Δεκαετία του ΄50...εκτός από το σπίτι που έμενες με την αυλή με τα δωμάτια με τους συναυλικούς υπήρχαν και άλλα στην γειτονιά.Κάποια διώροφα αλλά παλιά και τότε...
Μπαινόβγαινες και σε αυτά όπως και στα υπόλοιπα της γειτονιάς...
Σε ένα έμενε ένας φίλος από την αλάνα.....με νοίκι φυσικά.
Είχε μια ξύλινη εξώπορτα με το μπρούτζινο χεράκι που χτυπούσες για να σου ανοίξουν...
Μια παλιά ξύλινη σκάλα που έτριζε και δεν φαινότανε σταθερή γι αυτό μόλις την πάταγες έβγαινε η σπιτονοικοκυρά που έμενε στο ισόγειο και φώναζε....
"...σιγά τις σκάλες..."
Πρέπει να είχε κτιστεί στις αρχές του αιώνα....
Γελούσαμε και τις ανεβαίναμε γρήγορα...
Η κοινόχρηστη τουαλέτα στην μικρή πίσω αυλή.
Το μπαλκονάκι είχε καναδυό γλάστρες και απαγορευτικό για ανθρώπους...από το πεζοδρόμιο φαινόντουσαν οι μπετόβεργες και ήταν λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο.
Μέσα τα δύο δωμάτια είχαν κάδρα αρκετά...όπου είχε πέσει ο σοβάς και κάδρο.
Τι να έκανε η οικογένεια ήταν φτηνό το νοίκι.
Εμάς όμως μας φαινότανε παλάτι...δεν ήταν μόνον μια κάμαρα.
Άρχιζε η ανοικοδόμηση...ο φίλος μας χαιρέτισε άλλαζε γειτονιά περιπλανώμενος
και αυτός.
"Θα το γκρεμίσουν..." μας είπε λυπημένος.
Πόσους τέτοιους φίλους έχανες αλλάζοντας και εσύ και αυτοί γειτονιές
δεν μετρούσες έμενες με τις αναμνήσεις.
Σε λίγες ημέρες ήρθαν συνεργεία και το πρώτο που έκαναν
έβαλαν πινακίδα προχειρογραμμένη...."πωλούνται υλικά ".
Από απέναντι η παρέα της αλάνας καθότανε στα σκαλιά και έβλεπε
τους εργάτες με τους κασμάδες να κατεδαφίζουν το διώροφο.
Δεν άργησα και εγώ να αλλάξω γειτονιά.
Το σπίτι που γεννήθηκα με τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και τους συναυλικούς κατεδαφίστηκε και ποτέ δεν ξανακτίστηκε.
Είχε την τιμή να είναι μεσοτοιχία στην κυριολεξία με αρχαιολογικό χώρο.
Η ελιά που ήταν στην αυλή παραμένει για να το θυμίζει σε όσους ακόμα
βρίσκονται στην ζωή.
Πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου