Μαμαδέμποροι

 Μάγισσα Κίρκη

Με αφορμή το θέμα "μαμά" έχω δεί πολλά site και μπλόγκ, τάχα μου παρεΐστικα-τί-ωραία-που-περνάμε-σκουπίζοντας-μύξες, να ξεφυτρώνουν το ένα μετά το άλλο γεμίζοντας το διαδίκτυο με απανωτές τετριμμένες και χαζοχαρούμενες (μα)μαλακίες που δεν θα τις έγραφε ούτε το 13 μηνών μωρό μου, αλλά δεν είναι τόσο αυτό που με ξενίζει. Για την ακρίβεια αυτό που με εξοργίζει είναι κάτι αετονυχούδες που καλυμμένες πίσω από τον ρόλο τους, εκμεταλλεύονται το κόλλημα της Ελληνίδας μάνας με το σπλάχνο της, μετατρέποντάς το σε μπίζνα μέσω κατά τ' άλλα αθώων προσκλήσεων τύπου "Πείτε μας και τη δική σας ιστορία γέννας-βάφτισης-γαστρεντερίτιδας" για την οποία, εντελώς μεταξύ μας, χέστηκαν. Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω αλλά τη στιγμή που εσύ νομίζεις ότι κάποιος ενδιαφέρεται να μάθει πώς έκανες παιδί, κάποιος άλλος σε βλέπει σαν unique visitor που θα μοσχοπουλήσει σε πελατάκι έναντι διαφήμισης πολλών σεβαστών ευρώ κι αν δεν έχεις καταλάβει τόσο καιρό ότι με όσα εσύ στέλνεις ο άλλος κονομάει, κάτσε και μέτρα γύρω σου τα διαφημιστικά (banners και άρθρα) και πες μου ειλικρινά: Πιστεύεις πως όλα αυτά "παίζουν" δωρεάν; 

Καταρχάς έτσι και ξαναδιαβάσω ατάκες όπως: "πρωτόγνωρα συναισθήματα" "όταν βλέπω το γέλιο του τα ξεχνάω όλα" "εγκυούλες" "γλυκιές μανούλες" "αγαπουλίνια" "κουκλάκια" "ζουζουνάκια" "νεραιδάκια" "βρεφάκια" "προωράκια" "διδυμάκια" "αγγελουδάκια" "αρχιδάκια" συνοδευόμενα από άπειρα ορθογραφικά λάθη, θαυμαστικά και "χι χι χι" λες και γράφουν αναλφάβητα καρτούνς απευθείας απ' το στούντιο της Warner Bros, θα ξεράσω θήλαστρα. Κατά δεύτερον είναι τρομερά εκνευριστικό-πες το "δούλεμα"- να σου πλασάρουν μόνιμα την εξιδανικευμένη εικόνα της μαμάς που μιλάει και φέρεται λες κι έχει καταπιεί MDMA επειδή έχουν πάρει χαμπάρι ότι κάτι τέτοιο "πουλάει" και τρίτον δεν μπορώ να καταλάβω για ποιόν ακριβώς λόγο αρκετές αναγνώστριες αποθεώνουν, σχεδόν γλείφουν τον κώλο των ιδιοκτητών τέτοιων σελίδων. Για να λένε στις φίλες τους ότι μιλάνε με την τάδε; (τρίχα κάτσε κάτω), για τις χιλιοειπωμένες και άνευρες εμπειρίες που σε ρίχνουν στα ναρκωτικά μια ώρα αρχύτερα ["....σήμερα ξυπνήσαμε με το μωρουλίνι μου φάγαμε τοστάκι Νουνού Gouda-χορηγός γαρ-ήπιαμε γαλατάκι Βλάχας-ξανά μανά χορηγός γαρ-βάλαμε την τσαντούλα μας και πήγαμε στον σταθμούλη μας. Πόσο συγκινημένη είμαι που μεγαλώνει το τσουρεκάκι μου" (τσουρέκια!)] ή που κονομάνε με ιστορίες τρίτων;

Highlight -και ταυτόχρονα συμπέρασμα για το κοινό στο οποίο απευθύνονται- αποτελεί η φωτογραφία συμπαθέστατης και πολύ όμορφης μαμάς που στη βάφτιση του παιδιού της έκρινε ότι η λεοπάρ τουαλέτα ντάλα καταμεσήμερο- 90 κιλά ακατέβατα, την κολάκευε και καθόλου δεν την έκανε να μοιάζει με τριτοκλασσάτο γατόπαρδο πλανόδιου τσίρκου σε νησί, έτοιμο να φάει τουρίστες. Καλά για το πόσο βλαμμένες είστε κάποιες που εμπιστεύεστε τις προσωπικές σας φωτογραφίες σε έναν άσχετο χωρίς να ξέρετε που θα καταλήξουν και χωρίς τη δυνατότητα να μπορείτε να τις διαχειριστείτε στο μέλλον, νομίζω είναι περιττό να αναλύσω. Εξάλλου ποιός γ@μ@ει τα προσωπικά δεδομένα άμα είναι να δείξουμε το φόρεμα απ' τη Raxevsky και την μπούκλα απ' τον Τέλη Κίκερη; Σημασία έχει να θηλάζεις αποκλειστικά, να μην "χαλάσεις το σπίτι σου" αν ο άντρας σου την κάνει κάθε βράδυ λάστιχο στο ίντερνετ και όλες μαζί να ανήκουμε οπωσδήποτε στην αγέλη...μπρρρρ κιτς κιτς.....

Φυσικά η συγκεκριμένη στάνη δεν θα μπορούσε να μην επεκταθεί μέσω σχετικής ομάδας και στο facebook , ώστε οι λοβοτομημένες να μπορούν να εκφράζονται με πιο δημιουργικούς τρόπους όπως η ανάρτηση παιδικών ασμάτων για αυτιστικούς αλά χασικλίδικο playlist από Ζουζούνια που τραγουδάνε Μάρκο Βαμβακάρη με φωνή Σπύρου Μπιμπίλα ή σοβαρότατων αιτημάτων για ενήλικες όπως "Πατήστε like αν κάποτε θέλατε και εσείς να ζήσετε στο μικρό σπίτι στο λιβάδι!" (αν και για το συγκεκριμένο γκρούπ θεωρώ καταλληλότερο "Το μικρό τούβλο στο κοπάδι") ή "Πατήστε Like αν κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο βλέπατε Καρουζέλ" που μου θύμισε μία άλλη ομάδα ονόματι "Έβλεπα κι εγώ Beverly Hills στον σεισμό του '99". Ξεπερνώντας το πρώτο πολιτισμικό σοκ, εντύπωση μου έκανε φωτογραφία εγκυμονούσας η οποία θεώρησε "αστείο" ή "τρυφερό" (ή κι εγώ δεν ξέρω υπό ποιά επήρρεια θεώρησε τί) να ζωγραφίσει ένα τεράστιο μωρό ακριβώς επάνω στην κοιλιά-τούρλα και να την απαθανατίσει θανατώνοντας και τα τελευταία μας εγκεφαλικά κύτταρα, ενώ φαντάζομαι ότι το επόμενο στάδιο θα είναι bodypainting πλακούντα. Κι αφού στον χαζοχαρούμενο προβληματισμό, βγαλμένο από λεύκωμα της Τσικιτίτας "Πού θα βάζατε Like; Στην Bibibo ή στην Βarbie;" κρατήθηκα μην απαντήσω το αυτονόητο, αναρωτήθηκα: Στον ευρύτερο κύκλο μου υπάρχουν τόσες μαμάδες, φίλες γνωστές συνάδελφοι, δεν έχω γνωρίσει ούτε μία πυροβολημένη. Τόσες μαζεμένες, από πού κατέβηκαν;

Για να επανέλθουμε στο θέμα "μπίζνα", γνωρίζω πολύ καλά τί πάει να πεί "κηδεία με ξένα κόλυβα" καθώς αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που τα "έσπασα" με πολύ γνωστό περιοδικό το οποίο το έριχνε στην κλασσική τακτική "γράμματα αναγνωστών" που όμως μια χαρά πουλούσε γεμίζοντας την ύλη του στο τσάμπα. Αυτός που πραγματικά ενδιαφέρεται να μοιραστεί ανιδιοτελώς την εμπειρία της μητρότητας με τους άλλους, δεν τιγκάρει τη σελίδα του πληρωμένες διαφημίσεις ούτε αυτοσυστήνεται ως "μπλόγκ" ενώ πρόκειται για καθαρή επιχείρηση ούτε απολαμβάνει δωρεάν υπηρεσίες με ξένα γραπτά και αν θέλει να κερδίσει από αυτό, μαγκιά του αλλά να γράφει μόνος του. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα "γλυκιάς μανούλας" που φιλοξένησε γνωστή εταιρία φωτογράφισης στη σελίδα της με αντάλλαγμα να φωτογραφηθεί με το παιδί της δωρεάν και κάτσε εσύ κορόιδο να της γράφεις πώς σου έραψαν τον κόλπο.

Την επόμενη λοιπόν φορά που θα θελήσεις να πείς οπωσδήποτε πόσα "αγκού" έκανε ο γιός σου και πόσα "μαμ" η κόρη σου επιδεικνύοντας παράλληλα όλο τους το βιός (ρούχα-δωμάτια-βαφτίσια-κέρατα) μπορείς κάλλιστα να ανοίξεις ένα μπλόγκ και να τα αποτυπώνεις στον δικό σου χώρο, χωρίς να θησαυρίζεις τον κάθε μαμαδέμπορο που κάνει μάρκετινγκ με τη μήτρα σου, συμπάσχοντας με το αζημίωτο.Τέλος, επειδή το συναντώ πολύ συχνά από μαμάδες που μπορεί να φτιάχνουν και γαμώ τα σουτζουκάκια αλλά αύριο θα κληθούν να μάθουν στα παιδιά τους τουλάχιστον τα βασικά, στην ενεργητική φωνή ανήκουν τα ρήματα που τελειώνουν σε –ω (π.χ. βελάζω, κράζω κ.λ.π.) και στην παθητική φωνή ανήκουν τα ρήματα με κατάληξη –μαι (π.χ. αυθυποβάλλομαι, γ@μιέμαι κλπ.) με εξαίρεση το Β' πρόσωπο πληθυντικού που γράφεται ως "Γ@μιέστΕ". Το καταλάβατΕ μανουλίτσες μουυυυ ή να κάνω και κακάκια;;;;;;; Χιχιχιχι!!!!!!

Υστερ(ι)όγραφο 1: Πατήστε like αν την ώρα που διαβάζατΕ αυτή την ανάρτηση, την παίζατΕ στον σύζυγο με το αριστερό.

Υστερ(ι)όγραφο 2: Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις δεν είναι καθόλου συμπτωματική. Τουναντίον τα έβγαλα-κυριολεκτικά-από μέσα μου, διότι έχω βαρεθεί να βλέπω όλον αυτόν τον συρφετό να παραληρεί σαν υπνωτισμένος και να μην μιλάει κανείς για το Ρεξόνα λες κι αν είσαι "επώνυμος" δεν πρέπει να σ' ακουμπάει ούτε σαλιάρα.

Υστερ(ι)όγραφο 3: Παρ' όλα αυτά οφείλω να ομολογήσω ότι το να δίνεις σε 50.000 καθυστερημένες ακριβώς αυτό που θέλουν να διαβάζουν, αποτελεί ταλέντο. Και μόνο για το επιχειρηματικό δαιμόνιο, υποκλίνομΑΙ.

Υστερ(ι)όγραφο 4: Καλό το Πάσχα αλλά μην ψήνεστΕ!

Πολλές ευχές σε όλους, να περάσετε όμορφα!