Ο Διάλογος Της Διοτίμας Και Του Σωκράτη Για Τον Έρωτα

Ο Διάλογος Της Διοτίμας Και Του Σωκράτη Για Τον Έρωτα

«Μα τι τέλος πάντων», είπα, «θα μπορούσε να είναι ο Έρωτας; Μήπως θνητός;»

«Σε καμιά περίπτωση.»

«Τότε τί;»

«Όπως και στα παραδείγματα που αναφέραμε προηγουμένως, κάτι μεταξύ θνητού και αθανάτου.»

«Δηλαδή, Διοτίμα, τι;»

«Δαίμων μέγας, Σωκράτη. Αφού βέβαια καθετί δαιμονικό βρίσκεται μεταξύ θεού και θνητού.»

«Και ποια είναι», είπα εγώ, «η ιδιαίτερη ικανότητά του;»

«Να διερμηνεύει και να μεταφέρει στους θεούς όσα προέρχονται από τους ανθρώπους, και στους ανθρώπους όσα προέρχονται από τους θεούς: τις δεήσεις και τις θυσίες των μεν, τις εντολές και τις ανταποδόσεις των δε. 

Και καθώς βρίσκεται στη μέση μεταξύ των δύο συμπληρώνει το κενό, ώστε το σύμπαν να αποτελεί ένα αδιάσπαστο σύνολο. 

Μέσω αυτής της δαιμονικής ικανότητας λειτουργεί τόσο ολόκληρη η μαντική όσο και η τέχνη των ιερέων που σχετίζεται με θυσίες, τελετουργίες, εξορκισμούς και γενικά με κάθε είδους μαγεία και μαγγανεία.

Ο θεός δεν έρχεται σε επαφή με τον άνθρωπο. 
Με τη μεσολάβηση αυτού του δαίμονα (Έρως) υπάρχει οποιαδήποτε επικοινωνία και συνομιλία των θεών με τους ανθρώπους, επικοινωνεί και ενόσω είναι ξάγρυπνοι αλλά και όταν κοιμούνται.
.............
.................................


(Τώρα ποιος είναι γνώστης αυτών των θεμάτων είναι άλλο ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο..)

Όποιος είναι γνώστης αυτών των πραγμάτων είναι άνδρας δαιμόνιος, όποιος γνωρίζει μόνον άλλα πράγματα, είτε πρόκειται για το χώρο της επιστήμης, είτε των χειρωνακτικών εργασιών, αυτός είναι χυδαίος. Τέτοιοι, λοιπόν, δαίμονες υπάρχουν πολλοί και πολλών ειδών. 

Ένας από αυτούς είναι και ο Έρωτας.

«Ποιος είναι ο πατέρας του», ρώτησα τότε εγώ, «και ποια η μητέρα του;»

«Αυτό», απάντησε, «απαιτεί περισσότερο χρόνο για να στο διηγηθώ. Θα στο πω όμως.

«Όταν ήρθε στον κόσμο η Αφροδίτη, (Έρως - η φωτιά από το δοχείο της Ύλης το πνεύμα του Πυρός), είχαν τραπέζι οι θεοί, με τους άλλους μαζί και ο Πόρος, ο γιος της Μήτιδας. (Πόρος είναι ο Αισθητός θεός το πνεύμα του πυρός)

Σαν απόφαγαν, ήρθε, όπως θα περίμενε δα κανείς σε μεγάλο φαγοπότι, η Πενία (Πενία είναι η άλογη φύση των πλανητών) για να ζητιανέψει, και στεκόταν εκεί κοντά στην πόρτα. 

Ο Πόρος τότε μεθυσμένος από το νέκταρ (μέθυσε από το πάθος του Έρωτα, διότι η Ύλη είναι έλξη και η έλξη πάθος, επιθυμία για την Ύλη), βγήκε έξω στον κήπο του Δία (εισήλθε στην κατώτερη φύση των πλανητών), και, καθώς είχε βαρύνει, έπεσε και κοιμήθηκε. 

(Κοιμήθηκε, δηλαδή όταν η ψυχή Ενώθηκε με τα πιο κατωφερή βαριά στοιχεία στα κατώτερα σώματα των πλανητών και έπεσε σε λήθη....η Άγνοια και η Λήθη που πέφτει η ανθρώπινη ψυχή, όταν ενώνεται-ενσαρκώνεται  με την άλογη φύση των σύνθετων θνητών σωμάτων).

σημ: το νέκταρ της Αμβροσίας συμβολίζει τον έρωτα μας για τον Αμετάβλητο Αγαθό θεϊκό Νου, ο Αδιαίρετος Νοητός Αγαθός Λόγος, η σοφία της ανθρώπινης ψυχής, ενώ η βροσία είναι το νέκταρ που μας μεθά και χάνετε η λογική μας..είναι οι άλογες μεταβαλλόμενες αισθήσεις, τα άλογα στοιχεία του σώματος μας που δεν μπορούν να δεχτούν την λογική, το νοητό πνεύμα.

Η Πενία εκείνη την ώρα, οδηγημένη από την ανέχειά της, συνέλαβε το σχέδιο να αποκτήσει παιδί από τον Πόρο. Πλαγιάζει λοιπόν δίπλα του και έτσι συνέλαβε τον Έρωτα. 

(Πενία είναι η δίχως λογική η άλογη φύση η κατώτερη φύση, που ενώθηκε κρυφά με τον Θεάνθρωπο, και δημιούργησε τα δικά της ανθρώπινα θνητά σώματα για να υποδεχτούν τις ανθρώπινες ψυχές-μονάδες του Θεανθρώπου).

Γι᾽ αυτόν προφανώς τον λόγο έγινε συνοδός και υπηρέτης της Αφροδίτης ο Έρως, επειδή συνελήφθη την ημέρα της γέννησής της (με την άλογη φύση),  και επειδή συγχρόνως είναι μέσα του έμφυτος ο έρωτας προς το ωραίο. (το πνεύμα του πυρός). 

Και η Αφροδίτη είναι ωραία. (διότι έχει αμετάβλητο έρωτα για το Αμετάβλητο Αγαθό).

«Σαν γιος λοιπόν του Πόρου (ο Νους που ορά) και της Πενίας (άλογη φύση) που είναι ο Έρως βρίσκεται στην εξής κατάσταση 

Πρώτον είναι πάντα φτωχός και κάθε άλλο παρά απαλός και ωραίος, όπως νομίζει ο πολύς κόσμος. Αντιθέτως, είναι τραχύς, ρυπαρός, ξυπόλυτος, άστεγος· πλαγιάζει πάντα χάμω, χωρίς στρώμα, κοιμάται κάτω από τον ανοιχτό ουρανό σε σκαλοπάτια και στις άκρες του δρόμου· μοιράζεται τη φύση της μάνας του (άλογη φύση) και έχει για συγκάτοικο πάντα τη στέρηση.

Σύμφωνα πάλι με τη φύση του πατέρα του (σοφία της ψυχής) επιβουλεύεται τα ωραία και τα εκλεκτά, είναι γενναίος, ριψοκίνδυνος, ορμητικός, κυνηγός τρομερός, που σκαρφίζεται συνεχώς τεχνάσματα, συγχρόνως όμως προικισμένος με πόθο για τη γνώση της αλήθειας αλλά και επινοητικότητα, διαρκώς σε όλη του τη ζωή αγαπά τη σοφία, δεινός σαγηνευτής, μάγος, σοφιστής.

Και δεν είναι η φύση του όμοια με αθάνατου ούτε όμως πάλι με θνητού. Άλλοτε μέσα στην ίδια μέρα ανθεί και ζει, όταν βρει τα μέσα, άλλοτε πεθαίνει, μα ξαναζωντανεύει πάλι χάρη στη φύση του πατέρα του. Ό,τι αποκτά κάθε φορά τρέχει σιγά σιγά και χάνεται. 

Δεν είναι λοιπόν ο Έρωτας ποτέ ούτε τελείως φτωχός σε μέσα ούτε πλούσιος. Και μεταξύ σοφίας και ανοησίας βρίσκεται πάλι στη μέση.

Τα πράγματα έχουν δηλαδή ως εξής: κανείς θεός δεν αγαπά τη σοφία, ούτε ποθεί να γίνει σοφός -γιατί είναι. Ούτε και κάποιος άλλος αν είναι σοφός, αγαπά τη σοφία.

Όμως, από την άλλη, ούτε και όσοι είναι ανόητοι έχουν τον πόθο να γίνουν σοφοί. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το ανυπόφορο στην ανοησία, το ότι, χωρίς να είναι κανείς ωραίος, αξιοσέβαστος και γνωστικός, μένει ικανοποιημένος με τον εαυτό του.

Όποιος λοιπόν δεν θεωρεί πως κάτι του λείπει, εκείνος και δεν επιθυμεί αυτό που δεν φαντάζεται ότι του λείπει.»

«Ποιοι είναι λοιπόν, Διοτίμα, εκείνοι που φιλοσοφούν, αν δεν είναι ούτε οι σοφοί ούτε οι ανόητοι;»

«Αυτό πια», είπε, «είναι φανερό ακόμα και σε ένα παιδί: όσοι βρίσκονται μεταξύ των δύο. Ένας από αυτούς είναι και ο Έρως. Διότι η σοφία είναι προφανώς από τα ωραιότερα πράγματα, και ο Έρως είναι έρωτας προς το ωραίο.

Συνεπώς ο Έρως είναι κατ᾽ ανά­γκην φιλόσοφος, και ως φιλόσοφος είναι κάτι μεταξύ σοφού και ανοήτου. 

Αιτία και γι᾽ αυτό είναι η καταγωγή του. Ο πατέρας του ήταν σοφός και επινοητικός, η μητέρα του όμως ούτε σοφή ούτε επινοητική.» (άλογη φύση).

morfeas sky