Μύθοι και αλήθειες για την ψυχοθεραπεία

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερος κόσμος απευθύνεται σε ψυχολόγους. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα, συνεχίζουν να...


υπάρχουν κάποια «στερεότυπα» γύρω από την ψυχοθεραπεία και το πρόσωπο του ψυχολόγου, τα οποία συχνά μας αποτρέπουν από το να ζητήσουμε βοήθεια για τις
δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.

Ένα από αυτά τα στερεότυπα αφορά στο ότι θεωρείται ότι κάποιος πρέπει να έχει σοβαρά προβλήματα για να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα αλήθεια. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να ξεκινήσει θεραπεία, ένας από τους οποίους μπορεί απλά να αφορά την ανάγκη του να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του. Όποιος κι αν είναι ο λόγος πάντως, είτε υπάρχουν μικρότερες είτε μεγαλύτερες δυσκολίες, καλό είναι να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να φτάσει στα όριά του για να ζητήσουμε βοήθεια σ’ αυτό που μας απασχολεί.

Άλλος ένας μύθος που υπάρχει γύρω από τη θεραπεία είναι ότι εμείς μόνοι μας μπορούμε καλύτερα να λύσουμε τα προβλήματά μας. Αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο μπορεί να μας βοηθήσει κάποιος «ξένος» αφού εμείς οι ίδιοι τα γνωρίζουμε καλύτερα. Είναι αλήθεια ότι μπορεί να γνωρίζουμε πολύ καλά αυτά που μας δυσκολεύουν, δεν είναι όμως πάντα εύκολο να βρούμε λύσεις σ’ αυτά. Όταν λοιπόν τα προβλήματά μας επιμένουν ή επανέρχονται ή ο χρόνος περνάει και εμείς δεν αισθανόμαστε καλύτερα, τότε είναι καλύτερο να απευθυνθούμε σε κάποιο ειδικό.

Η άρνηση ενός προβλήματος δεν ακυρώνει την ύπαρξή του και τις άσχημες συνέπειές του πάνω μας. Είναι πιο υγιές λοιπόν να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα και να αναζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου, όταν οι δικές μας λύσεις φαίνονται να μην είναι αποδοτικές, από το να αφήνουμε τον εγωισμό μας να «σαμποτάρει» την επιθυμία μας να θεραπευτούμε.

Τέλος, υπάρχουν πολλά στερεότυπα γύρω από το ρόλο του θεραπευτή στη θεραπεία. Στη δημιουργία τους έχει συμβάλλει ανάμεσα στα άλλα και ο χώρος του κινηματογράφου, μιας και πολλές ταινίες παρουσιάζουν την ψυχοθεραπεία με διαστρεβλωμένο τρόπο. Συχνά για παράδειγμα έχουμε την εικόνα ενός ανέκφραστου θεραπευτή που δε μιλάει κι έτσι αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο ένας τέτοιος θεραπευτής θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος του θεραπευτή μπορεί να διαφέρει ανάλογα με το είδος της ψυχοθεραπείας και την εκπαίδευση που αυτός έχει.

Σε κάποια είδη θεραπείας (ψυχαναλυτικού τύπου) ο θεραπευτής είναι πράγματι πιο παθητικός απ’ ότι είναι σε άλλου τύπου θεραπείες (π.χ. γνωσιακού τύπου), όπου συμμετέχει ενεργά στη συνεδρία. Ακόμα όμως κι όταν έχει ένα πιο παθητικό ρόλο, υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που ο θεραπευτής έχει αυτό το ρόλο (π.χ. την ανάδυση βαθύτερων θεμάτων του ψυχισμού) και σε όλες τις περιπτώσεις δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρίσκεται εκεί για να μας βοηθήσει.