Εν Αθήναις...."τσολιάς πλήζ"

Καλοκαίρι ...
Πολλά χρόνια πίσω ...
Στην αυλή οι νοικοκυρές αφού φρόντιζαν το φαϊ της ημέρας καθόντουσαν κάτω
από την ελιά και άρχιζαν την δουλειά.
Δούλευαν φασόν για κάποια βιοτεχνία που έφιαχνε τουριστικά είδη στο Μοναστηράκι.
Φυσικά δεν γνώριζαν τότε ...το φασόν...
Με το κομμάτι έλεγαν και οι κλωστές του βιοτέχνη....
Τσολιαδάκια και Αμαλίες....
Έφιαχναν τις μικροσκοπικές στολές και κάθε απόγευμα περνούσε ο βιοτέχνης
και τα έπαιρνε πληρώνοντας με το κομμάτι.
Λίγα πράγματα... αλλά ήταν μια μικρή βοήθεια στον οικογενειακό
προϋπολογισμό.
Τα τσολιαδάκια στην συνέχεια τα αγοράζανε από την βιοτεχνία στο Μοναστηράκι
οι μικροπωλητές με τις άσπρες μπλούζες και το άσπρο καπελάκι.

Τα έβαζαν στον ταβλά που ήταν κρεμασμένος από τον λαιμό τους με ένα λουρί.
"Τσολιάς πλήζ..."
Και άντε λίγες ξένες λέξεις ακόμη ...για την τιμή.
Είχαν άδεια από την Τουριστική Αστυνομία που ήταν τότε στο Σύνταγμα.

Οι αστυνομικοί της Τουριστικής είχαν στο χιτώνιο τους το σημαιάκι της Χώρας
που μιλούσαν την γλώσσα και στην μέση λευκή ζώνη για να ξεχωρίζουν
από τους συναδέλφους τους.
Έβγαζαν καλό μεροκάματο οι μικροπωλητές το καλοκαίρι...
Τον χειμώνα κάποιον πάγκο θα είχαν στο Κέντρο της Αθήνας.
Όταν μάθεις στον δρόμο δύσκολα αλλάζεις έλεγε ένας γείτονας που πουλούσε
σακούλες για κοστούμια και λεβάντες για τον σκώρο έξω από την ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
στην Αιόλου.
Εκεί και με άλλους τυφλούς....ο γυιός του έγινε γιατρός.

πίσω στα παλιά