Δουλειά να εύρισκες εκείνα τα χρόνια και λεπτομέρειες δεν ρωτούσες.
Άρχιζες από μικρός δεν ήσουνα ο μόνος οι περισσότεροι συνομήλικοι
στην γειτονιά το ίδιο έκαναν.
Άφηνες την αλάνα στους μικρότερους από εσένα και αυτοί σε κοιτούσαν
με θαυμασμό.
Ήταν βέβαια και μεγαλύτεροι που δεν διστάζανε να ζητήσουν δουλειά
και εκεί που η πινακίδα στην βιτρίνα έγραφε ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΙΚΡΟΣ.
"Μα δεν είσαι μικρός αφού γεννήθηκες .....τότε..."
Του έλεγε ο υποψήφιος εργοδότης...
"Μα είμαι μικροκαμωμένος..."
Μεταξύ σοβαρού και αστείου δηλαδή αλλά το θάρρος μετρούσε
στο βιογραφικό της εποχής.
Στο Κέντρο της Αθήνας οι δουλειές ήθελαν τσαγανό...σε πετούσαν
στην θάλασσα και μάθαινες μπάνιο οπότε από τα δεκαπέντε σου
μάθαινες πρόσθιο... κρόουλ...πεταλούδα ...άριστα.
Ημέρα πληρωμής το Σάββατο και Κυριακή αργία που την περίμενες με λαχτάρα.
Έλεγαν λοιπόν και γελούσαν.
Ο μκρός...." Σάββατο νάναι μάστορα κι ας είναι κάθε μέρα..."
Το αφεντικό..."Αμ δεν θάρθει η Δευτέρα θα σου χέσω τον πατέρα..."
Πολλά νέα παιδιά από την επαρχία ερχόντουσαν
στην Αθήνα να βρούν στέγη και δουλειά για μια καλύτερη
ζωή.
Συνήθως νοικιάζανε ένα δωμάτιο καναδυό ίσως και περισσότερα μαζί
και πήγαιναν να βρούν τον συμπατριώτη τους που είχε κάποιο μαγαζί
για να βρούν δουλειά.
Έπρεπε να βρούν γρήγορα για να ζήσουν αλλά και να στείλουν
και κάτι στους ταλαίπωρους γονείς στο χωριό.
Συνηθισμένη δουλειά ήταν του βοηθού σε μεγαλομπακάλικο...σε γαλατάδικο
να μοιράζει γάλα στα σπίτια....σε φούρνο...σε εστιατόριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου