Χαρακτηριστικά των παρασιτικών. Είναι αστείο και γελοίο κάποιος να προσβάλλετε, να κλαίει, να χτυπιέται και να παραλύει από την όποια συμπεριφορά των άλλων. Όποιος μπορεί να σε προσβάλλει σε αποδυναμώνει επίσης. Αν αναζητάς ευκαιρίες να… \
Παρασιτικός μιά εγκληματική ταυτότητα
Ο χειρότερος εχθρός σου
«Η σπουδαιότητα που προσδίδει στον εαυτό του είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Αυτό που τον αποδυναμώνει είναι το συναίσθημα πως έχει προσβληθεί από όσα νομίζει ότι κάνουν οι συνάνθρωποι του. Όταν κάποιος προσδίδει τόση σπουδαιότητα στον εαυτό του περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με το να προσβάλετε από κάποιον ή από κάτι»
Αυτά τα πολύ σοφά λόγια ανήκουν στον Δον Χουάν και απευθύνονται στον Κάρλος Καστανέντα σε όλα τα βιβλία του από την μαθητεία του δίπλα στον σαμάνο μάγο. Αυτά τα λόγια είναι η πεμπτουσία και ο ένας και μοναδικός λόγος, ο ένας και μοναδικός εχθρός του ανθρώπου. Κάθε ανθρώπου.
Η σπουδαιότητα που προσδίδει κάποιος στον εαυτό του και προσβάλετε όταν δεν πετυχαίνει την συμπεριφορά που ενισχύει αυτήν την σπουδαιότητα, είναι ένα μεγάλο και παμπόνηρο παράσιτο που ονομάζεται «εγώ» κι ενώ αναφέρεται ως παράσιτο, στην πραγματικότητα είναι ένα τέρας με 5000 κεφάλια που ένα κόβεις, δύο βγαίνουν. Εδώ απαιτείται ένας Ηρακλής να καυτηριάζει κάθε κεφάλι που κόβει και φυσικά να αρχίσει να κόβει.
Αυτό που κάνει κάποιον να νοιώθει ξεχωριστός μέσα στον μικρόκοσμο του είναι η ψευδής αίσθηση της σπουδαιότητας του. Είναι πολύ σημαντικό να έχει κάποιος ισχυρή επίγνωση και να νοιώθει μοναδικός και σημαντικός αρκεί να μην μπερδεύει νοήματα και έννοιες. Είναι άλλο πράγμα να έχεις αυτοπεποίθηση και επίγνωση ότι είσαι σπουδαίος και εντελώς άλλο να πιστεύεις ταυτόχρονα ότι μόνο ΕΣΥ είσαι σπουδαίος και ξεχωριστός. Είναι άλλο να ξέρεις ότι είσαι ένα «εγώ» και άλλο να ξέρεις ότι το «εγώ» είναι ένα πουκάμισο που το πετάς και το αλλάζεις κατά βούληση.
Ανάμεσα στον άνθρωπο που ξέρει ότι είναι σπουδαίος επειδή ελέγχει και χειρίζεται το «εγώ» του και στον άνθρωπο που είναι σπουδαίος γιατί υπηρετεί το «εγώ» του η απόσταση είναι όση η άπειρη άβυσσος και δεν συναντούνται πουθενά. Είναι πολύ σημαντικό αυτό να γίνει κατανοητό, γιατί ενώ και οι δύο είναι σπουδαίοι και το γνωρίζουν, η διαφορετική τους στάση ως προς την σπουδαιότητα τους, καθορίζει το ποιος είναι ένας υγιής άνθρωπος ή ένας παρασιτικός.
Είναι όπως η απάθεια με την γαλήνη, ενώ φαινομενικά είναι δύο παρόμοιες καταστάσεις στην πραγματικότητα είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις. Αυτό που τις ξεχωρίζει δια γυμνού οφθαλμού, είναι ο τρόπος επικοινωνίας και η υγεία του σώματος. Στην απάθεια υπάρχουν όλες οι ασθένειες στο υποκείμενο αφού βρίσκεται μόλις ένα βήμα πριν τον θάνατο, εδώ βρίσκεται η αυτοκτονία και η καταστροφή των πάντων. Στον αντίποδα στην γαλήνη ο υποκείμενο σφύζει από ζωή και υγεία, από τύχη κι ευδαιμονία.
Σκέψου το, όσο περισσότερο το σκέφτεσαι θα παρατηρήσεις ότι κάποια δύναμη καθιστά ανίκανα τα ανθρώπινα ζώα για κάθε δραστηριότητα, κάθε πράξη, αλληλεπίδραση ή σκέψη που να μην έχει ως κεντρικό σημείο το «εγώ» και την σπουδαιότητα του. Το «εγώ» είναι οι σκέψεις, οι λέξεις, τα συναισθήματα, οι πράξεις των ανθρώπων. Είναι αυτό που γεννιέται και αυτό που πεθαίνει. Όμως δεν είναι το «εγώ» ο αληθινός, ο πρωτογενής εαυτός του ανθρώπου, αλλά ο δευτερογενής. Ο πρωτογενής και ουσιαστικά ο αληθινός εαυτός του ανθρώπου είναι το «είναι» ο διανοητικός ενεργειακός εαυτός. Εκεί δεν υπάρχουν τα στοιχεία του «εγώ» αλλά μόνο ενεργειακά πεδία.
Αυτή η κατανόηση και η επίγνωση των δύο διαφορετικών καταστάσεων ύπαρξης είναι που ξεχωρίζουν την σπουδαιότητα του εγωπαθή παρασιτικού, από τον άνθρωπο που γνωρίζει ότι είναι σπουδαίος γιατί έχει την χαρά να ζει εδώ και τώρα, όντας ένα ενεργειακό πεδίο άπειρων δυνατοτήτων.
Σε αυτό το ενεργειακό πεδίο του «Είναι» απευθύνονται οι οργονίτες και γι αυτό οι άνθρωποι που είναι συνδεδεμένοι μαζί του, τους λατρεύουν. Από την άλλη αυτοί που προσκυνούν την σπουδαιότητα τους και το «εγώ» τους διαταράσσονται σημαντικά από τους πολύ ισχυρούς silver bullet MWO και silver blow MWO αφού το «εγώ» δρα παρασιτικά, μπορούν όμως να χρησιμοποιήσουν όλους τους χάλκινους οργονίτες, μαζί με μια γερή δόση αυτογνωσίας.
Κύρια χαρακτηριστικά των παρασιτικών
Είναι αστείο και γελοίο κάποιος να προσβάλλετε, να κλαίει, να χτυπιέται και να παραλύει από την όποια συμπεριφορά των άλλων. Όποιος μπορεί να σε προσβάλλει σε αποδυναμώνει επίσης. Αν αναζητάς ευκαιρίες να νοιώσεις προσβεβλημένος θα βρεις αρκετές και παντού. Είναι το «εγώ» που σε πείθει ότι οι άνθρωποι δεν είναι άξιοι για σένα και δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι δηλ. να θαυμάζουν, να δοξολογούν και να υμνούν την σπουδαιότητα σου. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι υποχρεωμένοι να φέρονται όπως βολεύει εσένα, ούτε όπως εσύ υποθέτεις ότι πρέπει να φέρονται, το να προσβάλλεσαι γι αυτό είναι το λιγότερο βλακώδες, παρανοϊκό και αδυναμία.
Από τα κύρια χαρακτηριστικά των παρασιτικών είναι η αδυναμία, η ασέβεια, η ανωριμότητα και η αυταπάτη μαζί με μια δυνατή επιθυμία να εξαπατούν άλλους ανθρώπους. Η αδυναμία και η ασέβεια είναι σημαντικοί παράγοντες γιατί φαίνεται να είναι η ρίζα της ανικανότητας για «υψηλότερη σκέψη» πέρα κι έξω από την πραγματικότητα του matrix. Τέτοια σκέψη χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια συγκεκριμένου είδους και οι παρασιτικοί απλώς δεν θέλουν και δεν μπορούν, δεν διαθέτουν την απαιτούμενη ενέργεια για να την εφαρμόσουν.
Μοιάζει πολύ με την επιλογή δουλειάς. Ακόμη και ανθρώπινα ζώα ικανά να παράγουν τεράστιο φυσικό έργο, δε φαίνεται να έχουν την ικανότητα να καταλάβουν τι είδους δουλειά είναι πραγματικά πολύτιμη. Μπορεί να ξοδέψουν μέρες, εβδομάδες, μήνες ψάχνοντας ατέλειωτες λέξεις και μεταθέσεις σε λεξικά, αλλά η ικανότητα να δουν μέσα στη βαθύτερη πραγματικότητα, που προέρχεται από ψυχικό σθένος, απλά δε βρίσκεται μέσα τους.
Τέτοια παρασιτικά όντα έχουν εκπληκτικά ταλέντα αυτό-δικαιολόγησης και εξορθολογισμού αυτών που κάνουν, μια ικανότητα δικαιολόγησης του ανορθολογισμού τους, πέρα από κάθε φαντασία. Είναι επίσης ειδικοί στο να επικαλούνται τη συμπόνια και τα συναισθηματικά εναύσματα άλλων ανθρώπων. Ακόμη, έχουν μια πολύ καλά ανεπτυγμένη ικανότητα να αποσυνδέουν, να ξορκίζουν, αυτό που δε θέλουν να δουν ή να παραδεχτούν.
Είναι γενικά δειλοί αλλά με μια στρέβλωση, ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι πως οι άλλοι θα τους δουν ως αδύναμους, έτσι δημιουργούν μια ψευδή προσωπικότητα μεγαλόστομου σθένους και δύναμης που απλώς δεν υπάρχει.
«Ευσεβείς Πόθοι»
«Τι θα πουν οι άλλοι» «Γιατί δεν μου μιλάς» « Γιατί δεν μου το είπες» οι παρασιτικοί, είναι επίσης υπερευαίσθητοι στο τι λέγεται γι’ αυτούς και θα θυμώσουν υπέρμετρα όταν νομίσουν πως ταπεινώνονται, αλλά είναι εντελώς αναίσθητοι στα συναισθήματα άλλων, στους οποίους μπορεί να φερθούν με μεγάλη σκληρότητα. Φυσικά, όταν μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάποιον, κάνουν μεγάλες προσπάθειες να προσποιηθούν πως του συμπαραστέκονται. Είναι η φίλη που σου χτυπάει τον ώμο με συγκατάβαση ενώ σου κλέβει τον άντρα και σου διαλύει το σπίτι. Είναι ο συνάδελφος που παίρνει το μέρος σου με σθένος, ενώ σε έχει ήδη πουλήσει στο νέο επιχειρείν. Είναι μιλιούνια από δαύτους, σαν τις ακρίδες, καταστρέφουν σε ότι επιτεθούν και έχουν την «δύναμη» ενός συλλογικού ασυνείδητου όπως ακριβώς τα έντομα.
Ένας χριστιανός π.χ. όταν επιτίθεται σε έναν κανονικό άνθρωπο έχει την «δύναμη» του συλλογικού ασυνείδητου όλων των χριστιανών. Το ίδιο κι ένας οπαδός, ένας ψηφοφόρος κλπ κλπ. Γι αυτό κόπτονται τόσο όλα τα ιδρύματα των κάθε λογής –ισμών να μαζέψουν οπαδούς, πιστούς, ψηφοφόρους, φαν, ακόλουθους, φίλους, γιατί μαζεύουν συλλογική δυναμική, όπως τα έντομα και όλες οι δευτερογενείς μορφές ζωής.
Το παρασιτικό μυαλό σε όλα τα στάδια είναι ένα εγκληματικό μυαλό, υποφέρει από μια σειρά λανθασμένων μηχανισμών μπλοκαρίσματος δηλ. αυτό που αποκαλούμε «ευσεβείς πόθοι». Είναι τυφλοί και κουφοί σε οτιδήποτε αντικρούει τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Κυριολεκτικά αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά. Δεν ΒΛΕΠΟΥΝ είναι απολύτως ανίκανοι για το ΒΛΕΠΕΙΝ και απλώς αναπαράγουν μιμιδίζοντας ότι τους υποδεικνύει η συλλογική συνείδηση που ανήκουν.
«Ευσεβής πόθος» είναι η πίστη και η λήψη αποφάσεων που έχουν βάση αυτό που θα ήθελε να φαντασιώνεται κάποιος ότι συμβαίνει ή θα συμβεί κι όχι τις αποδείξεις ή την ΛΟΓΙΚΗ. Μην ξεχνάμε ότι η Λογική είναι η Ηθική.
Εκτός από την υπόστασή της ως γνωσιακή μεροληψία και ως λανθασμένη μέθοδος λήψης αποφάσεων, ο «ευσεβής πόθος» αποτελεί «λογική πλάνη» όταν βρεθεί εντός επιχειρήματος, το οποίο προϋποθέτει ότι, εξαιτίας της επιθυμίας να είναι κάτι αληθές ή ψευδές, θα είναι τέτοιο. Η πλάνη έχει την εξής μορφή:
Θα ήθελα το Χ γεγονός να είναι αληθές/ψευδές.
Άρα το Χ γεγονός είναι αληθές/ψευδές.
Για παράδειγμα: Η σημερινή σύσκεψη ήταν υπερβολικά ζόρικη! Κανονικά το επιχειρείν δεν θα έπρεπε να προκαλεί τόσο στρες. Ίσως το απευκταίο να προκαλεί δυσφορία, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να αποφεύγεται οτιδήποτε προκαλεί δυσφορία. Οι «ευσεβείς πόθοι» κρύβουν πίσω τους την επίκληση στο συναίσθημα και αποτελεί πλάνη άγνοιας ελέγχου.
Ο αθεϊσμός π.χ. διατείνεται ότι μεγάλο μέρος της θεολογίας και ειδικότερα η επιχειρηματολογία υπέρ της ύπαρξης του Θεού βασίζεται σε «ευσεβείς πόθους» διότι εκλαμβάνει ως δεδομένο το ενδεχόμενο ότι «Ο Θεός υπάρχει» και αποπειράται να το αποδείξει με βάση μία πρόταση η οποία μπορεί να δεχθεί κριτική ως λογικά ατεκμηρίωτη, αν και παρουσιάζεται ως ελκυστική στον νου του πιστού. Το αντίπαλο επιχείρημα ερείδεται στην πλάνη του ψευδούς διλήμματος. Επίσης, η επιστήμη σε όλες τις τις μορφές συχνά προέρχεται και συντηρείται από «ευσεβείς πόθους»
Σχετικές πλάνες είναι η πλάνη της αρνητικής απόδειξης και το Επιχείρημα από αγνοίας δηλ. ότι «δεν έχει αποδειχθεί ψευδές, άρα είναι αληθές» και αντιστρόφως. Επί παραδείγματι, το παράσιτο που πιστεύει στην ύπαρξη της Παναγίας ή του Χριστού ίσως αποδεχθεί ότι οι φωτογραφίες και σχετικές ιστορίες με αυτούς είναι απάτες, αλλά ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ότι όσες δεν έχουν ακόμη αποδειχθεί απάτες είναι αυθεντικές.
Εξαιτίας των συναισθηματικών προεκτάσεων των «ευσεβών πόθων», η συναισθηματική μνήμη παίζει επίσης ρόλο. Οι «ευσεβείς πόθοι» επηρεάζουν επίσης την ψυχολογία του όχλου, εκεί που ανήκει το ανθρώπινο παράσιτο, η οποία με την σειρά της επηρεάζει την λήψη των προσωπικών αποφάσεων κι αυτό ονομάζεται «Γνωσιακή μεροληψία»
Τώρα, είναι προφανές πως όλοι βρισκόμαστε σ’ αυτήν την κατάσταση σε κάποιο βαθμό, περιστασιακά και είναι αυτοί ακριβώς οι «ευσεβείς πόθοι» που μας κρατάνε στο matrix. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, η μελέτη του εγκληματικού μυαλού έχει την ίδια επίδραση πάνω μας με αυτή που είχαν τα Φαντάσματα των Χριστουγέννων στον Scrooge, μας κάνει να έχουμε περισσότερη επίγνωση της πραγματικότητας που αγνοούμε.
Τα ανθρώπινα παράσιτα που δεν έχουν ακόμη σχηματιστεί ολοκληρωτικά προσπαθούν απεγνωσμένα να κρύψουν αυτό το σπόρο του παράσιτου μέσα τους κάνοντας «καλές πράξεις». Εδώ υπάγεται ο Αλτρουισμός. Αυτό δεν γίνεται συνειδητά. Σ’ αυτό το σημείο η ναρκισσιστική γνώμη τους για τον εαυτό είναι τόσο δυνατή, που είναι αδύνατον να κοιτάξουν στον καθρέφτη και να δουν την αληθινή κενότητα τους, τον ξενιστή που τους κατατρώει. Ένα τέτοιο γεγονός θα είχε ως αποτέλεσμα την ολική κατάρρευση ολόκληρου του συγκροτήματος της προσωπικότητας και οι υποσυνείδητες άμυνες επιβίωσης δεν το επιτρέπουν.
Αντί να αποδεχθούν και να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά ζητήματα, να αναγνωρίσουν το σκοτάδι μέσα τους, να αναγνωρίσουν τα ψέματα και τη χειραγώγηση τους προς άλλους, να μετανιώσουν αληθινά και να ζητήσουν πραγματικά βοήθεια, τέτοιοι άνθρωποι προσπαθούν απελπισμένα να εξουδετερώσουν με όποιο τρόπο μπορούν αυτό που υποσυνείδητα υποψιάζονται για τον εαυτό τους.
Η κύρια μέθοδός των ανθρώπινων παρασίτων είναι να κάνουν “καλές” πράξεις προβάλλοντας το σκοτάδι της δικής τους ψυχής σε κάποιον άλλο. Αυτός είναι ο κύριος λόγος της έντεχνης διαστρέβλωσης κάθε αληθινά πνευματικής και φιλοσοφικής σκέψης. Είναι τα όντα που θα πάρουν μια πληροφορία φιλοεπιβιωτική για τον άνθρωπο και θα την μετατρέψουν σε θανατηφόρα. π.χ. τα βιβλία και οι διδαχές του Reiki ή της Yoga τα έχουν εκφυλίσει τόσο πολύ τα ανθρώπινα παράσιτα που πρέπει να ψάχνεις με τηλεσκόπιο για βελόνα στ’ άχυρα αναζητώντας κάποιον σοβαρό άνθρωπο-θεραπευτή και ως γνωστόν κανείς δεν ψάχνει. Το ίδιο γίνεται και με τους οργονίτες, με την πολιτική, με τις τροφές και με οποιοδήποτε θέμα καταπιαστεί ένα ανθρώπινο παρασιτικό ζώο.
Οι αρχετυπικές δυνάμεις της Σκιάς
Αυτή είναι η ψυχολογική πραγματική αιτία. Οι αρχετυπικές δυνάμεις της Σκιάς θα χρησιμοποιήσουν αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς, θα κινητοποιήσουν τέτοιον τρόπο σκέψης, για να πετύχουν τους δικούς τους στόχους. Ο παρασιτικός θα πειστεί μέσα στο μυαλό του πως, ακολουθώντας μια συγκεκριμένη πορεία δράσης μπορεί – σιγά σιγά – να εξαφανίσει την τρομακτική Σκιά που στοιχειώνει το μυαλό του. Και φυσικά, η Σκιά είναι «εκεί έξω». Είναι πάντα «έξω» από αυτόν.
Αυτός είναι πάντα ο καλός, ο πνευματικός, αυτός που προσφέρει στους ανθρώπους αγάπη και λουλούδια και όλες αυτές τις μαλακίες που διαβάζουμε συχνά πυκνά από παρασιτικούς και οι άλλοι είναι που φταίνε για ότι του συμβαίνει, με χιλιάδες δικαιολογητικές συμπεριφορές –μια άλλη ονομασία στα πρώιμα στάδια του εκφυλισμού του παρασιτικού είναι και «Δικαιολογητικός» – θα προσπαθήσει να πείσει τον εαυτό του και τον περίγυρο του, ότι οι άλλοι οι κακοί είναι που τον πλήγωσαν που τον πρόδωσαν, που του έκαναν εκείνο ή το άλλο.
Ούτε που του περνάει από το μυαλό του μέσα στα μαύρα σκοτάδια που ζει, ότι ο μόνος υπεύθυνος για την κατάσταση του είναι ο εαυτός του και το παράσιτο της Σκιάς μέσα του. Αυτό το παράσιτο της Σκιάς είναι που τον αποξενώνει από κάθε καλό και υγιή άνθρωπο. Άλλωστε κάθε υγιής άνθρωπος για να διατηρήσει την υγεία του γνωρίζει ότι πρέπει να κρατά μακριά του τους παρασιτικούς.
Αυτή η αυταπάτη των «ευσεβών πόθων» του παρασιτικού γίνεται το εργαλείο του επικεφαλής Απαθή στην κορυφή της τροφικής πυραμίδας, για να ενισχυθούν οι πιθανότητες τροφής αφ’ ενός και να καταστραφεί κάθε απειλή στο κατεστημένο αφ’ ετέρου. Με απλά λόγια «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» για να ‘χουμε τροφή.
Η λαϊκή παράδοση αναφέρεται στους παρασιτικούς και τους αποκαλεί «βαμπίρ» μας λέει πως το να κρατήσει κανείς έναν καθρέφτη μπροστά σ’ έναν παρασιτικό [βαμπίρ] είναι μια επικίνδυνη πράξη για όλους. Με ψυχολογικούς όρους, το να κρατήσει κανείς έναν καθρέφτη μπροστά σ’ ένα ον που έχει ενεργό το αρχέτυπο της Σκιάς μέσα του, είναι το λιγότερο προβληματικό. Εκείνη τη στιγμή το ανθρώπινο παράσιτο έχει τρεις επιλογές: άρνηση, ανάπτυξη ή αυτοκτονία.
Με όρους εγκληματικής ψυχολογίας, έχουν την επιλογή να συνεχίσουν την εγκληματική συμπεριφορά τους με μεγάλες πιθανότητες έσχατης καταστροφής, να αλλάξουν ριζικά ή να αυτοκτονήσουν και να τελειώνουν. Το ον που επιλέγει να μην αλλάξει και να μην αναπτυχθεί, να μην αναγνωρίσει την Σκιά μέσα του, ουσιαστικά επιλέγει να γίνει ένα πλήρες Παράσιτο και ονομάζεται πλέον ως Απαθής. Συναισθηματικά βρίσκεται ήδη κάτω από την κατάσταση του θανάτου και όλες οι πράξεις του τείνουν στο να τον επιφέρουν.
Ο Απαθής είναι ένα πλήρες παράσιτο χωρίς δυνατότητα επανάκαμψης.
Είναι κάπως σαν να μεταμορφώνεται μια πεταλούδα σε κάμπια.
Ένα τέτοιο παρασιτικό ον αντιμέτωπο με μια τέτοια αποκάλυψη για τον εαυτό του είναι στις περισσότερες περιπτώσεις εντελώς ανίκανο να εγκαταλείψει την απατηλή «τελειότητα» και τη «διάσημη» υπόστασή του. Δε μπορεί να απαγκιστρωθεί από την προγραμματισμένη ψευδαίσθηση και αυταπάτη του ναρκισσιστικού εγωπαθούς εαυτού, δημιουργημένης από ένα ψεύτικο φαντασιακό βιογραφικό και ψεύτικα διαπιστευτήρια.
Πρέπει να πιστέψει πως είναι ο ψεύτικος εγωπαθής εαυτός, γιατί στις βαθύτερες εσοχές του υποσυνείδητου νου του, νιώθει και γνωρίζει πως είναι ένα τίποτα, έρμαιο μιας Σκιάς. Στη πνευματική πραγματικότητα αυτό βάζει σε ισχύ. Με το να αφήνει το πρόγραμμα Σκιάς να τον ελέγχει, χρησιμοποιεί την ενέργειά του για να εκδηλώσει αυτό το αρχέτυπο της Σκιάς.
Το matrix των Επικυρίαρχων του πλανήτη υποστηρίζει κι επιβραβεύει τέτοια συμπεριφορά. Η ψευδαίσθηση, η πραγματικότητα των «ευσεβών πόθων» στην οποία ζει ένα τέτοιο ανθρώπινο παράσιτο αποτελείται από την ισχυρή πεποίθηση πως είναι πραγματικά «φωτεινό ον» ένα «πνευματικά ανώτερο πλάσμα» και πως πρέπει να καταστρέψει αυτό που καθρέφτισε πίσω σ’ αυτόν τη φριχτή αλήθεια των ψευδών και των ατελειών του, μια αλήθεια που υποστηρίζεται από αποδείξεις και μάρτυρες πέρα από οφθαλμοφανείς.
Δραστηριοποιεί όλη την ενέργειά του για να χτυπήσει και να καταστρέψει, να εξορκίσει το σκοτάδι της Σκιάς, ώστε να μπορέσει να ζήσει στο «αιώνιο φως» που του έχει «υποσχεθεί» για τις «υπηρεσίες» του.
Το καταστροφικό παράσιτο που έριξε μια φευγαλέα μάτια στον εαυτό του και την κενότητα του και πρόβαλλε αυτήν την κενότητα σε κάποιον άλλο, γνωρίζει ενστικτωδώς ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει τις «άλλες παρασιτικές μορφές» του για να επιβιώσει και τελικά να καταστρέψει αυτό που απειλεί την ύπαρξή του. Αυτές οι άλλες μορφές αποτελούνται αρχικά από φαινομενικές αλλαγές στη συμπεριφορά του. Αυτό εκδηλώνεται ξανά με την ψυχολογική πεποίθηση του παράσιτου πως κάνοντας καλές πράξεις μπορεί να κατατροπώσει το παράσιτο «εκεί έξω».
Θα κάνει χάρες σε άλλους, πιστεύοντας πως αυτό είναι μια καλή ανταποδοτική πράξη, που θα του φέρει τη σωτηρία. Θέλει και απαιτεί ανταλλάγματα για οτιδήποτε καλό κάνει. Γι αυτό παπαγαλίζει με περισσή άγνοια τσιτάτα-καραμέλες που η Σκιά του δίνει για να πιπιλίζει, «ότι δίνεις παίρνεις» – «όπως πάνω έτσι κάτω» – «ο θεός βλέπει το καλό και το ανταποδίδει» και όλα αυτά τα νοητικά σκουπίδια που μιμιδίζουν οι παρασιτικοί γύρω μας. Όλα «ευσεβείς πόθοι»
Αλλά κατά βάθος ξέρει πως το άτομο στο οποίο κάνει μια χάρη, είναι κάποιος που έχει αδικήσει. Στην πραγματικότητα πιστεύει το παράλογο – άλλωστε καμία σχέση δεν έχει με την λογική- πως το να κάνει κάτι για κάποιον που έχει αδικήσει χωρίς να ομολογεί το λάθος του, ή τουλάχιστον να το αναγνωρίζει, την κάνει μια ακόμα πιο καλή πράξη. Τα παρασιτικά όντα έχουν κόψει πάρε-δώσε με κάθε μορφής λογική σκέψη, είναι περιττή κάθε προσπάθεια ορθής επικοινωνίας μαζί τους.
Ο παρασιτικός θα αφιερώσει το χρόνο και την ενέργειά του σε μια ομάδα ή ένα σκοπό που κατά βάθος περιφρονεί. Θα κάνει πράγματα για ανθρώπους που κρυφά απαξιώνει και θα το κάνει με ακόμη περισσότερη γλυκύτητα αν νομίζει πως θα αυξήσει τις πιθανότητές του να επιβιώσει και να τύχει αναγνωρίσεων και διακρίσεων, που είναι η λατρεία του ναρκισσιστή.
Ένα τέτοιο ανθρώπινο παράσιτο που έχει καταφέρει να κρυφτεί καλύτερα, θα πατρονάρει ανθρώπους τους οποίους στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται κρυφά. Σίγουρα θα διακηρύσσει πως είναι οπαδός πεποιθήσεων που μυστικά βεβηλώνει και οι πράξεις του είναι αυτές που τελικά επιδεικνύουν ότι δεν είναι αληθινά υπερασπιστής τέτοιων ιδεών στην διανόηση του. Οι πράξεις κάποιου ανθρώπου ΔΕΙΧΝΟΥΝ αυτό που είναι και αυτό που λέει πως είναι. Οι πράξεις του και η υγεία του.
Σε μερικές περιπτώσεις, όταν το σκοτάδι της Σκιάς κάποιου γίνεται πολύ έντονο για να το αντέξει, θα το προβάλλει σε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων. Τότε θα ψάξει να βρει μια ομάδα γειτόνων και φίλων με παρόμοιο σκοτάδι που θέλουν να το ξεφορτωθούν και θα συμφωνήσουν σε ποια ομάδα θέλουν να προβάλλουν την πολλαπλασιασμένη αδικία και ανομία τους. Με αυτόν τον τρόπο δε χρειάζεται να κρύβουν το σκοτάδι τους γιατί μπορούν να συμμετέχουν σ’ ένα δημόσιο όργιο προβολής. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που καταφεύγουν στο μαντρί των εκκλησιών ή των ομάδων και γίνονται οπαδοί, πιστοί, ακόλουθοι δηλ. πρόβατα επί σφαγή.
Πιστεύουν πως αν μπορέσουν να καταστρέψουν αυτό στο οποίο έχουν προβάλλει συλλήβδην το σκοτάδι τους, θα εξυγιανθούν συλλογικά και θα είναι όλοι φρέσκοι και καινούριοι και τέλειοι μαζί, έτοιμοι για τον παράδεισο που τους υποσχέθηκαν. Το μόνο πρόβλημα είναι, ότι σε μια τέτοια δυναμική, το προσωπικό και συλλογικό σκοτάδι αναπτύσσεται σ’ αυτήν την ανθυγιεινή επιρροή παρασιτικού ξεφαντώματος και όπως αναπτύσσεται, πρέπει να το προβάλλουν όλο και περισσότερο για να καθαρίζουν τον εαυτό τους. Γι αυτό βλέπετε τόσες προβολές θρησκευτικών και «πνευματιστικών» ιδρυμάτων να έχουν τόσο φανατικούς οπαδούς. Ο φανατισμός είναι το κύριο γνώρισμα του παρασιτικού.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι πως, βήμα προς προσαυξανόμενο βήμα, σκοτώνουν την ίδια την ύπαρξη τους. Γιατί τρέφοντας το παράσιτο της Σκιάς μέσα στον εαυτό, αυτό το αρχετυπικό παράσιτο γίνεται όλο και δυνατότερο και αυτή είναι η εκδήλωση της κατασπάραξης της ψυχής από τα υπερδιαστατικά αλλόκοσμα παρασιτικά όντα κι έτσι συμβολίζεται η μεταφυσική πραγματικότητα. Στο τέλος το ανθρώπινο παράσιτο κατατρώει τον ξενιστή του και πεθαίνει μαζί με εαυτόν. Φυσικά, όπως έχει ήδη σημειωθεί, αυτή είναι μια σταδιακή διαδικασία, αλλά σύντομη κι επώδυνη.
Όταν ένας απατεώνας ανθρώπινο παράσιτο, εξαπατά κάποιον σκόπιμα, κρατάει τα ανθρώπινα συναισθήματά του χωριστά και στεγανοποιημένα. Μπορεί να είναι, ουσιαστικά, δυο όντα, ένα ανθρώπινο πλάσμα για τη σύζυγο την οικογένεια και τους φίλους του και ένας εγκληματίας για τα θύματά του και τούμπαλιν. Όλες οι ψυχολογικές έρευνες δείχνουν πως αν συνεχίσει σ’ ένα τέτοιο μονοπάτι για αρκετό καιρό, τελικά γίνεται όλο και λιγότερο ανθρώπινος με όλους.
Αν επιτρέψει στο παράσιτο της Σκιάς μέσα του να υπάρχει, αν του προσφέρει «γη και ύδωρ» όποτε τον βολεύει, δηλ. όποτε θέλει να τρέφει το «εγώ» του, τότε αυτό το παράσιτο σαν γνήσιος ξενιστής παίρνει τον έλεγχο και το ανθρώπινο ζώο γίνεται ολοένα και λιγότερο ανθρώπινο. Αυτό που απομένει είναι το ζώο. Ένα ζώο έτοιμο να ταΐσει τους Εγρήγορους που περιμένουν στην γωνία και κάθε λογής αλλόκοσμα όντα διαφορετικού DNA.
Όπως ο Dr. Jekyll και Mr. Hyde κάθε φορά που ενδίδει το ον στην παρασιτική συμπεριφορά των «ευσεβών πόθων» κάθε φορά που δεν αντιστέκεται και δεν την υπερνικά, γίνεται όλο και δυνατότερη και ο απώτερος στόχος είναι να καταστραφεί αυτό το θύμα το οποίο, στην επιθανάτια αγωνία της δικής του καταστροφής, απλώνει τα χέρια προσπαθώντας να σωθεί καταστρέφοντας άλλους. Γι αυτό βλέπεις να κυβερνά τόση παράνοια γύρω μας.
Για την ανθρώπινη ΛΟΓΙΚΗ, οι παρασιτικοί αναφέρονται ως άνθρωποι που δεν έχουν τρόπους, δεν έχουν φινέτσα, δεν έχουν ευγένεια ψυχής, δεν έχουν αρμονία, κακομεταχειρίζονται το σώμα τους ακόμη κι όταν φαινομενικά γυμνάζονται, καίνε τον εγκέφαλο τους με ναρκωτικά που τα θεωρούν «καλά» και θα βρουν χιλιάδες αναφορές να σε πείσουν ότι πράγματι είναι καλά. Αυτό κι αν είναι «ευσεβής πόθος».
Μιλάνε πολύ χωρίς ειρμό και χωρίς ν’ ακούνε, άρα σπάνε τον κύκλο τις επικοινωνίας. Βρίσκονται μέσα σε μια φούσκα και μιλάνε ακατάπαυστα, χωρίς να αφήνουν χώρο για υγιή διάλογο. Οι αρχές της ορθής λογικής επικοινωνίας είναι σαφείς και συγκεκριμένες, κανένας παρασιτικός δεν είναι ικανός να χρησιμοποιήσει και να χειριστεί ούτε μία. Η επικοινωνία τους είναι συνήθως η γνωστή ως «ουγκ-ουγκ» άσχετα πόσο σημαντικό η φιλοσοφικό θέμα αναπτύσσουν είτε κατ’ ιδίαν είτε ως ομιλητές σε διάλεξη.
Είναι απαθείς, εκμεταλλεύονται δόλια κάθε καλή δράση και προσφορά προς αυτούς, δεν σέβονται τίποτε, θα κλέψουν και θα ιδιοποιηθούν κάθε γνώση που κάνεις το λάθος να τους αναμεταδώσεις, θα επιτεθούν σε κάθε υγιή δράση σου και θα την εκφυλίσουν για να την φέρουν στα μέτρα τους, αυτά που μπορούν ν’ αντέξουν τα σκοτάδια του νου τους.
Είναι απόλυτα και καθολικά ανίκανοι να αναγνωρίσουν οποιαδήποτε από αυτές τις παρανοϊκές συμπεριφορές που εκδηλώνουν, ενώ επίσης δεν κατανοούν καν πως τις έχουν. Έτσι επιχειρούν να αντισταθμίσουν τις ελλείψεις τους, δηλώνοντας πως, αυτά δεν έχουν καμιά αξία, συνεπώς το ότι δεν τα έχουν δε μειώνει την προσωπική αξία τους μέσα στο οικοδόμημα των «ευσεβών πόθων» τους. Επιπρόσθετα, επειδή είναι κάτι που αυτοί δεν έχουν, πρέπει να επιτεθούν σε αυτά και σε όσους τα κατέχουν. Θα βρουν λοιπόν κι άλλα ανθρώπινα παράσιτα και όλοι μαζί θα επιτεθούν σε όποιον διαθέτει τα χαρακτηριστικά τους ευγενούς υγιούς ανθρώπου.
Τι να κάνεις; Πώς να προστατευθείς;
Με δύο λόγια, ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ,
ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ,
ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΛΗΜΕΡΑ,
ΜΑΚΡΙΑ, ΜΑΚΡΙΑ, ΜΑΚΡΙΑ …
Κόψε κάθε επικοινωνία μαζί τους και μείνε στα απολύτως στοιχειώδη, όταν αναγκάζεσαι να ‘ρχεσαι σ’ επαφή μαζί τους. Όταν για κοινωνικούς ή άλλους λόγους είσαι στην δυσάρεστη θέση να συναναστραφείς με παρασιτικούς. Να είσαι προετοιμασμένος και να τους αναγνωρίζεις όποτε τους συναντάς για να ξέρεις με τι έχεις να κάνεις και να … την κάνεις με ελαφρά βηματάκια.
Χρησιμοποίησε την ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟΥ και την ΔΙΑΚΡΙΣΗ.
Μην φαντασιώνεσαι με «ευσεβείς πόθους» πως είσαι σπουδαίος και όλοι οι υπόλοιποι παρασιτικοί, γιατί τότε ο παρασιτικός καθρεφτίζεται στον καθρέφτη σου.
Μόνο ο υγιής διανοητικά άνθρωπος είναι ικανός για παρατήρηση και διάκριση.
Άλλωστε οι παρασιτικοί, είναι που διαστρέφουν κι εκφυλίζουν κάθε τι καλό και φιλοεπιβιωτικό για τον άνθρωπο. Οι παρασιτικοί είναι που δολοφονούν κάθε καλό άνθρωπο ερευνητή, φιλόσοφο, μελετητή ή επιστήμονα. Βρίσκοντας κι άλλα παρασιτικά ανθρωποειδή προβάλλουν τα σκοτάδια του νου τους στην υγεία και στην ζωή. Δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε, υποστηρίζονται από τους Επικυρίαρχους και εκατοντάδες αλλόκοσμα εχθρικά προς την ζωή όντα, αφού είναι η τροφή τους, ενεργειακή και υλική. Δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε, αφού κάθε βοήθεια την θεωρούν εχθρική πράξη, μπορούμε όμως να τους απομονώσουμε, για να εξακολουθούν να υπάρχουν υγιείς άνθρωποι.
terrapapers.com
«Η σπουδαιότητα που προσδίδει στον εαυτό του είναι ο χειρότερος εχθρός του ανθρώπου. Αυτό που τον αποδυναμώνει είναι το συναίσθημα πως έχει προσβληθεί από όσα νομίζει ότι κάνουν οι συνάνθρωποι του. Όταν κάποιος προσδίδει τόση σπουδαιότητα στον εαυτό του περνά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του με το να προσβάλετε από κάποιον ή από κάτι»
Αυτά τα πολύ σοφά λόγια ανήκουν στον Δον Χουάν και απευθύνονται στον Κάρλος Καστανέντα σε όλα τα βιβλία του από την μαθητεία του δίπλα στον σαμάνο μάγο. Αυτά τα λόγια είναι η πεμπτουσία και ο ένας και μοναδικός λόγος, ο ένας και μοναδικός εχθρός του ανθρώπου. Κάθε ανθρώπου.
Η σπουδαιότητα που προσδίδει κάποιος στον εαυτό του και προσβάλετε όταν δεν πετυχαίνει την συμπεριφορά που ενισχύει αυτήν την σπουδαιότητα, είναι ένα μεγάλο και παμπόνηρο παράσιτο που ονομάζεται «εγώ» κι ενώ αναφέρεται ως παράσιτο, στην πραγματικότητα είναι ένα τέρας με 5000 κεφάλια που ένα κόβεις, δύο βγαίνουν. Εδώ απαιτείται ένας Ηρακλής να καυτηριάζει κάθε κεφάλι που κόβει και φυσικά να αρχίσει να κόβει.
Αυτό που κάνει κάποιον να νοιώθει ξεχωριστός μέσα στον μικρόκοσμο του είναι η ψευδής αίσθηση της σπουδαιότητας του. Είναι πολύ σημαντικό να έχει κάποιος ισχυρή επίγνωση και να νοιώθει μοναδικός και σημαντικός αρκεί να μην μπερδεύει νοήματα και έννοιες. Είναι άλλο πράγμα να έχεις αυτοπεποίθηση και επίγνωση ότι είσαι σπουδαίος και εντελώς άλλο να πιστεύεις ταυτόχρονα ότι μόνο ΕΣΥ είσαι σπουδαίος και ξεχωριστός. Είναι άλλο να ξέρεις ότι είσαι ένα «εγώ» και άλλο να ξέρεις ότι το «εγώ» είναι ένα πουκάμισο που το πετάς και το αλλάζεις κατά βούληση.
Ανάμεσα στον άνθρωπο που ξέρει ότι είναι σπουδαίος επειδή ελέγχει και χειρίζεται το «εγώ» του και στον άνθρωπο που είναι σπουδαίος γιατί υπηρετεί το «εγώ» του η απόσταση είναι όση η άπειρη άβυσσος και δεν συναντούνται πουθενά. Είναι πολύ σημαντικό αυτό να γίνει κατανοητό, γιατί ενώ και οι δύο είναι σπουδαίοι και το γνωρίζουν, η διαφορετική τους στάση ως προς την σπουδαιότητα τους, καθορίζει το ποιος είναι ένας υγιής άνθρωπος ή ένας παρασιτικός.
Είναι όπως η απάθεια με την γαλήνη, ενώ φαινομενικά είναι δύο παρόμοιες καταστάσεις στην πραγματικότητα είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις. Αυτό που τις ξεχωρίζει δια γυμνού οφθαλμού, είναι ο τρόπος επικοινωνίας και η υγεία του σώματος. Στην απάθεια υπάρχουν όλες οι ασθένειες στο υποκείμενο αφού βρίσκεται μόλις ένα βήμα πριν τον θάνατο, εδώ βρίσκεται η αυτοκτονία και η καταστροφή των πάντων. Στον αντίποδα στην γαλήνη ο υποκείμενο σφύζει από ζωή και υγεία, από τύχη κι ευδαιμονία.
Σκέψου το, όσο περισσότερο το σκέφτεσαι θα παρατηρήσεις ότι κάποια δύναμη καθιστά ανίκανα τα ανθρώπινα ζώα για κάθε δραστηριότητα, κάθε πράξη, αλληλεπίδραση ή σκέψη που να μην έχει ως κεντρικό σημείο το «εγώ» και την σπουδαιότητα του. Το «εγώ» είναι οι σκέψεις, οι λέξεις, τα συναισθήματα, οι πράξεις των ανθρώπων. Είναι αυτό που γεννιέται και αυτό που πεθαίνει. Όμως δεν είναι το «εγώ» ο αληθινός, ο πρωτογενής εαυτός του ανθρώπου, αλλά ο δευτερογενής. Ο πρωτογενής και ουσιαστικά ο αληθινός εαυτός του ανθρώπου είναι το «είναι» ο διανοητικός ενεργειακός εαυτός. Εκεί δεν υπάρχουν τα στοιχεία του «εγώ» αλλά μόνο ενεργειακά πεδία.
Αυτή η κατανόηση και η επίγνωση των δύο διαφορετικών καταστάσεων ύπαρξης είναι που ξεχωρίζουν την σπουδαιότητα του εγωπαθή παρασιτικού, από τον άνθρωπο που γνωρίζει ότι είναι σπουδαίος γιατί έχει την χαρά να ζει εδώ και τώρα, όντας ένα ενεργειακό πεδίο άπειρων δυνατοτήτων.
Σε αυτό το ενεργειακό πεδίο του «Είναι» απευθύνονται οι οργονίτες και γι αυτό οι άνθρωποι που είναι συνδεδεμένοι μαζί του, τους λατρεύουν. Από την άλλη αυτοί που προσκυνούν την σπουδαιότητα τους και το «εγώ» τους διαταράσσονται σημαντικά από τους πολύ ισχυρούς silver bullet MWO και silver blow MWO αφού το «εγώ» δρα παρασιτικά, μπορούν όμως να χρησιμοποιήσουν όλους τους χάλκινους οργονίτες, μαζί με μια γερή δόση αυτογνωσίας.
Κύρια χαρακτηριστικά των παρασιτικών
Είναι αστείο και γελοίο κάποιος να προσβάλλετε, να κλαίει, να χτυπιέται και να παραλύει από την όποια συμπεριφορά των άλλων. Όποιος μπορεί να σε προσβάλλει σε αποδυναμώνει επίσης. Αν αναζητάς ευκαιρίες να νοιώσεις προσβεβλημένος θα βρεις αρκετές και παντού. Είναι το «εγώ» που σε πείθει ότι οι άνθρωποι δεν είναι άξιοι για σένα και δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι δηλ. να θαυμάζουν, να δοξολογούν και να υμνούν την σπουδαιότητα σου. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι υποχρεωμένοι να φέρονται όπως βολεύει εσένα, ούτε όπως εσύ υποθέτεις ότι πρέπει να φέρονται, το να προσβάλλεσαι γι αυτό είναι το λιγότερο βλακώδες, παρανοϊκό και αδυναμία.
Από τα κύρια χαρακτηριστικά των παρασιτικών είναι η αδυναμία, η ασέβεια, η ανωριμότητα και η αυταπάτη μαζί με μια δυνατή επιθυμία να εξαπατούν άλλους ανθρώπους. Η αδυναμία και η ασέβεια είναι σημαντικοί παράγοντες γιατί φαίνεται να είναι η ρίζα της ανικανότητας για «υψηλότερη σκέψη» πέρα κι έξω από την πραγματικότητα του matrix. Τέτοια σκέψη χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια συγκεκριμένου είδους και οι παρασιτικοί απλώς δεν θέλουν και δεν μπορούν, δεν διαθέτουν την απαιτούμενη ενέργεια για να την εφαρμόσουν.
Μοιάζει πολύ με την επιλογή δουλειάς. Ακόμη και ανθρώπινα ζώα ικανά να παράγουν τεράστιο φυσικό έργο, δε φαίνεται να έχουν την ικανότητα να καταλάβουν τι είδους δουλειά είναι πραγματικά πολύτιμη. Μπορεί να ξοδέψουν μέρες, εβδομάδες, μήνες ψάχνοντας ατέλειωτες λέξεις και μεταθέσεις σε λεξικά, αλλά η ικανότητα να δουν μέσα στη βαθύτερη πραγματικότητα, που προέρχεται από ψυχικό σθένος, απλά δε βρίσκεται μέσα τους.
Τέτοια παρασιτικά όντα έχουν εκπληκτικά ταλέντα αυτό-δικαιολόγησης και εξορθολογισμού αυτών που κάνουν, μια ικανότητα δικαιολόγησης του ανορθολογισμού τους, πέρα από κάθε φαντασία. Είναι επίσης ειδικοί στο να επικαλούνται τη συμπόνια και τα συναισθηματικά εναύσματα άλλων ανθρώπων. Ακόμη, έχουν μια πολύ καλά ανεπτυγμένη ικανότητα να αποσυνδέουν, να ξορκίζουν, αυτό που δε θέλουν να δουν ή να παραδεχτούν.
Είναι γενικά δειλοί αλλά με μια στρέβλωση, ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι πως οι άλλοι θα τους δουν ως αδύναμους, έτσι δημιουργούν μια ψευδή προσωπικότητα μεγαλόστομου σθένους και δύναμης που απλώς δεν υπάρχει.
«Ευσεβείς Πόθοι»
«Τι θα πουν οι άλλοι» «Γιατί δεν μου μιλάς» « Γιατί δεν μου το είπες» οι παρασιτικοί, είναι επίσης υπερευαίσθητοι στο τι λέγεται γι’ αυτούς και θα θυμώσουν υπέρμετρα όταν νομίσουν πως ταπεινώνονται, αλλά είναι εντελώς αναίσθητοι στα συναισθήματα άλλων, στους οποίους μπορεί να φερθούν με μεγάλη σκληρότητα. Φυσικά, όταν μπορούν να χρησιμοποιήσουν κάποιον, κάνουν μεγάλες προσπάθειες να προσποιηθούν πως του συμπαραστέκονται. Είναι η φίλη που σου χτυπάει τον ώμο με συγκατάβαση ενώ σου κλέβει τον άντρα και σου διαλύει το σπίτι. Είναι ο συνάδελφος που παίρνει το μέρος σου με σθένος, ενώ σε έχει ήδη πουλήσει στο νέο επιχειρείν. Είναι μιλιούνια από δαύτους, σαν τις ακρίδες, καταστρέφουν σε ότι επιτεθούν και έχουν την «δύναμη» ενός συλλογικού ασυνείδητου όπως ακριβώς τα έντομα.
Ένας χριστιανός π.χ. όταν επιτίθεται σε έναν κανονικό άνθρωπο έχει την «δύναμη» του συλλογικού ασυνείδητου όλων των χριστιανών. Το ίδιο κι ένας οπαδός, ένας ψηφοφόρος κλπ κλπ. Γι αυτό κόπτονται τόσο όλα τα ιδρύματα των κάθε λογής –ισμών να μαζέψουν οπαδούς, πιστούς, ψηφοφόρους, φαν, ακόλουθους, φίλους, γιατί μαζεύουν συλλογική δυναμική, όπως τα έντομα και όλες οι δευτερογενείς μορφές ζωής.
Το παρασιτικό μυαλό σε όλα τα στάδια είναι ένα εγκληματικό μυαλό, υποφέρει από μια σειρά λανθασμένων μηχανισμών μπλοκαρίσματος δηλ. αυτό που αποκαλούμε «ευσεβείς πόθοι». Είναι τυφλοί και κουφοί σε οτιδήποτε αντικρούει τον τρόπο που βλέπουν τον εαυτό τους και τον κόσμο. Κυριολεκτικά αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά. Δεν ΒΛΕΠΟΥΝ είναι απολύτως ανίκανοι για το ΒΛΕΠΕΙΝ και απλώς αναπαράγουν μιμιδίζοντας ότι τους υποδεικνύει η συλλογική συνείδηση που ανήκουν.
«Ευσεβής πόθος» είναι η πίστη και η λήψη αποφάσεων που έχουν βάση αυτό που θα ήθελε να φαντασιώνεται κάποιος ότι συμβαίνει ή θα συμβεί κι όχι τις αποδείξεις ή την ΛΟΓΙΚΗ. Μην ξεχνάμε ότι η Λογική είναι η Ηθική.
Εκτός από την υπόστασή της ως γνωσιακή μεροληψία και ως λανθασμένη μέθοδος λήψης αποφάσεων, ο «ευσεβής πόθος» αποτελεί «λογική πλάνη» όταν βρεθεί εντός επιχειρήματος, το οποίο προϋποθέτει ότι, εξαιτίας της επιθυμίας να είναι κάτι αληθές ή ψευδές, θα είναι τέτοιο. Η πλάνη έχει την εξής μορφή:
Θα ήθελα το Χ γεγονός να είναι αληθές/ψευδές.
Άρα το Χ γεγονός είναι αληθές/ψευδές.
Για παράδειγμα: Η σημερινή σύσκεψη ήταν υπερβολικά ζόρικη! Κανονικά το επιχειρείν δεν θα έπρεπε να προκαλεί τόσο στρες. Ίσως το απευκταίο να προκαλεί δυσφορία, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να αποφεύγεται οτιδήποτε προκαλεί δυσφορία. Οι «ευσεβείς πόθοι» κρύβουν πίσω τους την επίκληση στο συναίσθημα και αποτελεί πλάνη άγνοιας ελέγχου.
Ο αθεϊσμός π.χ. διατείνεται ότι μεγάλο μέρος της θεολογίας και ειδικότερα η επιχειρηματολογία υπέρ της ύπαρξης του Θεού βασίζεται σε «ευσεβείς πόθους» διότι εκλαμβάνει ως δεδομένο το ενδεχόμενο ότι «Ο Θεός υπάρχει» και αποπειράται να το αποδείξει με βάση μία πρόταση η οποία μπορεί να δεχθεί κριτική ως λογικά ατεκμηρίωτη, αν και παρουσιάζεται ως ελκυστική στον νου του πιστού. Το αντίπαλο επιχείρημα ερείδεται στην πλάνη του ψευδούς διλήμματος. Επίσης, η επιστήμη σε όλες τις τις μορφές συχνά προέρχεται και συντηρείται από «ευσεβείς πόθους»
Σχετικές πλάνες είναι η πλάνη της αρνητικής απόδειξης και το Επιχείρημα από αγνοίας δηλ. ότι «δεν έχει αποδειχθεί ψευδές, άρα είναι αληθές» και αντιστρόφως. Επί παραδείγματι, το παράσιτο που πιστεύει στην ύπαρξη της Παναγίας ή του Χριστού ίσως αποδεχθεί ότι οι φωτογραφίες και σχετικές ιστορίες με αυτούς είναι απάτες, αλλά ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ότι όσες δεν έχουν ακόμη αποδειχθεί απάτες είναι αυθεντικές.
Εξαιτίας των συναισθηματικών προεκτάσεων των «ευσεβών πόθων», η συναισθηματική μνήμη παίζει επίσης ρόλο. Οι «ευσεβείς πόθοι» επηρεάζουν επίσης την ψυχολογία του όχλου, εκεί που ανήκει το ανθρώπινο παράσιτο, η οποία με την σειρά της επηρεάζει την λήψη των προσωπικών αποφάσεων κι αυτό ονομάζεται «Γνωσιακή μεροληψία»
Τώρα, είναι προφανές πως όλοι βρισκόμαστε σ’ αυτήν την κατάσταση σε κάποιο βαθμό, περιστασιακά και είναι αυτοί ακριβώς οι «ευσεβείς πόθοι» που μας κρατάνε στο matrix. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, η μελέτη του εγκληματικού μυαλού έχει την ίδια επίδραση πάνω μας με αυτή που είχαν τα Φαντάσματα των Χριστουγέννων στον Scrooge, μας κάνει να έχουμε περισσότερη επίγνωση της πραγματικότητας που αγνοούμε.
Τα ανθρώπινα παράσιτα που δεν έχουν ακόμη σχηματιστεί ολοκληρωτικά προσπαθούν απεγνωσμένα να κρύψουν αυτό το σπόρο του παράσιτου μέσα τους κάνοντας «καλές πράξεις». Εδώ υπάγεται ο Αλτρουισμός. Αυτό δεν γίνεται συνειδητά. Σ’ αυτό το σημείο η ναρκισσιστική γνώμη τους για τον εαυτό είναι τόσο δυνατή, που είναι αδύνατον να κοιτάξουν στον καθρέφτη και να δουν την αληθινή κενότητα τους, τον ξενιστή που τους κατατρώει. Ένα τέτοιο γεγονός θα είχε ως αποτέλεσμα την ολική κατάρρευση ολόκληρου του συγκροτήματος της προσωπικότητας και οι υποσυνείδητες άμυνες επιβίωσης δεν το επιτρέπουν.
Αντί να αποδεχθούν και να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά ζητήματα, να αναγνωρίσουν το σκοτάδι μέσα τους, να αναγνωρίσουν τα ψέματα και τη χειραγώγηση τους προς άλλους, να μετανιώσουν αληθινά και να ζητήσουν πραγματικά βοήθεια, τέτοιοι άνθρωποι προσπαθούν απελπισμένα να εξουδετερώσουν με όποιο τρόπο μπορούν αυτό που υποσυνείδητα υποψιάζονται για τον εαυτό τους.
Η κύρια μέθοδός των ανθρώπινων παρασίτων είναι να κάνουν “καλές” πράξεις προβάλλοντας το σκοτάδι της δικής τους ψυχής σε κάποιον άλλο. Αυτός είναι ο κύριος λόγος της έντεχνης διαστρέβλωσης κάθε αληθινά πνευματικής και φιλοσοφικής σκέψης. Είναι τα όντα που θα πάρουν μια πληροφορία φιλοεπιβιωτική για τον άνθρωπο και θα την μετατρέψουν σε θανατηφόρα. π.χ. τα βιβλία και οι διδαχές του Reiki ή της Yoga τα έχουν εκφυλίσει τόσο πολύ τα ανθρώπινα παράσιτα που πρέπει να ψάχνεις με τηλεσκόπιο για βελόνα στ’ άχυρα αναζητώντας κάποιον σοβαρό άνθρωπο-θεραπευτή και ως γνωστόν κανείς δεν ψάχνει. Το ίδιο γίνεται και με τους οργονίτες, με την πολιτική, με τις τροφές και με οποιοδήποτε θέμα καταπιαστεί ένα ανθρώπινο παρασιτικό ζώο.
Οι αρχετυπικές δυνάμεις της Σκιάς
Αυτή είναι η ψυχολογική πραγματική αιτία. Οι αρχετυπικές δυνάμεις της Σκιάς θα χρησιμοποιήσουν αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς, θα κινητοποιήσουν τέτοιον τρόπο σκέψης, για να πετύχουν τους δικούς τους στόχους. Ο παρασιτικός θα πειστεί μέσα στο μυαλό του πως, ακολουθώντας μια συγκεκριμένη πορεία δράσης μπορεί – σιγά σιγά – να εξαφανίσει την τρομακτική Σκιά που στοιχειώνει το μυαλό του. Και φυσικά, η Σκιά είναι «εκεί έξω». Είναι πάντα «έξω» από αυτόν.
Αυτός είναι πάντα ο καλός, ο πνευματικός, αυτός που προσφέρει στους ανθρώπους αγάπη και λουλούδια και όλες αυτές τις μαλακίες που διαβάζουμε συχνά πυκνά από παρασιτικούς και οι άλλοι είναι που φταίνε για ότι του συμβαίνει, με χιλιάδες δικαιολογητικές συμπεριφορές –μια άλλη ονομασία στα πρώιμα στάδια του εκφυλισμού του παρασιτικού είναι και «Δικαιολογητικός» – θα προσπαθήσει να πείσει τον εαυτό του και τον περίγυρο του, ότι οι άλλοι οι κακοί είναι που τον πλήγωσαν που τον πρόδωσαν, που του έκαναν εκείνο ή το άλλο.
Ούτε που του περνάει από το μυαλό του μέσα στα μαύρα σκοτάδια που ζει, ότι ο μόνος υπεύθυνος για την κατάσταση του είναι ο εαυτός του και το παράσιτο της Σκιάς μέσα του. Αυτό το παράσιτο της Σκιάς είναι που τον αποξενώνει από κάθε καλό και υγιή άνθρωπο. Άλλωστε κάθε υγιής άνθρωπος για να διατηρήσει την υγεία του γνωρίζει ότι πρέπει να κρατά μακριά του τους παρασιτικούς.
Αυτή η αυταπάτη των «ευσεβών πόθων» του παρασιτικού γίνεται το εργαλείο του επικεφαλής Απαθή στην κορυφή της τροφικής πυραμίδας, για να ενισχυθούν οι πιθανότητες τροφής αφ’ ενός και να καταστραφεί κάθε απειλή στο κατεστημένο αφ’ ετέρου. Με απλά λόγια «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» για να ‘χουμε τροφή.
Η λαϊκή παράδοση αναφέρεται στους παρασιτικούς και τους αποκαλεί «βαμπίρ» μας λέει πως το να κρατήσει κανείς έναν καθρέφτη μπροστά σ’ έναν παρασιτικό [βαμπίρ] είναι μια επικίνδυνη πράξη για όλους. Με ψυχολογικούς όρους, το να κρατήσει κανείς έναν καθρέφτη μπροστά σ’ ένα ον που έχει ενεργό το αρχέτυπο της Σκιάς μέσα του, είναι το λιγότερο προβληματικό. Εκείνη τη στιγμή το ανθρώπινο παράσιτο έχει τρεις επιλογές: άρνηση, ανάπτυξη ή αυτοκτονία.
Με όρους εγκληματικής ψυχολογίας, έχουν την επιλογή να συνεχίσουν την εγκληματική συμπεριφορά τους με μεγάλες πιθανότητες έσχατης καταστροφής, να αλλάξουν ριζικά ή να αυτοκτονήσουν και να τελειώνουν. Το ον που επιλέγει να μην αλλάξει και να μην αναπτυχθεί, να μην αναγνωρίσει την Σκιά μέσα του, ουσιαστικά επιλέγει να γίνει ένα πλήρες Παράσιτο και ονομάζεται πλέον ως Απαθής. Συναισθηματικά βρίσκεται ήδη κάτω από την κατάσταση του θανάτου και όλες οι πράξεις του τείνουν στο να τον επιφέρουν.
Ο Απαθής είναι ένα πλήρες παράσιτο χωρίς δυνατότητα επανάκαμψης.
Είναι κάπως σαν να μεταμορφώνεται μια πεταλούδα σε κάμπια.
Ένα τέτοιο παρασιτικό ον αντιμέτωπο με μια τέτοια αποκάλυψη για τον εαυτό του είναι στις περισσότερες περιπτώσεις εντελώς ανίκανο να εγκαταλείψει την απατηλή «τελειότητα» και τη «διάσημη» υπόστασή του. Δε μπορεί να απαγκιστρωθεί από την προγραμματισμένη ψευδαίσθηση και αυταπάτη του ναρκισσιστικού εγωπαθούς εαυτού, δημιουργημένης από ένα ψεύτικο φαντασιακό βιογραφικό και ψεύτικα διαπιστευτήρια.
Πρέπει να πιστέψει πως είναι ο ψεύτικος εγωπαθής εαυτός, γιατί στις βαθύτερες εσοχές του υποσυνείδητου νου του, νιώθει και γνωρίζει πως είναι ένα τίποτα, έρμαιο μιας Σκιάς. Στη πνευματική πραγματικότητα αυτό βάζει σε ισχύ. Με το να αφήνει το πρόγραμμα Σκιάς να τον ελέγχει, χρησιμοποιεί την ενέργειά του για να εκδηλώσει αυτό το αρχέτυπο της Σκιάς.
Το matrix των Επικυρίαρχων του πλανήτη υποστηρίζει κι επιβραβεύει τέτοια συμπεριφορά. Η ψευδαίσθηση, η πραγματικότητα των «ευσεβών πόθων» στην οποία ζει ένα τέτοιο ανθρώπινο παράσιτο αποτελείται από την ισχυρή πεποίθηση πως είναι πραγματικά «φωτεινό ον» ένα «πνευματικά ανώτερο πλάσμα» και πως πρέπει να καταστρέψει αυτό που καθρέφτισε πίσω σ’ αυτόν τη φριχτή αλήθεια των ψευδών και των ατελειών του, μια αλήθεια που υποστηρίζεται από αποδείξεις και μάρτυρες πέρα από οφθαλμοφανείς.
Δραστηριοποιεί όλη την ενέργειά του για να χτυπήσει και να καταστρέψει, να εξορκίσει το σκοτάδι της Σκιάς, ώστε να μπορέσει να ζήσει στο «αιώνιο φως» που του έχει «υποσχεθεί» για τις «υπηρεσίες» του.
Το καταστροφικό παράσιτο που έριξε μια φευγαλέα μάτια στον εαυτό του και την κενότητα του και πρόβαλλε αυτήν την κενότητα σε κάποιον άλλο, γνωρίζει ενστικτωδώς ότι πρέπει να χρησιμοποιήσει τις «άλλες παρασιτικές μορφές» του για να επιβιώσει και τελικά να καταστρέψει αυτό που απειλεί την ύπαρξή του. Αυτές οι άλλες μορφές αποτελούνται αρχικά από φαινομενικές αλλαγές στη συμπεριφορά του. Αυτό εκδηλώνεται ξανά με την ψυχολογική πεποίθηση του παράσιτου πως κάνοντας καλές πράξεις μπορεί να κατατροπώσει το παράσιτο «εκεί έξω».
Θα κάνει χάρες σε άλλους, πιστεύοντας πως αυτό είναι μια καλή ανταποδοτική πράξη, που θα του φέρει τη σωτηρία. Θέλει και απαιτεί ανταλλάγματα για οτιδήποτε καλό κάνει. Γι αυτό παπαγαλίζει με περισσή άγνοια τσιτάτα-καραμέλες που η Σκιά του δίνει για να πιπιλίζει, «ότι δίνεις παίρνεις» – «όπως πάνω έτσι κάτω» – «ο θεός βλέπει το καλό και το ανταποδίδει» και όλα αυτά τα νοητικά σκουπίδια που μιμιδίζουν οι παρασιτικοί γύρω μας. Όλα «ευσεβείς πόθοι»
Αλλά κατά βάθος ξέρει πως το άτομο στο οποίο κάνει μια χάρη, είναι κάποιος που έχει αδικήσει. Στην πραγματικότητα πιστεύει το παράλογο – άλλωστε καμία σχέση δεν έχει με την λογική- πως το να κάνει κάτι για κάποιον που έχει αδικήσει χωρίς να ομολογεί το λάθος του, ή τουλάχιστον να το αναγνωρίζει, την κάνει μια ακόμα πιο καλή πράξη. Τα παρασιτικά όντα έχουν κόψει πάρε-δώσε με κάθε μορφής λογική σκέψη, είναι περιττή κάθε προσπάθεια ορθής επικοινωνίας μαζί τους.
Ο παρασιτικός θα αφιερώσει το χρόνο και την ενέργειά του σε μια ομάδα ή ένα σκοπό που κατά βάθος περιφρονεί. Θα κάνει πράγματα για ανθρώπους που κρυφά απαξιώνει και θα το κάνει με ακόμη περισσότερη γλυκύτητα αν νομίζει πως θα αυξήσει τις πιθανότητές του να επιβιώσει και να τύχει αναγνωρίσεων και διακρίσεων, που είναι η λατρεία του ναρκισσιστή.
Ένα τέτοιο ανθρώπινο παράσιτο που έχει καταφέρει να κρυφτεί καλύτερα, θα πατρονάρει ανθρώπους τους οποίους στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται κρυφά. Σίγουρα θα διακηρύσσει πως είναι οπαδός πεποιθήσεων που μυστικά βεβηλώνει και οι πράξεις του είναι αυτές που τελικά επιδεικνύουν ότι δεν είναι αληθινά υπερασπιστής τέτοιων ιδεών στην διανόηση του. Οι πράξεις κάποιου ανθρώπου ΔΕΙΧΝΟΥΝ αυτό που είναι και αυτό που λέει πως είναι. Οι πράξεις του και η υγεία του.
Σε μερικές περιπτώσεις, όταν το σκοτάδι της Σκιάς κάποιου γίνεται πολύ έντονο για να το αντέξει, θα το προβάλλει σε μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων. Τότε θα ψάξει να βρει μια ομάδα γειτόνων και φίλων με παρόμοιο σκοτάδι που θέλουν να το ξεφορτωθούν και θα συμφωνήσουν σε ποια ομάδα θέλουν να προβάλλουν την πολλαπλασιασμένη αδικία και ανομία τους. Με αυτόν τον τρόπο δε χρειάζεται να κρύβουν το σκοτάδι τους γιατί μπορούν να συμμετέχουν σ’ ένα δημόσιο όργιο προβολής. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που καταφεύγουν στο μαντρί των εκκλησιών ή των ομάδων και γίνονται οπαδοί, πιστοί, ακόλουθοι δηλ. πρόβατα επί σφαγή.
Πιστεύουν πως αν μπορέσουν να καταστρέψουν αυτό στο οποίο έχουν προβάλλει συλλήβδην το σκοτάδι τους, θα εξυγιανθούν συλλογικά και θα είναι όλοι φρέσκοι και καινούριοι και τέλειοι μαζί, έτοιμοι για τον παράδεισο που τους υποσχέθηκαν. Το μόνο πρόβλημα είναι, ότι σε μια τέτοια δυναμική, το προσωπικό και συλλογικό σκοτάδι αναπτύσσεται σ’ αυτήν την ανθυγιεινή επιρροή παρασιτικού ξεφαντώματος και όπως αναπτύσσεται, πρέπει να το προβάλλουν όλο και περισσότερο για να καθαρίζουν τον εαυτό τους. Γι αυτό βλέπετε τόσες προβολές θρησκευτικών και «πνευματιστικών» ιδρυμάτων να έχουν τόσο φανατικούς οπαδούς. Ο φανατισμός είναι το κύριο γνώρισμα του παρασιτικού.
Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι πως, βήμα προς προσαυξανόμενο βήμα, σκοτώνουν την ίδια την ύπαρξη τους. Γιατί τρέφοντας το παράσιτο της Σκιάς μέσα στον εαυτό, αυτό το αρχετυπικό παράσιτο γίνεται όλο και δυνατότερο και αυτή είναι η εκδήλωση της κατασπάραξης της ψυχής από τα υπερδιαστατικά αλλόκοσμα παρασιτικά όντα κι έτσι συμβολίζεται η μεταφυσική πραγματικότητα. Στο τέλος το ανθρώπινο παράσιτο κατατρώει τον ξενιστή του και πεθαίνει μαζί με εαυτόν. Φυσικά, όπως έχει ήδη σημειωθεί, αυτή είναι μια σταδιακή διαδικασία, αλλά σύντομη κι επώδυνη.
Όταν ένας απατεώνας ανθρώπινο παράσιτο, εξαπατά κάποιον σκόπιμα, κρατάει τα ανθρώπινα συναισθήματά του χωριστά και στεγανοποιημένα. Μπορεί να είναι, ουσιαστικά, δυο όντα, ένα ανθρώπινο πλάσμα για τη σύζυγο την οικογένεια και τους φίλους του και ένας εγκληματίας για τα θύματά του και τούμπαλιν. Όλες οι ψυχολογικές έρευνες δείχνουν πως αν συνεχίσει σ’ ένα τέτοιο μονοπάτι για αρκετό καιρό, τελικά γίνεται όλο και λιγότερο ανθρώπινος με όλους.
Αν επιτρέψει στο παράσιτο της Σκιάς μέσα του να υπάρχει, αν του προσφέρει «γη και ύδωρ» όποτε τον βολεύει, δηλ. όποτε θέλει να τρέφει το «εγώ» του, τότε αυτό το παράσιτο σαν γνήσιος ξενιστής παίρνει τον έλεγχο και το ανθρώπινο ζώο γίνεται ολοένα και λιγότερο ανθρώπινο. Αυτό που απομένει είναι το ζώο. Ένα ζώο έτοιμο να ταΐσει τους Εγρήγορους που περιμένουν στην γωνία και κάθε λογής αλλόκοσμα όντα διαφορετικού DNA.
Όπως ο Dr. Jekyll και Mr. Hyde κάθε φορά που ενδίδει το ον στην παρασιτική συμπεριφορά των «ευσεβών πόθων» κάθε φορά που δεν αντιστέκεται και δεν την υπερνικά, γίνεται όλο και δυνατότερη και ο απώτερος στόχος είναι να καταστραφεί αυτό το θύμα το οποίο, στην επιθανάτια αγωνία της δικής του καταστροφής, απλώνει τα χέρια προσπαθώντας να σωθεί καταστρέφοντας άλλους. Γι αυτό βλέπεις να κυβερνά τόση παράνοια γύρω μας.
Για την ανθρώπινη ΛΟΓΙΚΗ, οι παρασιτικοί αναφέρονται ως άνθρωποι που δεν έχουν τρόπους, δεν έχουν φινέτσα, δεν έχουν ευγένεια ψυχής, δεν έχουν αρμονία, κακομεταχειρίζονται το σώμα τους ακόμη κι όταν φαινομενικά γυμνάζονται, καίνε τον εγκέφαλο τους με ναρκωτικά που τα θεωρούν «καλά» και θα βρουν χιλιάδες αναφορές να σε πείσουν ότι πράγματι είναι καλά. Αυτό κι αν είναι «ευσεβής πόθος».
Μιλάνε πολύ χωρίς ειρμό και χωρίς ν’ ακούνε, άρα σπάνε τον κύκλο τις επικοινωνίας. Βρίσκονται μέσα σε μια φούσκα και μιλάνε ακατάπαυστα, χωρίς να αφήνουν χώρο για υγιή διάλογο. Οι αρχές της ορθής λογικής επικοινωνίας είναι σαφείς και συγκεκριμένες, κανένας παρασιτικός δεν είναι ικανός να χρησιμοποιήσει και να χειριστεί ούτε μία. Η επικοινωνία τους είναι συνήθως η γνωστή ως «ουγκ-ουγκ» άσχετα πόσο σημαντικό η φιλοσοφικό θέμα αναπτύσσουν είτε κατ’ ιδίαν είτε ως ομιλητές σε διάλεξη.
Είναι απαθείς, εκμεταλλεύονται δόλια κάθε καλή δράση και προσφορά προς αυτούς, δεν σέβονται τίποτε, θα κλέψουν και θα ιδιοποιηθούν κάθε γνώση που κάνεις το λάθος να τους αναμεταδώσεις, θα επιτεθούν σε κάθε υγιή δράση σου και θα την εκφυλίσουν για να την φέρουν στα μέτρα τους, αυτά που μπορούν ν’ αντέξουν τα σκοτάδια του νου τους.
Είναι απόλυτα και καθολικά ανίκανοι να αναγνωρίσουν οποιαδήποτε από αυτές τις παρανοϊκές συμπεριφορές που εκδηλώνουν, ενώ επίσης δεν κατανοούν καν πως τις έχουν. Έτσι επιχειρούν να αντισταθμίσουν τις ελλείψεις τους, δηλώνοντας πως, αυτά δεν έχουν καμιά αξία, συνεπώς το ότι δεν τα έχουν δε μειώνει την προσωπική αξία τους μέσα στο οικοδόμημα των «ευσεβών πόθων» τους. Επιπρόσθετα, επειδή είναι κάτι που αυτοί δεν έχουν, πρέπει να επιτεθούν σε αυτά και σε όσους τα κατέχουν. Θα βρουν λοιπόν κι άλλα ανθρώπινα παράσιτα και όλοι μαζί θα επιτεθούν σε όποιον διαθέτει τα χαρακτηριστικά τους ευγενούς υγιούς ανθρώπου.
Τι να κάνεις; Πώς να προστατευθείς;
Με δύο λόγια, ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ,
ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ,
ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΚΑΛΗΜΕΡΑ,
ΜΑΚΡΙΑ, ΜΑΚΡΙΑ, ΜΑΚΡΙΑ …
Κόψε κάθε επικοινωνία μαζί τους και μείνε στα απολύτως στοιχειώδη, όταν αναγκάζεσαι να ‘ρχεσαι σ’ επαφή μαζί τους. Όταν για κοινωνικούς ή άλλους λόγους είσαι στην δυσάρεστη θέση να συναναστραφείς με παρασιτικούς. Να είσαι προετοιμασμένος και να τους αναγνωρίζεις όποτε τους συναντάς για να ξέρεις με τι έχεις να κάνεις και να … την κάνεις με ελαφρά βηματάκια.
Χρησιμοποίησε την ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟΥ και την ΔΙΑΚΡΙΣΗ.
Μην φαντασιώνεσαι με «ευσεβείς πόθους» πως είσαι σπουδαίος και όλοι οι υπόλοιποι παρασιτικοί, γιατί τότε ο παρασιτικός καθρεφτίζεται στον καθρέφτη σου.
Μόνο ο υγιής διανοητικά άνθρωπος είναι ικανός για παρατήρηση και διάκριση.
Άλλωστε οι παρασιτικοί, είναι που διαστρέφουν κι εκφυλίζουν κάθε τι καλό και φιλοεπιβιωτικό για τον άνθρωπο. Οι παρασιτικοί είναι που δολοφονούν κάθε καλό άνθρωπο ερευνητή, φιλόσοφο, μελετητή ή επιστήμονα. Βρίσκοντας κι άλλα παρασιτικά ανθρωποειδή προβάλλουν τα σκοτάδια του νου τους στην υγεία και στην ζωή. Δεν μπορούμε να τους σταματήσουμε, υποστηρίζονται από τους Επικυρίαρχους και εκατοντάδες αλλόκοσμα εχθρικά προς την ζωή όντα, αφού είναι η τροφή τους, ενεργειακή και υλική. Δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε, αφού κάθε βοήθεια την θεωρούν εχθρική πράξη, μπορούμε όμως να τους απομονώσουμε, για να εξακολουθούν να υπάρχουν υγιείς άνθρωποι.
terrapapers.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου