(το τέλος της λογικής σε ένα τυχαίο αθηναϊκό λεωφορείο)
Μπαίνω στο λεωφορείο και επικρατεί σχετική αναστάτωση, όχι κάτι το φοβερό, δύο ελεγκτές ζητούν να δουν τα εισιτήρια των επιβατών....
μια γυναίκα που αποφεύγω να κοιτάξω κι έτσι δεν μπορώ να σας πω πόσων χρονών ήταν για να προχωρήσω σε μια περισσότερο ακριβή περιγραφή αποδέχεται αξιοπρεπώς και ίσως με κάποια ντροπή το γεγονός ότι δεν έχει εισιτήριο
δεν προσφεύγει σε δικαιολογίες, δεν παριστάνει την έκπληκτη, «πού στο καλό είναι, μα το χτύπησα, σας ορκίζομαι», και ακολουθεί πρόθυμα τους ελεγκτές στην επόμενη στάση για να της κόψουν το σχετικό πρόστιμο κ.λπ., κ.λπ.
όταν οι πόρτες κλείνουν ξεκινάει ο σχετικός κανιβαλισμός: «πού θα πάμε ως χώρα αν δεν χτυπάμε ένα εισιτήριο», «εγώ, αν δεν είχα εισιτήριο, θα προτιμούσα να πάω με τα πόδια, παρά να με πιάσουν», «μα, τα εισιτήρια εδώ είναι πάμφθηνα, ξέρετε πόσο κοστίζει μια εβδομαδιαία κάρτα στο Παρίσι;» κ.λπ.
γενικά, το κλίμα είναι συγκαταβατικό και η συζήτηση δείχνει να φθίνει, μέχρι που μια κυρία κοντά στα 60 αποφασίζει να πει τη γνώμη της: «Tα εισιτήρια σας πείραξαν; Όταν πληρώνετε διόδια στους Μπόμπολες και στους μεγαλοεργολάβους, γίνεστε ποτέ τόσο επικριτικοί;»
τη συνέχεια την ξέρετε: οι «άλλοι» απάντησαν, όμως η γυναίκα είχε «φορτώσει» και δεν μπορούσε να σταματήσει με τίποτα, ήταν πια εντελώς έξαλλη
«και γιατί να πληρώνεις εισιτήριο, όταν στη λωρίδα αποκλειστικής κυκλοφορίας μπαίνουν ανενόχλητα Ι.Χ. και ταξί και η Αστυνομία δεν κάνει τίποτα; Γιατί να φτάσω εγώ στο σπίτι μου 20 λεπτά αργότερα επειδή κάποιος δεν κάνει καλά τη δουλειά του;»
όσο κι αν ήμουν προετοιμασμένος, το επιχείρημα της γυναίκας με άφησε εμβρόντητο
ο αιφνιδιασμός ήταν τέλειος: κι εμένα με απασχολεί η γενικευμένη αδιαφορία της Τροχαίας και της Αστυνομίας στα δικαιώματα των πεζών ή των ανθρώπων που κινούνται με μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι αυτός είναι ένας λόγος για να μη χτυπάς εισιτήριο
στην πραγματικότητα, πίστευα και πιστεύω ακριβώς το αντίθετο: όσο περισσότεροι γινόμαστε αυτοί που χρησιμοποιούμε συνειδητά ή από ανάγκη λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό και τραμ, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να μας προσέξει το κράτος, τα υπουργεία κ.λπ.
αλλά κανένα κράτος δεν θα ασχοληθεί μαζί σου, όσο επικρατεί στις συγκοινωνίες το γνωστό μπάχαλο
κι αν δεν χτυπάς εισιτήριο, πέρα από το γεγονός ότι μπορεί να βρεθείς στην άβολη θέση της γυναίκας που την «έπιασαν» οι ελεγκτές, δεν υπάρχεις πουθενά, δεν καταγράφεσαι ως επιβάτης και κανείς δεν θα σε λάβει υπ' όψιν του ποτέ
για να μη μιλήσουμε για το επιχείρημα κάποιων δήθεν «αριστερών» που τάσσονταν υπέρ του «δεν πληρώνω» με το πρόσχημα τότε των ακριβών κομίστρων (σήμερα η Αθήνα πρέπει να διαθέτει το πιο φτηνό εισιτήριο και την πιο φτηνή κάρτα απεριορίστων διαδρομών στην πάλαι ποτέ «δυτική» Ευρώπη), ξεχνώντας ότι η πριμοδότηση της λαθρεπιβίβασης αυξάνει τα ελλείμματα και δίνει άλλοθι στους εκάστοτε κυβερνώντες για απολύσεις, περαιτέρω υποβάθμιση των ήδη υποβαθμισμένων υπηρεσιών και, τελικά, αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων
όμως ήθελα να αφηγηθώ το παραπάνω επεισόδιο και για έναν ακόμα λόγο, που έχει κάποια σχέση και με τις εκλογές της Κυριακής: πόσο πιο συχνά στην Ελλάδα του 2015 πέφτεις πάνω σε συζητήσεις και διαπληκτισμούς όπου κάθε σύστημα ή δομή λογικής σκέψης έχει καταρρεύσει
δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε στα αυτονόητα πια (βγαίνει ο ήλιος από την Ανατολή;) και το αυτονόητο (να χτυπάς το εισιτήριο στο λεωφορείο) μπαίνει σε καθεστώς αμφισβήτησης επειδή η Τροχαία δεν αστυνομεύει επαρκώς τους λεωφορειόδρομους.
Πηγή: lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου