Σκάσε και Κολύμπα

Μια χώρα που διαθέτει πολλά και σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα για να προκόψει, αυτοκαταδικάζεται στην περιθωριοποίηση λόγω δραματικής θεσμικής ανεπάρκειας σε όλα τα επίπεδα. Παρά την υπερχρέωσή της, η Ελλάδα λέει «όχι, δεν θέλουμε ανάπτυξη». Της αρκεί η κακομοιριά του σκοτεινού γραφειοκρατικού και θρασύτατου άρπαγος της διαπλοκής. Και εις ανώτερα

Τότε ήταν καλύτερα

Δεν είναι ελληνικό προνόμιο η αποσύνθεση της κοινωνικής συνοχής και η επιλογή ηλίθιων κατασκευασμάτων που έχουν την εξουσία στα χέρια τους. Μη νομίζουμε ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των ηλιθίων, κιοτήδων και εθελόδουλων ενώ οι αναπτυγμένες έχουν λαούς με βαθύ πολιτισμό και συνοχή ενώ τα Κράτη τους είναι τέτοια που μπροστά τους η Ελλάδα φαντάζει σαν ο φτωχός συγγενής. Όλος ο πλανήτης είναι μέσα στα σκατά και όλοι οι λαοί είναι το ίδιο βουτηγμένοι σε αυτά χειρότερα και απ΄ ό,τι οι Έλληνες. Από την Βοστόνη μέχρι το Εκατερίνεμπουργκ και από το Κέιπ Τάουν μέχρι την Στοκχόλμη οι λαοί δεν ξέρουν που πατούν και πού βρίσκονται.

Είναι τραγικό να ακούς από Έλληνες ότι η Μ. Βρετανία και η Σουηδία είναι χώρες υψηλού επιπέδου. Χώρες που οι λαοί τους γιορτάζουν τους γάμους πριγκίπων και αγοράζουν εκατοντάδες χιλιάδες φύλλα εφημερίδων για να δουν ποια “θνητή” είχε γκόμενα ο γαλαζοαίματος. Πώς να πάρεις σοβαρά έναν λαό που δεν τολμά να πει δημοσίως ότι η βασιλεία είναι καθεστώς δυναστείας και η εξουσία θέλει κρέμασμα στην εκεί πλατεία Συντάγματος; Και οι Έλληνες χαζολογούν για τις εγκυμοσύνες τηλεπερσόνων αλλά δεν κάνουν φιέστες για το κάθε γεννοβόλημα του εργαλείου της επικοινωνίας του life style. Άσε που το βαρέθηκαν πλέον κι αυτό διότι το μπότοξ δεν κρύβει τις ρυτίδες της πραγματικής ζωής.

Επίσης, το ότι ο Έλληνας δεν έδωσε μπάτσες κυριολεκτικές αλλά και μέσω της ψήφου στις λαϊκούρες και κοπρόσκυλα που μέσω της Δημοκρατίας συμπεριφέρονται σαν πρίγκιπες -αν και προέρχονται από στάνες της επαρχίας- αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό διότι ο Έλληνας έπαιρνε το μπαξίσι του από το πρώην κατσικοβοσκό και νυν βουλευτή για να είναι μέρος της εξουσίας. Με ευκολία όμως όταν το μπαξίσι κοπεί πέφτει ανάλογα και η σφαλιάρα. Αυτό μπορεί να δείχνει λαό βουτηγμένο στην ρεμούλα αλλά δείχνει ότι η εξουσία του είναι σάρκα εκ της σαρκός του.

Είναι τραγικό στην Ελλάδα που χλεύαζε τους Κοκούς να φτάνει κάποιος να κάνει σύγκριση των εποχών της Φρειδερίκης με τις εποχές της Δημοκρατίας και να λέει ότι τότε ήταν καλύτερα. Το ό,τι το σύστημα επιλέγει έναν μαλάκα για πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν σημαίνει ότι η Δημοκρατία είναι ένα μαλακισμένο σύστημα όπως αυτό της βασιλείας. Βλέπουμε το ιλουστρασιόν των εφημερίδων των βασιλευομένων χωρών αλλά δεν βλέπουμε την ζωή της εργατικής τάξης που τρώνε δεκαετίες τώρα κιμά κατεψυγμένο 10 χρόνων και έχουν την φωτογραφία της πριγκίπισσας Νταϊάνα πάνω από το κρεββάτι αγορασμένο με δόσεις από το ΙΚΕΑ. Δεν βλέπουμε τις ουρές στα ταμεία ανεργίας αλλά ούτε και τις αυτοκτονίες με γκάζι στα γκαράζ των σπιτιών. “God save the Queen” αλλά θεό για τους παρακάτω δεν έχει.

“Να έρθουν οι Γερμανοί να μας κάνουν ανθρώπους” ακούς συχνά-πυκνά από πολίτες της τάξης και της ηθικής που έχουν βαρεθεί να βλέπουν την ατσαλιά του συστήματος της Ελλάδας. Αν άνθρωπος θεωρείται ο πολίτης που στέκεται στην ουρά για να πληρώσει και να υπομένει τις εντολές του συστήματος διότι μόνο έτσι μπορούν τα γρανάζια της εξουσίας ήσυχα να δουλεύουν, τότε πραγματικά δεν πάμε καθόλου καλά. Από πού κι ως πού το δόγμα “κάτσε στην ουρά” είναι δείγμα πολιτισμού και το δόγμα “δεν είμαι ζώο να κάθομαι στην ουρά” είναι δείγμα τριτοκοσμικής θεωρίας; Το πείραμα “κάτσε στην ουρά” έγινε στην Ελλάδα με τα capital controls και ενώ τα δυτικά και ελληνοκυβερνοθρεμμένα ΜΜΕ εξήραν τον τρόπο που οι Έλληνες “ευρωπαϊκά” αντιμετώπισαν το κλέψιμο των χρημάτων τους από τις τράπεζες, οι Έλληνες στα σπίτια τους αναρωτιόταν γιατί δεν σπάνε τις τράπεζες οι γέροι με τις μαγκούρες;

Πολιτισμός για τα δυτικοευρωπαϊκά κράτη είναι ο λαός που κάνει ησυχία εις το όνομα της προκοπής του Κράτους. Πολιτισμός για έναν νοήμονα λαό είναι το σύστημα της εξουσίας να υπηρετεί το λαό και όχι αυτός να κάθεται ως υπηρέτης στην εξουσία του συστήματος. Το “σκάσε και κολύμπα” ανήκει αποκλειστικά σε κράτη βαρβάρων που η εξουσία ξέρει ότι αν τους δώσει ένα εκατοστό αέρα δεν αφήνουν τίποτε όρθιο.

Τελευταία έχει πιάσει τους Έλληνες μία μεγάλη λατρεία για την Ρωσία του Πούτιν. Όμως βλέπουμε μόνο τον Πούτιν στα μέγαρά του, στις καταδύσεις του με βαθυσκάφος, πλάνο κοντινό στο παγερό του βλέμμα αλλά η κάμερα δεν έχει αρκετά μέτρα καλώδιο να βυθιστεί στα σπίτια Ρώσων εργατών, ανέργων αλκοολικών και στα κέντρα μαφίας. Μάς δείχνουν το γάμο της Αικατερίνης του Σκορπιού αλλά πουθενά πλάνο για τις εκατοντάδες χιλιάδες Κατιούσκες που άφησαν το σπίτι τους στα 15 για να γίνουν μοντέλα “όπως Αμερική” και κατέληξαν σκεύη σεξιστικών βίτσιων στην αυλή του Πούτιν και βλαχορώσων που ακολούθησαν τον νεοτσάρο γιατί το αμερικανικό όνειρο πάντα ήθελε κώλο για να αποκτηθεί. Είτε τον δίνεις είτε τον πιάνεις, ανάλογα της ποσότητας ονείρου που επιθυμείς. Κι αν ξαφνικά πέσει από το άλογο ο ημίγυμνος γυμνασμένος Πούτιν και τα τινάξει; Τι θα γίνει αυτή η ιλουστρασιόν Ρωσία των “επιχειρηματιών” και των ιδιοκτητών ποδοσφαιρικών ομάδων; Τι θα κάνει αυτός ο λαός ο οποίος τελικά είναι τόσο κοντός που κρύβεται πίσω από έναν άντρα λίγο πάνω από 1,50 μέτρο ύψος;

Ακόμα όμως και πέρα του Ατλαντικού το όνειρο έχει εδώ και δεκαετίες σβήσει και ένας άβουλος λαός προσπαθεί να κρατηθεί όρθιος ανάμεσα στα συντρίμμια των φαντασμάτων πρώην βιομηχανικών πόλεων, των υποθηκευμένων από τις εταιρείες και τράπεζες χιλιάδων εκταρίων, των χιλιάδων αστέγων, των 30 εκατομμυρίων ανασφάλιστων και των σχεδόν 100 εκατομμυρίων πολιτών κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ούτε ο μαύρος πρόεδρος Ομπάμα δεν κάλυψε το σάπιο αστυνομοκρατούμενο σύστημα που σκοτώνει εν ψυχρώ ό,τι δεν του αρέσει, ούτε η πρώτη γυναίκα πρόεδρος Χίλαρι δεν θα καταφέρει τίποτε άλλο από το να ξαναγυρίσει το παραμύθι στους πολέμους για να νιώσει ο αμερικάνικος λαός ότι είναι απελευθερωτής και πατριώτης για να αντέξει την κατάντια του ακόμα μια δεκαετία.

Παντού είναι τα ίδια σκατά και πιθανόν στην Ελλάδα τα πράγματα να είναι καλύτερα από όλο τον πλανήτη κι αυτό γιατί οι Έλληνες ζούνε επιτέλους την πραγματικότητα χωρίς ιλουστρασιόν, με πραγματικά προβλήματα και όχι προβλήματα πολυτελείας, με αντικειμενικότητα στο ποιος τελικά ήταν στην πραγματικότητα αυτός ο λαός και όχι μέσα από στομφώδεις κουβέντες περί θάρρους και άλλων ανοησιών. Σε αυτή την μικρή χώρα έπεσαν οι μάσκες απότομα και συγκλονιστικά. Απαξιώθηκε από μόνο του το πολιτικό σύστημα και αυτοαπαξιώθηκε ο πολίτης που νόμιζε ότι “κάποιος ήταν”. Απέδειξε ότι μέρος του λαού του έχει τόσες αντοχές που οι πολιτισμένοι λαοί τρίβουν τα μάτια τους.

Οι Έλληνες πληρώνουν σαν μαλάκες, αλλά το παίζουν και μαλάκες. Αποχωρίζονται από την τσέπη τους λεφτά και κάνουν την αυτοκριτική τους με το “καλά να πάθω ο μαλάκας που έφτιαξα περιουσία”. Οι αλλοτριωμένοι Έλληνες απέδειξαν ότι τελικά ρατσιστές είναι οι πολιτισμένοι Γάλλοι με το πογκρόμ των γύφτων επί Σαρκοζί, οι Αυστριακοί που φυλάνε τα σύνορα για να μην τους φάνε οι ούγκα-ούγκα, οι Γερμανοί που λογαριάζουν τον άνθρωπο σύμφωνα με τις ώρες εργασίες και την απόδοσή τους, οι Σουηδοί που φτιάχνουν λίστες απέλασης των περιττών μεταναστών, οι Άγγλοι που τους αρέσουν οι σκουρόχρωμοι μόνο για ανέκδοτα και οι κολαούζοι Πολωνοί και Ούγγροι που θυμήθηκαν ότι οι Μογγόλοι ήταν ντόπιος ευρωπαϊκός λαός από την Θούλη!

Είμαστε μέσα στα σκατά αλλά η απραξία των Ελλήνων, απέναντι στην ανελέητη επίθεση των πολιτισμένων που δέχονται, δεν δείχνει μόνο ραγιάδικο κύτταρο όπως πολλοί κατηγορούν. Δείχνει και τι εστί δυτικός πολιτισμός που κάποιοι σκίζουν τα ρούχα τους για αυτόν. Πολιτισμός φτιαγμένος με λεφτά και για λεφτά. Λαοί όχι αλλοτριωμένοι από την ύλη αλλά κανονικά απαλλοτριωμένοι από αυτή. Πουθενά ουσία, πουθενά ο άνθρωπος, πουθενά αξία. Ένα Ανάξιον Εστί ο κόσμος όλος. @ Κατερίνα Γκαράνη

Νομιμοποιόντας τον Βιασμό

Πολιτική εξαπάτηση οι μνημονιακοί (Συριζα, ΝΔ, ΠαΣοΚ, κλπ). Πολιτική εξαπάτηση και οι «αντι-μνημονιακοί» (Χ.Α., ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, κλπ). Το εκλογικό σώμα, κάνοντας αυτό που πρέπει, σε απανωτές εκλογές ψηφίζει κόμματα που υπόσχονται απαλλαγή από την θηλιά των μνημονίων, τιμωρία των ενόχων για το έγκλημα της καταστροφής και επιστροφή στην ανάπτυξη. Και, σε δημοψήφισμα, ώστε να μη μείνει κανείς που να κάνει οτι δεν καταλαβαίνει, με ένα αξεπέραστο 62% δίνει ρητή εντολή, ρητή εντολή, για το τι θέλει να γίνει. Δίνει ρητή εντολή στο πολιτικό σύστημα. Κι όμως…

Το πολιτικό σύστημα έχει κάνει άλλη επιλογή. Δική του. Παρακούοντας την λαϊκή εντολή. Κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν. Και παρά τα όσα λέει το διαμπερές μας Σύνταγμα, όλοι εκείνοι που εξαπάτησαν το εκλογικό σώμα, και που παρέβησαν την ρητή εντολή του εκλογικού σώματος, όχι μόνο δεν έχουν τιμωρηθεί ακόμα αλλά ζουν και βασιλεύουν. Κυριολεκτικά. Κι ενώ ήταν και είναι ξεκάθαρα φανερό πως οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 έγιναν για να αποκτήσει νομιμοποίηση ο βιασμός της βούλησης του εκλογικού σώματος, οι «αντίπαλοι» των μνημονιακών αποφασίζουν να πάρουν μέρος στις εκλογές. Νομιμοποιόντας τον βιασμό.

Οι «αντι-μνημονιακοί» (Χ.Α., ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, κλπ) που πήραν μέρος στις εκλογές, νομιμοποιούν τον βιασμό της θέλησης του εκλογικού σώματος. Θα μπορούσαν να κάνουν πολλά. Το πιο απλό να δηλώσουν πως δεν θα πάρουν μέρος στις εκλογές-βιασμό. Το πιο σύνθετο, να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ και να καλέσουν το εκλογικό σώμα σε μποϋκοτάζ και μαζική αποχή με ταυτόχρονες συγκεντρώσεις και πορείες. Από μόνη της η αποχή αγγίζει το 45%. Μπορεί να φανταστεί κάποιος το ύψος στο οποίο θα εφθανε, και την πολιτική βαρύτητα που θα είχε κάτι τέτοιο, αν οι «αντι-μνημονιακοί» έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν. Να καταγγείλουν τις εκλογές αυτές ως βιασμό της ρητά εκφρασμένης θέλησης του εκλογικού σώματος, να μην πάρουν μέρος στις εκλογές, και να μας καλέσουν στις πλατείες.

Τίποτε από όλα αυτά. Πήραν μέρος μια χαρά στις εκλογές και τώρα μετράνε τα «κέρδη» τους. Ελπίζοντας ότι σε κάποια επόμενη εκλογική αναμέτρηση, μπορεί να γευτούν την πολυπόθητη εξουσία. Ολιγαρχικοί είναι. Αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτονται. Και μόνο το ότι μνημονιακοί και «αντι-μνημονιακοί» συμφωνούν πως η αποχή είναι κακή επιλογή, και πως πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε, δείχνει το μέγεθος της πολιτικής εξαπάτησης. Μνημονιακοί (Συριζα, ΝΔ, ΠαΣοΚ, Ενωση Κεντρώων, Δημιουργία Ξανά, κλπ) και «αντι-μνημονιακοί» (Χ.Α., ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, κλπ) δήλωσαν κατά της αποχής. Και όλοι μαζί, μνημονιακοί και «αντι-μνημονιακοί» είναι υπέρ της νομιμοποίησης του βιασμού της θέλησης του εκλογικού σώματος. @ Θραξ Αναρμόδιος


Η απάτη ως ιστορική φάρσα

ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΗΤΑΝ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΗΛΙΘΙΕ!» ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΑΜΙΣΘΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ

Μία από τις πιο βάρβαρες από τις απάτες αυτές, παρέα με τον εθνικοσοσιαλισμό και τον φασισμό, υπήρξε και το –κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενο «επανάσταση» –πραξικόπημα των μπολσεβίκων στην Ρωσία του 1917. Δύο κορυφαίοι Ρώσοι ιστορικοί, οι MichelHellerκαι AlexanderNekrich, στο εξ επτακοσίων σελίδων πολύκροτο βιβλίο τους «Η Ουτοπία στην Εξουσία» (εκδ. Calmann-Levy, 1982), εξηγούν με κάθε λεπτομέρεια και με βάση απίθανα στοιχεία από σοβιετικές πηγές ότι η περίφημη «επανάσταση» του Οκτωβρίου 1917 δεν ήταν τίποτε περισσότερο από ένα πραξικόπημα των μπολσεβίκων, οι οποίοι ανέτρεψαν την κυβέρνηση του επικεφαλής των μενσεβίκων (σοσιαλιστές δημοκράτες της εποχής) Αλέξανδρου Κερένσκυ.

Ο Κερένσκυ είχε ήδη φθαρεί από τον πόλεμο, τον υψηλό πληθωρισμό και την ατυχή επέμβαση του δημοκράτη στρατηγού Κορνίλωφ στην Πετρούπολη κατά των μπολσεβίκων –οι οποίοι προσποιούνταν ότι στήριζαν τον Κερένσκυ, αλλά στην ουσία, κατόπιν εντολής των Γερμανών, είχαν διεισδύσει στην κυβέρνησή του για να την διαβρώσουν και να την ρίξουν όταν θα ήταν η κατάλληλη στιγμή. Με άλλα λόγια, ενώ η Ρωσία βρισκόταν σε πόλεμο και αντιμετώπιζε πολύπλευρη πολιτική κρίση, οι μπολσεβίκοι του Λένιν, διψασμένοι για εξουσία, συμμάχησαν με τους εχθρούς της χώρας τους για να ανατρέψουν όχι τον Τσάρο αλλά την προσωρινή κυβέρνηση που τον είχε ήδη ανατρέψει έξι μήνες πριν και η οποία προσπαθούσε να βρει τον βηματισμό της σε μία Ρωσία που βρισκόταν σε πλήρη αναβρασμό, έχοντας γνωρίσει επίσης και εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη από το 1910 έως το 1914.

Όμως, μετά την κατάληψη της εξουσίας και την εγκατάσταση της πιο βάρβαρης κομμουνιστικής δικτατορίας στην Ρωσία, η χώρα γνώρισε τραγικές στιγμές και, αν το λενινιστικό καθεστώς μπόρεσε να αντέξει οικονομικά, το οφείλει στην γενναιόδωρη χρηματοδότηση του Γερμανού Κάϊζερ και του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Μάϊκ Χάμμερ –ο οποίος αγόρασε για ένα κομμάτι χρυσό κομμάτια γης που αργότερα αποδείχθηκαν χρυσοφόρα, καθ’ όσον ήσαν πετρελαιοφόρα. Παρόλα αυτά, με αφορμή την κολλεκτιβοποίηση της γης, η Ρωσία γνώρισε τον μεγάλο λιμό της περιόδου 1920-1921, με εκατομμύρια νεκρούς, το βάρος των οποίων υποχρέωσε τον Λένιν να ζητήσει βοήθεια από την Δύση, με την υπόσχεση ότι θα αποπλήρωνε τα τσαρικά χρέη που δήλωνε ότι δεν θέλει να αποπληρώσει.

Όπως γράφει δε ο ιστορικός Βλαντιμίρ Ζελλί, μετά τις πρώτες αμερικανικές επενδύσεις στην Ρωσία σε δυνητικές πετρελαιοπηγές, ο Βλαδίμηρος Λένιν πήγε στους Ιταλούς για σύναψη δανείου, μιας και οι Ιταλοί δανειοδοτούσαν χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψη τους παλαιότερες αρνήσεις πληρωμών. Βεβαίως, απευθύνθηκε επίσης και στους φίλους τους από τα παλιά Γερμανούς –οι οποίοι κατασκεύαζαν όλη την πολεμική τους βιομηχανία στην Ρωσία, αφού τους είχε απαγορευθεί να την κατασκευάζουν στο έδαφός τους μετά την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το 1935, η γερμανική Dresdner Bank επιχορηγεί την ΕΣΣΔ με 200.000.000 μάρκα, με την προϋπόθεση να χρησιμοποιηθούν για την αγορά γερμανικών προϊόντων (Πηγή: Το Άλμπουμ της Σύγχρονης Ιστορίας, Οι Μεγάλες Δεκαετίες, Τόμος Δ). Η μεγάλη «μπίζνα», όμως, έγινε με την Σουηδία, που την χρησιμοποίησε σαν το μεγαλύτερο πλυντήριο εξαγωγής χρυσού (Πηγή: ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, ΤΡΟΤΣΚΙ). Η ΕΣΣΔ είναι η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου σε εξόρυξη χρυσού. Στο βιβλίο «Ήταν ο κομμουνισμός, Ηλίθιε!» καταγράφονται και οι συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας εκατομμυρίων αμίσθων εργατών που εξόρυσσαν χρυσό για να κάνει μπίζνες η σοβιετική πλουτοκρατία-νομενκλατούρα. Έτσι, στο ερώτημα πώς χρηματοδότησε ο Λένιν την χώρα του μετά την άρνηση πληρωμών, έχουμε της εξής πηγές:

1. διεθνές κεφάλαιο, 2. διεθνείς εμπορικές συμφωνίες με τις καταραμένες καπιταλιστικές χώρες, 3. εμπόριο χρυσού, 4. πετρέλαιο-φυσικό αέριο, 5. καταναγκαστική εργασία –και να μην ξεχάσουμε, 6. εμπόριο όπλων. Σε οποιαδήποτε συμπλοκή ανά τον κόσμο, η μία πλευρά χρησιμοποιούσε σοβιετικά πολεμικά συστήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι οι κύριοι προμηθευτές του Ισπανικού Εμφυλίου ήταν οι αιώνιοι συνεργάτες Γερμανοί και Σοβιετικοί. Όλες αυτές οι λεπτομέρειες άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια την περίοδο του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, ο οποίος, όταν είδε ποιο ήταν το εξωτερικό χρέος της χώρας του, κατάλαβε ότι είχε μπει στην οδό της αρχής του τέλους.

Έτσι, για να κατευνάσει τα πνεύματα των αγορών και να μην αποκλειστεί από αυτές, ο Σοβιετικός ηγέτης το 1986 αποπλήρωσε 46 εκατ. λίρες τσαρικό χρέος στους Βρεταννούς και άρχισε να διαπραγματεύεται το ίδιο και με τους Γάλλους. Επίσης, όπως προκύπτει από τα αρχεία της γαλλικής εφημερίδας Μοντ, το 1986 ο Μ. Γκορμπατσώφ –που είχε την συμπάθεια της Μάργκαρετ Θάτσερ– ζήτησε να γίνει διαγραφή σοβιετικών δανείων. Η απάντηση ήλθε καταπέλτης από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα: αν δεν πληρώσετε τα τσαρικά δάνεια, δεν σάς κουρεύουμε το χρέος (Thedangersofsovereigndebtdefault).

Ποιοι γνωρίζουν, εξάλλου, ότι ο Μπρέζνιεφ το 1982 εξέδωσε ομόλογα ύψους 25 τρισεκατ. ρουβλίων, τα οποία αναγκάζεται έως σήμερα να αποπληρώνει ο Πούτιν από τα έσοδα της πώλησης του πετρελαίου; Πόσοι αφελείς και αγνοί ψηφοφόροι της αριστεράς ξέρουν πόσο ήταν το χρέος που άφησε η Σοβιετική Ένωση το 1989 για τον λαό της μετά την κατάρρευσή της, στις καταραμένες διεθνείς χρηματαγορές του καπιταλιστικού συστήματος; 68 δισεκατομμύρια δολάρια. Ακόμα, στην φιλορωσική Ελλάδα που περιμένει να «σωθεί» από τον Βλαδίμηρο Πούτιν,πόσοι είναι αυτοί που πληροφορήθηκαν την ρωσική χρεοκοπία του 1998 και την έξοδο της χώρας στις αγορές 12 χρόνια μετά, υπό συνθήκες σκληρής λιτότητας;

Τέλος, αξίζει να επισημανθεί ότι, μετά την κατάρρευση της κομμουνιστικής δικτατορίας, απεδείχθη ότι οι δορυφόροι της ΕΣΣΔ είχαν συνολικά χρέη 110 δισεκατ. δολλαρίων –τα οποία, παρά τα κάποια κουρέματα, για να μπορούν να τα αποπληρώνουν χρειάστηκε να απελευθερώσουν τις οικονομίες τους και, κυρίως, να τις απαλλάξουν, όσο γίνεται βέβαια, από διεφθαρμένους γραφειοκρατικούς βρόχους, οι οποίοι ήσαν και η κύρια αιτία της οικονομικής τους πανώλους. Μία οικονομική πανώλη που ήδη έχει πλήξει και την τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης, την Ελλάδα, στην οποία οι θαυμαστές της μεγάλης απάτης δίνουν την μάχη της ανόδου και παραμονής τους στην εξουσία επικαλούμενοι αυτά που ούτε οι εκβιασμοί του Λένιν δεν μπόρεσαν να πετύχουν.

Το παπατζιλίκι της δήθεν ανάπτυξης

Θα παρακαλούσαμε τους κ.κ. υπουργούς, τραπεζίτες, οικονομολόγους και λοιπούς περί την οικονομία ειδήμονες να μην μάς ζαλίζουν με στομφώδεις πομφόλυγες περί αναπτύξεως. Η χώρα αυτή και οι κάτοικοί της δεν θέλουν ούτε επενδύσεις, ούτε ανάπτυξη, ούτε πρόοδο –τίποτε που να κλονίζει τον περίφημο «ελληνικό καπιταλισμό», ο οποίος δήθεν θα ανατραπεί από τις δυνάμεις της «προόδου». Η χώρα αυτή βρίσκεται μεν στην 31η θέση των πλουσιοτέρων χωρών του κόσμου, αλλά το πώς βρέθηκε εκεί και ποιες είναι οι προοπτικές της για το μέλλον είναι μια άλλη ιστορία.

Το ελληνικό μεταπολεμικό «θαύμα» οφείλεται πρωτίστως σε τρεις βασικούς παράγοντες: στην πλουσιοπάροχη αμερικανική βοήθεια στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, στην αναπροσαρμογή του Σπύρου Μαρκεζίνη που άνοιξε τον δρόμο για την ένταξή μας στο ευρωπαϊκό μόρφωμα 28 έτη αργότερα και στον άκρατο δανεισμό της μετά την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα εποχής. Δανεισμός που συμπληρώθηκε και από σημαντικές κοινοτικές ενισχύσεις, οι οποίες σε κάποια φάση έφθασαν να αντιπροσωπεύουν το 6% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος μας.

Αυτές οι ισχυρές κεφαλαιακές ενισχύσεις, οι οποίες στην ουσία υποκαθιστούσαν το εσωτερικό έλλειμμα αποταμιεύσεως, αντί να συμβάλλουν στον σταδιακό εκσυγχρονισμό της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνικής διαρθρώσεως της χώρας, έδωσαν την μεγάλη ευκαιρία στο πολιτικό σύστημα να δημιουργήσει σε θεσμικό επίπεδο κλειστές δομές, αρκετά συγγενείς με αντίστοιχες στις γειτονικές μας, τότε υπό κομμουνιστικό καθεστώς, χώρες.

Με βάση έτσι αυτό το πρότυπο, όπως τόνισε προσφάτως στην Αθήνα σε μία ενδιαφέρουσα ομιλία του ο καθηγητής του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης Ντάρον Ατζέμογλου, αντί η Ελλάδα να ανοιχθεί στον κόσμο και να ενσωματωθεί στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, έγινε μία κλειστή θεσμικά χώρα, χαμηλής παραγωγικότητας και μη ανταγωνιστική. Κατά συνέπεια, παρά την συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη, η σημερινή Ελλάδα είναι μία κλειστή οικονομία, με υπερμέγεθες παρεμβατικό και προστατευτικό κράτος, το οποίο στην διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου μοίραζε προσόδους και προνόμια στους πολιτικούς πελάτες του και προστάτευε συγκεκριμένα ολιγοπωλιακά επιχειρηματικά συμφέροντα. Αυτά της διαπλοκής και της αποκρουστικής στις μέρες μας αντιμεταρρυθμιστικής συμμαχίας.

Ακόμα χειρότερα, η συμμαχία αυτή, παρά το γεγονός ότι οδήγησε την χώρα στην πτώχευση, στην παρούσα φάση δεν έχει ούτε καν το αίσθημα της αυτοσυντηρήσεως. Προσπαθεί έτσι με νύχια και με δόντια να αποτρέψει κάθε μέτρο που θα βοηθούσε την χώρα να βγει από την θεσμική της μιζέρια. Εσχάτως δε, στους πολιτικούς συμμάχους της αντιμεταρρυθμιστικής συμμαχίας προσετέθη και η ελληνική δικαιοσύνη, η οποία, αντί να ασχολείται με τα σοβαρά προβλήματά της, επιδιώκει να είναι και ρυθμιστής της οικονομίας –και το τεράστιο πρόβλημα των καθυστερήσεων στην απονομή δικαιοσύνης γίνεται οξύτερο, με δικαστικές αποφάσεις οι οποίες τρέπουν πλέον εις φυγήν ακόμα και τους πλέον παράτολμους επενδυτές.

Έτσι, το κράτος των κλειστών θεσμών και της χωρίς όρια διαπλοκής είναι πλέον αυτοπαγιδευμένο σε αυτό το φαινόμενο που ο καθηγητής Ντ. Ατζέμογλου αποκαλεί «θεσμική παγίδα του μεσαίου εισοδήματος» (Middle Income Institutional Trap). Η δε έξοδος από την παγίδα αυτή –το μέγεθος της οποίας δεν γνωρίζουμε κατά πόσον έχουν συνειδητοποιήσει και οι δανειστές μας– είναι πρακτικά αδύνατη αν δεν προηγηθούν ριζικές θεσμικές ανατροπές.

Πώς, όμως, μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σε μία ακίνητη κοινωνία; Τα πιο δυναμικά, τολμηρά και παραγωγικά άτομα της χώρας μεταναστεύουν σε πιο φιλόξενους και ανοικτούς στην δημιουργία προορισμούς. Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού μας έχει προσβληθεί από δημοσιοπληξία και αδυνατεί να προσχωρήσει σε νέες μορφές νεωτερικότητος και πρωτοβουλιών. Περίπου τρία εκατομμύρια Νεοέλληνες είναι συνταξιούχοι και με το ζόρι τα φέρνουν βόλτα. Οι δε ενεργοί συμπολίτες μας, αν αποφασίσουν να αυτοεπιχειρήσουν, αντιμετωπίζουν γραφειοκρατία, έλλειψη ρευστότητος, αδιαφορία και μία διάχυτη κακομοιριά που καταστρέφει κάθε ίχνος αισιοδοξίας. Σε πολιτικό επίπεδο, η κατάσταση είναι θλιβερή και κάποιες φωνές που προσπαθούν να αρθρώσουν έναν διαφορετικό πολιτικό λόγο μπαίνουν στην απομόνωση.

Έτσι, μια χώρα που διαθέτει πολλά και σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα για να προκόψει, αυτοκαταδικάζεται στην περιθωριοποίηση λόγω δραματικής θεσμικής ανεπάρκειας σε όλα τα επίπεδα. Σε τελική ανάλυση, το μήνυμα που περνά προς τα έξω είναι ότι, παρά την υπερχρέωσή της, η Ελλάδα λέει «όχι, δεν θέλουμε ανάπτυξη». Της αρκεί η κακομοιριά του σκοτεινού γραφειοκρατικού και θρασύτατου άρπαγος της διαπλοκής. Και εις ανώτερα. 

@ Aθ. Παπανδρόπουλος