Εκείνα τα χρόνια σε μερικά κουρεία έβλεπες στον τοίχο κρεμασμένη
μια κιθάρα....
Έβλεπες και τον μπαρμπέρη όταν δεν είχε δουλειά να την γρατζουνάει
και να ρίχνει και κανένα τραγουδάκι.
Στην γειτονιά κοντά στην Ομόνοια είχαμε ένα καλλιτέχνη τέτοιον.
Πάντα φρεσκοξυρισμένος με το μακρύ ξυράφι που ακόνιζε στο δερμάτινο
λουρί.
Ποντικίσιο μουστακάκι και πάντα καλοντυμένος.
Τα βράδυα όταν έκλεινε το μπαρμπέρικο πήγαινε
με την κιθάρα του
και έλεγε τραγουδάκια της εποχής σε κουτούκια.
Παντρεύτηκε αργότερα μια μακρινή μας συγγενή που επίσης ήταν
καλλίφωνη και γνώριζε και νότες.
Την έπαιρνε στα κουτούκια και έκαναν ντουέτο μέχρι που η χάρη τους
έφθασε στην Πλάκα σε λιγότερο γνωστά μαγαζιά.
Το μπαρμπέρικο δεν το άφησε ποτέ μέχρι που έφυγε από την ζωή
όχι σε μεγάλη ηλικία με τα σημερινά δεδομένα.
Πίσω στα παλιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου