 |
| Αεροφωτογραφία Αμφιλοχικού Άργους |
τους άμετρους του μέτρου, τους ήπια νυσταλέους, και τους αχαλίνωτους καρεκλοκένταυρους, είναι μάλλον η πρώτη και κύρια Πίστη που όλοι μας πρέπει να βροντοφωνάξουμε. Είναι ο πρώτος και κύριος Εξορκισμός, για να απαλλαγεί επιτέλους ο δήμος μας από τους ασπάλακες του μη Οράματος, της μη Ανάπτυξης.
Κι όταν νιώσουμε το νόημα αυτής μας της διακήρυξης και την ενεργοποιήσουμε σε δράση και αποφασιστικότητα, θα μας αποκαλυφθεί σε όλο της το εύρος η ανικανότητα των δημοτικών μας αρχόντων. Η αδυναμία τους να καλύψουν τις ανάγκες ενός σύγχρονου δήμου, καθώς ουδέποτε έπαυσαν να τον αντιμετωπίζουν σαν κληρονομικό βιλαέτι προσωπικής προβολής και απομύζησης.
Θα καταβυθίζεται, έτσι, χρόνο με τον χρόνο η ποιότητα ζωής μας, θα συρρικνώνονται οι πόροι μας, θα θάβεται η ιστορία μας, γιατί κάποιοι βρέθηκαν σε λάθος θέσεις - γιατί κάποιοι προτιμούν να χτίζουν αυλές κολάκων, απομονώνοντας τον κόσμο και τον τόπο που τους ανέδειξαν.
Ας έλθουμε, όμως, στο προκείμενο αυτού του άρθρου. Ο τίτλος και η ένταση του λόγου του είναι, ασφαλώς, δηλωτικά της οργής που μπορεί κάθε νουνεχής πολίτης να αισθανθεί, όταν γίνεται μάρτυρας της, μέχρι βλακείας, αδιαφορίας και αναλγησίας του αρχολίπαρου κατεστημένου που, εκόντες άκοντες, υφιστάμεθα.
Όλοι, βέβαια, γνωρίζουμε ότι η πόλη μας αποτελεί την οικιστική μετεξέλιξη της αρχαίας Λιμναίας. Κακήν κακώς, τα ερείπιά της σώζονται ακόμη, σε περίβλεπτη θέση, για να μας θυμίζουν την ιστορικότητα των χωμάτων που πατάμε. Πόσοι, όμως, ξέρουμε ότι η Λιμναία, μαζί με τις άλλες αρχαίες πόλεις της περιοχής μας, Όλπες (Αγριλοβούνι), Κρήνες (Παλιαυλή), Μπελιχρηνιάσσα (προς Οικισμό Κάναλο), αποτελούσε μέρος ενός Κοινού πέντε πόλεων, με έδρα το Αμφιλοχικό Άργος (Καινούργιο); Και το σημαντικότερο, πόσοι μπήκαμε ποτέ στον πειρασμό να επισκεφθούμε αυτούς τους χώρους, και ιδίως το Αμφιλοχικό Άργος, την αρχαία κοιτίδα και ονοματοθέτη μας;
Ελάχιστοι, είναι σίγουρα η απάντηση. Όσοι, άλλωστε, έχουν τέτοιου είδους ανησυχίες, θεωρούνται συνήθως γραφικοί. Κι αυτό, γιατί ποτέ δεν μας δόθηκαν τα ερεθίσματα, ώστε να επικοινωνήσουμε σε βάθος με τον τόπο μας – να γνωρίσουμε όλες τις φάσεις της ιστορίας, όλες τις πτυχές των παραδόσεών του, κι έτσι να εγγραφεί μέσα μας, ως καθήκον και τιμή μας, η συμμετοχή στην προστασία και ανάδειξη του δικού μας πολιτισμού.
Πού είναι, λοιπόν, εδώ ο ρόλος και το έργο της κάθε είδους εκπαιδευτικής διαδικασίας, των λογιών – λογιών πολιτιστικών συλλόγων, και κυρίως, των δημοτικών μας αρχών; Ας οργανώσουν, επιτέλους, όλοι αυτοί «οι τουρίστες» του πολιτισμού μια υποτυπώδη ημερίδα, ώστε να λάβουν οι συμπολίτες μας γνώση της αξίας των αρχαιολογικών μνημείων που μας περιβάλλουν. Ας μας ενημερώσουν με συνέπεια και ουσιαστικά, γιατί είναι βαρύ φορτίο να φέρεις πάνω σου το στίγμα «του Εφιάλτη», του προδότη της ιστορικής σου κληρονομιάς. Εξάλλου, η εγκατάλειψη των προγονικών κειμηλίων, είτε γίνεται από αδιαφορία είτε από άγνοια, είναι κάτι αντίθετο στη φύση του ανθρώπου, γιατί μόνο με τη συνείδηση της συνέχειας οικοδομούνται οι μεγάλοι πολιτισμοί.
Μας έχουν οδηγήσει, εν ολίγοις, να λειτουργούμε, επί δεκαετίες, στην ίδια την πατρώα γη μας σαν αλλότριοι μιξοβάρβαροι, αφήνοντας τα αρχαία κατάλοιπά της να ρημάζουν, και τους θησαυρούς της στο έλεος της λαθρανασκαφής. Κι αν δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, τοπική αρχαιολογική υπηρεσία δεν διακρίνουν πουθενά τη θέση και την ευθύνη τους σ’ αυτή τη συστηματική εξόντωση – από τα χέρια της αμαθούς αδράνειας, από τα χέρια των ασύδοτων αρχαιοκάπηλων, από τα χέρια της παντελούς εγκατάλειψης – της ιστορίας μας, ας τους εξαναγκάσουμε, με την αποφασιστικότητά μας, να συμπεριλάβουν στις καφενόβιες ασχολίες τους και το θέμα της προστασίας και ανάδειξης των αρχαίων μας μνημείων.
Κι αν, ακόμη, τους λείπουν οι ιδέες για το πώς θα επιτύχουν κάτι τέτοιο, τους έχουμε και έτοιμες προτάσεις, άλλωστε δεν θέλουμε να χαλάσουμε την πολυάσχολη κουτσομπολίστικη ρέμβη τους. Γιατί, αν δεν ήταν παραδομένοι στην απάθειά τους, θα είχαν δώσει μεγαλύτερη προσοχή στην εκδήλωση – ενημέρωση που παρουσιάστηκε, πριν λίγα χρόνια, στον δήμο μας από το Σωματείο «Διάζωμα» του κ. Σταύρου Μπένου, σχετικά με τα αρχαία θέατρα της Αιτωλοακαρνανίας. Εκεί, εκτός των άλλων, έγινε ειδική αναφορά στο αρχαίο θέατρο του Αμφιλοχικού Άργους, τη θέση και υπολείμματα εδωλίων του οποίου είχε εντοπίσει, ήδη από το 1916, ο τότε καθηγητής αρχαιολογίας Κωνσταντίνος Ρωμαίος.
Ας κάνουμε, όμως, εδώ μια μικρή παρέκβαση, για να πούμε λίγα λόγια για το Σωματείο «Διάζωμα». Ιδρύθηκε το 2008, με τη συμμετοχή ανθρώπων των γραμμάτων, των επιστημών, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ενεργών πολιτών. Στην ουσία αποτελεί την υλοποίηση οράματος ετών του κ. Σταύρου Μπένου, που αποσκοπούσε και αποσκοπεί στη δημιουργία ενός κινήματος αφύπνισης κάθε πολίτη, σε κάθε γωνιά της χώρας, με σκοπό την επανασύνδεσή μας με το αρχαίο μας παρελθόν – μέσω της έμπρακτης συμβολής όλων μας στη διάσωση και επαναφορά του στο προσκήνιο της σύγχρονης ζωής.
Όπως γίνεται αμέσως αντιληπτό και από το όνομα του Σωματείου, έχει ιδίως επικεντρωθεί στο έργο της έρευνας – μελέτης – αποκατάστασης των αρχαίων θεάτρων. Είναι, ως εκ τούτου, ένα πρώτο - γενέθλιο «διάζωμα» για να καταστούν ξανά τα σπαράγματα των άλλοτε λαμπρών θεάτρων λειτουργικά. Να επανασυναρμολογηθούν, δηλαδή, στην όσο το δυνατόν πληρέστερη μορφή τους, και να δοθούν πάλι προς χρήση – όχι μόνο ως χώροι θέασης παραστάσεων, αλλά και ως κιβωτοί αρτιότερης γνωριμίας μας με το ιστορικό περιβάλλον τους.
Και τώρα ας επιστρέψουμε στα καθ’ ημάς. Το «Διάζωμα», προκειμένου να φέρει σε πέρας το πραγματικά τιτάνιο εγχείρημά του, έχει ενεργοποιήσει στην επίσημη ιστοσελίδα του ένα ταμείο, όπου δέχεται, με απόλυτη διαφάνεια, χρηματικές προσφορές για τις παρεμβάσεις σε κάθε θέατρο. Μεταξύ των θεάτρων που υπάρχουν στον σχετικό κατάλογο, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει επισκεπτόμενος τον συγκεκριμένο διαδικτυακό τόπο, είναι και εκείνο του Αμφιλοχικού Άργους.
Στον «κουμπαρά», λοιπόν, του αρχαίου μας θεάτρου δεν έχουν συγκεντρωθεί παρά 300 ευρώ, ενώ απαιτούνται 50.000 ευρώ μόνο για την απαλλοτρίωση του οικοπέδου, προϋπόθεση απαραίτητη για να ακολουθήσουν τα επόμενα βήματα χρηματοδότησης των σωστικών μελετών και επεμβάσεων. Πολλοί, βέβαια, τούτη τη στιγμή θα χαμογελάτε με νόημα, και λογικά θα αναρωτιέστε, ποιος νοιάζεται για θέατρα και πράσινα άλογα όταν δεν μας περισσεύει πια σεντς ούτε για τσίχλες. Κι εδώ ερχόμαστε στην επιδεικτική απουσία των «φίλων» μας του δημαρχιακού μεγάρου από κάθε τι που χρήζει λίγης περισσότερης φαιάς ουσίας πρωτοβουλιών.
Γιατί, αλήθεια, δεν παραδειγματίζονται από την ευαισθησία του πρώην Δήμου Αντιρρίου, ο οποίος ανέλαβε εξολοκλήρου το οικονομικό κόστος των ανασκαφών στο εκεί θέατρο της αρχαίας Μακυνείας; Γεγονός που άνοιξε τον δρόμο για την υπογραφή σχετικής προγραμματικής σύμβασης με το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, απελευθερώνοντας την όλη διαδικασία των εργασιών. Επιπλέον, μέσω του «κουμπαρά» του «Διαζώματος», αποταμιεύονται διαρκώς δωρεές για το επόμενο στάδιο του έργου, δηλαδή τις μελέτες και επεμβάσεις αποκατάστασης του θεάτρου. Χάρη, συνεπώς, στο πνεύμα προνοητικότητα των δημοτικών της ηγητόρων, η περιοχή αυτή θα καταστεί, μεσοπρόθεσμα, σημείο πολιτιστικής αναφοράς.
Είναι, μάλλον, κάτι που δεν μπορούν να καταλάβουν οι δικοί μας «μουτζαχεντίν» των μονόπλευρων κατευθύνσεων: ότι, δηλαδή, το κεφάλαιο Πολιτισμός αποτελεί την πιο διαχρονική και προσοδοφόρα επένδυση όταν αξιοποιείται μεθοδικά και συντονισμένα, διότι ανανεώνει και αναμορφώνει την κοινωνία στην οποία γίνεται συνδετικός κρίκος. Συνεπώς, ενόσω υπάρχει γύρω μας ένας τέτοιος πλούτος μνημείων, δεν είναι δυνατόν εμείς να μένουμε απλοί θεατές, επιτρέποντας, μάλιστα, σε κάποιους να συνεχίζουν να μας δουλεύουν με μεγαλεπήβολες ασυναρτησίες περί προσκυνηματικού τουρισμού, και λοιπά έπεα πτερόεντα.
Η αναγέννηση του αρχαίου θεάτρου μας δεν είναι μόνο χρέος προς τους προγόνους μας, αλλά και παρακαταθήκη προς τις μελλοντικές γενιές. Και μόνο η σκέψη ότι ο χώρος αυτός θα ξαναποκτήσει φωνή μετά από αιώνες σιωπής, ότι η θεατρική πράξη θα βρει ξανά τη φυσική της στέγη αρκεί για να εξεγείρει μέσα μας τη διάθεση της εθελοντικής προσφοράς. Αρκεί για να πεισθούν οι αρτηριοσκληρωμένες υπηρεσίες του Δήμου Αμφιλοχίας να κινητοποιηθούν προς την εξεύρεση κονδυλίων, είτε ιδίων, είτε από ιδιωτικές χορηγίες, είτε από προγράμματα του ΕΣΠΑ.
Από την άλλη, έχοντας το αναστηλωμένο μας θέατρο ως επίκεντρο προσέλκυσης επισκεπτών, όλοι μας οι εγκαταλελειμμένοι αρχαιολογικοί θησαυροί θα έλθουν και πάλι στο φως του ενδιαφέροντος. Κι ο, έως τώρα, αρχαιολογικά ανεξερεύνητος τόπος μας θα επιτρέψει στην πόλη μας να αποκτήσει τη δική της πολιτιστική ταυτότητα. Μην λησμονούμε ότι σήμερα δεν διαθέτουμε ούτε ένα στοιχειώδες λαογραφικό μουσείο. Υπάρχει, βέβαια, ακόμη πολλή στράτα μπροστά μας. Το μόνο που μπορώ να ευχηθώ, είναι το ταπεινό αυτό άρθρο να τύχει ευήκοων ώτων και να γίνει η αφετηρία διαλόγου, ώστε να μην χαθεί κι αυτή η ευκαιρία. Ώστε κανείς πια να μην επικαλείται τη δικαιολογία ότι αδιαφορεί από άγνοια, ή το αντίθετο, γιατί η Ιστορία μας είμαστε εμείς, κι όσοι τη σκοτώνουν – μας σκοτώνουν.
Νάκας Βασίλης, δημοσιογράφος.
amfiloxia-blogs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου