Ζαχαρένιες φωνές (πιο καλλικέλαδες πεθαίνεις), κουδουνάκια, πολλά κουδουνάκια (ίσα με όλα τα μαντριά της Θεσσαλίας) και φουλ του μεταλλόφωνου-- κανονικό ή μαϊμού προηχογραφημένο απ’ το Γιαπωνέζικο τζίνι, που είναι φυλακισμένο μέσα σε κάθε συνθεσάιζερ. Αυτά είναι τα βασικά ενορχηστρωτικά συστατικά
του soundtrack των...
εορταστικών ημερών, της μουσικής και των τραγουδιών, που εμφανίζονται απ’ τους βιαστικούς εκεί στα τέλη Νοέμβρη, λίγο μετά το Πολυτεχνείο, σε βαθμό που ανησυχώ μήπως κι υπάρχουν ελληνόπαιδες, που πιστεύουν πως το επόμενο κομμάτι στο CD της ζωής , μετά τον Πέτρο, τον Γιόχαν και τον Φρανς, είναι το «Silent night».
Ο Φρόστυ ο snowman αντέχει και σε μεσογειακά κλίματα, ο Σνούφελ είναι από τα Γρεβενά κι ο Ρούντολφ το ελαφάκι βόσκει κάπου έξω απ’ την Καρδιτσομαγούλα, άσε που στην Άνω Καμήλα Σερρών, αν δε πούνε Feliz Navidad χρόνος δεν αλλάζει. Και πάνω απ’ όλα, το σούπερ χιτ, «Τα τζιγκλμπέλια», που ‘λεγε κι ένας φίλος πιανίστας, έμπειρος σε events του ποδός. Σ’ όποια εκτέλεση και με όποιο ήχο το τραβάει η καρδιά του ακροατή—από μεταλλιά μέχρι μπαλάντα υπογλυκαιμίας – όχι, καρσιλαμά δε τ’ άκουσα , για να ‘μαι ειλικρινής. Σταθερή αξία αλλά και εγνωσμένης αντοχής αποδεικνύεται το νοσταλγικό «Last Christmas» -- κάθε Πέρσης και καλύτερα( ε ναι , αφού μιλάμε για δυο Μνημόνια πίσω, με την νέα μονάδα χρονομέτρησης…)
Από κοντά την έπεσαν και κάτι δικά μας ημίαιμα σκυλοπόπ, ξεμειναμένα από τότε που υπήρχε δισκογραφία, με αποτέλεσμα από την τόση ζαχαρότητα σε μίξη με προκάτ νταλγκά Συγγρού να γίνεται χριστουγεννοκατάσταση και οι εθισμένοι να ψάχνουν πού είναι η λουλουδού. Στίχος για την άχνη, την πάχνη και την αράχνη με αποκορύφωμα τη ρίμα-ορόσημο με το τούλι και τον Χριστούλη – ωχχχ Παναγία μου. Αυτά βέβαια για την ελληνική απόδοση, γιατί κατά βάση η αγγλοφωνία πάει σύννεφο -- λες πως κάνεις Χριστούγεννα όχι στον Αϊ Δημήτρη αλλά στο Αϊ Ντάχο. Την κακοφωνία θα συμπληρώσει το καρτουνίστικο Χο-Χο-Χο-Χο του Σάντα Κλάους—τι να γίνει, βρήκε Πόντιο τον Βασίλειο εκ Καισαρείας και του ‘ φαγε το ρόλο…
Σε ασανσέρ μοναχικά και σε πολύβουα σούπερ μάρκετ, σε διαφημίσεις ξεπουλήματος και σε αεροδρόμια, σε γκραντέ πολυκαταστήματα και σε κλειστοφοβικές ΕΒΓΕΣ, παντού παραμονεύουν τα τζιγκλμπέλια. Παίρνω το βάρος του γκρινιάρη γιορτινές μέρες αλλά δεν αντέχεται το τόσο σιρόπι. Σε διατροφική αναγωγή είναι σα να τρέφεσαι μόνο με σαντιγύ… Θες δε θες, εκών άκων, να σε βάλουν στο κλίμα του γλυκερού τους ήχου, να σε κάνουν κομμάτι της δήθεν ατμόσφαιρας, όπως την έχει σχεδιάσει κι επιβάλλει αυτή η αμείλικτη κάστα διαφημιστάδων κι επικοινωνιολόγων-τι κι αν άλλαξε η σελίδα, τι κι αν ο δρόμος έξω βράζει, τι κι αν άλλη κι αλλιώς είναι η γιορτή. Μια και μόνη φορά αν έχεις ζήσει το σκόρπισμα και τη γενναιοδωρία της πραγματικής γιορτής, τότε ξέρεις και την έχεις για πάντα μέτρο και σύνορο.
Από κοντά την έπεσαν και κάτι δικά μας ημίαιμα σκυλοπόπ, ξεμειναμένα από τότε που υπήρχε δισκογραφία, με αποτέλεσμα από την τόση ζαχαρότητα σε μίξη με προκάτ νταλγκά Συγγρού να γίνεται χριστουγεννοκατάσταση και οι εθισμένοι να ψάχνουν πού είναι η λουλουδού. Στίχος για την άχνη, την πάχνη και την αράχνη με αποκορύφωμα τη ρίμα-ορόσημο με το τούλι και τον Χριστούλη – ωχχχ Παναγία μου. Αυτά βέβαια για την ελληνική απόδοση, γιατί κατά βάση η αγγλοφωνία πάει σύννεφο -- λες πως κάνεις Χριστούγεννα όχι στον Αϊ Δημήτρη αλλά στο Αϊ Ντάχο. Την κακοφωνία θα συμπληρώσει το καρτουνίστικο Χο-Χο-Χο-Χο του Σάντα Κλάους—τι να γίνει, βρήκε Πόντιο τον Βασίλειο εκ Καισαρείας και του ‘ φαγε το ρόλο…
Σε ασανσέρ μοναχικά και σε πολύβουα σούπερ μάρκετ, σε διαφημίσεις ξεπουλήματος και σε αεροδρόμια, σε γκραντέ πολυκαταστήματα και σε κλειστοφοβικές ΕΒΓΕΣ, παντού παραμονεύουν τα τζιγκλμπέλια. Παίρνω το βάρος του γκρινιάρη γιορτινές μέρες αλλά δεν αντέχεται το τόσο σιρόπι. Σε διατροφική αναγωγή είναι σα να τρέφεσαι μόνο με σαντιγύ… Θες δε θες, εκών άκων, να σε βάλουν στο κλίμα του γλυκερού τους ήχου, να σε κάνουν κομμάτι της δήθεν ατμόσφαιρας, όπως την έχει σχεδιάσει κι επιβάλλει αυτή η αμείλικτη κάστα διαφημιστάδων κι επικοινωνιολόγων-τι κι αν άλλαξε η σελίδα, τι κι αν ο δρόμος έξω βράζει, τι κι αν άλλη κι αλλιώς είναι η γιορτή. Μια και μόνη φορά αν έχεις ζήσει το σκόρπισμα και τη γενναιοδωρία της πραγματικής γιορτής, τότε ξέρεις και την έχεις για πάντα μέτρο και σύνορο.
Θέλει μια προσοχή το ζάχαρο αυτές τις μέρες-- ναι, ανεβαίνει όχι μόνο με τα σιροπιαστά αλλά και με τα ζαχαρώδη τζιγκλμπέλια. Θέλει και μια υπομονή –θα φύγουν κι αυτά μαζί με τους καλικάτζαρους. Γιόρτασε ρε, τι σου ζητάνε, για να παραφράσω τον πρόσφατα αναχωρήσαντα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου