδια σκατά με δαύτους μήπως προστατέψω τον εαυτό μου. Δεν ξέρω πια ποιόν να εμπιστευτώ και ποιόν να αγαπήσω. Έχω φτάσει σε σημείο να γνωρίζω καλό παιδί και να μην το πιστεύω.
Ευτυχώς έχουν βρεθεί στο δρόμο μου πάρα πολύ καλοί άνθρωποι-όπως η κολλητή μου και πρόσφατα τα κορίτσια που γνώρισα στη δουλειά μου-που με έχουν στηρίξει, με έχουν βοηθήσει, με έχουν κάνει να ψαχτώ μέσα μου, να προβληματιστώ, να γελάσω, να περάσω καλά, να αντέξω. Αλλά είναι τόσο φωτεινές εξαιρέσεις αυτά τα άτομα, που κάνουν τη διαφορά ακόμη πιο αισθητή. Δεν είμαι απαισιόδοξη ούτε παραπονιέμαι. Απλά συμβαίνουν γεγονότα που με κάνουν και θυμώνω με τον σκατοχαρακτήρα κάποιων αλλά ακόμη πιο πολύ με μένα που υπήρξα τόσο μα τόσο αφελής. Πρώτη φορά στη ζωή μου μετανιώνω τόσο πολύ για κάτι. Κάποτε φοβόμουν τους "νηστικούς" ώσπου γνώρισα τους απότομα "χορτασμένους". Και τότε κατάλαβα πως το αληθινό πρόσωπο του ανθρώπου, φαίνεται όταν πραγματοποιεί τα όνειρά του........
Υ.Γ1 Ευχαριστώ τη Μ.-φανταστική προισταμένη-σλουρπ-γλυψ για τον τίτλο τον οποίο εμπνεύστηκε σε μια στιγμή αδυναμίας (δηλαδή σε φάση που πρηξαρχίδης πελάτης ζήταγε με 800 ευρώ αφίσα στην Κηφισίας!).
Υ.Γ.2 Είμαστε 3.820, ζητάμε συνέχεια αγκαλιά μανούλας, απ' τα νεύρα μας τραβάμε τις αφέλειες της μανούλας ενίοτε και κανα μπουκέτο στον μπαμπά όταν πάει να μας βάλει ορό στη μύτη, ανοίγουμε τα χεράκια για να πάρουμε αγκαλίτσα, γελάμε κι όλοι γύρω μας κατουριούνται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου