Εν Αθήναις ...κάποτε στην Αριστείδου

Στην οδό Αριστείδου στο Κέντρο της Αθήνας μέσα στις στοές υπήρχαν
την δεκαετία του ΄60 οινομαγειρεία τα οποία δούλευαν κυρίως το μεσημέρι
με πελάτες τους επαγγελματίες και τους εργαζόμενους της περιοχής αλλά
και άλλους όπως εργένηδες που πήγαιναν για μεσημεριανό.
Τα ωράρια της Αγοράς ήταν σπαστά για τα μαγαζιά και τους εμποροϋπαλλήλους.
Μέχρι τις 1.30 το μεσημέρι και άνοιγαν 4.30 μέχρι τις 8.30 το βράδυ.
Φυσικά οι ώρες ήταν περισσότερες με το μπάσε βγάλε τα εμπορεύματα
αλλά και μέχρι να φύγει και ο τελευταίος πελάτης από το μισοκατεβασμένο ρολό.
Με λίγα λόγια με το χάραμα πήγαινες για δουλειά και το βράδυ γύριζες στο σπίτι.
Είχες ανάγκη από φαϊ το μεσημέρι και συνήθως κουβάλαγες από το σπίτι
στο σιδερένιο τάπερ της εποχής.
Κανά δυό μεσημέρια όμως με κάποια πουρμπουάρ που σου τύχαιναν πήγαινες
στο κοντινό μαγερειό της Αριστείδου όπου εύρισκες και κανένα φίλο
να φάτε μαζί.
"Σήμερα παιδιά έχουμε ωραία γεμιστά..."
"Μπράβο φέρε μας και από μια φέτα και στο κάνιστρο μπόλικο ψωμί
για να μη πηγαινοέρχεσε...πού είσαι...και δύο κατρούτσα...."
Δηλαδή στο τσίγκινο ρετσίνα περίπου δυό ποτήρια σημερινά.
Όχι περισσότερο γιατί μετά θα ξάπλωνες στον πάγκο του μαγαζιού.
Σήμερα δουλεύουν επίσης εξαντλητικά οι εμποροϋπάλληλοι.
Είναι από τους κλάδους για τους οποίους κανένας δεν ενδιαφέρεται.
Τα ταχυφαγεία έχουν αντικαταστήσει τα οινομαγειρεία και μόνο
κανά δυό κρατάνε μέσα στη Βαρβάκειο.

Πίσω στα παλιά