Ο ικέτης

Γράφει η Ευγενία Ηλιοπούλου

Τον είδα ξανά. Εκεί στην Πατησίων. Στην είσοδο της πολυκατοικίας .Με το ύφος του παραδομένου. Με τα γαλανά του μάτια και το ασκητικό το πρόσωπο θυμίζει τον Χριστό. Εκεί στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας περιμένει να του δώσουν .Δε έχει
φιλοδοξίες. Δεν επιθυμεί να κάνει τίποτα άλλο. Παράδωσε τα όπλα έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης και της τεμπελιάς του. Πεπεισμένος ότι σε καμία περίπτωση δεν φταίει αυτός αλλά η άδικη μοίρα του .Ακίνητος για ώρες με τα λερωμένα ,και κιτρινισμένα από το τσιγάρο, χέρια του απλωμένα προς τους περαστικούς. Με το πρόσωπο του ανήμπορου. Μόνο έτσι θα ...

μπορέσει να προκαλέσει τον οίκτο .Μόνο έτσι θα τον λυπηθούν και θα του δώσουν λίγα λεφτά. Για τα τσιγάρα του.

Η πολυκατοικία είναι το παλκοσένικο του. Εκεί παίζει το ρόλο του χρησιμοποιώντας το σκαλί σαν ένα άτυπο βωμό ενός σύγχρονου ναού της ευημερίας. Δεν έχει σπίτι και ούτε που τον νοιάζει αν θα βρει. Την βγάζει με ένα κουλούρι. Κοιμάται στο σπίτι ενός φίλου. Ζητάει την προστασία των ενοίκων επικαλούμενος την φυσική του ανικανότητα προς εργασία. Προβάλει την δυνατή πίστη του στον Θεό παράλληλα με τη σωματική του ανημποριά .Θα μπορούσε να κάνει το ίδιο στα σκαλοπάτια της διπλανής εκκλησίας αλλά εκεί θα χανότανε στο πλήθος των άλλων ζητιάνων και δεν θα έπαιρνε τίποτα.

Ήρθε από την Αλεξανδρούπολη .Εκεί προσπάθησε να βρει δουλειά αλλά δεν τα κατάφερε. Η οικογένεια του προσπάθησε να τον βοηθήσει. Άλλαξε πολλές δουλειές αρχικά γκαρσόνι ,μετά σε ένα γραφείο ,μετά πωλητής και τελευταία μικρός για θελήματα σε ένα γραφείο τουρισμού .Έβγαλε κάποια καλά λεφτά αλλά δεν έβαλε τίποτα στην άκρη .Όταν είσαι νέος είσαι άμυαλος. Δεν υπολογίζεις καθόλου ότι μπορούν να έρθουν και άσχημες ημέρες. Είχε και μία κοπέλα που τον αγαπούσε αλλά μετά από λίγους μήνες τον άφησε. Τον κατέκρινε ότι δεν είχε φιλοδοξίες και δεν ούτε όνειρα. Του φώναξε και τον μάλωσε ότι είναι τεμπέλης και τα περιμένει όλα από τους δικούς του. Τα φιλαράκια του γελάσανε πολύ μαζί του αλλά ούτε αυτοί μπόρεσαν να ορθοποδήσουν σε μία δουλεία. Άσχετα αν η περιφέρεια της Ανατολικής Μακεδονίας υπήρξε η πιο ευνοούμενη περιφέρεια αναπτυξιακών κινήτρων με μία επιχορήγηση 20% όλων των δημοσίων πόρων που κατευθύνθηκε για την ανάπτυξη όλων των περιφερειών της χώρας την περίοδο (1981-2007) η ανεργία έφτασε στην Θράκη (το 2010) στο επίπεδο του 16,2% (Καθημερινή 13.3.2011).Που και πώς να βρει δουλειά ;Αφού είδε ότι δεν καταφέρνει τίποτα τράβηξε για την Αθήνα. Αρχικά δούλεψε σαν γκαρσόνι αλλά τον σχόλασαν γρήγορα. Αργούσε και δεν είχε και πολύ δουλειά το μαγαζί. Προσπάθησε να δουλέψει σε σουβλατζίδικο, μετά σαν ντελιβεράς σε μία πιτσαρία. Μετά κουράστηκε και αφέθηκε στην αδράνεια.

Τα τελευταία τρία χρόνια έχει βρει αυτή την πολυκατοικία. Την αράζει στα σκαλοπάτια της και περιμένει. Με το απλανές βλέμμα του παρακολουθεί τους περαστικούς χωρίς να αντιδράσει στις φωνές που κάποιοι του βάζουν. Δεν είναι πρεζάκιας και ούτε θα γίνει. Κάπου κάπου οι δικοί του ,του στέλνουν λίγα λεφτά. Του φτάνουν για να πορεύεται. Με τα ίδια βρώμικα ρούχα και το ίδιο θλιμμένο ύφος σαν ένα σύγχρονος ικέτης που πιστεύει ότι ο κόσμος πρέπει να του δώσει κάτι. Απλώς τεμπέλης είναι και το έχει φιλοσοφήσει έτσι. Όλοι τον ξέρουν και του δίνουν κάτι .Με το αρρωστημένο του ύφος τραβάει εύκολα την προσοχή των περαστικών αλλά κυρίως των γυναικών. Οι γριές τον συμπαθούν ιδιαίτερα. Οι άνδρες της πολυκατοικίας προσπάθησαν να τον πείσουνε να πάει να βρει καμιά δουλειά. Τους κοιτάζει χαμογελώντας θλιμμένα και δείχνει τα αδύναμα χέρια και πόδια του .Έχει βρει την λύση .Ο Θεός θα τον σώσει. Αυτός δεν πρέπει να κουνήσει το δακτυλάκι του. Δεν θέλει και ούτε θα πολεμήσει να αλλάξει την τύχη του .Ξέρει ότι δεν θα πεθάνει από την πείνα επειδή πάντα θα υπάρξουν κάποιοι που θα τον λυπηθούν. Οι έλληνες είναι ακόμα ευαίσθητοι και γενναιόδωροι.